บทที่ 473

เสี่ยวเถามองดูเจ้านายของเธอด้วยความกังวล เห็นเธอเศร้าซึม จึงหยิบเมล็ดแตงทองคำออกมาหนึ่งกำมือ ยัดใส่มือลูกน้องทั้งสอง

“ช่างหลิน ช่างวัง พวกเจ้าสองคนไปหาเรือนสักแห่งในเมือง จ้างองครักษ์สักสองสามคน พวกเราจะไปอยู่ที่เรือนชั่วคราว จะยังไม่กลับค่ายทหาร”

“โรงงานถูกระเบิด แม้ว่าท่านหัวหน้าจะต้องการสร้างโรงงานขึ้นมาใหม่ แต่ก็คงใช้เวลาสักพักกว่าจะสร้างเสร็จ”

“ใต้สัมภาระยังมีเสบียงอาหารอีกมาก ตอนขนย้ายต้องระวัง อย่าให้ใครเห็น”

ทั้งสองคนเป็นช่างฝีมือที่ซื่อสัตย์ คนหนึ่งเป็นช่างตีเหล็ก ผลิตชิ้นงานได้ละเอียดมาก ละเอียดถึงระดับมิลลิเมตร

เขาเป็นหนึ่งในผู้ผลิตปืนไรเฟิลหลัก

ยังมีช่างวังอีกคนหนึ่งที่ผลิตกระสุน

เมื่อคืนทั้งสองคนวิ่งหนีออกมาพร้อมกับหยางชิงเหอ จึงรอดชีวิตมาได้

ทั้งสองคนกำเมล็ดแตงทองคำไว้แน่น พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

แม่นางหยางเก็บซ่อนเสบียงอาหารไว้มากมาย เพียงพอให้พวกเขากินได้ครึ่งปี ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลเรื่องความอดอยาก

ทั้งสองคนไปหาเรือน!

ก่อนไป พวกเขาอยากจะปลอบโยนแม่นางหยาง แต่ช่างฝีมือที่ซื่อสัตย์ทั้งสองคนกลับไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

ครึ่งคืนผ่านไป ช่างวังหยิบห่อขนมปังออกมา ยื่นให้