All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 201 - Chapter 210

เหล่าทหารทุกคนต่างประณามในพฤติกรรมอันไร้ยางอายของสวีหวยอย่างรุนแรง“ท่านแม่ทัพ จะให้น้ำให้อาหารกับเขาไม่ได้เด็ดขาด สิ่งเหล่านี้ท่านเทพเป็นผู้ประทานให้แก่ท่านขอรับ”“ใช่ขอรับ เขาเคยทำอะไรช่วยเหลือกองทัพตระกูลจ้านบ้าง เอาชนะกองทัพศัตรูได้สักคนหรือไม่? เขามีสิทธิ์อะไรมาเอ่ยปากขอ?”“สวีหวยคิดว่าอยู่ระดับไหน พรุ่งนี้ข้าจะพาคนออกไป ยิงหน้าไม้ราชวงศ์ฉินพาใส่เขา!”พวกทหารต่างเห็นพ้องต้องกันว่า อย่าให้น้ำให้อาหารกับสวีหวยเป็นอันขาดพวกเขาเคยเห็นแต่ขอทานที่ถ่อมตัวไม่เคยเห็นผู้ใดมาขอข้าวอย่างมั่นอกมั่นใจเช่นนี้มาก่อน!เฉินจวิ้นหลินหยิบจดหมายลับที่ฮ่องเต้น้อยส่งมาออกมาจากอกอย่างเงียบ ๆเขาได้รับจดหมายลับมาสามฉบับเมื่อก่อน เขาจะส่งให้จ้านเฉิงอิ้นเป็นการส่วนตัวตอนนี้ ทุกคนต่างเป็นตั๊กแตนที่ถูกมัดบนเชือกเดียวกัน ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันหลายครั้งแล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบัง!จ้านเฉิงอิ้นรับมา แล้วเปิดจดหมายลับจดหมายฉบับแรก เป็นคำสั่งลับให้เฉินจวิ้นหลินลงมือสังหารจ้านเฉิงอิ้นจดหมายฉบับที่สอง ยังคงเกี่ยวกับการลอบสังหารจ้านเฉิงอิ้นจดหมายฉบับที่สาม ไม่จำเป็นต้องฆ่าจ้านเฉิงอิ้นแล้ว บังค

เฉินขุยกลับจวน บอกฮูหยินว่าตนกำลังจะเดินทางไปที่ค่ายทหารที่สวีหวยประจำการอยู่ทางตะวันตกของเมืองห่างไปสามสิบลี้ การเดินทางครั้งนี้อันตรายมากเดิมทีเขาและเฉินอู่เป็นคนในค่ายทหารของฮ่องเต้น้อย แต่ตอนนี้พวกเขาหันไปสวามิภักดิ์กับจ้านเฉิงอิ้นเขาอาจจะเกิดความขัดแย้งกับสวีหวยหากว่ากลับมาไม่ได้ เขาขอให้ฮูหยินเฉินไม่ต้องรอเขา ท่านแม่ทัพใหญ่จะช่วยดูแลภรรยาและลูกของเขาเป็นอย่างดีแน่นอน!เมื่อฮูหยินเฉินได้ยินคำพูดของสามี สีหน้าของนางเศร้าโศก น้ำตาไหลพรากลงมากว่ากองทัพตระกูลจ้านจะเอาชนะกองทัพหมานม่อเป่ยได้ สร้างความเสียหายรุนแรงให้กับกองทัพแคว้นฉู่ได้ไม่ใช่ง่าย ๆ แต่ผลสุดท้าย สามีอาจจะต้องตายด้วยน้ำมือคนของตัวเองนางอยากเกลี้ยกล่อมสามีไม่ให้ไป!แต่คำสั่งทหารไม่อาจฝ่าฝืนได้!ฮูหยินเฉินสตรีรูปร่างผอมบาง จับมือเฉินขุยไว้แน่นแล้วมองดูผู้เป็นสามีด้วยน้ำตาไหลพรากเฉินขุยปลอบใจนาง “ข้าจะไม่เป็นไร ตระกูลเฉินสืบสายสกุลบรรดาศักดิ์ขุนนาง ถ้าสวีหวยกล้าฆ่าข้าจริง ๆ ในตระกูลไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่!”ถึงกระนั้น ทั้งสองคนเข้าใจดีตั้งแต่เฉินขุยและเฉินอู่ไม่ได้ฆ่าจ้านเฉิงอิ้น ฮ่องเต้น้อยก็เริ่มสงสัยในต

เย่มู่มู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามผู้อาวุโสมู่“เครื่องลายครามได้ไหมคะ?”พอได้ยินว่าเธอยินดีจะให้ยืนเครื่องลายคราม ผู้อาวุโสมู่ดีใจมากพวกเขารู้ว่าเครื่องลายครามของแคว้นต้าฉี่ที่ยังหลงเหลืออยู่นั้นหายากมาก ราคาซื้อขายก็ยังแพงลิ่วแม้ว่าเธอจะให้ยืมสามถึงห้าชิ้น ก็ยังมีส่วนช่วยอย่างมากในการพัฒนากิจการจัดแสดงของพิพิธภัณฑ์ในประเทศผู้อาวุโสมู่ดีใจมาก“ได้ครับ เครื่องลายครามเป็นที่นิยมมากที่สุดในพิพิธภัณฑ์ หากคุณยินดีที่จะให้ยืมไปจัดแสดง ผมขอขอบคุณแทนจางหลินด้วย!”“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้พวกคุณขับรถมารับได้เลย ฉันจะเอาออกมาให้”“ได้ครับ! จริงสิ ถ้าคุณมีของโบราณที่อยากจะเอาออกมาขาย ก็สามารถเอาออกมาขายให้ผมได้นะครับ”“ได้ค่ะ!”เย่มู่มู่ย้ายเครื่องลายคราม ทองคำ เงิน และเครื่องหยกโบราณไปไว้ข้าง ๆจานกระเบื้องชามกระเบื้องมากกว่าแปดร้อยชิ้นที่ล้ำค่าถูกนำออกมาจากห้องใต้ดิน วางไว้ในห้องอาหารบ้านพักตากอากาศเครื่องลายครามที่ได้รับในวันนี้ เลือกชิ้นที่ไม่ค่อยสะดุดตาออกมาสองสามชิ้นสินค้าทั้งหมดจะถูกจัดตามประเภท ใช้ผ้ากันฝุ่นเช็ดมัน แล้วใส่ไว้ในถุงซิปล็อคใช้กล่องลากไปที่ห้องนิรภัยชั้นใต้ดิน

ดวงตาทั้งสองของสวีหวยเบิกกว้างราวกับกลองนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำพูดที่ทรยศเช่นนี้ ต้าฉี่ไม่มีฮ่องเต้น้อยได้ แต่ขาดแม่ทัพใหญ่ไม่ได้หมายความว่าอย่างไรพวกเขาไม่เห็นฮ่องเต้อยู่ในสายตา นี่คือการกบฏอย่างเปิดเผย!เฉินขุยจัดการให้ฮูหยิน หลานสาวและเด็กขึ้นรถม้าแล้วส่วนตนก็ขึ้นไปบนหลังม้า แล้วมองไปที่สวีหวยอย่างมองลงไปเบื้องล่าง“ท่านแม่ทัพใหญ่ให้ข้ามาบอกเจ้าว่า ถ้าอยากได้อาหารและน้ำ ต้องมาที่ด่านเจิ้นกวนเอง...”“เอาแต่ซ่อนตัวอยู่นอกด่านเจิ้นกวน มองดูเศษซากที่ล่มสลายของด่านเจิ้นกวน เจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ทัพแคว้นต้าฉี่ มีสิทธิ์มั่นอกมั่นใจอะไรจะไปเสวยสุขการสนับสนุนของท่านแม่ทัพ!”สวีหวยปกป้องด่านถงกวนมายี่สิบปี เป็นแม่ทัพสูงที่สุดไม่มีใครกล้าพูดขนาดนี้กับเขาแม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังต้องให้เกียรติเขาอยู่สามส่วนเฉินขุยเป็นเพียงสุนัขรับใช้ของจ้านเฉินอิ้น ที่ทรยศต่อฮ่องเต้ กล้ามาดูถูกเขาถึงเพียงนี้สองมือเขากำเป็นหมัดแน่น แล้วพูดด้วยความโกรธ “หุบปาก เจ้ากล้าขัดต่อราชโองการของฮ่องเต้ กำลังเตรียมจะก่อกบฏอยู่ใช่หรือไม่?”เฉินขุยเลี้ยวหัวม้า แล้วยิ้มอย่างประชดประชัน“เจ้าต้องการใช้อ

เช้าตรู่ เย่มู่มู่รับสายจากผู้อาวุโสมู่และรองผู้อำนวยการจางผู้อาวุโสมู่มาถึงหน้าประตูพร้อมกับรองผู้อำนวยการจางและผู้อำนวยการนักสะสมรายใหญ่สองคนจากคราวที่แล้วก็ตามมาด้วย ผู้อาวุโสจางสวมแว่นตา ผู้อาวุโสสวี่บุคลิกสุภาพและสง่างามกลุ่มคนขับรถมาถึงนอกคฤหาสน์ของเย่มู่มู่อย่างยิ่งใหญ่พนักงาน บอดีการ์ด และคนขับรถรออยู่ด้านนอกเย่มู่มู่พาพวกเขาไปที่ห้องอาหาร พนักงานในครัวของบ้านพักตากอากาศเซียนหยวน ส่งอาหารเช้ามาเรียบร้อยแล้วผู้อาวุโสมู่หยิบซาลาเปานึ่งร้อน ๆ บนโต๊ะขึ้นมา พลางถามเย่มู่มู่ขณะกิน“เครื่องลายครามโบราณล่ะครับ?”เย่มู่มู่เปิดประตูบานเลื่อนที่เชื่อมระหว่างห้องครัวและห้องรับแขก“นี่ค่ะ อยู่ในห้องรับแขก มาดูเองเลยค่ะ!”พวกเขาคิดว่าของโบราณที่เย่มู่มู่จะให้ยืมนั้นเป็นเพียงชามกระเบื้องไม่กี่ใบเท่านั้นใครก็คิดไม่ถึงว่า จะมีของโบราณหลายร้อยชิ้นวางอยู่ในห้องรับแขกของเธอนี่มันหลายร้อยชิ้นเชียวนะ!นักเล่นของโบราณเหล่านี้ จะเคยเห็นจำนวนมากเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันตอนนี้ พวกเขารู้สึกเหมือนกับหนูตกถังข้าวสารวิ่งไปที่ห้องรับแขกด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายสักพักก็ดูข