All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 461 - Chapter 470

แต่ก็กินหมดแล้วจ้านเฉิงอิ้นจึงถามพวกเขา “โจวเจามีทางแร่อะไรบ้าง?”พวกเขาต่างส่ายศีรษะ “เรียนแม่ทัพ เมืองเจียมีขนาดเขตแดนที่เล็ก ไม่เคยได้ยินทางแร่อะไรเลยขอรับ!”จากนั้น จ้านเฉิงอิ้นหยิบสบู่ ครีมอาบน้ำรวมถึงแชมพู แปรงสีฟัน ผ้าขนหนูและพัดลมตัวเล็กวางไว้บนโต๊ะ…ทั้งหมดวางไว้ตรงหน้าพวกเขา“พวกเจ้าดูหน่อย สิ่งของเหล่านี้สามารถนำไปขายที่แคว้นอื่นได้หรือไม่?”พ่อค้าทั้งห้าคนเกิดความประหลาดใจจึงหยิบออกมาดูมีบางคนถึงกับเปิดฝาและสูดดมกลิ่นอย่างลุ่มลึกกลิ่นหอมพลันแตะที่จมูกทันใดนั้นพลันเกิดความตื่นตะลึงเป็นล้นพ้น“แม่ทัพ นี่เป็นของดีทีเดียวเชียว เมื่อก่อนถูกพ่อค้านำออกมาจากด่านเจิ้นกวน ขายไปยังที่ต่าง ๆ แต่เนื่องจากมีจำนวนน้อยมากจึงมีการโก่งราคาสูงมาก เป็นของที่มีราคาแต่ไม่มีตลาด คนชนชั้นสูงจำนวนไม่น้อยอยากซื้อก็ยังหาซื้อไม่ได้!”“สิ่งเหล่านี้ของท่านเป็นของดีขอรับ ใช้งานดีกว่าเกลือขาวและสบู่ที่พ่อค้ามู่ฉีซิวของกองทัพธงเหลืองนั่นขายเยอะเลยขอรับ!”“เอ๊ะ นี่คืออะไร น้ำหอม เครื่องสำอาง ครีมบำรุงผิว…”“แม่ทัพ ของดีเหล่านี้ ถ้าขายให้กับกลุ่มสตรีชนชั้นสูงในแคว้นอื่น ต้องเป็นที่นิยมทั่วท

ตั้งแต่หลูซีเข้าเรียนหนังสือ เขาได้เรียนวิธีใช้โทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่เขาก็ใช้เวลาคำนวณนานมากสุดท้ายเขาคำนวณได้ว่า เครื่องลายครามหนึ่งชิ้นขายได้หนึ่งพันล้านบาทหนึ่งพันล้านบาทสามารถซื้อเสบียงอาหารได้ห้าร้อยชั่ง!เสบียงอาหารห้าร้อยชั่งสามารถเลี้ยงคนได้สองแสนแปดหมื่นคนเป็นเวลาหนึ่งปีเพียงหมอนลายครามเล็ก ๆ เท่านี้ สามารถเลี้ยงได้สองแสนแปดหมื่นคนเป็นเวลาหนึ่งปี!พวกเขารู้สึกว่าเงินนี้ช่างหาง่ายเหลือเกินทันใดนั้น หลูซีกับหลูหมิงก็นำสิ่งของมีมูลค่าที่อยู่บนตัวออกมาทั้งหมด!สนับข้อมือตรงข้อมือของหลูซีเป็นของรางวัลจากรัฐทายาทน้อยทำมาจากหนังแพะ บนนั้นฝังทองคำและอัญมณีเอาไว้ งดงามเป็นอย่างยิ่งนี่คือของชิ้นเล็กที่มีมูลค่าสูงสุดของเขาส่วนหลูหมิงหยิบของที่ตนเองสะสมมาเป็นเวลานาน มีแก้วลายครามหนึ่งใบแหวนสำหรับยิงธนูหนึ่งวง มีรอยสึกมากแต่ยังใช้งานได้และยังหยิบมีดสั้นฝังทองคำกับอัญมณีอีกหนึ่งเล่มเป็นของรางวัลที่รัฐทายาทมอบให้เขาเช่นกันรัฐทายาทเป็นคนใจกว้าง ใครทำผลงาน เขาไม่เคยตระหนี่ในของรางวัลเลยสักครั้งหลูซีเห็นพี่ใหญ่หลูหมิงหยิบมีดสั้นออกมาเข

โรงงานทั้งหลังใหญ่มากกินพื้นที่อยู่หลายหมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านมีหน้าที่รับผิดชอบกระบวนการที่แตกต่างกันมีรับผิดชอบผลิตสายนำระเบิดมีรับผิดชอบเผาปูน!ของสำเร็จรูปจะประกอบที่หมู่บ้านกลางซึ่งมีทหารอยู่จำนวนมากที่สุดอากาศยานไร้คนขับขนาดใหญ่สามารถบินเข้าไปได้จางเฉาตื่นเต้นมากและเขียนในจดหมาย “แม่ทัพ ให้ข้าไปวางระเบิดเถอะ ข้าสามารถระเบิดทั้งโรงงานได้คืนนี้เลย”“ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร? ก็แค่วางระเบิดเท่านั้นเอง!”“ข้าแทบรอไม่ไหวแล้ว! ระเบิดตอนกลางคืน เพลิงไฟต้องสวยมากแน่ขอรับ!”เซี่ยเวยกล่าว “แม่ทัพใหญ่ จะให้จางเฉาวางระเบิดหรือไม่?”นายทหารหลายคนมองมาที่เขาจ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “อย่าปล่อยให้เขาจุดพลุไฟ แต่ดำเนินการกวาดล้างกองกำลังป้องกันทั้งหมด”ภายในโรงงานดินปืน กองทัพธงเหลืองมีอยู่แปดหมื่นคน!แปดหมื่นคนนี้เผชิญหน้ากับกองทัพตระกูลจ้าน จะทำให้พี่น้องตายและบาดเจ็บตั้งเท่าไหร่!พวกนายทหารพากันหัวเราะแม่ทัพใหญ่ไม่ใช่ไม่ให้วางระเบิด แต่ต้องการกวาดล้างคนให้หมด“พลเมืองที่ถูกบังคับให้ทำงานข้างในนั้นล่ะขอรับ?”“วางระเบิดโรงงานขนาดเล็กก่อนแล้วรอทหารรักษาการณ์ส่วนใหญ่ไปตรวจดู ยั

ม้าหนึ่งตัวลากรถสามล้อหนึ่งคันข้างหน้านั่งสองคน ข้างหลังเบียดกันแปดคน รองรับคนได้ทั้งหมดพอถูไถเมื่อถึงเวลากลางคืน จะออกเดินทางพร้อมกันจ้านเฉิงอิ้นเขียนจดหมายให้ผู้นำทัพของกองทัพลู่เจ๋อ“หลังจากหารือร่วมกันแล้ว ทุกคนตัดสินใจต้อนรับทุกท่านเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านของข้า!”“หลังจากนี้เป็นต้นไป พวกท่านจะเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพตระกูลจ้าน ทหารของกองทัพตระกูลจ้านจะมีเสบียงอาหารและน้ำที่เพียงพอมอบให้”“เมืองอวิ๋นโจวมีโรงงานระเบิดของกองทัพธงเหลือง จางเฉาได้พาคนหมอบซุ่มอยู่ที่นั่น จำไว้ ระวังตัวด้วย…”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวไว้คำหนึ่ง โรงงานระเบิดอยู่ที่เมืองอวิ๋นโจวเพียงแค่กองทัพลู่เจ๋อมีอารมณ์โกรธอยู่บ้าง ก็จะทำลายโรงงานระเบิดทันทีที่สำคัญจางเฉาพกระเบิดไปด้วยไม่น้อย เขาไม่ต้องออกโรง กองทัพลู่เจ๋อจะทำลายโรงงานระเบิดทั้งหมดเองขอเพียงกองทัพลู่เจ๋อไปปรากฏตัวตรงโรงงานระเบิดเมื่อทำเช่นนั้นแล้ว ความสนใจของมู่ฉีซิวก็จะตกอยู่ที่เมืองอวิ๋นโจวและคอยสังเกตุการเคลื่อนไหวของโรงงานระเบิดตลอดเวลาถึงกระทั่งเพิ่มกำลังการป้องกันเมื่อเป็นเช่นนั้น มุมของเหมืองแร่ก็จะไม่มีใครสนใจพวกเขาบุกยึดเหมืองแร

เพียงแต่ เขาเกิดอาการว้าวุ่นใจ รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายอย่างนี้หากว่า พวกเขาไปทำลายโรงงานระเบิดจริง ๆ ล่ะ?กรณีเลวร้ายที่สุด โรงงานระเบิดแตกระเบิดทั้งหมด กองทัพลู่เจ๋อเจ็ดหมื่นคนไม่ต้องมีชีวิตต่อไปเช่นกันหลังจากนั้นต้าฉี่ก็จะไม่มีกำลังทหารมารับมือกับเขาอีกขอแค่จ้านเฉิงอิ้นไม่มีชีวิตรอด ในต้าฉี่ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเขาไม่อยากสนใจกองทัพลู่เจ๋อแค่อยากรู้ว่าจ้านเฉิงอิ้นเดินทางถึงที่ไหนมีข่าวของเขาหรือไม่มู่ฉีซิวคาดหวังว่าชีวิตของจ้านเฉิงอิ้นจะร่วงหล่นตั้งแต่ถนนช่วงที่หนึ่งเขาจัดการได้ในคราเดียวแน่นอน!*ขณะที่มู่ฉีซิวเพ้อฝันว่าฆ่าจ้านเฉิงอิ้นตายแล้ว…จ้านเฉิงอิ้นกลับไม่ได้ใช้เส้นทางที่เขาคิดไว้ล่วงหน้าด้วยซ้ำเขาไปขโมยบ้านเรือน~ไม่ใช่ ไปขโมยเหมืองแร่แล้ว!เขาพากำลังคนหนึ่งแสนเร่งเดินทางโดยออกนอกเส้นทาง!ให้ทหารส่วนหนึ่งขับรถและขับให้เร็วที่สุดเพื่อไปบรรจบกับหลัวอวี๋ก่อนคนที่เหลือตามมาทีหลังคนที่มาถึงก่อน เตรียมการไว้ให้ครบครันคนที่มาถึงทีหลัง เมื่อมาถึงแล้วจะได้ลงมือยึดเหมืองแร่โดยตรงบางทีมู่ฉีซิวอาจมุ่งความสนใจทั้งหมดไว้ที่กองทัพลู่เจ๋อและรู้ว่าพ