LOGINShare
บทที่ 551
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 552
ของสิ่งนี้ล้วนแล้วแต่อยู่ในหอนิทรรศการขนาดใหญ่ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในบรรดาสมบัติล้ำค่าของด่านเจิ้นกวนที่มั่วฝานส่งมา จะมีของสิ่งนี้อยู่ด้วยเย่มู่มู่ให้หลูหมิงและหลูซี ดึงกระถางสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่ออกมา!กระถางสัมฤทธิ์สีเขียว หูลวดลายมังกร ด้านบนแกะสลักลวดลายโบราณที่ซับซ้อนเธอนำกระถางสัมฤทธิ์วางไว้ใต้แสงไฟ มองเห็นว่าด้านล่างของกระถางสัมฤทธิ์มีอยู่ตัวอักษรอยู่แน่นขนัด มองดูจากสายตามีประมาณ 1000 กว่าตัวอักษรเย่มู่มู่ถามลู่หมิง “พวกเจ้ารู้จักตัวอักษรที่อยู่ด้านบนนี้ทั้งหมดหรือไม่!”เธอเพียงแค่ถามไปอย่างนั้นเอง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะรู้จักตัวอักษรภาพพวกนี้ และแปลออกมาให้เธอกระถางสัมฤทธิ์นี้ไม่ได้หล่อขึ้นในราชวงศ์ต้าฉี่ แต่จักรพรรดิองค์แรกของต้าฉี่ ทำศึกสงครามไปทั่วสารทิศ และได้สังหารราชาของชนเผ่าเล็ก ๆ ผู้หนี่งในเวลานั้นชนเผ่ากำลังขอฝน และกระถางสัมฤทธิ์ที่ใช้ในการขอฝนก็คือกระถางใบนี้ต่อมากระถางสัมฤทธิ์ใบนี้ก็ถูกเก็บไว้ในพระคลังของวังหลวงหลายปีต่อมา ไทเฮาทรงเข้าไปตรวจสอบในพระคลัง และพบกระถางสัมฤทธิ์ที่ถูกผู้คนเพิกเฉยใบนี้เข้า จึงมอบมันให้กับบ้านมารดาตระกูลมั่วไปเสียตระกูลมั่ว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 553
ที่บันทึกไว้บนกระดาษเป็นอาวุธทั้งหมด เริ่มต้นที่จำนวนสามแสน...เมื่อมองเห็นจำนวนที่น่าตกใจเช่นนี้ ดวงตาทั้งคู่ของเขาก็เบิกกว้างจ้านเฉิงอิ้นรับกระดาษแผ่นนั้นมาเมื่อเขามองไปที่ตัวเลขที่อยู่บนนั้น ทั่วทั้งร่างก็สั่นเทาโดยฉับพลัน!ต่อให้เย่มู่มู่ส่งเสบียงให้กับพวกเขามานับครั้งไม่ถ้วนส่งธัญพืชกับสรรพาวุธมาอย่างไม่ขาดสายปริมาณที่ส่งมาในแต่ละครั้ง ตัวอย่างเช่นดาบม่อเตา ที่จะส่งมาสองถึงสามหมื่นเล่ม แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่มากที่สุด เริ่มต้นที่ห้าหมื่นเล่มและตอนนี้ท่านเทพปูพื้นสิ่งของที่ส่งมาทั้งหมดไว้ที่สามแสนสามแสน! นางรวมทหารใหม่ทั้งหมดเข้าไปด้วย!หน้าไม้ราชวงศ์ฉิน สามแสนคันลูกธนู สิบล้านดอก...ลูกธนูสามารถเก็บกลับมาใช้ใหม่ได้ ทว่าก็สามารถเสียหายได้เช่นกัน และมีอัตราการเสื่อมที่สูงมากดาบม่อเตา สามแสนเล่มดาบเหิงเตาราชวงศ์ถัง สามแสนเล่มหอก ปืนยาว โล่ และเกอ...อาวุธจำพวกนี้เริ่มต้นที่ห้าหมื่นและยังมีชุดเกราะอีกสามแสนชุด!เกราะกันกระสุนสามแสนเกราะกันกระสุนแบบเต็มรูปแบบ เป็นของดียิ่งนักเมื่อทหารอยู่ในสนามรบอัตราการรอดชีวิตจะเพิ่มขึ้นอย่างมากและที่ทำให้ทุกคนซาบซึ้งใ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 554
ฮ่องเต้น้อยเดิมพันทุกสิ่งทุกอย่างที่มีเพื่อที่จะเอาชนะเขา พวกเขาล้วนคิดเช่นนั้น ผู้คนจำนวนมากล้อมปราบ แม้ว่าจ้านเฉิงอิ้นจะเก่งกาจสักเพียงใดก็ยากที่จะหนีพ้นพวกเขาไม่เคยศึกษาเรื่องราวในอดีต รวมถึงจุดหักเหในทุก ๆ โชคชะตาของจ้านเฉิงอิ้นเลยตั้งแต่แรก ไม่รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของเขาเลยแม้แต่น้อยพวกเขาคิดว่าสามารถเอาชนะได้ด้วยจำนวนคนพวกเขาประเมินความแข็งแกร่งของจ้านเฉิงอิ้นต่ำไปตามที่กล่าวไว้ในจดหมาย อีกภายในสามวันกองทัพจะบุกประชิดชายแดนที่นี่ไม่ใช่ด่านเจิ้นกวนแต่เป็นเชิงเขาของภูเขาเหมืองไม่มีกำแพงเมืองสูงตระหง่านสกัดกั้น ไม่มีกองทัพคอยเตรียมพร้อมที่คอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลาแม้แต่กำแพงเมืองที่สร้างขึ้นมาอย่างเร่งรีบยังเตี้ยมากถึงเพียงนี้ ไม่มีผลในการป้องกันอันใดและกองทัพตระกูลจ้านของจ้านเฉิงอิ้นก็มีคนเพียงแค่ห้าหมื่นคนเท่านั้น ต่อให้รวมกับทหารใหม่เข้าไปแล้ว อย่างมากก็มีเพียงหนึ่งแสนคนเท่านั้นทว่าบรรดาทหารใหม่ที่หลบหนีมาตลอดทางจนมาถึงที่นี่ ส่วนใหญ่ทำศึกสงครามเป็นครั้งแรก พวกเขาไม่มีประสบการณ์เลยแม้แต่น้อยทหารที่สามารถต้านทานศัตรูภายนอกได้ มีเพียงกองทัพตระกูลจ้านห้าหมื่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 555
“เพื่อเอาใจพระสนม พระองค์ขับไล่ราษฎรนอกเมืองที่หิวโหยให้ไปสร้างเรือนไจซิงให้แก่พระองค์”“ไม่ให้การรักษา ไม่ให้อาหารกิน!”“ทั้งหมดนั่นล้วนแต่เป็นคนที่มีชีวิต ล้วนแต่เป็นราษฎรของพระองค์...”“นี่นะหรือฮ่องเต้!”“ตระกูลจ้านของข้าจงรักภักดีมาตลอดสามชั่วอายุคน สุดท้ายแล้วมีจุดจบเช่นไร!”“พระองค์เอามารดา พี่ใหญ่ พี่รอง ครอบครัวของข้าไปขังไว้ในวังหลวง หลอกข้าออกมาจากด่านเจิ้นกวน เพื่อปราบปรามกองทัพธงเหลืองให้กับพระองค์!”“แต่ความเป็นจริงเล่า? พระองค์กับหัวหน้ากองทัพธงเหลืองร่วมมือกัน เพื่อมาสังหารข้า!”“ท่านว่า หากข้าให้อำนาจทหารของกองทัพตระกูลจ้านแก่พระองค์ จะเกิดอันใดขึ้นงั้นหรือ?”“ข้าก็จะตาย!”“พระองค์จะกำจัดข้าเมื่อหมดประโยชน์ และสังหารข้าทิ้งอย่างแน่นอน!”“ทหารผ่านศึกของกองทัพตระกูลจ้านห้าหมื่นคน ไม่มีทางมีจุดจบที่ดี พระองค์จะต้องนำโทสะทั้งหมดมาระบายกับทหารผ่านศึกอย่างแน่นอน!”“ทหารผ่านศึกพวกนั้น มีผู้ใดบ้างที่ไม่ได้ผ่านศึกสงครามมาอย่างโชกโชน รอดพ้นจากความตายถึงได้มีชีวิตอยู่ สุดท้ายยังต้องมาตายภายใต้คมดาบของพระองค์!”“ตายภายใต้คมดาบอันยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้ที่ตนเองปกปักไว้ด้วยชี
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 556
แม้ว่าเมื่อสองพันปีก่อนลักษณะภูมิประเทศกับแผนที่กูเกิลแมพในยุคปัจจุบันจะมีความคลาดเคลื่อนกันอยู่ ทว่าตำแหน่งภูเขาแม่น้ำและลำธารของต้าฉี่ก็เปลี่ยนแปลงไม่มากนักเขาใช้แท็บเล็ตขยายแผนที่ให้กว้างขึ้น แล้วชี้เส้นทางบนภูเขาไม่กี่สายที่สามารถเดินทางได้“น่าจะสามเส้นทางนี้ หากว่าพวกเราซุ่มโจมตีที่เส้นทางสามสายนี้...”เฉินขุยกล่าว “ไม่มีดินระเบิดแล้ว ซุ่มโจมตีไม่ได้หรอก!”มั่วฝานส่งเสียง “จิ๊” ออกมา“กลัวอันใดกัน มีรถขุดอยู่ ขุดคูน้ำขนาดใหญ่สักสองสามสาย แล้ววางไม้ลับคมไว้ที่ด้านล่าง...”“อ่อ ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ ในโกดังของมู่ฉีซิวก่อนหน้านี้ มีหอกที่ทำเสร็จเพียงครึ่งเดียวอยู่มากมิใช่หรือ?”“ใช้ประโยชน์จากหอกที่ทำเสร็จเพียงครึ่งเดียว ทำให้เป็นกับดักที่ทั้งกว้างและลึก ถึงอย่างไรก็สามารถทำให้แม่ทัพลู่สูญเสียคนจำนวนหนึ่งได้นี่นา!”เมื่อเฉินอู่ได้ฟังคำพูดนี้ ก็อดมองเขาใหม่อีกครั้งไม่ได้“เจ้าหมอนี่ใช้ได้เลยนี่นา หลังจากไปยุคปัจจุบันแค่ครั้งเดียว ก็เปลี่ยนเป็นเฉลียวฉลาดขึ้นมาแล้ว ทั้งยังมีแผนการเพิ่มขึ้นมากอีกด้วย! ”“พวกเราก็เคยคิดหาวิธีเช่นเดียวกัน ทว่าวิธีการของเจ้าเป็นวิธีที่ได้ผลมากที่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 557
ในขณะมั่วฝานทำลับ ๆ ล่อ ๆ เตรียมที่จะหยิบแท็บเล็ตออกมา ให้พวกเขาเห็นว่าขีปนาวุธมีลักษณะเช่นไรนั้น...จ้านเฉิงอิ้นก็เหลือบมองมาด้วยสายตาที่เฉียบคม มั่วฝานชะงักงันเขาซ่อนแท็บเล็ตเอาไว้ด้านหลังอีกครั้งเขาซื้อแท็บเล็ตนี้ โดยใช้เงินเก็บออมส่วนตัวที่อยู่ในบัตรของเขาหลังจากที่มาพื้นที่ก่อสร้างในแต่ละวัน เขาจะมอบแท็บแล็ตให้กับเจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคนิค เพื่อช่วยเขาลงข้อมูลหนังสงครามต่าง ๆ...หน่วยความจำภายในแท็บแล็ตมีอยู่จำกัด เจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคนิคให้หน่วยความจำเขาเพิ่มอีกหนึ่งเทราไบต์ตอนนี้ภายในเครื่องมีหนังและวีดีโอสงครามเก็บไว้กว่าพันเรื่อง!จ้านเฉิงอิ้นกล่าวกับเหล่านายทหารว่า “กลับไปพักกันก่อน ตอนเย็นจัดเตรียมคนมาขับรถขุด แล้วขุดกับดักให้ลึกสักหน่อย!”ซ่งตั๋วกล่าว “ข้าน้อยจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ขอรับ!”“ให้แม่นางหยางพัฒนาลูกกระสุนอย่างเต็มที่...”หากว่าปืนไรเฟิลในโกดัง สามารถใช้ได้ทั้งหมดละก็แม้พวกเขาคนน้อย ก็จะมีพลังในการต่อสู้ และจะไม่เป็นฝ่ายถูกกระทำเช่นนี้จวงเหลียงกล่าว “แม่นางหยางนอกจากจะกินข้าวและนอนหลับ ก็ล้วนแต่วิจัยลูกกระสุน นางจะต้องทำได้อย่างแน่นอนขอรับ!”เมื่อคิดมา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 558
ลานจอดรถขนาดยักษ์ ที่สามารถจอดรถบรรทุกได้มากกว่าสองร้อยคัน~พื้นที่ว่างเปล่าภายในสวนสนุก สามารถจอดได้สามร้อยกว่าคันรถห้าร้อยคันสามารถฝืนจอดเข้าไปได้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของโครงการมานานขนาดนี้ ล้วนเป็นหมู่บ้านที่หาคนคอยมาเฝ้าดูเมื่อเย่มู่มู่บอกว่าต้องการเช่าพื้นที่ว่างเปล่าแห่งนี้เพื่อจอดรถ เจ้าหน้าที่หมู่บ้านก็ยิ้มจนหน้าบานเผือกร้อนเช่นนี้ในที่สุดก็ถูกโยนออกไปเสียทีเดิมทีเย่มู่มู่จะเช่าครึ่งปี ทว่าเจ้าหน้าที่หมู่บ้านจะให้เธอเช่าเต็มห้าปี ในราคาห้าล้านบาทขาดตัว!ที่จริงราคาแพงไปบ้างทว่าบริเวณโดยรอบไม่มีคนอาศัยอยู่เมื่อสวนสนุกว่างเปล่าลง ภายในก็มีวัชพืชขึ้นรก เหมือนกับเมืองผีอย่างยิ่งบวกกับตอนที่สร้างขึ้นในตอนแรก ผู้อยู่อาศัยโดยรอบล้วนย้ายที่อยู่ออกไปหมดแล้วดังนั้น...สวนสนุกในระยะห้าลี้ จึงไม่มีคนอาศัยอยู่!ทำให้เย่มู่มู่ขนส่งเสบียงได้อย่างสะดวกเธอจึงเซ็นสัญญากับเจ้าหน้าที่หมู่บ้าน และให้เงิน ณ ที่นั่นทว่าคนชราสองคนที่ดูแลสถานที่นี้อยู่ ไม่สามารถที่จะไล่ออกไปได้ เพราะล้วนเป็นครอบครัวที่มีรายได้น้อยภายในหมู่บ้านเงินเดือนเดือนละห้าพันบาท ถือได้ว่าเป็นการหางานให
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 559
คนขับหวงพาคนอื่น ๆ ไปหาเย่มู่มู่ในทันที~เธอกำลังอยู่ในลานจอดรถที่รกร้าง เพื่อรอรถบรรทุกใหม่ที่จะมาถึงคนขับหวงและกลุ่มคนที่มาด้วยอีกสิบกว่าคน แต่ละคนต่างก็บอกว่าอยากเริ่มงานด้วยเย่มู่มู่เรียกให้ฝ่ายบุคคลกับหัวหน้ารับสมัครพนักงานของบริษัทไลฟ์ช่วยเหลือเกษตรกรมา แล้วให้พวกเขาดำเนินการตามขั้นตอนการเริ่มงานทั้งหมดยี่สิบคนต่างก็เป็นคนขับรถที่มีประสบการณ์ การดำเนินการตามขั้นตอนการเริ่มงานจึงเป็นไปอย่างราบรื่นทุกคนล้วนยังอยู่เพียงไม่นาน รถจำนวนหนึ่งร้อยคันในล็อตแรกก็ส่งมาถึงเหล่าคนขับรถต่างก็ดีใจเป็นอย่างมากพวกเขาตรวจสอบรถทีละคันทีละคัน แล้วเลือกรถบรรทุกที่ตนเองถูกใจหลังจากลงทะเบียนเรียบร้อยแล้วก็ขับออกไปเมื่อทุกคนไปกันหมดแล้ว เย่มู่มู่ก็นำรถที่เหลืออีกแปดสิบคัน ส่งให้กับจ้านเฉิงอิ้นทั้งหมดรถล็อตสองที่มาถึงในตอนเที่ยง ก็มีหนึ่งร้อยคันเช่นเดียวกันหลังจากส่งมอบรถเสร็จแล้ว เย่มู่มู่ก็ส่งต่อไปเช่นเดิมรถที่เหลืออีกสามร้อยคัน จะส่งมอบในวันพรุ่งนี้!เธอบอกกับผู้จัดการไลฟ์ว่า เธออยากจะเปิดหน่วยขนส่งสินค้าผู้จัดการไม่ได้บอกว่าเห็นด้วย และไม่ได้บอกว่าไม่เห็นด้วยเพราะเขาได้ย
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
