All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 211 - Chapter 220

ส่งไปให้จ้านเฉิงอิ้นเธอเขียนจดหมายว่า “เด็กกำพร้าสองพันคน จะต้องสร้างโรงเรียนสักแห่ง”ส่วนโรงเรียนคืออะไรนั้น เย่มู่มู่แกะโทรศัพท์เครื่องใหม่ออก จากนั้นดาวน์โหลดคำแนะนำของโรงเรียนสิบกว่าแห่งลงไปรวมถึงโรงเรียนประถม มัธยมต้น และมัธยมปลาย และโรงเรียนที่เด็กในวัยต่าง ๆ เข้าเรียนหลังจากเธอส่งโทรศัพท์มือถือไปให้จ้านเฉิงอิ้นแล้ว ก็หยิบกระดาษใบที่สามบนพื้นขึ้นมาเป็นมั่วฝานส่งจดหมายมา บอกว่าประทัดและอากาศยานไร้คนขับใกล้จะหมดแล้ว จำเป็นจะต้องรีบเติมของส่วนสาเหตุว่าทำไมอากาศยานไร้คนขับถึงถูกใช้หมดเร็วขนาดนี้นั้นเพราะเขาใช้อากาศยานไร้คนขับบรรทุกระเบิด บุกเข้าไปในทัพของศัตรูโดยตรง ดังนั้นตอนนี้ จึงมีอากาศยานไร้คนขับเหลืออยู่เพียงสิบสามลำเท่านั้น!ฟ้าด้านนอกยังไม่มืด เย่มู่มู่อุ้มแจกันลงไปชั้นล่าง ขับรถกระบะตรงไปที่ร้านค้าออฟฟิเชียลของแบรนด์ที่ขายอากาศยานไร้คนขับ ซึ่งเป็นศูนย์ขนาดใหญ่และมีสินค้าครบครันในเมืองโดยตรงเธอซื้ออากาศยานไร้คนขับบรรทุกหนัก ที่สามารถส่งสินค้า พ่นยาฆ่าแมลง และบรรทุกของได้ถึงห้าสิบกิโลกรัมแต่ราคาที่ขายนั้นแพงมาก ลำละสี่แสนเก้าหมื่นเก้าพันบาท อีกนิดเดียวก็จะห้า

ทันทีที่เริ่มเปิดการแลกเปลี่ยน ก็จะเป็นการเปิดเผยไพ่ใบสำคัญที่สุดของจ้านเฉิงอิ้นออกไปท่านเทพไม่ต้องการให้เขาตกอยู่ในอันตราย จึงได้ปฏิเสธแล้วนางดีเหลือเกินจริง ๆคิดแทนตัวเขา คิดแทนราษฎรของด่านเจิ้นกวนอยู่เสมอเหมือนกับวันนี้ ที่เขาปรารถนาจะขอเพียงหนังสือและปากกาเท่านั้นแต่นางกลับคิดถึงการสร้างโรงเรียน โรงอาหาร หอพัก…เพื่อบ่มเพาะเลี้ยงดูบรรดาเด็กกำพร้าอย่างจริงจังหากนางไม่เห็นด้วยกับการแลกเปลี่ยน เช่นนั้นก็ช่างเถอะจ้านเฉิงอิ้นเรียกสวี่หมิงมา “เจ้าจงไปบอกทูตแคว้นอวี่ที่ประตูเมืองว่า ข้าไม่ตกลงเรื่องการแลกเปลี่ยน”“แน่นอนว่า พวกเขาเดินทางมาไกลนับพันลี้ จงหาน้ำเต้ามาใส่น้ำและมอบขนมปังสักสองสามชิ้นให้พวกเขาเถอะ“แล้วค่อยส่งคนกลับไป!”สวี่หมิงรับคำ “ขอรับ ท่านแม่ทัพ”เขาออกจากกระโจมไปจัดการแล้วเดิมคิดว่าไล่แคว้นอวี่ไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าต่อมา แคว้นเยี่ยนและแคว้นหย่ง…ก็ส่งคณะทูตมาซื้อเสบียงด้วยเช่นกันทว่าท่าทางของทูตจากสองแคว้นก้าวร้าวอย่างยิ่ง แม้แต่เทียบคารวะก็ไม่มี เมื่อมาถึงด่านเจิ้นกวนก็ให้คนทุบประตูดังปัง ๆ ๆ ทันทีกระทั่งหน้าไม้ราชวงศ์ฉินถูกยิงลงมาจากกำแพงเมือง ยิงท

หลังเหอหงจากไป เฉินขุยก็เข้ามาในกระโจม กล่าวกับจ้านเฉิงอิ้นว่า “วันนี้ มีคนมาจากค่ายทหารของสวีหวยห้าร้อยกว่าคนขอรับ ล้วนเป็นสตรี คนชรา และเด็ก อดทนต่อแสงอาทิตย์แรงกล้า เดิน ๆ หยุด ๆ ตากแดดเป็นวันกว่าจะมาถึงด่านเจิ้นกวน…น่าสงสารมากเลยขอรับ!”จ้านเฉิงอิ้นถามเขาว่า “จัดหาที่อยู่ให้คนพวกนี้เรียบร้อยหรือยัง?”“ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ ฮูหยินของข้าทำงานเชื่อถือได้ขอรับ”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ทางด้านสวีหวยยังไม่มีทหารมาหรือ?”เฉินขุยส่ายหัวเขาก็ประหลาดใจเช่นกัน วันนั้นลำโพงประกาศเสียงก็ประกาศออกไปอย่างชัดเจนแล้วแต่ทหารพวกนั้นถึงกับไม่หวั่นไหว!หรือว่าสวีหวยออกคำสั่งเด็ดขาด ขอเพียงเป็นผู้ทรยศออกจากค่ายทหาร ผู้ฝ่าฝืนจะต้องถูกประหารสถานเดียว?จำนวนทหารของด่านเจิ้นกวนมีน้อย นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาปวดหัวที่สุดมาโดยตลอดส่วนการรับทหารเพิ่มจากชาวบ้านในด่านเจิ้นกวนนั้น ขอเพียงเป็นผู้ที่สามารถเข้าร่วมกับกองทัพได้ ก็ล้วนมากันหมดแล้วทว่าถึงอย่างไรจำนวนก็มีจำกัด“ชาวฉู่ที่ครั้งก่อนรับมาสองพันคน เวลานี้เป็นอย่างไรบ้าง?”คนพวกนี้ มีอู๋ซานหลางเป็นผู้ควบคุมมาอยู่ตลอดในตอนที่ลอบโจมตีทัพแคว้นฉู่ยามร

เฟิงหยวนเต๋อกล่าวอย่างเย้ยหยันว่า “อย่างไรกัน เจ้ายังคิดว่าตัวเองเป็นแม่ทัพใหญ่ ที่อยู่ใต้คนเพียงผู้เดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่นอีกหรือ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่า การที่เจ้าสูญเสียกำลังพลไปถึงแปดหมื่นนาย ทำให้การเตรียมการหลายปีมานี้ของแคว้นฉู่ต้องสูญเปล่าไป?”“เจ้าไม่อยากยอมรับผลจากการพ่ายแพ้ ไม่ต้องการทนรับเพลิงโทสะของฉู่อ๋อง ผลประโยชน์ถูกเจ้ายึดครองไปหมดแล้ว แต่กลับไม่อยากแบกรับความรับผิดชอบ บนโลกใบนี้ จะมีเรื่องดีเช่นนี้ได้อย่างไร!”หลิงเซี่ยวเฟิงยังไม่ได้ขยับ ทว่าย้ายดวงตาจากราชโองการไปที่ใบหน้าได้ใจจนลืมตัวของเฟิงหยวนเต๋อเฟิงหยวนเต๋อหัวเราะเสียงดัง “ไม่เชื่อว่าฉู่อ๋องจะปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนี้หรือ? เหอะ ในยามที่เจ้าสามารถนำพาผลประโยชน์มาสู่เขา เขาย่อมเห็นเจ้าเป็นขุนนางคนโปรด”“แต่เมื่อเจ้าไร้ประโยชน์แล้ว เขาย่อมรังเกียจว่าเป็นตัวถ่วง!”“จงยอมรับความจริงเสียเถิด!”จากนั้น เขาก็กล่าวกับนายทหารที่อยู่หน้าประตูว่า “หลิงเซี่ยวเฟิงไม่ให้ความร่วมมือกับพระบัญชาของฉู่อ๋อง ปฏิเสธโองการพิพากษา”“ทหาร จับเขามัดเสีย!”ที่หน้าประตูปรากฏรองแม่ทัพสองนายในชุดเกราะขึ้นมา พวกเขามายืนนิ่งอยู่เบื้องหน

“ขอเพียงอาวุธชุดนี้มาถึง ท่านแม่ทัพ ข้า เฉินขุยผู้นี้ขอรับคำสั่งออกไปสังหารศัตรูขอรับ!”เหล่าแม่ทัพที่เหลือทั้งหลาย ต่างก็พากันคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วประสานคำนับ “ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยยินดีนำทัพออกจากเมือง ไปรบกับกองทัพของแคว้นฉู่และฉีทั้งสองแคว้นให้ลือลั่นสักครั้งขอรับ!”“หากไม่อาจขับไล่แคว้นฉู่และแคว้นฉีออกไป แม้นตายก็ไม่ขอเลิกรา!”จ้านเฉิงอิ้นโบกมือ กล่าวกับพวกเขาว่า “ลุกขึ้นมาก่อน เรื่องนี้ไว้ปรึกษากันทีหลัง ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง…”เหล่าแม่ทัพนั่งกลับไปบนเก้าอี้ มองจ้านเฉิงอิ้นด้วยแววตาเจิดจ้าเป็นประกาย“ในตอนที่ผู้บัญชาการทัพแคว้นฉู่หมดสติ ฉู่อ๋องได้ออกสารลับหลายฉบับ เร่งให้เขายกทัพกลับเมือง”“แต่หลิงเซี่ยวเฟิงมิได้กลับไป เขาเพิกเฉยต่อสารลับพวกนั้น”“ฉู่อ๋องเกรี้ยวโกรธอย่างมาก จึงส่งเฟิงหยวนเต๋อ แม่ทัพใหญ่อีกคนหนึ่งมารับช่วงและควบคุมกำลังพลของกองทัพแคว้นฉู่”“ส่วนที่เหลือ…”จ้านเฉิงอิ้นมองไปที่มั่วฝาน แล้วกล่าวกับเหล่าแม่ทัพว่า “พวกเจ้าไปถามมั่วฝานเอา”ทุกคนพร้อมใจกันมองไปที่รัฐทายาทน้อยโดยมิได้นัดหมายทันทีมั่วฝานหยิบแท็บเล็ตออกมา เปิดคลิปที่ถูกถ่ายไว้ได้ออกมา“เฟิงหยวนเต๋อ