บทที่ 461

คนเหล่านี้ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้า ผู้ชายท่อนบนเปลือยเปล่า

เสื้อผ้าของผู้หญิงเต็มไปด้วยรอยเย็บ

เด็ก ๆ ทุกคนเปลือยกายผอมซูบเห็นโครงกระดูก

เย่มู่มู่เห็นกำแพงเมืองที่ผุพังทลาย ผนังกำแพงหลุดลอกเผยให้เห็นผนังดินข้างในในภาพเคลื่อนไหว

ด้านใต้ผนังกำแพงมีเถ้ากระดูกวางเป็นกองนับไม่ถ้วน

กระดูกเหล่านี้ล้วนเป็นของผู้ประสบภัยที่ตายแล้ว

ไม่มีใครช่วยเก็บศพพวกเขาจึงได้แต่ทิ้งไว้ตากแดดอย่างนั้น

น่าสลดใจเหลือเกิน!

เย่มู่มู่สัมผัสถึงความโหดร้ายของความอดอยากครั้งใหญ่ในรอบสองพันปีตามสัญชาตญาณเป็นครั้งแรก

หัวเมืองแห่งนี้ยังมีคนรอดชีวิต แต่หัวเมืองอื่น ๆ คนที่มีชีวิตรอดก็คงมีไม่กี่คน

ทั้งหมดนี้ มองแล้วคล้ายเมือง แต่ในสายตาของเย่มู่มู่ กำแพงเมืองที่ต่ำเตี้ยเช่นนั้นยังสู้ผนังกำแพงของชาวบ้านในชนบทไม่ได้ด้วยซ้ำ

ประตูทางผ่านของรถอันคับแคบ รถออฟโรดคันหนึ่งก็ยังขับเข้าไปไม่ได้

จะติดตรงประตู

ตอนท้ายของภาพเคลื่อนไหว จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “ท่านเทพ เมืองเจียสามพันกว่าคน ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งสองพันกว่าคน ผู้หญิง เด็กและคนสูงอายุหลายร้อยคน ข้ารับเข้ามาอยู่ในกองทัพตระกูลจ้านทั้งหมด”

เย่มู่มู่ทิ้งข้อความไว้บนกระดานข้อคว