LOGINShare
บทที่ 468
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 469
มู่ฉีซิวนั่งบนเก้าอี้หนังเสือตัวใหญ่ คิ้วตาเรียวยาวแฝงยิ้มจ้องบนแผนที่ไม่ขยับไปไหนเส้นทางการเดินทัพของกองทัพตระกูลจ้านลำดับต่อไป กองทัพตระกูลจ้านจะเข้าสู่ใจกลางพื้นที่ที่ราบภาคกลางส่วนในเขาไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาวอย่างซูซื่อไห่ผู้นั้นเมื่อเขาต่อสู้กับจ้านเฉิงอิ้น จะไม่เหลือทางหนีให้เขาแน่ดังนั้น เขาจึงวางระเบิดตามถนนสามช่วงที่แตกต่างกันแม้ว่าจ้านเฉิงอิ้นเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องไม่มีใครเทียบ ช่วงแรกหลบไปได้ เช่นนั้นแล้วช่วงที่สองล่ะ?ช่วงแรกจะมีขอทานจำนวนมาก พุ่งเข้าขวางทางเดินของกองทัพตระกูลจ้านพร้อมกันดั่งฝูงผึ้งขอเพียงแค่พวกเขาเสียเวลาล่าช้าครู่เดียว ถนนทั้งเส้นก็จะถูกระเบิดทำลายทั้งหมด กองทัพตระกูลจ้านหนึ่งแสนคนก็จะตายกันหมดแต่ถ้าพวกเขาไม่สนใจขอทานหรือไม่ใช้ทางลัดเส้นอื่นยังมีถนนช่วงที่สอง จะมีเด็กผู้หญิงขายร่างกายตามท้องถนนได้ยินว่าจ้านเฉิงอิ้นรักษาความบริสุทธิ์และไม่มีผู้หญิงข้างกายแต่รัฐทายาทน้อยผู้รักอิสระผู้ซึ่งชอบค้างแรมหอโคมเขียวเป็นประจำ เพื่อเป็นที่หนุนหลังให้กับหญิงเจ้าของหอโคมเขียวถนนช่วงนี้บางทีอาจหลอกจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้ แต่รัฐทายาทน้อยผู้นั้นล่ะ?ตั้งแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 470
เพียงแต่ เขาเกิดอาการว้าวุ่นใจ รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายอย่างนี้หากว่า พวกเขาไปทำลายโรงงานระเบิดจริง ๆ ล่ะ?กรณีเลวร้ายที่สุด โรงงานระเบิดแตกระเบิดทั้งหมด กองทัพลู่เจ๋อเจ็ดหมื่นคนไม่ต้องมีชีวิตต่อไปเช่นกันหลังจากนั้นต้าฉี่ก็จะไม่มีกำลังทหารมารับมือกับเขาอีกขอแค่จ้านเฉิงอิ้นไม่มีชีวิตรอด ในต้าฉี่ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเขาไม่อยากสนใจกองทัพลู่เจ๋อแค่อยากรู้ว่าจ้านเฉิงอิ้นเดินทางถึงที่ไหนมีข่าวของเขาหรือไม่มู่ฉีซิวคาดหวังว่าชีวิตของจ้านเฉิงอิ้นจะร่วงหล่นตั้งแต่ถนนช่วงที่หนึ่งเขาจัดการได้ในคราเดียวแน่นอน!*ขณะที่มู่ฉีซิวเพ้อฝันว่าฆ่าจ้านเฉิงอิ้นตายแล้ว…จ้านเฉิงอิ้นกลับไม่ได้ใช้เส้นทางที่เขาคิดไว้ล่วงหน้าด้วยซ้ำเขาไปขโมยบ้านเรือน~ไม่ใช่ ไปขโมยเหมืองแร่แล้ว!เขาพากำลังคนหนึ่งแสนเร่งเดินทางโดยออกนอกเส้นทาง!ให้ทหารส่วนหนึ่งขับรถและขับให้เร็วที่สุดเพื่อไปบรรจบกับหลัวอวี๋ก่อนคนที่เหลือตามมาทีหลังคนที่มาถึงก่อน เตรียมการไว้ให้ครบครันคนที่มาถึงทีหลัง เมื่อมาถึงแล้วจะได้ลงมือยึดเหมืองแร่โดยตรงบางทีมู่ฉีซิวอาจมุ่งความสนใจทั้งหมดไว้ที่กองทัพลู่เจ๋อและรู้ว่าพ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 471
ดังนั้น ในชั่วข้ามคืน เขาไม่เพียงแต่สูญเสียโรงงานระเบิดและสายการผลิตกระสุนเท่านั้นแต่ยังรวมถึงภูเขาเหมือง โรงงานถลุงเหล็ก สายการผลิตอาวุธปืน...ทั้งหมดหายไปแล้ว!ในชั่วข้ามคืน รากฐานทั้งหมดของเขากลายเป็นศูนย์เขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไรหลังจากเตะโต๊ะล้ม เขาก็ชักดาบออกจากเอว ตั้งใจจะฟันทหารที่มาแจ้งข่าว!รองแม่ทัพรีบห้ามเขาไว้ และส่ายหัว“ท่านหัวหน้า ไม่ได้นะขอรับ หากท่านทำเช่นนี้ ท่านจะสูญเสียความศรัทธาจากผู้คน!”เขาหัวเราะเยาะ แล้วถอยหลังไปสองสามก้าว!นับตั้งแต่เขามายังโลกโบราณ~ทุกอย่างราบรื่นมาก!เกลือบริสุทธิ์ สบู่ หม้อไฟ... ขายในราคาแพงได้อย่างง่ายดายครอบครัวของเขายังเป็นพ่อค้าธัญพืช ร้านค้าธัญพืชของเขาครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของแคว้นต้าฉี่เมื่อเขาทำกำไรมหาศาลแล้ว เขาได้พบเหมืองแร่และหล่ออาวุธออกมาแม้แต่ดินระเบิดก็ยังถูกพัฒนาออกมาดูสิ เขาช่างโชคดีเพียงใดโชคดีจนฟ้าดินเข้าข้างเขา!เมื่อเขาหาข้ออ้างในการก่อกบฏ แผ่นดินหัวเซี่ยก็ประสบกับภัยแล้งครั้งใหญ่ในรอบพันปีเขารวบรวมผู้ประสบภัย และเริ่มการก่อกบฏได้อย่างราบรื่นภายในระยะเวลาอันสั้น เขารวบรวมผู้คนได้ถึงห
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 472
แต่หลังจากที่เขาก่อกบฏแล้ว บรรดาบุตรสาวของตระกูลขุนนางชั้นสูงทั้งสิบตระกูล ต่างก็จับจ้องมาที่เขา ในบรรดาพวกเขาทั้งหมด ชุยลั่วซิน จากตระกูลชุยแห่งป๋อหลิงกระตือรือร้นกับเขามากที่สุดหญิงสาวสวมชุดกระโปรงผ้าแพรสีม่วง หลังจากลงจากรถม้า นางยิ้มและเดินไปหาเขาหญิงสาวอายุสิบหกปี กำลังเบ่งบานในช่วงเวลาที่งดงามที่สุดนางมีความน่ารักสดใสของหญิงสาวยุคใหม่ และความสง่างามสงวนท่าทีของหญิงสาวโบราณนางคำนับมู่ฉีซิวอย่างอ่อนโยนหลังจากลุกขึ้น นางกล่าวด้วยน้ำเสียงน่ารัก “พี่มู่ ท่านไม่ได้เขียนจดหมายถึงลั่วซินนานแล้ว วันนี้ลั่วซินว่าง จึงเข้ามาในเมืองเพื่อพบท่าน!”“ตอนนี้กองทัพลู่เจ๋อพ่ายแพ้แล้ว ท่านจะมาเยี่ยมเยียนที่ป๋อหลิงเมื่อใด?”คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของหญิงสาว ขจัดความโหดร้ายทั้งหมดในตัวของมู่ฉีซิวหลังจากก่อกบฏแล้ว เขาถึงได้เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงอยากเป็นฮ่องเต้การยืนอยู่บนจุดสูงสุดของอำนาจ สามารถเรียกลมเรียกฝนได้!หญิงสาวจากตระกูลขุนนางที่มีภูมิหลังสูงส่งอย่างชุยลั่วซิน ล้วนรายล้อมอยู่รอบตัวเขาแม้ว่าเขาจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำในยุคปัจจุบัน เขาก็ไม่มีทางได้สัมผัสกับความรู้สึกที่หญิงสาว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 473
เสี่ยวเถามองดูเจ้านายของเธอด้วยความกังวล เห็นเธอเศร้าซึม จึงหยิบเมล็ดแตงทองคำออกมาหนึ่งกำมือ ยัดใส่มือลูกน้องทั้งสอง“ช่างหลิน ช่างวัง พวกเจ้าสองคนไปหาเรือนสักแห่งในเมือง จ้างองครักษ์สักสองสามคน พวกเราจะไปอยู่ที่เรือนชั่วคราว จะยังไม่กลับค่ายทหาร”“โรงงานถูกระเบิด แม้ว่าท่านหัวหน้าจะต้องการสร้างโรงงานขึ้นมาใหม่ แต่ก็คงใช้เวลาสักพักกว่าจะสร้างเสร็จ”“ใต้สัมภาระยังมีเสบียงอาหารอีกมาก ตอนขนย้ายต้องระวัง อย่าให้ใครเห็น”ทั้งสองคนเป็นช่างฝีมือที่ซื่อสัตย์ คนหนึ่งเป็นช่างตีเหล็ก ผลิตชิ้นงานได้ละเอียดมาก ละเอียดถึงระดับมิลลิเมตรเขาเป็นหนึ่งในผู้ผลิตปืนไรเฟิลหลักยังมีช่างวังอีกคนหนึ่งที่ผลิตกระสุนเมื่อคืนทั้งสองคนวิ่งหนีออกมาพร้อมกับหยางชิงเหอ จึงรอดชีวิตมาได้ทั้งสองคนกำเมล็ดแตงทองคำไว้แน่น พยักหน้าด้วยรอยยิ้มแม่นางหยางเก็บซ่อนเสบียงอาหารไว้มากมาย เพียงพอให้พวกเขากินได้ครึ่งปี ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลเรื่องความอดอยากทั้งสองคนไปหาเรือน!ก่อนไป พวกเขาอยากจะปลอบโยนแม่นางหยาง แต่ช่างฝีมือที่ซื่อสัตย์ทั้งสองคนกลับไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรครึ่งคืนผ่านไป ช่างวังหยิบห่อขนมปังออกมา ยื่นให้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 474
เสี่ยวเถาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่นางถึงพูดเช่นนั้น แต่นางก็ยังคงพยักหน้า“ไปเถอะ พวกเราไปรวมตัวกับช่างวังกัน!”“ข้าอยากรู้ รากฐานของกองทัพตระกูลจ้านให้มากกว่านี้!”“อ้อ เช่นนั้นพวกเราไปกันเถอะ!”*เมื่อจ้านเฉิงอิ้นจัดการทำความสะอาดโรงงาน เขาก็เห็นคลังสินค้าที่เต็มไปด้วยปืนใช่แล้ว ปืนไรเฟิลที่เหมือนกับปืนล่าสัตว์เพียงแต่ว่ามันถูกสร้างขึ้นมาหยาบกว่าปืนล่าสัตว์ แต่การทำงานก็เหมือนกันเขาส่งรูปถ่ายไปให้เย่มู่มู่เย่มู่มู่เพิ่งตื่นจากเตียง เห็นแท็บเล็ตที่ถูกส่งมา เมื่อเปิดดูก็เห็นภาพปืนไรเฟิลที่ปรากฏขึ้นมา...รุ่นที่เหมือนกับปืนจู่โจมเอเคสี่สิบเจ็ด!เพียงแต่ว่างานสร้างหยาบกว่าเล็กน้อย แต่มีทุกอย่างที่ควรจะมีเป็นไปตามที่เธอคาดเดาไว้จริง ๆมู่ฉีซิวมีปืนอยู่ในมือครึ่งคลังสินค้าเต็มไปด้วยปืนจำนวนน่าจะประมาณหลายพันกระบอกนี่เป็นเพียงคลังสินค้าเดียว ยังมีคลังสินค้าอีกหลายแห่ง หากทั้งหมดเต็มไปด้วยปืนปืนในมือของมู่ฉีซิวน่าจะมีหลายหมื่นกระบอกเป็นอย่างน้อยจำนวนที่แท้จริง อาจจะมากกว่านั้น!เธอประมาทคนนี้ไม่ได้จริง ๆด้วยสติปัญญาระดับสูง ในช่วงเวลาสั้น ๆ ในแคว้นต้าฉี่เมื่อสองพันปี
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 475
สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ทำให้พวกเขาเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านก็คือ คนหลายสิบคนที่มาพร้อมกับซุนเฮ่อ ล้วนแต่ถูกเลี้ยงดูจนอ้วนท้วนสมบูรณ์พวกเขาบอกว่า เข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้าน ทุกเดือนจะได้รับเสบียงอาหารแปดชั่งน้ำดื่มไม่จำกัดเขาถอดกระติกน้ำออกจากตัวทันที แล้วยื่นให้พวกเขาดื่มน้ำเมื่อดื่มเสร็จ ก็ให้คนไปตักน้ำมาอีก แล้วดื่มต่อยิ่งไปกว่านั้น ยังพกขนมปังติดตัวไว้ตลอดเวลา แบ่งขนมปังกันกินสิบชิ้น โดยไม่เสียดายเลยดังนั้น เสบียงอาหารของกองทัพตระกูลจ้านจึงเพียงพอเข้าร่วมกับพวกเขาไม่เพียงแต่มีอาหารให้กิน แต่ยังมีเสบียงทหารให้รับอีกด้วยพวกเขาทั้งหมดยินยอมเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้าน!เฉินขุยได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกเสียดายช่างตีเหล็กในโรงงาน“กองทัพตระกูลจ้านของเรา เสบียงทหารของทหารธรรมดาจะน้อยที่สุด หากมีฝีมืออย่างหนึ่ง ทุกเดือนจะได้รับเสบียงทหารเป็นสองเท่าของทหารธรรมดา”“ตัวอย่างเช่น เจ้าตีเหล็กเป็น เช่นนั้นก็ดี ทุกเดือนเจ้าจะได้รับเสบียงอาหารสิบหกชั่ง”“มื้ออาหารที่รวมอยู่สองมื้อ จะมีสามกับข้าวหนึ่งซุป สองอย่างเป็นเนื้อ หนึ่งอย่างเป็นผัก ส่วนซุปเป็นซุปกระดูกหรือซุปเนื้อบด...”“ทหารธรรมดาจ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 476
เขากล่าวว่า “ท่านเทพวางใจเถอะ ทางเราก็ไม่ใช่ไม่เคยสร้างบ้าน สามารถทำได้แน่นอน”“แต่ต้องใช้รถขุด รถดันดิน งานก่อสร้างจะได้คืบหน้าเร็วขึ้น!”“ข้าซื้อ!”ซื้อหลายครั้งเข้า เย่มู่มู่ก็กลายเป็นผู้ซื้อรถขุดและรถดันดินรายใหญ่ที่สุดในท้องถิ่นตัวแทนจำหน่ายเตรียมรถสิบคันไว้ในโกดังตลอดเวลา ตราบใดที่เธอต้องการ ก็สามารถจัดส่งได้ทันทีปรากฏว่า ครั้งนี้เย่มู่มู่สั่งซื้อทีเดียวห้าสิบคันหากมีมากกว่านั้น เธอก็จะเอาทั้งหมดตัวแทนจำหน่ายอุทานออกมาว่า ประมาทเกินไปแล้วพวกเขาเตรียมสินค้าไว้น้อยเกินไป!พลาดคำสั่งซื้อครั้งใหญ่ไปแล้ว!ตัวแทนจำหน่ายรีบนำรถสิบคันในโกดังมาส่งในทันทีส่งรถดันดินมาให้ยี่สิบคันใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัว จัดหารถบรรทุกดินมาให้สิบคันยังบอกกับเย่มู่มู่อีกว่า “ผมสามารถจัดหารถขุดห้าสิบคัน รถดันดินห้าสิบคัน จากจังหวัดและเมืองรอบ ๆ มาให้ได้ คุณหนูเย่ต้องการไหมครับ?”“ต้องการค่ะ ฉันสามารถจ่ายเงินมัดจำให้คุณก่อนได้!”“จริงสิ รถบด รถเครน รถผสมคอนกรีต ก็ต้องการนะคะ... รถเครนสองคัน อย่างอื่นอย่างละสิบคัน!”ตัวแทนจำหน่ายดีใจมาก นี่เป็นคำสั่งซื้อครั้งใหญ่ตอนนี้อสังหาริมทรัพย์กำลัง
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
