All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 551 - Chapter 560

ของสิ่งนี้ล้วนแล้วแต่อยู่ในหอนิทรรศการขนาดใหญ่ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในบรรดาสมบัติล้ำค่าของด่านเจิ้นกวนที่มั่วฝานส่งมา จะมีของสิ่งนี้อยู่ด้วยเย่มู่มู่ให้หลูหมิงและหลูซี ดึงกระถางสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่ออกมา!กระถางสัมฤทธิ์สีเขียว หูลวดลายมังกร ด้านบนแกะสลักลวดลายโบราณที่ซับซ้อนเธอนำกระถางสัมฤทธิ์วางไว้ใต้แสงไฟ มองเห็นว่าด้านล่างของกระถางสัมฤทธิ์มีอยู่ตัวอักษรอยู่แน่นขนัด มองดูจากสายตามีประมาณ 1000 กว่าตัวอักษรเย่มู่มู่ถามลู่หมิง “พวกเจ้ารู้จักตัวอักษรที่อยู่ด้านบนนี้ทั้งหมดหรือไม่!”เธอเพียงแค่ถามไปอย่างนั้นเอง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะรู้จักตัวอักษรภาพพวกนี้ และแปลออกมาให้เธอกระถางสัมฤทธิ์นี้ไม่ได้หล่อขึ้นในราชวงศ์ต้าฉี่ แต่จักรพรรดิองค์แรกของต้าฉี่ ทำศึกสงครามไปทั่วสารทิศ และได้สังหารราชาของชนเผ่าเล็ก ๆ ผู้หนี่งในเวลานั้นชนเผ่ากำลังขอฝน และกระถางสัมฤทธิ์ที่ใช้ในการขอฝนก็คือกระถางใบนี้ต่อมากระถางสัมฤทธิ์ใบนี้ก็ถูกเก็บไว้ในพระคลังของวังหลวงหลายปีต่อมา ไทเฮาทรงเข้าไปตรวจสอบในพระคลัง และพบกระถางสัมฤทธิ์ที่ถูกผู้คนเพิกเฉยใบนี้เข้า จึงมอบมันให้กับบ้านมารดาตระกูลมั่วไปเสียตระกูลมั่ว

ฮ่องเต้น้อยเดิมพันทุกสิ่งทุกอย่างที่มีเพื่อที่จะเอาชนะเขา พวกเขาล้วนคิดเช่นนั้น ผู้คนจำนวนมากล้อมปราบ แม้ว่าจ้านเฉิงอิ้นจะเก่งกาจสักเพียงใดก็ยากที่จะหนีพ้นพวกเขาไม่เคยศึกษาเรื่องราวในอดีต รวมถึงจุดหักเหในทุก ๆ โชคชะตาของจ้านเฉิงอิ้นเลยตั้งแต่แรก ไม่รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของเขาเลยแม้แต่น้อยพวกเขาคิดว่าสามารถเอาชนะได้ด้วยจำนวนคนพวกเขาประเมินความแข็งแกร่งของจ้านเฉิงอิ้นต่ำไปตามที่กล่าวไว้ในจดหมาย อีกภายในสามวันกองทัพจะบุกประชิดชายแดนที่นี่ไม่ใช่ด่านเจิ้นกวนแต่เป็นเชิงเขาของภูเขาเหมืองไม่มีกำแพงเมืองสูงตระหง่านสกัดกั้น ไม่มีกองทัพคอยเตรียมพร้อมที่คอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลาแม้แต่กำแพงเมืองที่สร้างขึ้นมาอย่างเร่งรีบยังเตี้ยมากถึงเพียงนี้ ไม่มีผลในการป้องกันอันใดและกองทัพตระกูลจ้านของจ้านเฉิงอิ้นก็มีคนเพียงแค่ห้าหมื่นคนเท่านั้น ต่อให้รวมกับทหารใหม่เข้าไปแล้ว อย่างมากก็มีเพียงหนึ่งแสนคนเท่านั้นทว่าบรรดาทหารใหม่ที่หลบหนีมาตลอดทางจนมาถึงที่นี่ ส่วนใหญ่ทำศึกสงครามเป็นครั้งแรก พวกเขาไม่มีประสบการณ์เลยแม้แต่น้อยทหารที่สามารถต้านทานศัตรูภายนอกได้ มีเพียงกองทัพตระกูลจ้านห้าหมื่

แม้ว่าเมื่อสองพันปีก่อนลักษณะภูมิประเทศกับแผนที่กูเกิลแมพในยุคปัจจุบันจะมีความคลาดเคลื่อนกันอยู่ ทว่าตำแหน่งภูเขาแม่น้ำและลำธารของต้าฉี่ก็เปลี่ยนแปลงไม่มากนักเขาใช้แท็บเล็ตขยายแผนที่ให้กว้างขึ้น แล้วชี้เส้นทางบนภูเขาไม่กี่สายที่สามารถเดินทางได้“น่าจะสามเส้นทางนี้ หากว่าพวกเราซุ่มโจมตีที่เส้นทางสามสายนี้...”เฉินขุยกล่าว “ไม่มีดินระเบิดแล้ว ซุ่มโจมตีไม่ได้หรอก!”มั่วฝานส่งเสียง “จิ๊” ออกมา“กลัวอันใดกัน มีรถขุดอยู่ ขุดคูน้ำขนาดใหญ่สักสองสามสาย แล้ววางไม้ลับคมไว้ที่ด้านล่าง...”“อ่อ ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ ในโกดังของมู่ฉีซิวก่อนหน้านี้ มีหอกที่ทำเสร็จเพียงครึ่งเดียวอยู่มากมิใช่หรือ?”“ใช้ประโยชน์จากหอกที่ทำเสร็จเพียงครึ่งเดียว ทำให้เป็นกับดักที่ทั้งกว้างและลึก ถึงอย่างไรก็สามารถทำให้แม่ทัพลู่สูญเสียคนจำนวนหนึ่งได้นี่นา!”เมื่อเฉินอู่ได้ฟังคำพูดนี้ ก็อดมองเขาใหม่อีกครั้งไม่ได้“เจ้าหมอนี่ใช้ได้เลยนี่นา หลังจากไปยุคปัจจุบันแค่ครั้งเดียว ก็เปลี่ยนเป็นเฉลียวฉลาดขึ้นมาแล้ว ทั้งยังมีแผนการเพิ่มขึ้นมากอีกด้วย! ”“พวกเราก็เคยคิดหาวิธีเช่นเดียวกัน ทว่าวิธีการของเจ้าเป็นวิธีที่ได้ผลมากที่

ลานจอดรถขนาดยักษ์ ที่สามารถจอดรถบรรทุกได้มากกว่าสองร้อยคัน~พื้นที่ว่างเปล่าภายในสวนสนุก สามารถจอดได้สามร้อยกว่าคันรถห้าร้อยคันสามารถฝืนจอดเข้าไปได้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของโครงการมานานขนาดนี้ ล้วนเป็นหมู่บ้านที่หาคนคอยมาเฝ้าดูเมื่อเย่มู่มู่บอกว่าต้องการเช่าพื้นที่ว่างเปล่าแห่งนี้เพื่อจอดรถ เจ้าหน้าที่หมู่บ้านก็ยิ้มจนหน้าบานเผือกร้อนเช่นนี้ในที่สุดก็ถูกโยนออกไปเสียทีเดิมทีเย่มู่มู่จะเช่าครึ่งปี ทว่าเจ้าหน้าที่หมู่บ้านจะให้เธอเช่าเต็มห้าปี ในราคาห้าล้านบาทขาดตัว!ที่จริงราคาแพงไปบ้างทว่าบริเวณโดยรอบไม่มีคนอาศัยอยู่เมื่อสวนสนุกว่างเปล่าลง ภายในก็มีวัชพืชขึ้นรก เหมือนกับเมืองผีอย่างยิ่งบวกกับตอนที่สร้างขึ้นในตอนแรก ผู้อยู่อาศัยโดยรอบล้วนย้ายที่อยู่ออกไปหมดแล้วดังนั้น...สวนสนุกในระยะห้าลี้ จึงไม่มีคนอาศัยอยู่!ทำให้เย่มู่มู่ขนส่งเสบียงได้อย่างสะดวกเธอจึงเซ็นสัญญากับเจ้าหน้าที่หมู่บ้าน และให้เงิน ณ ที่นั่นทว่าคนชราสองคนที่ดูแลสถานที่นี้อยู่ ไม่สามารถที่จะไล่ออกไปได้ เพราะล้วนเป็นครอบครัวที่มีรายได้น้อยภายในหมู่บ้านเงินเดือนเดือนละห้าพันบาท ถือได้ว่าเป็นการหางานให

เฉินขุยกล่าว “บางทีเขาอาจทำไปเพื่อแก้แค้นให้กับเยี่ยนเย่น้องชายก็เป็นได้!”ครั้งที่แล้วมั่วฝานข้ามเวลาไปที่ยุคปัจจุบันเร็วเกินไป จึงไม่รู้ว่าเยี่ยนเย่ได้ตายไปแล้ว“น้องชายของเขาตายแล้วงั้นหรือ?”“ใช่!”“เพื่อแก้แค้นให้กับคนที่ตายไปแล้ว จึงใช้แคว้นมาส่งดวงวิญญาณ มันคุ้มกันแล้วงั้นหรือ?”“คิดจริง ๆ หรือว่าน้องชายของเขาจะซาบซึ้งใจอยู่ในปรโลกน่ะ? ผิดแล้ว มีแต่ด่าว่าเขาเท่านั้น ว่าทำตัวไม่สมกับที่คาดหวังเอาเสียเลย!”“ตอนนี้มีกำลังพลมาถึงแล้วสองกองทัพ จ้านเฉิงอิ้น…เจ้าจะลงมือเมื่อใด?”“เจ้าคงไม่คิดจะรอให้ศัตรูมารวมตัวกันครบก่อน แล้วค่อยลงมือหรอกกระมัง? ถึงตอนนั้นก็คงสายเกินไปแล้ว!”จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “ไม่หรอก รอพวกมันบุกเข้าไปในบริเวณซุ่มโจมตี ก็ลงมือได้เลย! ”เมื่อคืนนี้ นอกจากจะขุดหลุมตามเส้นทางที่แม่ทัพลู่ต้องผ่านแล้วยังขุดลำห้วยภายในหุบเขาไว้หลายแห่งด้วย…ทว่าเวลาฉุกละหุก จึงขุดได้ไม่ลึกเท่าใดนัก แต่ก็สามารถสกัดกั้นได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง!ตอนนี้ หยางชิงเหอใช้แม่พิมพ์ทำปลอกกระสุนออกมาแล้วยังเหลือหัวกระสุน ตัวจุดระเบิดและดินปืน…นางยังคงพยายามเอาชนะและเตรียมการอย่างเร่งด่วนสำห