All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 251 - Chapter 260

เหล่าไท่จวินยิ้ม กล่าวกับนาง “อวิ๋นไท่เฟยถูกลงโทษ เจ้าเป็นบุตรสาวของนาง ถึงอย่างไรก็ต้องแสดงความกตัญญูเสียหน่อย”ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “ท่านย่าเอ่ยปากเช่นนี้ ข้าจะแสดงความกตัญญูให้เต็มที่เลยเจ้าค่ะ!”ตอนบ่ายวันนั้นนางก็มอบหมายให้คนนำภาพวาดไปส่งให้แก่อวิ๋นไท่เฟยภาพวาดภาพนั้นเป็นภาพของนักวาดของราชวงศ์ก่อน เป็นวิญญาณดวงหนึ่งที่นางเคยช่วยเหลือเอาไว้ก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายมอบให้นางเป็นสิ่งตอบแทนตอนแรกที่อวิ๋นไท่เฟยได้ยินว่าซือเจ๋อเยว่ถูกลงโทษเพราะนาง จึงมอบหมายให้คนนำของขวัญมาให้นาง นางรู้สึกว่าซือเจ๋อเยว่ยังนับว่ารู้คุณอยู่บ้างเพียงแต่ตอนที่นางเปิดภาพวาดนั้นออก มองเห็นบนภาพเป็นฝูงแม่ไก่กำลังหาอาหารอยู่บนพื้น มีเพียงตัวเดียวที่เงยหน้าขึ้น ราวกับหงส์ที่กำลังบินข้ามขอบฟ้าด้านข้างยังมีประโยคหนึ่ง ‘ฟ้าดินกลับตาลปัตร แม่ไก่อยากเป็นหงส์’ประโยคนี้ขอเพียงแค่ไม่ใช่คนโง่ก็สามารถเข้าใจได้ ความหมายเย้ยหยันในนั้นชัดเจนเป็นอย่างยิ่งเดิมทีอวิ๋นไท่เฟยก็เป็นคนที่เย่อหยิ่งจองหอง เมื่อเห็นประโยคนี้ก็โมโหจนฉีกภาพวาดทิ้งซีหลิ่วขัดขวางนางเอาไว้ พลางกล่าว “ไท่เฟย นี่เป็นภาพวาดจริงของราชวงศ์ก่อน มีค่ามาก

ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเกลียดนางมากก็ได้!หลังจากตกค่ำ นางก็นั่งวาดยันต์อยู่บนเตียงต่อให้นางต้องตายจริง ๆ นางก็จะต้องจับตัวไป๋จื้อเซียนกลับมาให้ได้ จะให้เขาสร้างหายนะให้เมืองหลวงไม่ได้อย่างเด็ดขาดยันต์ที่นางเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ใช้ไปจนเกือบหมดตอนที่ไปจวนหนิงกั๋วกงแล้ว หลายวันมานี้นางไม่มีอะไรทำ จึงวาดเอาไว้ไม่น้อยเพียงแต่เพราะผลกระทบของร่างกายนาง ยันต์แต่ละแผ่นที่วาดทำให้นางสูญเสียพลังงาน แต่ไม่นับว่ารวดเร็วนางวาดแผ่นหนึ่งก็ต้องพักผ่อนครู่หนึ่ง เพื่อให้กำลังกายฟื้นฟูเล็กน้อยตอนนี้นางเพิ่งวาดยันต์ห้าอัสนีบาตรเสร็จหนึ่งแผ่น ก็บิดขี้เกียจทีหนึ่ง ก็เห็นสาวใช้ที่รับใช้นางเป็นลมอยู่บนพื้นนางตกใจมาก คิดว่าไป๋จื้อเซียนมาอีกแล้ว ทันทีที่หันหน้าไป กลับเห็นเยียนเซียวหรานนางประหลาดใจเล็กน้อย “เจ้ามาทำไม?”เยียนเซียวหรานไม่ได้พูดอะไร เพียงดึงมือของนางเข้าไปหา พบว่าเส้นสีแดงบนมือของนางสั้นเหลือเพียงแค่เล็กน้อยแล้วหว่างคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อยนางชักมือกลับ หัวเราะเบา ๆ “มนุษย์เมื่อถึงวันหนึ่งก็ต้องตาย เจ้าไม่ต้องฝืนตัวเอง”เมื่อเยียนเซียวหรานได้ยินประโยคนี้ในใจก็รู้สึกแย่ นางยอมตาย แต่ไม

เมื่อนางพูดจบก็เริ่มเตะขาไปมาเนื่องจากนางไม่ได้เดินมาหลายวัน ดังนั้นในเวลานี้การไหลเวียนของเลือดจึงติดขัดเล็กน้อย การเคลื่อนไหวไม่ค่อยคล่องตัวเท่าใดนัก แต่ว่าคาถาถูกทำลายแล้วจริง ๆเยียนเซียวหรานกล่าวเสียงเบา “ดีใจด้วย”ซือเจ๋อเยว่กล่าวด้วยอารมณ์ทอดถอนใจบางอย่าง “ก่อนหน้านี้ตอนที่สามารถกระโดดได้ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร”“เดินไม่ได้มาหลายวัน รู้สึกว่าไม่สะดวกไปเสียทุกอย่าง”“บัดนี้อะไรก็หายดีแล้ว จึงรู้สึกดีใจมาก”“ที่แท้นี่ก็คือความรู้สึกของการสูญเสียบางอย่างไปแล้วได้กลับคืนมา ไม่เลวเลยจริงๆ!”เยียนเซียวหรานจ้องมองใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มนั้นของนาง ภายในใจมีความรู้สึกสะเทือนอารมณ์เล็กน้อยดูเหมือนว่านางจะเป็นคนที่รู้จักพอกับอะไรง่าย ๆ เป็นพิเศษ เรื่องแค่เพียงเล็กน้อย ก็สามารถทำให้นางพอใจมากได้ซือเจ๋อเยว่เตะขาบนเตียงสองครั้งแล้วแต่ยังรู้สึกไม่พอ จึงลงจากเตียงแล้วเดินต่ออีกหลายก้าว ท่าทางดีใจราวกับเด็กน้อยเยียนเซียวหรานที่กำลังเอนตัวพิงเตียงจ้องมองกระโดดไปกระโดดมาอยู่ตรงนั้น ความอบอุ่นในดวงตาก็เพิ่มมากขึ้นหลังจากที่นางกระโดดเสร็จก็กระโจนขึ้นเตียงอีกครั้ง มองเขากล่าว “ก่อนหน

“หากพี่ใหญ่ยังอยู่ละก็ เขาจะต้องทำได้ดีกว่าข้าแน่นอน”ซือเจ๋อเยว่ไม่ค่อยอยากได้ยินเขาพูดเช่นนี้ “ข้ารู้ว่าซื่อจื่อดีมาก แต่ว่าเจ้าไม่ต้องปฏิเสธตัวเองขนาดนี้”“หลังจากที่ข้ามาถึงจวนเยียนอ๋อง ข้าได้เห็นความพยายามที่เจ้าทำเพื่อจวนเยียนอ๋องด้วยตนเอง”“ข้าคิดว่าต่อให้ซื่อจื่อยังมีชีวิตอยู่ ก็สู้เจ้าไม่ได้”เยียนเซียวหรานคิดไม่ถึงว่าจะพูดเช่นนี้ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หันหน้าไปมองนาง “ท่านกำลังปลอบใจข้าหรือ?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่ ข้าปลอบใจใครไม่เป็น ข้าเพียงแค่พูดถึงสิ่งที่ข้าเห็นเท่านั้น”“คุณชายเยียนซานมีความสามารถมีความรับผิดชอบ จะต้องปกป้องญาติทุกคนได้ ฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ของจวนเยียนอ๋องให้กลับมาอีกครั้ง!”ริมฝีปากของเยียนเซียวหรานยกขึ้นโดยไม่รู้ตัวซือเจ๋อเยว่กล่าวอีก “เจ้าให้ความสำคัญกับทุกคนในจวนอ๋อง โดยเฉพาะข้า”หัวใจของเยียนเซียวหรานเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “คนอื่นจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ตอนนี้หากข้าไร้เจ้า ก็คงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”เยียนเซียวหราน “...”เยียนเซียวหราน “!!!!!!”คำพูดประโยคนี้ของนางอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง เมื่อฟังอย่า

ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงคุยกันด้วยอย่างมีความสุขตอนที่มาถึงหน้าประตูตำหนักขององค์หญิงสาม พวกเขาได้คุยถึงเรื่องวิธีการย่างน่องไก่วิธีที่หนึ่งร้อยหนึ่งแล้ว ทั้งสองคนสร้างมิตรภาพที่ลึกซึ้งผ่านอาหารคนของวังหลวงคนนั้นกล่าวเตือนนางเบา ๆ “อารมณ์ขององค์หญิงสามไม่ค่อยดี องค์หญิงระวังตัวหน่อย”เรื่องนี้ไม่ต้องให้เขาเตือน ซือเจ๋อเยว่ก็รู้ดีถึงอย่างไรองค์หญิงสามก็ไม่ชอบหน้าตนเป็นอย่างมาก ทั้งยังทำเรื่องน่าอับอายแบบนั้นต่อหน้านางอีก ถ้าอารมณ์ดีก็คงจะเห็นผีเพียงแต่หลังจากนางเดินเข้าไป พบว่าฮองเฮาก็ทรงประทับอยู่ด้วยเช่นกันเมื่อฮองเฮาเห็นนางเดินเข้ามา ก็ขยิบตาให้นางทีหนึ่ง จากนั้นก็ถามอย่างสนิทสนมและอบอุ่น “ขาของเจ๋อเยว่ดีขึ้นบ้างแล้วหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ตอบ “ขอบคุณฮองเฮาที่ประทานยาให้เพคะ หากไม่ได้ยาพวกนั้น ในเวลานี้ข้าคงจะยังไม่ดีขึ้นแน่นอนเพคะ”ฮองเฮาอมยิ้มกล่าว “ยาพวกนั้นมีประโยชน์ต่อองค์หญิงก็ดี”หลังซือเจ๋อเยว่กับฮองเฮายิ้มให้กันและกัน นางถึงหันหน้าไปมององค์หญิงสาม จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลายวันมานี้องค์หญิงสามถูกทรมานไม่น้อย สีหน้าดูค่อนข้างแย่ เพียงแต่ฮองเฮาทรงอยู่ด้วย นาง