Luhang-luha si Mirasol habang nagsasalita, at bawat salita niyang binibitawan ay parang tinik na tumutusok kay Kean. Puno ng pagsisisi at kalungkutan ang mga mata ni Kean, ngunit sa kabila ng lahat, alam niyang wala na siyang magagawa upang ayusin ang mga pagkakamali niyang nagdulot ng sakit kay Mirasol.Tumahimik siya saglit at itinago ang nararamdaman sa ilalim ng kanyang mga mata. Naramdaman niyang hindi na siya makakasagot, hindi na kayang magpaliwanag, hindi kayang magbigay ng kahit anong dahilan sa lahat ng ginawa ni Mirasol para sa kanya. Ang mga sakripisyo ni Mirasol ay bumangon sa kanyang isipan—ang mga taon nilang magkasama, ang mga pangarap nilang sabay na itinaguyod. Ngunit dumating si Maria at ang anak nilang si Harry, at doon siya nagkamali."Mirasol…" mahinang sambit ni Kean, habang ang tingin niya ay nakatutok sa kanyang mga kamay. "Hindi ko sinasadyang masaktan ka. Alam ko, at hindi ko na kayang balikan pa ang mga nangyari. Pero hindi ko kayang hindi makita ang anak k
Samantala, habang nasa sasakyan sina Maria at Eric pauwi, tahimik ang kapaligiran. Si Maria ay nakatingin sa labas ng bintana, ang mga mata’y puno ng emosyon—galit, lungkot, at pagkalito. Napansin ni Eric ang bigat ng nararamdaman ng kanyang kapatid. Sa kanyang puso, nais niyang bawasan ang pasanin nito.“Ate,” basag ni Eric sa katahimikan, ang boses niya ay banayad ngunit puno ng malasakit. “Alam kong mabigat ang lahat ng ito. Pero gusto kong malaman mo na hindi ka nag-iisa. Andito ako. Andito kami ng pamilya para sa’yo.”Lumingon si Maria sa kapatid, ang mga mata’y may bakas ng luha, ngunit may kaunting kaginhawaan sa narinig. “Eric, hindi ko alam kung paano ko ito kakayanin. Ang dami kong iniisip… si Harry, ang future namin. Tapos ito pa si Kean, biglang gusto niyang bumalik. Paano ko haharapin ang lahat ng ito?”Hinawakan ni Eric ang kamay ng kanyang ate at mahigpit na pinisil ito. “Ate, malakas ka. Sa lahat ng pinagdaanan mo, nakita ko kung paano ka lumaban para kay Harry. Hindi
Habang papalapit si Maria sa event venue, ang bawat hakbang niya ay parang isang piraso ng sining na binuo ng kanyang kapatid na si Eric. Ang eleganteng gown na suot niya, ang simpleng backless design na nagpapakita ng kanyang kagandahan, at ang mga kumikislap na diamond set na alahas na binili pa ng kanyang kapatid ay nagpapatingkad sa kanyang natural na alindog. Tila siya ang bituin ng gabi, ang mga mata ng mga tao ay hindi maiiwasang humanga sa kanya habang siya’y dumadaan.Si Eric, sa kanyang itim na tuxedo, ay mukhang handa na ring patunayan ang lahat ng kanyang sakripisyo. Bagamat kalmado, makikita sa kanyang mata ang pagkabahala at pagiging protective kay Maria. Wala siyang ibang nais kundi ang protektahan ang kanyang pamilya, lalo na ang kanyang ate. Saksi siya sa mga hirap at pagdurusa ng ate, at ngayong gabing ito, hindi siya papayag na may magsalita ng masama o magbigay ng sakit sa puso nito."Ang ganda mo, Ate," sabi ni Eric habang hawak ang braso ni Maria. “Parang Miss Un
Tumaas ang tensiyon sa pagitan nina Kean at Mirasol. Kitang-kita sa mukha ni Mirasol ang selos at galit habang nananatiling tahimik si Kean, ang kanyang mga mata ay hindi maalis kay Maria. Ang selos ni Mirasol ay tila isang apoy na lumalagablab, lalo na nang makita niyang napapalibutan si Maria ng mga lalaking investors na tila aliw na aliw sa kanyang kagandahan."Kean, ano ba?" galit na sabi ni Mirasol, sabay hawak sa braso ni Kean para pilitin siyang tumingin sa kanya. "Andito ako, pero si Maria ang tinititigan mo? Bakit? Ano bang meron siya na wala ako?!"Hindi pa rin sumagot si Kean. Ang kanyang katahimikan ay tila mabigat na kumpirmasyon sa bawat salitang binibitawan ni Mirasol. Nakikita sa mga mata nito ang kirot at galit na unti-unting bumabalot sa kanyang puso."Sabihin mo nga, Kean!" sigaw ni Mirasol, halos hindi na niya alintana ang mga taong nasa paligid nila. "Akala ko ako ang mahal mo! Akala ko kaya mo akong pinili noon sa Singapore ay dahil ako ang gusto mo! Pero bakit,
Hindi na kayang pigilan ni Kean ang nararamdaman. Habang sinusundan niya si Mirasol, ang kanyang puso ay nagsisiksik sa sakit at kalituhan. Naramdaman niyang ang bigat ng sitwasyon ay hindi na kayang iwaksi ng simpleng "sorry." Na ang tanging solusyon na naiisip niya ay ang sundan siya, makausap, at makuha muli ang tiwala nito—kahit na ang lahat ng nararamdaman niya kay Maria ay patuloy na gumugulo sa kanyang isip."Sandali lang, Mirasol!" ang sigaw ni Kean, malakas na ang tinig sa tensyon ng kanyang nararamdaman. Ngunit hindi ito tumigil. Lumakad pa siya nang mas mabilis, at ang mga mata ni Kean ay halos sumabog sa loob ng kanyang ulo sa kakaisip kung ano ang dapat gawin.Mabilis na nilingon ni Mirasol si Kean, ang galit na nakapaloob sa kanyang mga mata ay hindi na matago. Hindi na niya kayang pigilan ang nadaramang sakit. Ang lahat ng mga taon ng pag-ibig, sakripisyo, at pagkakasundo nila ay tila ba tinangay ng hangin sa isang iglap, at ang tanging natira ay ang matinding pagdaramd
Lahat ng nararamdaman niyang guilt at kalituhan ay parang mga pamatay na dagok. Pinipilit niyang magpaliwanag, pero ang sakit sa kanyang dibdib ay hindi kayang ipaliwanag ng mga salita. Nagmadali si Kean, nakasunod kay Mirasol, pero hindi niya alam kung paano iwasan ang paglalabas ng galit at kalituhan na bumabalot sa kanyang isipan. Habang nagmamaneho, nakatingin siya kay Mirasol, ang tingin na puno ng galit at sakit. Hindi siya nagtatangkang mag-ayos ng lahat sa tamang oras. Nandiyan siya, at hindi niya kayang pigilan ang nararamdamang problema sa pagitan nilang dalawa. "Kean! Gusto ko nang umalis! Wala na akong magagawa sa mga nararamdaman mo! Ang sakit!" Mirasol ay patuloy na umiiyak, ang mga kamay niyang humawak sa armrest ng sasakyan, at ang bawat pag-iyak ay parang isang sigaw ng pangarap na napagod na sa pakikisalamuha sa sakit ng relasyon nila. Si Kean, na puno ng emosyon at galit, ay patuloy na nagmaneho.Hindi niya na kayang magpigil pa, at ang mga salitang hindi niya masab
Habang hinihintay ang pagdating ng ambulansiya, patuloy ang pagdaloy ng luha ni Mirasol, bawat patak ay puno ng takot at panghihinayang. Sa kanyang mga kamay, sinubukan niyang gisingin si Kean, ang kanyang boses ay nanginginig. "Kean, gising ka! Hindi ka pwedeng mawala!"Ang puso ni Mirasol ay punung-puno ng pighati. Nakita niyang nakapikit si Kean, ang kanyang mga labi ay bumubula ng kaunti mula sa pinsala. Sa bawat pagsubok niyang tawagin siya, tila ba ang kanyang mga salita ay nawawala sa hangin, natatabunan ng takot na hindi na siya makakabalik."Ma’am, nandiyan na po ang ambulansiya. Ang mga rescuers ay papasok na sa sasakyan para matulungan si Kean," ang sinabi ng operator.Naramdaman ni Mirasol ang isang bahagyang alalay sa kanyang puso. Lumabas siya mula sa sasakyan at mabilis na nilapitan ang mga paramedic na nagsimulang mag-assess kay Kean. Ang mga kamay ni Mirasol ay nanginginig habang hawak ang cellphone at ang dibdib ay patuloy na sumisikip sa mga tanong na hindi pa rin m
Habang ang mga doktor ay naghahanda, si Mirasol ay maghihintay, maghihintay na sana ang lahat ay maging maayos, at sana'y mabigyan pa siya ng pagkakataon na ipaglaban si Kean.Habang ang oras ay tila humihila at bawat minuto ay parang taon, hindi pa rin makapaniwala si Mirasol sa nangyari. Nakatingin siya kay Kean, ang kanyang kalagayan, at ang sakit na dulot ng pagkakaroon ng walang malay na kalagayan nito. Inisip niyang hindi niya kayang mawalan si Kean, ngunit alam niyang hindi na siya pwedeng maghintay nang mag-isa.Kailangan niyang ipaalam ang nangyari kay Donya Loida, ang lola ni Kean. Siya ang pinakamalapit na pamilya ni Kean at malaki ang respeto ni Mirasol sa kanya. Dali-dali niyang inilabas ang cellphone mula sa kanyang bag at ipinagpatuloy ang tawag. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig, puno ng kaba at takot sa bawat segundo.Pinindot niya ang pangalan ni Donya Loida sa kanyang contact list, at mabilis na nag-ring ang cellphone. Mabilis itong sumagot."Hello? Mirasol? What
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.