LOGINShare
บทที่ 462
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 463
เย่มู่มู่ได้รับจดหมายของจ้านเฉิงอิ้นข้างกายของเขาราวกับมีคนอยู่ด้วย จึงไม่สะดวกที่เขาสองคนจะคุยกันจ้านเฉิงอิ้นรับพ่อค้าไม่กี่คนเอาไว้ อยากให้นำของชิ้นเล็กไปขายตามแคว้นอื่น ๆย่อมแน่อยู่แล้วว่า นอกจากหาเงิน ยังต้องแส่สืบข้อมูลและระดมทุนทางทหารด้วยจะรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียวกัน ต้องมีเงินทองจำนวนมาก!วันนี้ มีเงินเพิ่มขึ้นอีกห้าสิบกว่ากล่องข้างในพื้นที่ว่างเย่มู่มู่มองอย่างไม่ตั้งใจว้าว…มีของเยอะมาก!ทองคำเงินเครื่องประดับ เครื่องลายครามประณีตหลากหลายประเภท ภาพเขียนหนังสือม้วนและยังมีหัตถกรรมอันวิจิตรบรรจงจ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า เงินห้าสิบกล่องนี้มอบให้เธอทั้งหมดเธอหยิบเครื่องลายครามสองสามกล่องกับของหัตถกรรมออกมาส่วนที่เหลือยังอยู่ที่เดิมเครื่องลายครามเป็นเครื่องประดับขนาดใหญ่มีหมอนเครื่องลายคราม วาดรูปเด็กกำลังอุ้มปลาคาร์ปเอาไว้มีฉากกั้นเครื่องลายครามขนาดใหญ่ วาดรูปหญิงงามนอนบนเตียงเอาไว้รูปแบบแตกต่างจากหญิงอวบอ้วนในเวลาต่อมาอย่างสิ้นเชิงหญิงงามค่อนผอม ทรวดทรงคมชัดงามอย่างยิ่ง เสื้อผ้า ปลอกคอและปิ่นปักผมก็ล้วนมีสีสันสวยงามในยุคปัจจุบัน ภาพจิตกรรมฝาผนังกับ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 464
ตั้งแต่หลูซีเข้าเรียนหนังสือ เขาได้เรียนวิธีใช้โทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่เขาก็ใช้เวลาคำนวณนานมากสุดท้ายเขาคำนวณได้ว่า เครื่องลายครามหนึ่งชิ้นขายได้หนึ่งพันล้านบาทหนึ่งพันล้านบาทสามารถซื้อเสบียงอาหารได้ห้าร้อยชั่ง!เสบียงอาหารห้าร้อยชั่งสามารถเลี้ยงคนได้สองแสนแปดหมื่นคนเป็นเวลาหนึ่งปีเพียงหมอนลายครามเล็ก ๆ เท่านี้ สามารถเลี้ยงได้สองแสนแปดหมื่นคนเป็นเวลาหนึ่งปี!พวกเขารู้สึกว่าเงินนี้ช่างหาง่ายเหลือเกินทันใดนั้น หลูซีกับหลูหมิงก็นำสิ่งของมีมูลค่าที่อยู่บนตัวออกมาทั้งหมด!สนับข้อมือตรงข้อมือของหลูซีเป็นของรางวัลจากรัฐทายาทน้อยทำมาจากหนังแพะ บนนั้นฝังทองคำและอัญมณีเอาไว้ งดงามเป็นอย่างยิ่งนี่คือของชิ้นเล็กที่มีมูลค่าสูงสุดของเขาส่วนหลูหมิงหยิบของที่ตนเองสะสมมาเป็นเวลานาน มีแก้วลายครามหนึ่งใบแหวนสำหรับยิงธนูหนึ่งวง มีรอยสึกมากแต่ยังใช้งานได้และยังหยิบมีดสั้นฝังทองคำกับอัญมณีอีกหนึ่งเล่มเป็นของรางวัลที่รัฐทายาทมอบให้เขาเช่นกันรัฐทายาทเป็นคนใจกว้าง ใครทำผลงาน เขาไม่เคยตระหนี่ในของรางวัลเลยสักครั้งหลูซีเห็นพี่ใหญ่หลูหมิงหยิบมีดสั้นออกมาเข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 465
จ้านเฉิงอิ้นอ่านแผนการค้าที่เย่มู่มู่ส่งให้เธอเป็นคนมีความคิดรอบคอบและยังรู้วิธีทำการค้าถึงแม้ไม่มีทองคำเงินเครื่องประดับที่เขาส่งให้ แต่เธอก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้เช่นเดียวกันเขายิ้มแย้มเขียนจดหมายตอบกลับ “ขอรับ คำพูดของท่านเทพเป็นใหญ่ที่สุด!”“อืม งั้นข้าจะสั่งซื้อตอนนี้เลย”เย่มู่มู่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุดวิทยาลัยจะเปิดเรียนในอีกหนึ่งอาทิตย์ เดิมทีเธอวางแผนไปเมืองหลวงล่วงหน้าเพื่อปรับตัวให้เข้ากับบ้านหลังใหม่และดำเนินการขั้นตอนของโรงเรียนนานาชาติที่หลูซีจะเข้าเรียนให้เรียบร้อยดูจากวันนี้ คงต้องยืดเวลาเดินทางไปเมืองหลวงออกไปอีกห้าวันเธอไหว้วานเวินลี่ดำเนินการขั้นตอนการเข้าเรียนของหลูซีให้เสร็จล่วงหน้า!เธอเร่งตัวแทนจำหน่ายเครื่องสำอางและครีมบำรุงผิวให้นำของจากสำนักงานใหญ่มาส่งภายในคืนนั้นสำหรับรองเท้า เธอให้เจ้าของร้านส่งมาในคืนนั้นรองเท้ายี่ห้อนี้ ถือว่ามีชื่อเสียงเล็กน้อยในประเทศก่อนหน้านี้ ภายหลังการแข่งขันสูงขึ้น บริษัทเริ่มชักหน้าไม่ถึงหลังช่วงเวลารุ่งเรืองสูงสุด มีห้าพันกว่าสาขาทั่วประเทศต่อมาร้านค้าปิดตัวลงปีละหนึ่งพันกว่าร้านค้าหลังจาก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 466
โรงงานทั้งหลังใหญ่มากกินพื้นที่อยู่หลายหมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านมีหน้าที่รับผิดชอบกระบวนการที่แตกต่างกันมีรับผิดชอบผลิตสายนำระเบิดมีรับผิดชอบเผาปูน!ของสำเร็จรูปจะประกอบที่หมู่บ้านกลางซึ่งมีทหารอยู่จำนวนมากที่สุดอากาศยานไร้คนขับขนาดใหญ่สามารถบินเข้าไปได้จางเฉาตื่นเต้นมากและเขียนในจดหมาย “แม่ทัพ ให้ข้าไปวางระเบิดเถอะ ข้าสามารถระเบิดทั้งโรงงานได้คืนนี้เลย”“ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร? ก็แค่วางระเบิดเท่านั้นเอง!”“ข้าแทบรอไม่ไหวแล้ว! ระเบิดตอนกลางคืน เพลิงไฟต้องสวยมากแน่ขอรับ!”เซี่ยเวยกล่าว “แม่ทัพใหญ่ จะให้จางเฉาวางระเบิดหรือไม่?”นายทหารหลายคนมองมาที่เขาจ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “อย่าปล่อยให้เขาจุดพลุไฟ แต่ดำเนินการกวาดล้างกองกำลังป้องกันทั้งหมด”ภายในโรงงานดินปืน กองทัพธงเหลืองมีอยู่แปดหมื่นคน!แปดหมื่นคนนี้เผชิญหน้ากับกองทัพตระกูลจ้าน จะทำให้พี่น้องตายและบาดเจ็บตั้งเท่าไหร่!พวกนายทหารพากันหัวเราะแม่ทัพใหญ่ไม่ใช่ไม่ให้วางระเบิด แต่ต้องการกวาดล้างคนให้หมด“พลเมืองที่ถูกบังคับให้ทำงานข้างในนั้นล่ะขอรับ?”“วางระเบิดโรงงานขนาดเล็กก่อนแล้วรอทหารรักษาการณ์ส่วนใหญ่ไปตรวจดู ยั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 467
หลังจากจ้านเฉิงอิ้นแสดงความเห็นออกไป เหล่านายทหารต่างแสดงเห็นด้วย!“เมื่อแม่ทัพใหญ่รู้สึกว่าที่แห่งนี้จำต้องยึดมา เช่นนั้นเราจะทำการเข้ายึดเหมืองแร่ก่อน!”พวกเขายืนขึ้นทุกคนและคุกเข่าข้างเดียวพร้อมกับคารวะจ้านเฉิงอิ้น“ข้าน้อยเต็มใจยอมเป็นม้ารับใช้ท่าน!”จ้านเฉิงอิ้นพยุงคนให้ยืนขึ้น “ลุกขึ้นเถิด คืนนี้ออกเดินทางก่อนส่วนหนึ่ง คนที่มีรถกับม้า ค่อยเดินทางในอีกสามวัน!”“ขอรับ แม่ทัพ!”“กลับไปเตรียมตัวเถอะ!”ขณะที่ทุกคนใกล้จะแยกย้ายจากไป มีทหารขี่ม้ามารายงานอย่างเร่งรีบ“มีรายงาน แม่ทัพใหญ่ กองทัพลู่เจ๋อส่งมอบหนังสือชี้แจง!”เหล่านายทหารถึงกับหยุดฝีเท้าและหันกลับมาจ้านเฉิงอิ้นรับจดหมายเอาไว้และเปิดม้วนหนังแกะที่อยู่ด้านในเห็นเพียงบนนั้นกล่าวว่ากองทัพลู่เจ๋อถูกฮ่องเต้หลอก ตำแหน่งสูงเงินเดือนสูง รางวัลศักดินาอะไรเหล่านั้น…พวกเขาไม่เคยเห็นแม้แต่หัวเมืองและที่ดินของตนเองว่ามีหน้าตาเป็นเช่นไรเลยด้วยซ้ำ!กองทัพที่มีเกือบสามแสนคนในตอนแรกตอนนี้เหลือไม่ถึงแปดหมื่นคน สองวันนี้มีคนหนีไปอีกไม่น้อยพวกเขายอมอดอาหารดีกว่าและไม่เต็มใจไปปิดล้อมโจมตีอีกเพราะว่ากองทัพธงเหลืองมีระเบิด แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 468
ม้าหนึ่งตัวลากรถสามล้อหนึ่งคันข้างหน้านั่งสองคน ข้างหลังเบียดกันแปดคน รองรับคนได้ทั้งหมดพอถูไถเมื่อถึงเวลากลางคืน จะออกเดินทางพร้อมกันจ้านเฉิงอิ้นเขียนจดหมายให้ผู้นำทัพของกองทัพลู่เจ๋อ“หลังจากหารือร่วมกันแล้ว ทุกคนตัดสินใจต้อนรับทุกท่านเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านของข้า!”“หลังจากนี้เป็นต้นไป พวกท่านจะเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพตระกูลจ้าน ทหารของกองทัพตระกูลจ้านจะมีเสบียงอาหารและน้ำที่เพียงพอมอบให้”“เมืองอวิ๋นโจวมีโรงงานระเบิดของกองทัพธงเหลือง จางเฉาได้พาคนหมอบซุ่มอยู่ที่นั่น จำไว้ ระวังตัวด้วย…”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวไว้คำหนึ่ง โรงงานระเบิดอยู่ที่เมืองอวิ๋นโจวเพียงแค่กองทัพลู่เจ๋อมีอารมณ์โกรธอยู่บ้าง ก็จะทำลายโรงงานระเบิดทันทีที่สำคัญจางเฉาพกระเบิดไปด้วยไม่น้อย เขาไม่ต้องออกโรง กองทัพลู่เจ๋อจะทำลายโรงงานระเบิดทั้งหมดเองขอเพียงกองทัพลู่เจ๋อไปปรากฏตัวตรงโรงงานระเบิดเมื่อทำเช่นนั้นแล้ว ความสนใจของมู่ฉีซิวก็จะตกอยู่ที่เมืองอวิ๋นโจวและคอยสังเกตุการเคลื่อนไหวของโรงงานระเบิดตลอดเวลาถึงกระทั่งเพิ่มกำลังการป้องกันเมื่อเป็นเช่นนั้น มุมของเหมืองแร่ก็จะไม่มีใครสนใจพวกเขาบุกยึดเหมืองแร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 469
มู่ฉีซิวนั่งบนเก้าอี้หนังเสือตัวใหญ่ คิ้วตาเรียวยาวแฝงยิ้มจ้องบนแผนที่ไม่ขยับไปไหนเส้นทางการเดินทัพของกองทัพตระกูลจ้านลำดับต่อไป กองทัพตระกูลจ้านจะเข้าสู่ใจกลางพื้นที่ที่ราบภาคกลางส่วนในเขาไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาวอย่างซูซื่อไห่ผู้นั้นเมื่อเขาต่อสู้กับจ้านเฉิงอิ้น จะไม่เหลือทางหนีให้เขาแน่ดังนั้น เขาจึงวางระเบิดตามถนนสามช่วงที่แตกต่างกันแม้ว่าจ้านเฉิงอิ้นเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องไม่มีใครเทียบ ช่วงแรกหลบไปได้ เช่นนั้นแล้วช่วงที่สองล่ะ?ช่วงแรกจะมีขอทานจำนวนมาก พุ่งเข้าขวางทางเดินของกองทัพตระกูลจ้านพร้อมกันดั่งฝูงผึ้งขอเพียงแค่พวกเขาเสียเวลาล่าช้าครู่เดียว ถนนทั้งเส้นก็จะถูกระเบิดทำลายทั้งหมด กองทัพตระกูลจ้านหนึ่งแสนคนก็จะตายกันหมดแต่ถ้าพวกเขาไม่สนใจขอทานหรือไม่ใช้ทางลัดเส้นอื่นยังมีถนนช่วงที่สอง จะมีเด็กผู้หญิงขายร่างกายตามท้องถนนได้ยินว่าจ้านเฉิงอิ้นรักษาความบริสุทธิ์และไม่มีผู้หญิงข้างกายแต่รัฐทายาทน้อยผู้รักอิสระผู้ซึ่งชอบค้างแรมหอโคมเขียวเป็นประจำ เพื่อเป็นที่หนุนหลังให้กับหญิงเจ้าของหอโคมเขียวถนนช่วงนี้บางทีอาจหลอกจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้ แต่รัฐทายาทน้อยผู้นั้นล่ะ?ตั้งแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 470
เพียงแต่ เขาเกิดอาการว้าวุ่นใจ รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายอย่างนี้หากว่า พวกเขาไปทำลายโรงงานระเบิดจริง ๆ ล่ะ?กรณีเลวร้ายที่สุด โรงงานระเบิดแตกระเบิดทั้งหมด กองทัพลู่เจ๋อเจ็ดหมื่นคนไม่ต้องมีชีวิตต่อไปเช่นกันหลังจากนั้นต้าฉี่ก็จะไม่มีกำลังทหารมารับมือกับเขาอีกขอแค่จ้านเฉิงอิ้นไม่มีชีวิตรอด ในต้าฉี่ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเขาไม่อยากสนใจกองทัพลู่เจ๋อแค่อยากรู้ว่าจ้านเฉิงอิ้นเดินทางถึงที่ไหนมีข่าวของเขาหรือไม่มู่ฉีซิวคาดหวังว่าชีวิตของจ้านเฉิงอิ้นจะร่วงหล่นตั้งแต่ถนนช่วงที่หนึ่งเขาจัดการได้ในคราเดียวแน่นอน!*ขณะที่มู่ฉีซิวเพ้อฝันว่าฆ่าจ้านเฉิงอิ้นตายแล้ว…จ้านเฉิงอิ้นกลับไม่ได้ใช้เส้นทางที่เขาคิดไว้ล่วงหน้าด้วยซ้ำเขาไปขโมยบ้านเรือน~ไม่ใช่ ไปขโมยเหมืองแร่แล้ว!เขาพากำลังคนหนึ่งแสนเร่งเดินทางโดยออกนอกเส้นทาง!ให้ทหารส่วนหนึ่งขับรถและขับให้เร็วที่สุดเพื่อไปบรรจบกับหลัวอวี๋ก่อนคนที่เหลือตามมาทีหลังคนที่มาถึงก่อน เตรียมการไว้ให้ครบครันคนที่มาถึงทีหลัง เมื่อมาถึงแล้วจะได้ลงมือยึดเหมืองแร่โดยตรงบางทีมู่ฉีซิวอาจมุ่งความสนใจทั้งหมดไว้ที่กองทัพลู่เจ๋อและรู้ว่าพ
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
