All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 61 - Chapter 70

หลัวเก๋อถูกระเบิดจริง!น่าเสียดายที่คร่าชีวิตเขาไม่ได้ม้าศึกของเขาตัวใหญ่นัก บังระเบิดส่วนใหญ่ไม่ให้เขาได้รับบาดเจ็บแต่ขาทั้งสองข้างของเขาถูกระเบิดจนพิการนับแต่นั้น หลัวเก๋อกลายเป็นคนพิการเดินไม่ได้ เนื่องจากผู้นำทัพได้รับบาดเจ็บสาหัส ขวัญกำลังใจของทหารกองหนุนเผ่าหมานพลันดับสูญ ฝ่ายของพวกเขาถูกระเบิดบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก จึงถอยทัพอย่างต่อเนื่องระเบิดทำให้ม้าตกใจยากควบคุม มันแบกทหารบนหลังหนีเตลิด วิ่งเข้าสู่ส่วนลึกของทุ่งหญ้า ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งอีกต่อไปเดิมกองทัพเผ่าหมานก็หย่อนยานอยู่แล้ว ครั้งนี้ยิ่งสับสนอลหม่านสิ้นดีเฉินขุยและเปี้ยนจื่อผิงรีบนำทหารสามพันนายออกจากจุดซุ่มโจมตี“บุกสังหาร เหล่านักรบ จงสังหารเผ่าหมานให้ราบ พิทักษ์ต้าฉี่ของเรา!”“ตัดได้หนึ่งศีรษะ แลกรางวัลข้าวสารสิบชั่ง บะหมี่ห้าชั่ง...พี่น้องทั้งหลาย จงบดขยี้พวกมันกับข้า พวกมันล้วนเป็นแค่เศษสวะ!”กองทัพตระกูลจ้านฮึกเหิม เดือดพล่านสุดขีดทหารที่สวมชุดเกราะหนัก ถือดาบม่อเตาเป็นผู้นำรบออกหน้า วิ่งปรี่ไปยังค่ายศัตรูตามด้วยลูกศรของหน่วยหน้าไม้ราชวงศ์ฉิน เสริมด้วยธนูและศรปิดท้ายด้วยการโจมตีซ้ำจากนายทหารน

เขาพูดต่อ “ท่านแม่ทัพ ข้าเห็นหลัวเก๋อถูกแรงระเบิดพลัดจากหลังม้า ป่านนี้เขาน่าจะตายไปแล้ว”เหล่านายทหารมองไปที่เฉินอู่เป็นตาเดียวดวงตาตกตะลึง ประหลาดใจและเหลือเชื่อ!หลัวเก๋อถูกระเบิดจริงหรือ?แม้แต่มั่วฝานคนเคร่งขรึมยังถามเขาว่า “เจ้าแน่ใจหรือ? เขาเป็นน้องชายร่วมสายเลือดของม่อเป่ยอ๋อง ราชสำนักม่อเป่ยไว้วางใจเขามาก จึงมอบกองกำลังสามแสนนายให้เขาบุกโจมตีเมืองนี้” “ข้าแน่ใจ เพราะข้าจับตาดูเขาอยู่ตลอด ทั้งตั้งคันธนูและศร จุดน้ำมันตะเกียง ทันทีที่เขาปรากฏตัวขึ้น ข้าก็ยิงธนูจุดระเบิดที่ใต้เกือกม้าของเขา”“เป็นไปตามคาด เขาถูกระเบิดคนแรก ตามด้วยคนที่อยู่ข้างหลังเขา ทหารม้าเผ่าหมานจำนวนหนึ่งถูกระเบิด ทั้งคนและม้าล้มตายอลหม่าน!” เฉินอู่ยิ้มภูมิใจจนเห็นฟันซี่ใหญ่ “ข้ากล้ายืนยันว่าเขาตายแล้ว หรือต่อให้ไม่ตาย ก็ต้องบาดเจ็บสาหัส” “ระเบิดที่ท่านเทพมอบให้นั้นมีประโยชน์มาก วันนี้เราสังหารทหารเผ่าหมานได้สี่หมื่นนาย สามหมื่นในนั้นตายเพราะแรงระเบิด นี่คือข้อได้เปรียบของพวกเรา”“ท่านแม่ทัพ ขอระเบิดจากท่านเทพเพิ่มได้หรือไม่? ระเบิดนี้เป็นกุญแจสำคัญให้กองทัพเราชนะโดยสูญเสียน้อยลง” จ้านเฉิงอิ้น

เย่มู่มู่ดีใจมากสังหารทหารเผ่าหมานห้าหมื่นนายภายในวันเดียว เช่นนั้นสามแสนนาย ยังเกินเอื้อมอยู่หรือ?“ท่านเทพ ครั้งนี้สามารถชนะได้ เพราะวัตถุระเบิดที่ท่านมอบให้ ทว่าศึกครั้งที่สองนี้ใช้วัตถุระเบิดเกือบหมด ท่านช่วยส่งมาเพิ่มอีกหน่อยเถิด ข้าจะไม่ใช้ให้สูญเปล่า” “มั่วฝานขอมอบเครื่องประดับหนึ่งกล่อง แลกกับวัตถุระเบิดของท่าน” กล่องไม้แกะสลักและเคลือบเงาสีแดงขนาดใหญ่ใบหนึ่งปรากฏตรงหน้าเย่มู่มู่กล่องขนาดใหญ่กว่าสามกล่องเล็กที่อยู่ในลังใหญ่ที่ได้รับเมื่อวานนี้เธอรีบเปิดมันด้วยความตื่นเต้น ภายในกล่องมีเครื่องประดับหลากหลายชนิด ทั้งทองและหยก...มีชุดเครื่องกระเบื้องเคลือบลายหงส์ครบชุดด้วยจานมีสามใบ ว่างไปหนึ่งช่อง นั่นคือจานใบที่ผู้อาวุโสมู่ซื้อไปแล้ว ชามเล็กสี่ใบ ตะเกียบทองสลักลายสี่คู่ ช้อนทองสองคัน และชามทะเลทองสองใบปิ่นระย้าประดับหงส์คาบหยกหนึ่งอัน กำไลทองประดับอัญมณีหนึ่งคู่ สร้อยคอทองคำประดับทับทิมและอัญมณีสีส้มแดงหนึ่งเส้น...มีอีกมากมาย ล้วนวางเป็นระเบียบเรียบร้อยสมบัติแต่ละชิ้นในกล่องนี้ล้วนถูกสลักด้วยคำว่าของขวัญพระราชทานในราชวงศ์เครื่องประดับบางชิ้นที่สลักลายหงส์

หลัวเก๋อผู้นำทัพเผ่าหมาน ไม่ปรากฏตัวในสงครามครั้งถัดไป ตามที่เฉินอู่พูดว่า เขาถูกระเบิดตายไปแล้วหรือได้รับบาดเจ็บสาหัส อาจนอนไม่ได้สติ ประการใดก็ดีต่อกองทัพตระกูลจ้านทั้งนั้นว้าว...แท็บเล็ตหลายเครื่อง พาวเวอร์แบงค์ สายชาร์จ โซลาร์ชาร์จเจอร์ แผงไฟโซลาร์เซลล์ พัดลมพกพา เครื่องโกนหนวดไฟฟ้า โคมไฟสั่งการด้วยเสียง พัดลมพลังงานแสงอาทิตย์ขนาดใหญ่นับสิบ...ทั้งหมดร่วงหล่นลงบนโต๊ะสิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือแท็บเล็ตหลายเครื่องที่ถูกห่อแยกไว้จ้านเฉิงอิ้นเปิดหน้าจอ และเปิดบันทึกความจำ บันทึกความจำเขียนว่า “ข้าซื้อแท็บเล็ตสิบสองเครื่อง โทรศัพท์มือถือสิบเครื่อง โทรศัพท์มือถือก็เหมือนกับแท็บเล็ต แต่พกพาสะดวกกว่า”“แท็บเล็ตได้ดาวน์โหลดความรู้ทางทหารสมัยใหม่เอาไว้ สามารถเปิดการส่งข้อมูลผ่านบลูทูท เพื่อถ่ายโอนไปยังแท็บเล็ตเครื่องอื่น ๆ ”“วิธีเปิดใช้บลูทูทถ่ายโอนข้อมูล มีวิดีโอสอนอยู่”“มีแท็บเล็ตสัญลักษณ์ผลไม้เครื่องหนึ่ง มอบให้มั่วฝาน ได้ดาวน์โหลดหมากรุกหลายแบบ หมากล้อม หมากรุกห้าเม็ด... เพื่อเล่นฆ่าเวลาในยามว่างได้”“แผงไฟโซลาร์เซลล์ให้ติดตั้งไว้บนหอประตูเมืองและถนน แผงไฟโซลาร์เซลล์ค

คนกลุ่มหนึ่งมาถึงลานหลังจวนเหล่าหญิงปักผ้าสิบกว่าคนต่อหนึ่งกลุ่ม กำลังตัดเย็บเสื้อผ้าในลานกว้างไม่มีเก้าอี้ ทั้งหมดจึงนั่งกับพื้น ก้มหน้าก้มตาเร่งตัดเย็บเสื้อผ้าฮูหยินเฉินพาพวกเขาไปที่ห้องโกดังปลอดคน“ท่านแม่ทัพ ห้องเก็บผ้า ได้ทำความสะอาดเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”ห้องขนาดใหญ่มาก เมื่อก่อนพ่อค้าผู้มั่งคั่งเคยใช้เก็บสินค้า“ห้องนี้ก็เพียงพอแล้ว”จ้านเฉิงอิ้นยื่นมือไปทางเถียนฉินที่อยู่ด้านหลัง รับแท็บเล็ตแล้วมอบให้ฮูหยินเฉินฮูหยินเฉินไม่รู้ว่าเหตุใด ท่านแม่ทัพจึงยื่นกระดานเล็กแผ่นหนึ่งให้นาง เฉินขุยรีบขยิบตาส่งสัญญาณให้ฮูหยินทันที นี่เป็นของดีที่ท่านเทพประทานให้ ได้รับโดยไม่ต้องร้องขอ!ฮูหยินเฉินรีบรับมันมา “ขอบคุณท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ!”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ข้าจะสอนเจ้าเปิดหน้าจอและปลดล็อก”เมื่อหน้าจอของกระดานดำแผ่นเล็กสว่างขึ้น นางก็เป็นอันต้องสะดุ้งตกใจ ภายในโกดังอันมืดมิด ความสว่างของแท็บเล็ตเครื่องเล็ก สว่างกว่าเชิงเทียนขนาดเล็กเสียอีก“เจ้าสิ่งนี้ น่าอัศจรรย์จริง ๆ ”จ้านเฉิงอิ้นสอนนางตั้งรหัสผ่าน และบันทึกลายนิ้วมือจากนั้นสอนให้นางเปิดวิดีโอเมื่อฮูหยินเฉินดูวิดีโอด