LOGINShare
บทที่ 480
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 481
พิมพ์เขียววาดออกมาได้ครบถ้วนอย่างมาก กองทัพตระกูลจ้านกำลังทำฐาน คิดจะสร้างอะไรบางอย่าง!เธอศึกษาพิมพ์เขียวอย่างละเอียดเมื่อมู่ฉีชิวเห็นหยางเหอขอบตาแดงระเรื่อ ก็คิดว่าเป็นเพราะจัดการเรื่องได้ยาก“ชิงเหอ เราจะพ่ายแพ้ให้พวกเขาไม่ได้ ไม่งั้นความพยายามในก่อนหน้านี้ของเรา จะสูญเปล่าทั้งหมด”“โรงงานระเบิดและภูเขาเหมือง เสียไปแล้วก็เสียไป ภายภาคหน้าเราจะคิดหาวิธีชิงกลับมา”“ตอนนี้ เธอเองก็เห็นแล้ว จ้านเฉิงอิ้นประดิษฐ์ออกมาได้กระทั่งรถขุด”“ฉันเชื่อว่า เธอก็ต้องทำได้เหมือนกัน!”“เธอประดิษฐ์ปืนกับวัตถุระเบิดได้ไม่มีปัญหาเลย กะอีแค่รถจะนับประสาอะไรกัน?”“ฉันเสียดายจริง ๆ ตอนแรกที่สอบติดชิงเป่ย ทำไมต้องไปเรียนการเงินด้วยนะ ถ้าเรียนวิศวะก็คงช่วยเธอได้แล้ว!”เมื่อได้ยินมู่ฉีซิวพูดเช่นนี้ หยางชิงเหอราวกับได้ยินเรื่องตลกที่ตลกที่สุดในโลกอย่างนั้นพลันโพล่งขำออกมาขำไป ๆ น้ำตาก็ไหลพรากออกมา“มู่ฉีซิว นายรู้หรือเปล่าว่านายกำลังพูดอะไรอยู่? นายให้ฉันประดิษฐ์รถขุด รถดันดิน? นายกล้าได้ยังไง?”มู่ฉีชิวคงรู้ว่าข้อเรียกร้องของตนเป็นการบีบให้เธอทำเรื่องยากเขาจึงปลอบหยางชิงเหอว่า “เรื่องแผนการอย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 482
หรือเขามองไม่ออกว่ารถพวกนี้มาจากยุคปัจจุบันงั้นเหรอ?ยังหวังให้เธอประดิษฐ์ออกมาอีกเธอเป็นคน! ไม่ใช่เทพ!ถ้าประดิษฐ์ออกมาได้จริง ๆ เธอกลับไปยุคปัจจุบันนานแล้ว!จะยังอยู่ในยุคโกลาหลอย่างยุคโบราณ รอดชีวิตได้ยากทำไมกัน!แต่เธอเข้าใจมู่ฉีซิวดี หากไม่รับปากเขา เธอจะถูกกักขัง จะต้องทนหิว และถูกเฆี่ยน...จะถูกมู่ฉีซิวทำให้ประสาทเสียซ้ำไปซ้ำมาเนื่องจากตอนวิจัยและผลิตวัตถุระเบิด เธอเคยผ่านมาครั้งหนึ่งแล้วฉะนั้น ครั้งนี้เธอจึงแสร้งรับปาก“เอาละ แต่นายก็รู้ว่า โรงงานรถยนต์ต้องใช้พื้นที่เยอะมาก ฉันต้องออกจากเมืองไปหาที่ราบเอง ทางที่ดีต้องอยู่ใกล้กับโกดังเหล็ก ขนย้ายขึ้นมาก็สะดวก!”เธอรู้ดีว่าโกดังวัสดุเหล็กอยู่นอกเมืองอยู่ในเขตชานเมือง มีทหารคอยคุ้มกันขอเพียงไม่ใช่ในเมือง เธอก็มีโอกาสเผ่น!มู่ฉีซิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบตกลง“ฉันจะให้ซาเทียนอี้ไปส่งเธอออกจากเมือง?”“ไม่เป็นไร แม่ทัพซางานล้นมือ รถยนต์ประดิษฐ์ไม่เสร็จภายในเวลาแค่แพล็บเดียว อย่าทำเขาเสียเวลาเลย ให้ช่างสองคนไปเลือกสถานที่กับฉันก็พอ!”“ได้!”มู่ฉีซิวกุมมือของเธอเอาไว้ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง“ฉั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 483
หวังเซิ่งและสวีจู้เดินเตร่มาถึงยังบริเวณใกล้ ๆ กับที่พักหยางชิงเหอ เห็นทหารรักษาการณ์ของมู่ฉีซิวห้อมล้อมเป็นชั้น ๆเรือนเล็ก ๆ ไม่กี่ตารางเมตร ทว่าด้านนอกกลับมีคนหลายร้อยคนห้อมล้อมสำหรับมู่ฉีซิวสตรีนางนี้สำคัญเป็นอย่างยิ่งหลีชิงวิ่งเข้ามาทั้งหอบฮื้ด ๆ พร้อมกับส่งสายตาให้พวกเขาพวกเขาถอยออกมาจากในตรอกเล็ก ๆ แล้วข้าไปในกระโจม ให้เสียวอู่เฝ้าอยู่ด้านนอกคอยดูต้นทาง“พี่เซิ่ง สืบถามได้ความแล้ว แม่นางหยางชิงเหอผู้นี้นอกจากจะเป็นคนรักที่รู้จักกันแต่เด็กของหัวหน้าแล้ว ยังเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดของการวิจัยและผลิตดินปืนด้วย”“ใช่แล้ว ปืนนางก็เป็นผู้วิจัยและพัฒนา”“ตอนนี้ ทั้งภูเขาเหมืองเหล็กและโรงงานถูกท่านแม่ทัพชิงมาหมดในคราวเดียวแล้ว ขอเพียงคนยังอยู่ มู่ฉีซิวก็สร้างขึ้นมาใหม่ได้ทุกเมื่อ วันนี้มีคนออกจากเมืองไปเสาะหาที่ตั้งโรงงานปืนใหม่กลุ่มหนึ่ง ”“สตรีนางนี้คือกุญแจสำคัญ!”“ท่านก็รู้ แค่ปืนล่าสัตว์ก็มีอานุภาพมหาศาลเช่นนี้แล้ว หากนางยังวิจัยและพัฒนาปืนออกมาอีก สิ่งที่จะฆ่าก็คือกองทัพตระกูลจ้านของเรา!”สวีจู้กล่าวขึ้นอย่างโหดเหี้ยม “ไม่เช่นนั้น คืนนี้เราไปฆ่านาง?”“ทางท่านแม่ทัพใหญ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 484
อย่างไรไลฟ์ช่วยเหลือเกษตรกรก็ฮิตมากอยู่แล้ว!หลังส่งคังเจียสงและลูกน้องกลับไป เมื่อเย่มู่มู่มายังห้องชั้นบน เธอก็เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งจ้านเฉิงอิ้นเป็นคนส่งมาในกระดาษเขียนเอาไว้ว่า “มู่ฉีซิวมีเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กคนหนึ่ง เป็นทาสที่เกิดจากทาสในบ้านของเขา โตมาด้วยกันกับเขา”“ตามข่าวที่หวังเซิ่งส่งมา สตรีที่ชื่อหยางชิงเหอต่างหาก ที่เป็นคนวิจัยและประดิษฐ์วัตถุระเบิดออกมา เป็นผู้อยู่เบื้องหลังของปืนและกระสุน!”เมื่อเห็นข้อความนี้ นัยน์ตาของเย่มู่มู่ก็สั่นคลอน!ไม่สิ มู่ฉีซิวเป็นผู้ที่ย้อนยุคไป แถมยังเป็นหนุ่มวิศวะการศึกษาสูงไม่คิดเลยว่าจะยังมีอีกคน...แถมยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย!และเธอต่างหากที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลังของการวิจัยและประดิษฐ์วัตถุระเบิดกับปืนโลกใบนี้ช่างลึกลับเกินไปแล้ว!เย่มู่มู่ตอบกลับจ้านเฉิงอิ้น “หยางชิงเหอกับมู่ฉีซิวเป็นอะไรกัน?”จ้านเฉิงอิ้นเคาะแจกัน “ว่ากันว่าเป็นเพื่อนในวัยเด็ก ทว่า นับตั้งแต่มู่ฉีซิวก่อกบฏ ก็สนิทสนมมากกว่าคุณหนูตระกูลขุนนางมีอิทธิพลคนใด!”“ดึงนางมาเป็นพวกได้หรือไม่?”จ้านเฉิงอิ้น “...หากนางภักดีต่อมู่ฉีซิวเล่า ขาดสตรีผู้นี้ไป กำลั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 485
จ้านเฉิงอิ้นรับกระดาษมา อ่านอยู่ครึ่งคืน“สุราอวี้เย่แห่งราชวัง หนึ่งจอกเก้าร้อย!”นี่มันสุราอะไรกัน เหตุใดจึงแพงเช่นนี้!“ราชาเหนือกว่าพยัคฆ์ประจำถิ่น ผู้ถือเจดีย์สะกดปีศาจแห่งหนองน้ำ”ไม่มีความสัมพันธ์กัน และไม่สัมผัสกันแต่อย่างใด!“รักที่เจ้าเดินเดียวดายในตรอกมืด รักที่เจ้าไม่คุกเข่า รักที่เจ้ายืนหยัดสู้ความสิ้นหวังไม่ยอมร่ำไห้!”ทว่าประโยคสุดท้าย รักที่เจ้าเดินเดียวดายในตรอกมืด...เขาหน้าแดงระเรื่อขึ้นมานี่ นี่ท่านเทพกำลังสารภาพรักอยู่หรือเปล่า กำลังบอกว่ารักเขา...ใช้คำเร่าร้อนและกล้าหาญ แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงรักที่เขาไม่คุกเข่าก็ตามท่านเทพเคยกล่าวว่า ใต้เข่าของบุรุษมีทองคำคนปัจจุบันอย่างพวกเขา คุกเข่าให้เพียงฟ้าดินและพ่อแม่เท่านั้น...ไม่ให้เขาคุกเข่า!สิ่งที่นางชอบคือการที่เขาไม่คุกเข่า!เขาเข้าใจแล้วนับตั้งแต่วันนี้ไป จะคุกเข่าให้เพียงฟ้า ดิน พ่อแม่และท่านเทพเท่านั้น...ประโยคสุดท้าย รักที่เจ้ายืนหยัดสู้ความสิ้นหวังไม่ยอมร่ำไห้!ท่านเทพกล่าวว่า แม้เขาจะลำบาก จะเหนื่อยอีกสักเพียงใด ลูกผู้ชายไม่ควรร้องไห้หลั่งน้ำตาออกมาวันหลัง เขาจะไม่หลั่งน้ำตาอีกเป
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 486
ใบหน้าน้อย ๆ เต็มไปด้วยความหวาดระแวงแสงยามค่ำคืนมืดเกินไป หวังเซิ่งคิดว่าแม่นางผู้นี้หน้าตาสะสวยมากทีเดียวนางซูบผอม นัยน์ตาทั้งสองสุกสกาวมีชีวิตชีวา ในคืนแสนมืดมิดเปล่งประกายเป็นอย่างมากจมูกน่ารัก ริมฝีปากแดงระเรื่อเล็กน้อย ผิวคล้ำนิดหน่อยทว่าดวงหน้าประณีตงดงามหวังเซิ่งเอ่ยกับหยางชิงเหอว่า “ชู่ว์ ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย!”พูดพลางก็ล้วงน้ำแร่สองขวด โจ๊กธัญพืชแปดชนิดหนึ่งขวด และขนมแผ่นแป้งไส้ผักและเนื้อออกมาจากในอก“ข้าสังเกตเห็นว่า หัวหน้าไม่ส่งของกินมาให้พวกเจ้าหนึ่งวันแล้ว หิวแย่เลยใช่หรือไม่ กินอะไรสักหน่อยก่อนสิ!”เมื่อหยางชิงเหอเห็นเขาล้วงน้ำแร่วะฮะฮ่าแสนคุ้นเคยออกมา น้ำตาก็ไหลพรากลงมาเป็นเรื่องจริง!ที่เธอคาดไว้ทั้งหมดถูกต้อง ไม่มีผิดเลย...กองทัพตระกูลจ้านมีคนเชื่อมต่อยุคปัจจุบันและยุคโบราณได้จริง ๆ พร้อมทั้งสามารถส่งของในยุคปัจจุบันมายังยุคโบราณได้อีกด้วยในสองพันปีที่เกิดทุพภิกขภัยแห้งแล้งมานาน เรื่องนี้แก้ไม่ได้อยู่แล้วเธอเดินหน้าขึ้นมาคลายชุดพลางตัวตอนกลางคืนของหวังเซิ่งออกด้านในเผยเกราะกันกระสุนออกมาหวังเซิ่งตกใจ รีบถอยหลังออกไปอย่างแรงหลายก้าวทันทีแม่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 487
หวังเซิ่งส่ายศีรษะ “ท่านแม่ทัพใหญ่ให้เราส่งเจ้ากลับไป...”“ส่วนเรื่องอื่น เจ้าไปคุยกับท่านแม่ทัพใหญ่เถิด วางใจได้ ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ใช่คนโหดเหี้ยมอำมหิตอะไร เขาบอกว่าจะส่งเจ้ากลับบ้าน ก็ต้องทำได้แน่!”ครั้นได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอึกทึกดังขึ้นมาจากด้านนอกช่างวังที่คอยดูต้นทางอยู่ ก็โยนหินก้อนเล็กไปใต้หน้าต่างเตือนว่าหวังเซิ่งควรไปได้แล้ว!หวังเซิ่งมองไปยังนอกหน้าต่าง “ข้าต้องไปแล้ว!”เขาเปิดหน้าต่าง ขณะกำลังจะกระโดดลงไป ก็หันหลังกลับมาอีกครั้งเขาทิ้งไฟฉายเอาไว้“ต่อให้ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ช่วยเจ้า เจ้าก็ควรออกไป เจ้าทุ่มเทและจริงใจต่อมู่ฉีซิว แต่เขากลับสั่งไม่ให้โรงครัวส่งของกินให้เจ้า!”“แม่ทัพใหญ่ไม่มีทางทำกับลูกน้องของตัวเองเช่นนี้ ทุกคนมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน”“เขายังล้วงขนมปังแข็งที่อยู่ในอกออกมาวางอีก”ขณะที่เขากำลังจะเปิดหน้าต่างออกไป หยางชิงเหอก็รีบเอ่ยถามเขาขึ้นว่า“เจ้าชื่ออะไร?”หวังเซิ่งโบกมือ “ต่อไปเรายังเจอกันอีก!”พูดจบก็กระโดดออกไปจากหน้าต่างหวังเซิ่งปีนออกไปจากกำแพงอย่างรวดเร็ว เมื่อโรยตัวมาถึงยังหลังคาของห้อง ก็อาศัยแสงยามค่ำคืนหนีไปการกระทำของเขาร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 488
“ชิงเหอ เธอยังโกรธฉันอยู่เหรอ?”“ขอเพียงผ่านช่วงเวลานี้ไป รับมือกับตระกูลชุยได้แล้ว ฉันจะทำดีกับเธอให้มาก ๆ”“หลังฉันแต่งงานกับชุยลั่วซิน เธอจะต้องระวังในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่าปะทะกับเขา ไม่งั้นถ้าเขาไม่ผ่อนปรนให้เธอ ฉันเองก็ช่วยเธอไม่ได้เหมือนกัน!”“เธอเชื่อฟังนะ! เพื่อธุรกิจของเรา อดทนเอาไว้ก่อน!”หยางชิงเหอขมวดคิ้วมุ่น เธอยิ่งฟังก็ยิ่งสะอิดสะเอียนหากไม่ใช่เพราะออกไปไม่ได้ เธอคงถึงค่ายพักกองทัพตระกูลจ้านนานแล้ว!“ตัดสินใจเลือกฐานที่ตั้งโรงงานเรียบร้อยแล้ว อีกสามวันเธอกับช่างย้ายไปแล้วกัน”“ฉันกับลั่วซินกำลังจะแต่งงานกันเร็ว ๆ นี้ ก่อนหน้าจะผลิตปืนออกมา เธอก็อยู่ที่นั่นไปก่อน อย่าปรากฏตัวอีก”“ฉันกลัวว่าตระกูลชุยกับลั่วซินจะไม่ยอมปล่อยเธอไป!”“เอาละ วันนี้ฉันยุ่งมาก อยู่เป็นเพื่อนเธอแพล็บเดียวก็เสียเวลาไปเยอะมากแล้ว!”“จำเอาไว้ อย่าสร้างเรื่องให้ฉัน ไม่งั้นฉันเองก็รับประกันให้เธอไม่ได้เหมือนกัน!”หลังพูดจบ มู่ฉีซิวก็เดินออกไปก่อนหน้านี้เขาใช้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง แถมยังสัญญาลอย ๆ และยังปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลตอนนี้ กระทั่งสัญญาลอย ๆ เขายังขี้เกียจ และขี้เกียจแสร้ง
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
