MasukShare
บทที่ 562
Bab terkait
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 563
จวงเหลียงหันไปมองทหารที่อยู่ข้าง ๆทหารคนนั้นกำลังจับตาดูค่ายของแม่ทัพลู่ อากาศยานไร้คนขับของเขากำลังบินวนอยู่รอบ ๆ ค่าย...จนกระทั่งแบตเตอรี่หมด ก็เปลี่ยนเป็นอากาศยานไร้คนขับลำใหม่เขารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ แม่ทัพลู่และเหล่าแม่ทัพกำลังประชุมกันอยู่ในกระโจมใหญ่ เป็นเวลานานกว่าสองชั่วยามแล้ว แม้แต่ข้าวปลาอาหารก็ยังให้คนนำไปส่งให้ในนั้น ไม่ทราบว่ากำลังปรึกษาหารือเรื่องอะไรกันอยู่!”“พวกเขาออกมาจากกระโจมบ้างหรือไม่?”“ไม่เลยขอรับ แถมยังถอยค่ายให้ห่างจากค่ายของกองทัพตระกูลจ้านมากขึ้นด้วย”จวงเหลียงตอบ “เขารู้ว่าเยี่ยนซวี่นำทัพมาถึงแล้ว และยังรู้ว่าเยี่ยนซวี่จะไม่รอให้เผ่าหมานและกองทัพธงเหลืองมาสมทบ แต่จะเปิดศึกกับกองทัพตระกูลจ้านก่อน...”“แต่เขากลับไม่คิดจะหยุดยั้งอะไรเลย ราวกับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น!”จ้านเฉิงอิ้นแสยะยิ้มเย็นชา “แม่ทัพลู่ก็ยังคงยึดถือหลักเอาตัวรอดเป็นยอดดีเช่นเคย!”“ใช่แล้วขอรับ”ตึง! ตึง! ตึง! เสียงกลองศึกจากทางทิศตะวันออกดังสะท้อนก้องไปทั่วทั้งค่ายกองทัพเยี่ยนเดินทางมาถึงเชิงกำแพงเมืองของกองทัพตระกูลจ้านแล้ว...พวกเขารวมตัวกันแน่นขนัดใต้กำแพง รอคอยคำสั่งโจมตี..
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 564
เพราะพวกเขามีเสื้อเกราะกันกระสุนและชุดเกราะป้องกัน แถมยังมีโล่อีกชั้นหนึ่งธนูธรรมดาไม่อาจเจาะทะลุชุดป้องกันของกองทัพตระกูลจ้านได้เลย!เมื่อเห็นดังนั้น เยี่ยนซวี่ก็ถึงกับตะลึงงัน“ทำไม? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?”“ทำไมธนูถึงยิงไม่เข้าชุดเกราะของกองทัพตระกูลจ้าน!”ดูเหมือนว่าจะมีคนเคยบอกเขาว่า ชุดเกราะของกองทัพตระกูลจ้านนั้นไม่มีใครในหกแคว้นของหัวเซี่ยเทียบได้เขาเคยได้ยินเรื่องนี้แต่ไม่ได้ใส่ใจเขารู้เพียงแค่ว่า ดาบม่อเตาของกองทัพตระกูลจ้านทำจากเหล็กกล้าชั้นดีตอนนี้ กองทัพแคว้นเยี่ยนสามารถสร้างดาบม่อเตาที่เหมือนกันได้แล้ว แต่ระดับการป้องกันยังเทียบไม่ได้...การโจมตีของพวกเขาไม่อาจเจาะเกราะได้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจที่ใจร้อน ไม่น่าบุกโจมตีโดยไม่ปรึกษาหารือกับเหล่าแม่ทัพอาวุโสก่อน!ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?เขาไม่มีทางถอยแล้ว!เขาชักดาบยาวออกมา แล้วฟาดไปข้างหน้า “ทหารทั้งหลาย! บุก!”สิ้นเสียงคำสั่งลูกศรจากหน้าไม้ราชวงศ์ฉินก็พุ่งแหวกอากาศเข้ามาลูกศรที่ติดไฟลุกโชน พุ่งทะลุร่างของหัวหน้าพลธนูของเขาหัวหน้าพลธนูล้มลงสิ้นใจในทันทีทว่า เปลวไฟลุกโหมขึ้นอย่างรวดเร็ว หยดน้ำที่ตกลงมาจาก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 565
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด...ไม่มีฝ่ายใดยอมถอยทัพแม้ว่าทหารแคว้นเยี่ยนจะฮึกเหิม ชุดเกราะป้องกันแน่นหนา และทหารใต้บังคับบัญชาล้วนเป็นทหารผ่านศึกผู้ช่ำชองแต่ทหารแคว้นเยี่ยนก็ไม่อาจรับมือได้ในไม่ช้า ทหารแคว้นเยี่ยนหลายพันนายก็ล้มลงสิบนาทีต่อมา ทหารแคว้นเยี่ยนหนึ่งหมื่นนายเสียชีวิตยี่สิบนาทีต่อมา หนึ่งหมื่นสี่พันนายเสียชีวิตครึ่งชั่วโมงต่อมา ทหารแคว้นเยี่ยนสองหมื่นนายเสียชีวิตสี่สิบนาทีต่อมา สองหมื่นสามพันนายบาดเจ็บล้มตาย...ในทางกลับกัน กองทัพตระกูลจ้านเสียชีวิตน้อยมาก แม้แต่ผู้ที่บาดเจ็บสาหัสก็ยังถอนตัวจากการรบ...แทบไม่มีศพทหารตระกูลจ้านนอนอยู่บนพื้นสี่สิบนาที สองหมื่นสามพันนาย!นั่นคือหนึ่งในห้าของทหารแสนนาย เยี่ยนซวี่โกรธจนตาแดงก่ำ~ทหารของเขาตายไปหนึ่งในห้าแล้ว! จะสู้ต่อไปหรือไม่?เขาอาจจะสูญเสียทหารสองแสนนายทั้งหมดที่นี่ไม่สู้ แล้วคำพูดที่พูดออกไปจะทำอย่างไร? จะหนีทัพหรือ?เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแม่ทัพอาวุโสที่อยู่ข้างกายเขากำลังต่อสู้ด้วยดาบใหญ่อย่างเต็มที่ เมื่อเห็นท่านอ๋องยืนเหม่อลอยอยู่ก็ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ“ถอยทัพ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 566
เหล่าทหารผ่านศึกต่างงุนงงกับการตวาดก้องที่ดังขึ้นฉับพลันชัยชนะอยู่แค่เอื้อม เหตุใดจึงต้องถอยทัพเล่า?มั่วฝานเอ่ยเสียงดัง “นี่เป็นบัญชาของท่านแม่ทัพ ยังพอมีเวลาให้พวกเรารีบถอยทัพ”เมื่อเป็นบัญชาของท่านแม่ทัพใหญ่ พวกเขาจำต้องปฏิบัติตามทหารทั้งหมดรีบรุดรวมพลไปยังทิศทางที่กำหนด ข้ามผ่านภูเขาลูกหนึ่ง และมาถึงค่ายทัพตระกูลจ้านเมื่อทหารสองหมื่นนายทั้งหมดเดินทางกลับอย่างมีชัย ประชาชนจำนวนมากต่างพากันมาต้อนรับและปรบมืออย่างอบอุ่นนี่คือกองทัพวีรบุรุษ พวกเขาคว้าชัยชนะครั้งใหญ่ตั้งแต่ศึกแรกและที่สำคัญยิ่งกว่านั้น คือรัฐทายาทน้อยได้นำทัพซุ่มโจมตีด้วยตนเองเขาไม่กล้าก้มศีรษะคารวะ ทำได้เพียงโบกมือทักทายและขอบคุณทุกผคนด้วยชัยชนะอันยิ่งใหญ่ในการออกศึกครั้งแรก ใบหน้าของเขาจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างเขาคิดว่ามันก็ไม่เลว แม้จะสังหารศัตรูได้ไม่มาก แต่ก็ถือว่ากล้าหาญชาญชัยเขาไม่ใช่คุณชายเสเพลอีกต่อไป สามารถบัญชาทัพออกศึกได้อย่างสง่างาม เช่นเดียวกับจ้านเฉิงอิ้นเขาปรารถนาที่จะจารึกชื่อในประวัติศาสตร์ ได้รับการยกย่องสรรเสริญจากคนรุ่นหลังเขาจะพยายามอย่างสุดความสามารถ เพื่อเป็นบุคคลที่แม้เวล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 567
ท่อเหล็กไหลหยางมาถึงแล้วหรือ?มาได้ทันเวลาจริง ๆ!แต่ว่า จ้านเฉิงอิ้นจะสามารถสร้างปืนใหญ่ขึ้นมาได้จริงหรือ?แล้วลูกปืนใหญ่จะทำอย่างไร?เย่มู่มู่พาสองพี่น้องตระกูลลู่ขับรถตรงไปยังตีนเขาคนงานขนถ่ายสินค้าที่ตีนขนย้ายท่อเหล็กจำนวนมากเสร็จแล้ว ท่อเหล็กกว่าหมื่นท่อนได้ถมเต็มโกดังที่สร้างขึ้นใหม่เย่มู่มู่ปรับพื้นที่ตีนเขาให้เรียบ แล้วขยายโกดังเดิมให้ใหญ่ขึ้นหลายเท่าและทำสัญญาเช่าที่ดินกับหมู่บ้านอีกสิบหมู่ เพื่อใช้สร้างโกดังทั้งหมดท่อเหล็กกว่าหมื่นท่อนกินพื้นที่โกดังขนาดใหญ่สองโกดังพี่ซุนเห็นเย่มู่มู่ขับรถมา จึงเข้ามาทักทายและรายงาน“ท่อเหล็กหนึ่งหมื่นท่อนไม่ได้นับจำนวน แต่ชั่งน้ำหนักแล้วได้จำนวนใกล้เคียงครับ!”เย่มู่มู่เซ็นรับ ตรวจสอบแล้วจึงโอนเงินส่วนที่เหลือให้โรงงานคนของโรงงานต่างดีใจ ขับรถออกไปเย่มู่มู่ให้พี่ซุนพาพวกเขาไปกินข้าวที่บ้านพักตากอากาศ คนขับรถเดินทางมาไกล ให้พักผ่อนหนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับเธอออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดพี่ซุนยิ้มรับ พาคนขับรถและพนักงานโรงงานไปยังบ้านพักตากอากาศเมื่อทุกคนไปแล้ว ลู่หมิงก็ตัดไฟลู่ซีปิดประตูม้วนเย่มู่มู่ส่งข้อความไ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 568
หากศัตรูทั้งเจ็ดแสนร่วมกันโจมตี กองทัพตระกูลจ้านห้าหมื่นนาย ทหารใหม่ห้าหมื่นนาย รวมกับชาวบ้านอีกราวแปดหมื่นคน รวมเป็นหนึ่งแสนแปดหมื่นคน...อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา ครั้งนี้แตกต่างจากที่ด่านเจิ้นกวน ที่นั่นยังสามารถซุ่มโจมตีได้...แต่ตอนนี้พวกเขาติดอยู่ในหุบเขาหลายลูก แม้จะใช้ไฟโจมตี ก็เกรงว่าไฟจะลามไปถึงค่ายไม่สามารถซุ่มโจมตี ไม่สามารถหลบซ่อน ได้แต่เผชิญหน้ากับศัตรูโดยตรง...พูดตามตรง แม้มั่วฝานจะมีความมั่นใจในกองทัพตระกูลจ้านมากเพียงใด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาชนะได้อย่างไร!ถ้ามีปืนก็คงจะดีเขาดูภาพยนตร์สงครามมาเยอะ ดูหนังยิงปืนก็มาก หากมีปืนกล อย่างเช่นเจ้า AK อะไรนั่น...ต้องชนะแน่นอนแม้ท่านเทพจะส่งท่อเหล็กมาให้ แต่ไม่มีดินปืน พวกเขาก็ไม่สามารถสร้างลูกปืนใหญ่ได้เมื่อคิดเช่นนี้ มั่วฝานก็หยิบบัตรประจำตัวประชาชนออกมา“เฮ้อ ถ้าแพ้ ข้าก็ยังสามารถหนีไปโลกของท่านเทพผ่านแจกันได้...”“พวกเจ้าต่างออกไป พวกเจ้าไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน แม้จะหนีไปยังโลกของท่านเทพ ก็คงถูกจับในฐานะคนไร้บ้าน!”“อ้อ ใช่ โลกของท่านเทพมีกฎหมายคนไร้บ้าน ไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน ไม่สามารถขึ้นรถ ไม่สามารถซ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 569
ความคิดที่หยางชิงเหอเสนอนั้น ฟังดูไร้สาระและน่าขันสิ้นดีขนท่อเหล็กขึ้นไปบนหลังคาแล้ววางไว้บนนั้น"บนยอดเขาก็ให้ยกท่อเหล็กขึ้นไปแล้วจัดวางให้เรียบร้อย!บนกำแพงเมืองก็เช่นกัน ถึงขนาดวางท่อเหล็กทุกสิบเมตรแล้วก็เกณฑ์คนมาจำนวนมาก เพื่อสร้างโครงสำหรับท่อเหล็กโครงนั้นก็แปลกประหลาด มีล้อไม้สองล้อ วางท่อเหล็กไว้ตรงกลางให้ปากท่อชี้ขึ้นฟ้า...นางบอกว่า หากมู่ฉีซิวเห็นเข้า เขาจะต้องถอยทัพ!เหล่าทหารที่ได้ยิน ต่างก็คิดว่าเหลวไหล!ล้อสองล้อ โครงหนึ่งอัน วางท่อเหล็ก... แล้วจะถอยทัพพวกเขารวบรวมกองกำลังจากสี่ทิศ จำนวนมากถึงเจ็ดแสนห้าหมื่นนาย เพียงเพราะได้เห็นอาวุธรูปร่างประหลาดนี้!ก็จะถอยทัพ...ช่างไร้สาระสิ้นดี!แต่มั่วฝานกลับพูดว่า “ทำตามที่แม่นางหยางบอกไป ส่วนจะได้ผลหรือไม่นั้น ยังไม่แน่...”“บางทีอาจเกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงก็ได้?”จากนั้น หยางชิงเหอก็ไม่รู้ไปได้ยินมาจากไหนว่า เย่มู่มู่จะหาประทัดมาให้จำนวนมาก“ดินปืนที่ส่งมา ให้ข้าใช้ก่อน จากนั้นถ้าเป็นไปได้ หายางเก่ามาเพิ่มด้วย...”“คืนนี้ ทหารและชาวบ้านทุกคนต้องฟังคำสั่งข้า เคลื่อนไหวตามคำสั่งข้าเท่านั้น!”จ้านเฉิงอิ้นหันไปถ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 570
บางทีคนอื่นอาจคิดว่า กระถางวิเศษเป็นเพียงแค่ตำนานแต่เมื่อสุดยอดสุดยอดโรงงานถูกสร้างขึ้น ก็เป็นการประกาศให้โลกรู้ว่า แจกันวิเศษไม่ได้เป็นแค่เรื่องเล่าลือจ้านเฉิงอิ้นมีมันอยู่จริง ๆไม่เพียงแต่สามารถเสกอาหาร น้ำ และอาวุธได้เท่านั้น แต่ยังมีโรงงานขนาดมหึมาอีกด้วยใส่แร่เหล็กเข้าไปก็ได้อาวุธเหล็กกล้าออกมา!ในหกแคว้น ใครครอบครองสุดยอดโรงงาน ผู้นั้นก็มีพลังที่จะยึดครองแผ่นดิน รวมหัวเซี่ยให้เป็นหนึ่งเดียวใครบ้างในหกแคว้นที่ไม่ต้องการมันแคว้นฉู่และแคว้นฉีไม่ได้ส่งทหารมา เพราะกำลังรอดูสถานการณ์ และมีเรื่องสำคัญกว่าต้องจัดการหากแคว้นใดทนต่อสิ่งล่อใจไม่ไหว ส่งทหารออกมาเมื่อนั้น แคว้นที่ป้องกันหละหลวม แคว้นฉู่และแคว้นฉีจะฉวยโอกาสบุกเข้าโจมตีทันทีพวกเขาไม่ใช่ไม่โลภ แต่มีสิ่งที่ได้ผลตอบแทนแน่นอนกว่ารออยู่เมื่อพวกเขาส่งทหารมาโจมตีจ้านเฉิงอิ้นในระลอกที่สอง...หลังจากที่ระลอกแรกบุกโจมตีและสูญเสียกำลังพลไปแล้ว แม้จ้านเฉิงอิ้นจะเก่งกาจเพียงใดพวกเขาก็จะจัดการได้ง่ายขึ้นสองแคว้นนี้ฉลาดที่สุดมู่ฉีซิวยุยงแคว้นเยี่ยนและม่อเป่ยให้มาโจมตีจ้านเฉิงอิ้น ก็เพราะให้ผลประโยชน์อย่างงามชุด
Bab terbaru
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
