LOGINShare
บทที่ 557
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 558
ลานจอดรถขนาดยักษ์ ที่สามารถจอดรถบรรทุกได้มากกว่าสองร้อยคัน~พื้นที่ว่างเปล่าภายในสวนสนุก สามารถจอดได้สามร้อยกว่าคันรถห้าร้อยคันสามารถฝืนจอดเข้าไปได้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของโครงการมานานขนาดนี้ ล้วนเป็นหมู่บ้านที่หาคนคอยมาเฝ้าดูเมื่อเย่มู่มู่บอกว่าต้องการเช่าพื้นที่ว่างเปล่าแห่งนี้เพื่อจอดรถ เจ้าหน้าที่หมู่บ้านก็ยิ้มจนหน้าบานเผือกร้อนเช่นนี้ในที่สุดก็ถูกโยนออกไปเสียทีเดิมทีเย่มู่มู่จะเช่าครึ่งปี ทว่าเจ้าหน้าที่หมู่บ้านจะให้เธอเช่าเต็มห้าปี ในราคาห้าล้านบาทขาดตัว!ที่จริงราคาแพงไปบ้างทว่าบริเวณโดยรอบไม่มีคนอาศัยอยู่เมื่อสวนสนุกว่างเปล่าลง ภายในก็มีวัชพืชขึ้นรก เหมือนกับเมืองผีอย่างยิ่งบวกกับตอนที่สร้างขึ้นในตอนแรก ผู้อยู่อาศัยโดยรอบล้วนย้ายที่อยู่ออกไปหมดแล้วดังนั้น...สวนสนุกในระยะห้าลี้ จึงไม่มีคนอาศัยอยู่!ทำให้เย่มู่มู่ขนส่งเสบียงได้อย่างสะดวกเธอจึงเซ็นสัญญากับเจ้าหน้าที่หมู่บ้าน และให้เงิน ณ ที่นั่นทว่าคนชราสองคนที่ดูแลสถานที่นี้อยู่ ไม่สามารถที่จะไล่ออกไปได้ เพราะล้วนเป็นครอบครัวที่มีรายได้น้อยภายในหมู่บ้านเงินเดือนเดือนละห้าพันบาท ถือได้ว่าเป็นการหางานให
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 559
คนขับหวงพาคนอื่น ๆ ไปหาเย่มู่มู่ในทันที~เธอกำลังอยู่ในลานจอดรถที่รกร้าง เพื่อรอรถบรรทุกใหม่ที่จะมาถึงคนขับหวงและกลุ่มคนที่มาด้วยอีกสิบกว่าคน แต่ละคนต่างก็บอกว่าอยากเริ่มงานด้วยเย่มู่มู่เรียกให้ฝ่ายบุคคลกับหัวหน้ารับสมัครพนักงานของบริษัทไลฟ์ช่วยเหลือเกษตรกรมา แล้วให้พวกเขาดำเนินการตามขั้นตอนการเริ่มงานทั้งหมดยี่สิบคนต่างก็เป็นคนขับรถที่มีประสบการณ์ การดำเนินการตามขั้นตอนการเริ่มงานจึงเป็นไปอย่างราบรื่นทุกคนล้วนยังอยู่เพียงไม่นาน รถจำนวนหนึ่งร้อยคันในล็อตแรกก็ส่งมาถึงเหล่าคนขับรถต่างก็ดีใจเป็นอย่างมากพวกเขาตรวจสอบรถทีละคันทีละคัน แล้วเลือกรถบรรทุกที่ตนเองถูกใจหลังจากลงทะเบียนเรียบร้อยแล้วก็ขับออกไปเมื่อทุกคนไปกันหมดแล้ว เย่มู่มู่ก็นำรถที่เหลืออีกแปดสิบคัน ส่งให้กับจ้านเฉิงอิ้นทั้งหมดรถล็อตสองที่มาถึงในตอนเที่ยง ก็มีหนึ่งร้อยคันเช่นเดียวกันหลังจากส่งมอบรถเสร็จแล้ว เย่มู่มู่ก็ส่งต่อไปเช่นเดิมรถที่เหลืออีกสามร้อยคัน จะส่งมอบในวันพรุ่งนี้!เธอบอกกับผู้จัดการไลฟ์ว่า เธออยากจะเปิดหน่วยขนส่งสินค้าผู้จัดการไม่ได้บอกว่าเห็นด้วย และไม่ได้บอกว่าไม่เห็นด้วยเพราะเขาได้ย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 560
เฉินขุยกล่าว “บางทีเขาอาจทำไปเพื่อแก้แค้นให้กับเยี่ยนเย่น้องชายก็เป็นได้!”ครั้งที่แล้วมั่วฝานข้ามเวลาไปที่ยุคปัจจุบันเร็วเกินไป จึงไม่รู้ว่าเยี่ยนเย่ได้ตายไปแล้ว“น้องชายของเขาตายแล้วงั้นหรือ?”“ใช่!”“เพื่อแก้แค้นให้กับคนที่ตายไปแล้ว จึงใช้แคว้นมาส่งดวงวิญญาณ มันคุ้มกันแล้วงั้นหรือ?”“คิดจริง ๆ หรือว่าน้องชายของเขาจะซาบซึ้งใจอยู่ในปรโลกน่ะ? ผิดแล้ว มีแต่ด่าว่าเขาเท่านั้น ว่าทำตัวไม่สมกับที่คาดหวังเอาเสียเลย!”“ตอนนี้มีกำลังพลมาถึงแล้วสองกองทัพ จ้านเฉิงอิ้น…เจ้าจะลงมือเมื่อใด?”“เจ้าคงไม่คิดจะรอให้ศัตรูมารวมตัวกันครบก่อน แล้วค่อยลงมือหรอกกระมัง? ถึงตอนนั้นก็คงสายเกินไปแล้ว!”จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “ไม่หรอก รอพวกมันบุกเข้าไปในบริเวณซุ่มโจมตี ก็ลงมือได้เลย! ”เมื่อคืนนี้ นอกจากจะขุดหลุมตามเส้นทางที่แม่ทัพลู่ต้องผ่านแล้วยังขุดลำห้วยภายในหุบเขาไว้หลายแห่งด้วย…ทว่าเวลาฉุกละหุก จึงขุดได้ไม่ลึกเท่าใดนัก แต่ก็สามารถสกัดกั้นได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง!ตอนนี้ หยางชิงเหอใช้แม่พิมพ์ทำปลอกกระสุนออกมาแล้วยังเหลือหัวกระสุน ตัวจุดระเบิดและดินปืน…นางยังคงพยายามเอาชนะและเตรียมการอย่างเร่งด่วนสำห
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 561
เหล่าทหารผ่านศึกเร่งเปลี่ยนชุด สวมเสื้อเกราะกันกระสุนและชุดเกราะอย่างรวดเร็วพวกเขาถือดาบม่อเตาไว้แน่น บนหลังสะพายหน้าไม้ราชวงศ์ฉิน ทุกคนอยู่ในสภาพเตรียมพร้อมเต็มที่จ้านเฉิงอิ้นจัดทัพวางแผนรบ...เขาจัดกองกำลังต้านทานกองทัพแคว้นเยี่ยนสองหมื่นนายทหารแคว้นต้าฉี่ภายใต้บัญชาของแม่ทัพลู่ หนึ่งหมื่นนายเข้าปะทะส่วนทหารผ่านศึกที่เหลือจะอ้อมโจมตีจากด้านข้าง ตัดกำลังของแคว้นเยี่ยนให้ได้ก่อนก่อนที่เผ่าหมานและกองทัพธงเหลืองจะเข้าสู่สนามรบ กองกำลังแคว้นเยี่ยนต้องอ่อนแรงลงให้มากที่สุด มิเช่นนั้นพวกเขาจะเป็นภัยที่ยากรับมือ!แม่ทัพที่นำทหารสองหมื่นนายเข้าลอบโจมตีทัพแคว้นเยี่ยนครั้งนี้คือ มั่วฝาน!นี่เป็นครั้งแรกที่เขานำทัพลอบโจมตี!เขาบอกว่า ในโลกของท่านเทพ การลอบโจมตีเป็นกลยุทธ์ที่พบเห็นได้บ่อยในเกมตีป้อมคริสตัล หากต่อสู้ตรง ๆ ไม่ได้ ก็โจมตีจากด้านข้างเผื่อว่ามันจะสำเร็จล่ะ?มั่วฝานนำเหล่าทหารผ่านศึกสองหมื่นนายเคลื่อนที่ไปอย่างเงียบเชียบ พวกเขาก้มตัวต่ำ พร้อมกันนั้นก็ใช้อากาศยานไร้คนขับตรวจสอบตำแหน่งของทหารแคว้นเยี่ยนให้แน่ชัดเยี่ยนซวี่นำทัพสองแสนนายกำลังเคลื่อนพลอย่างต่อเนื่อง ตาม
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 562
รถขุด รถบรรทุกหิน และรถเครนสูง ๆ พวกนั้นล้วนเป็นสิ่งที่ไม่เคยปรากฏในแคว้นต้าฉี่มาก่อนหากรถเหล่านั้นเป็นของแคว้นเยี่ยนทั้งหมดรวมถึงสุดยอดโรงงานนั่นก็เป็นของแคว้นเยี่ยนด้วยล่ะก็~แคว้นเยี่ยนจะยังคงเป็นแคว้นที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาหกแคว้นอีกหรือ?เขาอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ต้องการเอาคืนจ้านเฉิงอิ้นให้สาสมคำพูดของเหล่าแม่ทัพ เขาจะฟังเข้าหูได้อย่างไรยกตัวอย่างเช่น การที่เขานำทหารสองแสนนายมายังแคว้นต้าฉี่ ก็มีขุนนางฝ่ายบุ๋นหลายคนคัดค้าน...พวกเขาพูดว่า “ท่านอ๋อง หากท่านนำกำลังพลทั้งหมดออกไปเช่นนี้ หากมีผู้ใดฉวยโอกาสบุกโจมตีแคว้นเยี่ยนในตอนนี้ แคว้นเยี่ยนจะไม่มีกำลังต้านทานเลย...”เยี่ยนซวี่ไม่เชื่อเลยว่าจะมีผู้ใดกล้าฉวยโอกาสที่เขาส่งกำลังพลมายังแคว้นต้าฉี่ แล้วบุกยึดแคว้นเยี่ยนการกระทำเช่นนั้นไร้คุณธรรมโดยสิ้นเชิงยิ่งไปกว่านั้น แคว้นเยี่ยนยังมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับแคว้นฉู่และแคว้นฉีพวกเขาจะช่วยเฝ้าระวังแนวชายแดนให้ ไม่ปล่อยให้ใครรุกล้ำเข้าไปในแคว้นเยี่ยนใช่แล้ว!สิ่งที่ต้องป้องกันก็คือสองแคว้นเล็ก ๆ อย่างแคว้นหย่งและแคว้นอวี่นับตั้งแต่เขานำทัพออกจากแคว้นเยี่ยนจนถ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 563
จวงเหลียงหันไปมองทหารที่อยู่ข้าง ๆทหารคนนั้นกำลังจับตาดูค่ายของแม่ทัพลู่ อากาศยานไร้คนขับของเขากำลังบินวนอยู่รอบ ๆ ค่าย...จนกระทั่งแบตเตอรี่หมด ก็เปลี่ยนเป็นอากาศยานไร้คนขับลำใหม่เขารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ แม่ทัพลู่และเหล่าแม่ทัพกำลังประชุมกันอยู่ในกระโจมใหญ่ เป็นเวลานานกว่าสองชั่วยามแล้ว แม้แต่ข้าวปลาอาหารก็ยังให้คนนำไปส่งให้ในนั้น ไม่ทราบว่ากำลังปรึกษาหารือเรื่องอะไรกันอยู่!”“พวกเขาออกมาจากกระโจมบ้างหรือไม่?”“ไม่เลยขอรับ แถมยังถอยค่ายให้ห่างจากค่ายของกองทัพตระกูลจ้านมากขึ้นด้วย”จวงเหลียงตอบ “เขารู้ว่าเยี่ยนซวี่นำทัพมาถึงแล้ว และยังรู้ว่าเยี่ยนซวี่จะไม่รอให้เผ่าหมานและกองทัพธงเหลืองมาสมทบ แต่จะเปิดศึกกับกองทัพตระกูลจ้านก่อน...”“แต่เขากลับไม่คิดจะหยุดยั้งอะไรเลย ราวกับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น!”จ้านเฉิงอิ้นแสยะยิ้มเย็นชา “แม่ทัพลู่ก็ยังคงยึดถือหลักเอาตัวรอดเป็นยอดดีเช่นเคย!”“ใช่แล้วขอรับ”ตึง! ตึง! ตึง! เสียงกลองศึกจากทางทิศตะวันออกดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งค่ายกองทัพเยี่ยนเดินทางมาถึงเชิงกำแพงเมืองของกองทัพตระกูลจ้านแล้ว...พวกเขารวมตัวกันแน่นขนัดใต้กำแพง รอคอยคำสั่งโจมตี..
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 564
เพราะพวกเขามีเสื้อเกราะกันกระสุนและชุดเกราะป้องกัน แถมยังมีโล่อีกชั้นหนึ่งธนูธรรมดาไม่อาจเจาะทะลุชุดป้องกันของกองทัพตระกูลจ้านได้เลย!เมื่อเห็นดังนั้น เยี่ยนซวี่ก็ถึงกับตะลึงงัน“ทำไม? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?”“ทำไมธนูถึงยิงไม่เข้าชุดเกราะของกองทัพตระกูลจ้าน!”ดูเหมือนว่าจะมีคนเคยบอกเขาว่า ชุดเกราะของกองทัพตระกูลจ้านนั้นไม่มีใครในหกแคว้นของหัวเซี่ยเทียบได้เขาเคยได้ยินเรื่องนี้แต่ไม่ได้ใส่ใจเขารู้เพียงแค่ว่า ดาบม่อเตาของกองทัพตระกูลจ้านทำจากเหล็กกล้าชั้นดีตอนนี้ กองทัพแคว้นเยี่ยนสามารถสร้างดาบม่อเตาที่เหมือนกันได้แล้ว แต่ระดับการป้องกันยังเทียบไม่ได้...การโจมตีของพวกเขาไม่อาจเจาะเกราะได้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจที่ใจร้อน ไม่น่าบุกโจมตีโดยไม่ปรึกษาหารือกับเหล่าแม่ทัพอาวุโสก่อน!ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?เขาไม่มีทางถอยแล้ว!เขาชักดาบยาวออกมา แล้วฟาดไปข้างหน้า “ทหารทั้งหลาย! บุก!”สิ้นเสียงคำสั่งลูกศรจากหน้าไม้ราชวงศ์ฉินก็พุ่งแหวกอากาศเข้ามาลูกศรที่ติดไฟลุกโชน พุ่งทะลุร่างของหัวหน้าพลธนูของเขาหัวหน้าพลธนูล้มลงสิ้นใจในทันทีทว่า เปลวไฟลุกโหมขึ้นอย่างรวดเร็ว หยดน้ำที่ตกลงมาจาก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 565
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด...ไม่มีฝ่ายใดยอมถอยทัพแม้ว่าทหารแคว้นเยี่ยนจะฮึกเหิม ชุดเกราะป้องกันแน่นหนา และทหารใต้บังคับบัญชาล้วนเป็นทหารผ่านศึกผู้ช่ำชองแต่ทหารแคว้นเยี่ยนก็ไม่อาจรับมือได้ในไม่ช้า ทหารแคว้นเยี่ยนหลายพันนายก็ล้มลงสิบนาทีต่อมา ทหารแคว้นเยี่ยนหนึ่งหมื่นนายเสียชีวิตยี่สิบนาทีต่อมา หนึ่งหมื่นสี่พันนายเสียชีวิตครึ่งชั่วโมงต่อมา ทหารแคว้นเยี่ยนสองหมื่นนายเสียชีวิตสี่สิบนาทีต่อมา สองหมื่นสามพันนายบาดเจ็บล้มตาย...ในทางกลับกัน กองทัพตระกูลจ้านเสียชีวิตน้อยมาก แม้แต่ผู้ที่บาดเจ็บสาหัสก็ยังถอนตัวจากการรบ...แทบไม่มีศพทหารตระกูลจ้านนอนอยู่บนพื้นสี่สิบนาที สองหมื่นสามพันนาย!นั่นคือหนึ่งในห้าของทหารแสนนาย เยี่ยนซวี่โกรธจนตาแดงก่ำ~ทหารของเขาตายไปหนึ่งในห้าแล้ว! จะสู้ต่อไปหรือไม่?เขาอาจจะสูญเสียทหารสองแสนนายทั้งหมดที่นี่ไม่สู้ แล้วคำพูดที่พูดออกไปจะทำอย่างไร? จะหนีทัพหรือ?เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแม่ทัพอาวุโสที่อยู่ข้างกายเขากำลังต่อสู้ด้วยดาบใหญ่อย่างเต็มที่ เมื่อเห็นท่านอ๋องยืนเหม่อลอยอยู่ก็ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ“ถอยทัพ
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 656
“ฉันจะไปส่งของขวัญเอง นายวางเอาไว้เถอะ เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”*ประมาณสิบกว่านาทีต่อมา เย่มู่มู่เปลี่ยนเป็นชุดกีฬาสีดำ สวมฮู้ดคลุมศีรษะ อุ้มแจกันขึ้นรถเมย์บัค แล้วออกเดินทางเธอโทรหาทนายก่อน จากนั้นดำเนินการเรื่องเอกสารให้เสร็จ ถูกตำหนิและอบรมเป็นพิเศษ ก่อนจะได้รับการประกันตัวออกมาแน่นอนว่า มีบอดี้การ์ดหงเหว่ยที่คอยดูแลจัดการเรื่องทั้งหมดเขาเฝ้าอยู่ที่สถานีตำรวจตลอดเมื่อเห็นรถของเย่มู่มู่ขับเข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นทันที“คุณหนูเย่ เขาไม่เป็นไร อารมณ์ค่อนข้างคงที่ ทางตำรวจที่นี่ไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจอะไรมาก แค่ตำหนิและอบรมไปหน่อย ยังให้ดูระเบียบข้อบังคับด้านความปลอดภัย แล้วสั่งให้ท่องจำด้วย!”“ตำรวจบอกว่า เขาใช้กำลังมากเกินไป คนประเภทนี้ หากไม่ถูกอบรมให้ดี แล้วปล่อยตัวไป อาจเป็นภัยต่อสังคมได้!”เย่มู่มู่ถามเสียงเรียบ “ตอนนี้ออกมาแล้วหรือยัง?”“กำลังเซ็นเอกสารขั้นสุดท้ายอยู่ครับ”เย่มู่มู่ยื่นซองอั่งเปาให้เขา “คุณไปหาอะไรดี ๆ กินเถอะ ฉันจะรอเขาออกมาเอง”หงเหว่ยเกาหัว เห็นรถของหัวหน้าจอดอยู่หน้าโรงพักเขารู้สึกแปลกใจ หัวหน้าตามมาด้วยเหรอ? แต่ทำไมถึงไม่มาพร้อมกับคุณหนูเย่ล่ะ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 655
เย่มู่มู่รู้สึกว่า การจัดซื้อเสบียงจากต่างประเทศนั้น ต้องใช้ระยะเวลายาวนานจ้านเฉิงอิ้นนำทัพเข้าเมืองหลวงของต้าฉี่ ซึ่งเป็นศูนย์รวมประชากรเกินครึ่งของแคว้นเสบียงอาหารยี่สิบตู้คอนเทนเนอร์นั้น ไม่เพียงพออย่างแน่นอนเมื่อมาถึงเมืองหลวง เธอจึงมองการณ์ไกลยิ่งขึ้นรอบนอกเมืองหลวงนั้น รายล้อมไปด้วยนิคมอุตสาหกรรม สำนักงานใหญ่ของบริษัทอาหารหลายแห่ง ก็ตั้งอยู่ในเมืองหลวงส่วนผู้จัดการบริษัทไลฟ์สด ก็ได้หาอาคารสำนักงานในเมืองหลวง และเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้วอาคารสูงสิบกว่าชั้น เป็นกรรมสิทธิ์ของบริษัทไลฟ์สดทั้งหมดบริษัทไลฟ์สดได้จดทะเบียนชื่อใหม่เพราะเริ่มต้นจากบ้านพักตากอากาศเซียนหยวน จึงจดทะเบียนในนาม บริษัทเซียนหยวน มีเดีย จำกัดผู้ถือหุ้นใหญ่คือ เย่มู่มู่ถือหุ้นกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ผู้จัดการถือหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออีกสิบเปอร์เซ็นต์ แบ่งให้ผู้ไลฟ์สด ผู้ควบคุมรายการ ผู้กำกับ ฝ่ายประชาสัมพันธ์... และทีมงานอื่นๆ คนละเล็กละน้อยยังมีส่วนแบ่งอีกหกเปอร์เซ็นต์ผู้อาวุโสสวี่ ผู้อาวุโสมู่ ผู้อาวุโสจาง หรือแม้แต่เวินลี่ ต่างก็ร่วมลงทุน และถือหุ้นคนละประมาณหนึ่งจุดห้าเปอร์เซ็นต์เย่มู
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 654
การจัดซื้อเสบียง แม้ต้องขนส่งข้ามโลกก็ต้องทำ!การจะนำเข้าอาหารจำนวนมากจากต่างประเทศไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะหมายถึงการต้องแย่งทรัพยากรจากประเทศอื่นประชาชนต้าฉี่มีถึงยี่สิบล้านคน การให้ทั้งหมดต้องพึ่งพาเธอเลี้ยงดูย่อมเป็นไปไม่ได้ทางที่ดีที่สุดก็คือ ทำให้จ้านเฉิงอิ้นสามารถพึ่งพาตัวเองได้ข้าวสามารถเติบโตและเก็บเกี่ยวได้เร็วที่สุดในเวลาเพียงสามเดือน หากสภาพอากาศร้อนพอ สามารถปลูกได้ถึงปีละสามรอบขอเพียงมีปุ๋ยและแหล่งน้ำเพียงพอยังมีพืชผลที่ให้ผลผลิตสูง... เช่น มันเทศ มันฝรั่ง ข้าวโพดอีกเพียงสองปี จะเกิดหายนะหิมะครั้งใหญ่ พวกเขาต้องเร่งสะสมเสบียงให้เพียงพอ พวกเขาจะสามารถผ่านช่วงเวลานั้นไปได้อย่างปลอดภัยแน่นอนดังนั้น เมื่อจ้านเฉิงอิ้นเสนอให้บุกเบิกพื้นที่เพาะปลูกขนาดใหญ่ในตงโจวเย่มู่มู่ก็ตอบรับโดยไม่ลังเล“ดี! จ้านเฉิงอิ้น ข้าจะสนับสนุนเจ้า หากเจ้าอยากทำสิ่งใด จงทำให้เต็มที่!”“ข้าจะเป็นกำลังหนุนของเจ้าเสมอ!”ดวงตาของแม่ทัพหนุ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา หางตาแดงก่ำ มือที่เปรอะเปื้อนโลหิตลูบไล้แจกันอย่างแผ่วเบาเสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง “ขอบคุณท่านมาก ท่านเทพ!” “บุญคุณของท่าน ข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 653
เย่มู่มู่ลองใช้พลังดูแล้ว แต่เธอไม่สามารถข้ามไปได้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ทั้งมั่วฝาน หลูซีและหลูหมิง ต่างสามารถข้ามไปได้ตามปกติเธอใช้พลังจนหมดสิ้น ใบหน้าซีดขาว ร่างกายอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงกลับไม่มีแม้แต่ความเคลื่อนไหวใด ๆเธอคิดว่า การที่เจ้าของแจกันสามารถเดินทางข้ามสองพันปีได้นั้น...บางทีอาจต้องอาศัยสื่อกลางบางอย่าง หรือไม่ก็ตัวแจกันเองอาจต้องผ่านการอัพเกรดขึ้นอีกระดับเมื่อจ้านเฉิงอิ้นได้ยินคำตอบของเย่มู่มู่ เขากลับหัวเราะออกมาเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความสุข เห็นได้ชัดว่า เขาดีใจมากจริง ๆการได้พบเย่มู่มู่ทำให้เขาดีใจยิ่งกว่าการได้รับชัยชนะในศึกครั้งนี้เสียอีกเย่มู่มู่ที่ห่วงใยเขา ถึงกับพยายามเผาผลาญพลังทั้งหมดเพื่อจะข้ามมาให้ได้เธอรีบกล่าวเตือน “จ้านเฉิงอิ้น ข้าสัญญากับเจ้าแล้วว่าจะพบเจ้า ข้าจะไม่ผิดคำพูดแน่นอน!”“ตอนนี้เผ่าหมานยังไม่ถูกกวาดล้าง เจ้ายังไม่ต้องรีบร้อนข้ามมายังยุคปัจจุบัน กำจัดเผ่าหมานให้เสร็จเสียก่อน!”“เพราะว่า เพราะว่า...การข้ามกาลเวลานั้นต้องใช้พลังชีวิตอย่างมาก เจ้ายังต้องรักษาสติและพลังงานไว้ให้พร้อม ต้องระวังให้มาก เพราะเผ่าหมานอาจบุกเข้ามา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 652
บัดนี้ พวกเขาทุกคนกลายเป็นเชลยศึกพวกเขาทำได้เพียงอ้อนวอน ขอให้กองทัพตระกูลจ้านเมตตาปล่อยผ่าน ขอเพียงได้มื้ออาหารให้มีชีวิตรอดก็เพียงพอ!ซ่งตั๋วสั่งให้เชลยรวบรวมศพทั้งหมดมากองรวมกัน นำไปวางบนไม้แห้ง ราดน้ำมัน แล้วจุดไฟเผาขณะที่เหล่าทหารผ่านศึกต่างเหนื่อยล้า นั่งพักกระจัดกระจายเต็มพื้นสนามรบจ้านเฉิงอิ้นหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา สอบถามขบวนรถ “พวกเผ่าหมานส่งกำลังมาสนับสนุนกองทัพธงเหลืองหรือไม่?”“ท่านแม่ทัพ ไม่มีขอรับ...พวกเราไม่กล้าดับเครื่องรถเลย กลัวพวกมันจะควบม้าบุกมาเล่นงานเรา แต่แปลกมาก ทั้งที่พวกมันรู้ดีว่ากองทัพธงเหลืองกำลังรบกับพวกเรา”“เสียงระเบิดดังไปไกลขนาดนั้น แต่พวกมันยังนิ่งเฉย ปล่อยให้พวกนั้นตายไปต่อหน้าต่อตา!”จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “ข้าเข้าใจแล้ว พวกเจ้าจับตาดูต่อไป หากพวกมันบุกเข้ามา ให้ใช้ระเบิดไล่ต้อน”“รับทราบ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นปิดวิทยุสื่อสารก่อนหน้านี้ เขาคิดว่ากองทัพธงเหลืองกับเผ่าหมานม่อเป่ยมีพันธมิตรอันแน่นแฟ้นเมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนจับผู้คนมากินเป็นอาหาร และสังหารประชาชนแคว้นต้าฉี่ แต่กองทัพธงเหลืองกลับทำเป็นไม่เห็นเสียอย่างนั้นแต่ดูจากสถานการณ์ตอน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 651
ครั้งนี้ ทันทีที่ได้ยินเสียงซ่งตั๋วประกาศคำสั่ง กองทัพธงเหลืองทั้งหมดต่างพากันทิ้งอาวุธและยอมจำนนทหารกว่าสิบหมื่นนาย นอกจากผู้ที่เสียชีวิตในสนามรบแล้ว!ที่เหลือล้วนแต่ยอมจำนน!พวกเขาคุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกัน ชูอาวุธขึ้นเหนือศีรษะ ก้มหน้าลงต่ำด้วยความพ่ายแพ้ ตามธรรมเนียมของสงครามที่ผ่านมา ผู้ที่ถูกจับเป็นเชลยจะมีเพียงสองทางเลือกถูกสังหารในที่นั้น หรือกลายเป็นทาส ใช้ชีวิตอย่างต่ำต้อยเหมือนตายทั้งเป็นแต่พวกเขาอยากเสี่ยงเดิมพัน!พวกเขาทั้งหมดเป็นชาวบ้านผู้หิวโหยที่ไม่มีทางรอด จึงมาสมัครเป็นทหารของกองทัพธงเหลืองเพราะรู้ว่าที่นี่มีเสบียงให้กิน พวกเขาจึงเข้าร่วมหากยังพอมีอาหารให้ประทังชีวิต แม้ไม่ใช่ทาส แม้ต้องลงเหมืองทำงานหนัก พวกเขาก็ยอม!ขอเพียงได้รับค่าตอบแทนตามกำหนด ได้ส่งเงินกลับไปเลี้ยงดูครอบครัวพวกเขายอมทำทุกอย่าง!ซ่งตั๋วสั่งให้ทหารผ่านศึกเข้ายึดอาวุธจากผู้ที่ยอมจำนนให้คนที่ยอมจำนนยืนเข้าแถวทีละคน เตรียมพร้อมสำหรับการตรวจนับจำนวนจ้านเฉิงอิ้นยืนอยู่กลางสมรภูมิที่เต็มไปด้วยบาดแผลแห่งสงคราม ซากศพเกลื่อนกลาดทั่วทุกหนแห่ง~ชนะแล้ว!พวกเขาชนะแล้ว!เดิมที คิดว่า
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 650
ความมุ่งมั่นในการต่อสู้ของเขาดูเหมือนจะสลายไปหมดแล้ว เขาคุกเข่าลงกับพื้นอย่างสิ้นหวังไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะเดินมาถึงจุดนี้!ไม่ยินยอมยิ่งนัก!ต่อให้เป็นเช่นนี้ เขาก็ยังคงไม่ยอมจำนน คำรามอย่างไม่ยอมแพ้ “ข้าไม่...”ด้านหลังของเขา ซ่งตั๋วรังเกียจที่เขาส่งเสียงดัง จึงใช้ดาบในมือฟาดเขาจนสลบ“ยุ่งยากเสียจริง!”หลีชิงกับสวีจู้กล่าวว่า “ชื่อเสียงของคนผู้นี้ไม่ได้แย่นัก เพียงแต่ไม่รู้ว่า ไยมู่ฉีซิวถึงได้มอบหมายตำแหน่งสำคัญเช่นนี้ให้กับเขา!”ซ่งตั๋วกล่าวว่า “ด้วยความภักดีของเขา สามารถรับตำแหน่งที่สำคัญของมู่ฉีซิวได้ ก็ไม่น่าประหลาดใจอันใด!”ในตอนนี้ ซ่งตั๋วขึ้นไปบนรถคันเล็กของมั่วฝาน นำลำโพงที่อยู่ตรงเบาะหลังของเขา ย้ายไปไว้ที่กระโปรงท้ายรถทั้งหมดหลังจากนั้นก็ขับรถไล่ตามไปยังทิศทางที่ทหารของกองทัพธงเหลืองหลบหนีไปไล่ตามไปด้วย ตะโกนใส่ลำโพงประกาศเสียงขนาดใหญ่ไปด้วย“ผู้ที่ยอมจำนน และมอบอาวุธจะไม่ถูกสังหาร!”“ผู้ที่หันมาพึ่งพิงกองทัพตระกูลจ้านและสร้างผลงาน ไม่มีตำแหน่งขุนนางชั้นสูง ไม่มีที่ศักดินาหนึ่งพันครัวเรือน ที่ดินอันอุดมสมบูรณ์หนึ่งพันหมู่ให้!”“ทหารกองทัพตระกูลจ้านมีอาหารวันละส
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 649
เมื่อจ้านเฉิงอิ้นโบกมือ อากาศยานไร้คนขับขนาดเล็กจำนวนสิบลำก็ปรากฏขึ้น ด้านบนผูกดินระเบิดเอาไว้เรียบร้อยแล้วมั่วฝานควบคุมอากาศยานไร้คนขับลำหนึ่ง ลอยขึ้นไปอย่างช้า ๆ ไล่ตามไปทางที่พวกมู่ฉีซิวหลบหนีไปยิ่งไปกว่านั้นเฉินอู่ได้พาทหารผ่านศึกกลุ่มใหญ่ บุกเข้าไปในกลุ่มของกองทัพธงเหลืองเขาตะโกน “เหล่าสหาย สังหาร รถคันใหญ่ของพวกเราหนีไปแล้ว!”“อย่าปล่อยให้พวกมันหนีไปได้เป็นอันขาด!”“หากเอารถคันใหญ่มาไม่ได้ ก็ต้องเอารถยนต์คันเล็กมาให้ได้สักคัน บุก...”กองทัพธงเหลืองที่เดิมทีต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่แนวหน้า อยู่ ๆ ก็ละทิ้งชุดเกราะกันเป็นจำนวนมากอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งหมดวิ่งหนีไปที่ด้านหลังพวกเขายังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นจนกระทั่งมีคนตะโกนขึ้นมา “ท่านผู้นำให้ถอยทัพ เร็วเข้า รีบถอยทัพ!”คนพวกนั้นถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตเวลานี้กองทัพตระกูลจ้านประสมธนู หน้าไม้ราชวงศ์ฉิน และดินระเบิด...เข้าด้วยกันขวัญกำลังใจของพวกเขาเต็มเปี่ยม ทั้งหมดบุกสังหารด้วยท่าทางดุดันทหารกองทัพธงเหลืองวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตท่านผู้นำยังหนีไปแล้ว ขวัญกำลังใจจึงลดลงไปอย่างมาก เหลือแค่เ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 648
จ้านเฉิงอิ้นขึ้นขี่ม้า สวมหมวกกันน็อก มือถือดาบม่อเตา แล้วขี่ออกมาเพื่อเผชิญหน้าเฉินอู่กับซ่งตั๋วตามติดอยู่ด้านหลังครั้งนี้ เหลือหน่วยกล้าตายส่วนหนึ่งไว้เพื่อปกป้องมั่วฝานมั่วฝานกล่าวว่า “พวกเจ้าไปสังหารศัตรูกันให้หมด ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า!”เขาขึ้นนั่งบนรถ และขับพุ่งเข้าไปท่ามกลางฝูงชนของกองทัพธงเหลืองการศึกในครั้งนี้ต่อสู้กันอย่างดุเดือดฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนคนมากเกินไป พวกเขามาถึงใกล้กับเมืองหลวงแล้ว ไม่ยอมละทิ้งความมั่งคั่งที่ได้มาอย่างง่ายดายต้องการสังหารกองทัพตระกูลจ้านกองทัพตระกูลจ้านมีประสบการณ์ในการรบมากกว่ากองทัพธงเหลือง อาวุธและอุปกรณ์สวมใส่ดียิ่งกว่ากองทัพธงเหลืองอย่างไรก็ดีฝ่ายตรงข้ามมีคนจำนวนมากพวกเขาต่อสู้อย่างยากลำบาก!หน่วยปืนล่าสัตว์ถูกคุกคามอย่างต่อเนื่อง แม้แต่หน่วยหน้าไม้ราชวงศ์ฉินยังทิ้งคันธนูและศร หยิบดาบม่อเตามาต่อสู้กับศัตรู...ในเวลานี้ หวังเซิ่งคิดว่าหากต่อสู้ต่อไป กองทัพตระกูลจ้านจะร่อยหรอสองแสนคนเมื่อเทียบกับสามหมื่นคน มากมายเกินไปจริง ๆ อีกทั้ง พวกเขายังถูกโอบล้อม หากอยากฝ่าวงล้อม มีแต่ต้องสังหารกองทัพธงเหลืองให้สิ้นเท่านั้นเขามอ
