เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 211
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 212
ส่งไปให้จ้านเฉิงอิ้นเธอเขียนจดหมายว่า “เด็กกำพร้าสองพันคน จะต้องสร้างโรงเรียนสักแห่ง”ส่วนโรงเรียนคืออะไรนั้น เย่มู่มู่แกะโทรศัพท์เครื่องใหม่ออก จากนั้นดาวน์โหลดคำแนะนำของโรงเรียนสิบกว่าแห่งลงไปรวมถึงโรงเรียนประถม มัธยมต้น และมัธยมปลาย และโรงเรียนที่เด็กในวัยต่าง ๆ เข้าเรียนหลังจากเธอส่งโทรศัพท์มือถือไปให้จ้านเฉิงอิ้นแล้ว ก็หยิบกระดาษใบที่สามบนพื้นขึ้นมาเป็นมั่วฝานส่งจดหมายมา บอกว่าประทัดและอากาศยานไร้คนขับใกล้จะหมดแล้ว จำเป็นจะต้องรีบเติมของส่วนสาเหตุว่าทำไมอากาศยานไร้คนขับถึงถูกใช้หมดเร็วขนาดนี้นั้นเพราะเขาใช้อากาศยานไร้คนขับบรรทุกระเบิด บุกเข้าไปในทัพของศัตรูโดยตรง ดังนั้นตอนนี้ จึงมีอากาศยานไร้คนขับเหลืออยู่เพียงสิบสามลำเท่านั้น!ฟ้าด้านนอกยังไม่มืด เย่มู่มู่อุ้มแจกันลงไปชั้นล่าง ขับรถกระบะตรงไปที่ร้านค้าออฟฟิเชียลของแบรนด์ที่ขายอากาศยานไร้คนขับ ซึ่งเป็นศูนย์ขนาดใหญ่และมีสินค้าครบครันในเมืองโดยตรงเธอซื้ออากาศยานไร้คนขับบรรทุกหนัก ที่สามารถส่งสินค้า พ่นยาฆ่าแมลง และบรรทุกของได้ถึงห้าสิบกิโลกรัมแต่ราคาที่ขายนั้นแพงมาก ลำละสี่แสนเก้าหมื่นเก้าพันบาท อีกนิดเดียวก็จะห้า
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 213
ฮ่องเต้ทั้งสุภาพและมีมารยาท เจตนาจะดึงเขาไปเป็นพวกเขาเริ่มจากการชื่นชมความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ในการป้องปรามเผ่าหมานของจ้านเฉิงอิ้นก่อนที่จ้านเฉิงอิ้นไม่ได้รับความสำคัญ เป็นเพราะฮ่องเต้แคว้นฉี่ตาบอด มองคนไม่เป็นจึงคิดจะยึดอำนาจการทหาร ของแม่ทัพใหญ่ที่มีผลงานการรบอันเกรียงไกรเช่นนี้หากจ้านเฉิงอิ้นเต็มใจออกจากแคว้นฉี่ ฮ่องเต้แคว้นอวี่จะมอบงานสำคัญให้เขา ให้เขาควบคุมอำนาจทหารของแคว้นอวี่ทั้งหมดและจะรับกองทัพตระกูลจ้านและราษฎรในด่านเจิ้นกวนทั้งแปดหมื่นชีวิตภายใต้การดูแลของเขา ไว้ทั้งหมดเช่นกันและจะแบ่งที่นาให้ชาวบ้านทุกคนด้วยแม้จะกล่าวเช่นนั้น ทว่าภายใต้สถานการณ์ที่ใต้หล้าแร้นแค้น ไร่นาไม่อาจเพาะปลูกเสบียงอาหาร ที่ดินนี้จะให้หรือไม่ แท้จริงแล้วก็ไม่ต่างกันมากนักแต่หากจ้านเฉิงอิ้นไม่เต็มใจไปจากด่านเจิ้นกวน ประสงค์จะทำงานให้แคว้นฉี่ต่อไป เยี่ยงนั้นก็ไม่เป็นไรเขาได้ให้คณะทูตเตรียมเงินทองและเครื่องใช้ที่ทำจากหยกจำนวนมาก มาเจรจาค้าขายกับจ้านเฉิงอิ้นแคว้นอวี่ต้องการซื้อเสบียง กับหญ้าและอาหารที่วัวม้ากิน หากสามารถขนน้ำกลับไปด้วยจำนวนหนึ่งก็ยิ่งดีส่วนเงินทองและเครื่องหยกนั้น คณะท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 214
ทันทีที่เริ่มเปิดการแลกเปลี่ยน ก็จะเป็นการเปิดเผยไพ่ใบสำคัญที่สุดของจ้านเฉิงอิ้นออกไปท่านเทพไม่ต้องการให้เขาตกอยู่ในอันตราย จึงได้ปฏิเสธแล้วนางดีเหลือเกินจริง ๆคิดแทนตัวเขา คิดแทนราษฎรของด่านเจิ้นกวนอยู่เสมอเหมือนกับวันนี้ ที่เขาปรารถนาจะขอเพียงหนังสือและปากกาเท่านั้นแต่นางกลับคิดถึงการสร้างโรงเรียน โรงอาหาร หอพัก…เพื่อบ่มเพาะเลี้ยงดูบรรดาเด็กกำพร้าอย่างจริงจังหากนางไม่เห็นด้วยกับการแลกเปลี่ยน เช่นนั้นก็ช่างเถอะจ้านเฉิงอิ้นเรียกสวี่หมิงมา “เจ้าจงไปบอกทูตแคว้นอวี่ที่ประตูเมืองว่า ข้าไม่ตกลงเรื่องการแลกเปลี่ยน”“แน่นอนว่า พวกเขาเดินทางมาไกลนับพันลี้ จงหาน้ำเต้ามาใส่น้ำและมอบขนมปังสักสองสามชิ้นให้พวกเขาเถอะ“แล้วค่อยส่งคนกลับไป!”สวี่หมิงรับคำ “ขอรับ ท่านแม่ทัพ”เขาออกจากกระโจมไปจัดการแล้วเดิมคิดว่าไล่แคว้นอวี่ไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าต่อมา แคว้นเยี่ยนและแคว้นหย่ง…ก็ส่งคณะทูตมาซื้อเสบียงด้วยเช่นกันทว่าท่าทางของทูตจากสองแคว้นก้าวร้าวอย่างยิ่ง แม้แต่เทียบคารวะก็ไม่มี เมื่อมาถึงด่านเจิ้นกวนก็ให้คนทุบประตูดังปัง ๆ ๆ ทันทีกระทั่งหน้าไม้ราชวงศ์ฉินถูกยิงลงมาจากกำแพงเมือง ยิงท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 215
เมื่อเย่มู่มู่ส่งอากาศยานไร้คนขับเสร็จ ก็กลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์วันถัดมา เธอไปที่ร้านวัตถุโบราณ หานักออกแบบภายในมาออกแบบร้านใหม่อีกครั้งผู้อาวุโสมู่ก็อยู่ด้วยเช่นกัน เขาช่วยออกความเห็นให้เธออย่างแข็งขันว่าวัตถุโบราณในร้านของเธอมีมูลค่าสูง จะต้องติดตั้งกระจกกันกระสุน และจะต้องติดตั้งสองชั้นด้วยสัญญาณเตือนภัยก็ต้องมีการติดตั้งให้พร้อมพรักส่วนกล้องวงจรปิดนั้น ไม่อาจปล่อยหลุดรอดมุมอับใดไปแม้แต่มุมเดียววัตถุโบราณส่วนใหญ่เป็นเครื่องกระเบื้องเคลือบ ต้องออกแบบตามแนวทางของงานนิทรรศการเครื่องลายครามฐานล่างของถาดต้องหมุนได้ แสงไฟต้องส่องถึงในองศาและทิศทางต่าง ๆ เพื่อแสดงความงดงามของเครื่องลายครามออกมานักออกแบบทำตามข้อเรียกร้อง ดีไซน์แบบแปลนออกมาเมื่อเย่มู่มู่และผู้อาวุโสมู่ได้เห็นก็ล้วนรู้สึกพอใจเธอจึงมอบการตกแต่งร้านให้เธออย่างวางใจ และบอกนักออกแบบลงมือทำได้อย่างเต็มที่ ผู้อาวุโสมู่ก็อยู่ที่ร้านข้าง ๆ เมื่อมีเวลาว่างก็จะมาช่วยตรวจดูงานด้วยหลังจากบอกลาผู้อาวุโสมู่ เย่มู่มู่ก็กลับไปที่รถ แล้วจึงได้เห็นกระดาษข้อความแผ่นเล็ก ๆ ที่จ้านเฉิงอิ้นส่งมาเรื่องที่ด่านเจิ้นกวนมีน้ำมีเ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 216
หลังเหอหงจากไป เฉินขุยก็เข้ามาในกระโจม กล่าวกับจ้านเฉิงอิ้นว่า “วันนี้ มีคนมาจากค่ายทหารของสวีหวยห้าร้อยกว่าคนขอรับ ล้วนเป็นสตรี คนชรา และเด็ก อดทนต่อแสงอาทิตย์แรงกล้า เดิน ๆ หยุด ๆ ตากแดดเป็นวันกว่าจะมาถึงด่านเจิ้นกวน…น่าสงสารมากเลยขอรับ!”จ้านเฉิงอิ้นถามเขาว่า “จัดหาที่อยู่ให้คนพวกนี้เรียบร้อยหรือยัง?”“ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ ฮูหยินของข้าทำงานเชื่อถือได้ขอรับ”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ทางด้านสวีหวยยังไม่มีทหารมาหรือ?”เฉินขุยส่ายหัวเขาก็ประหลาดใจเช่นกัน วันนั้นลำโพงประกาศเสียงก็ประกาศออกไปอย่างชัดเจนแล้วแต่ทหารพวกนั้นถึงกับไม่หวั่นไหว!หรือว่าสวีหวยออกคำสั่งเด็ดขาด ขอเพียงเป็นผู้ทรยศออกจากค่ายทหาร ผู้ฝ่าฝืนจะต้องถูกประหารสถานเดียว?จำนวนทหารของด่านเจิ้นกวนมีน้อย นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาปวดหัวที่สุดมาโดยตลอดส่วนการรับทหารเพิ่มจากชาวบ้านในด่านเจิ้นกวนนั้น ขอเพียงเป็นผู้ที่สามารถเข้าร่วมกับกองทัพได้ ก็ล้วนมากันหมดแล้วทว่าถึงอย่างไรจำนวนก็มีจำกัด“ชาวฉู่ที่ครั้งก่อนรับมาสองพันคน เวลานี้เป็นอย่างไรบ้าง?”คนพวกนี้ มีอู๋ซานหลางเป็นผู้ควบคุมมาอยู่ตลอดในตอนที่ลอบโจมตีทัพแคว้นฉู่ยามร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 217
จ้านเฉิงอิ้นเรียกตัวมั่วฝาน จวงเหลียง และเจียงหยวนมา…คนทั้งสามกำลังเล่นอากาศยานไร้คนขับขนาดใหญ่อยู่ เล่นอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจยิ่งทดลองขนย้ายน้ำ ขนย้ายอาวุธ และบินไปที่บริเวณใกล้ค่ายทหารของสวีหวยจากนั้นก็เห็นที่ค่ายทหารของสวีหวย มีคนนับพันกำลังออกเดินทางอย่างเอิกเกริกที่มาในครั้งนี้มิได้มีเพียงอิสตรี แต่ยังมีทหารที่เสื้อผ้าเก่าขาดกะรุ่งกะริ่งด้วยมั่วฝานนำข่าวไปบอกจ้านเฉิงอิ้นจ้านเฉิงอิ้นจึงให้เฉินขุยขึ้นม้า พ่วงเกวียนไม้ออกไปรับคนกองทัพตระกูลจ้านขาดแคลนกำลังทหาร ขอเพียงมีคนเต็มใจเข้าร่วมกับกองทัพ เขาล้วนยินดีต้อนรับท่านเทพบอกว่ายุทโธปกรณ์ชุดที่สองกำลังจะถูกส่งมาแล้ว คาดว่าจะใช้เวลาอีกประมาณสามวันครั้งนี้ มีหน้าไม้ราชวงศ์ฉินห้าพันคัน และปีกลูกธนูอีกหนึ่งล้านห้าแสนชิ้นดาบม่อเตาสามหมื่นเล่ม และชุดเกราะอีกหนึ่งหมื่นห้าพันชุดโล่ห้าพันชิ้น และอาวุธอื่น ๆ เช่น หอก เกอ ง้าว อีกอย่างละหนึ่งพันชิ้นทันทีที่อาวุธชุดนี้มาถึง พวกเขาก็จะสามารถเป็นฝ่ายออกจากเมือง ไปท้าทายกองทัพของแคว้นฉู่และฉีทั้งสองแคว้นได้หลอกล่อศัตรูไปยังบริเวณที่ฝังระเบิดไว้ แล้วจุดระเบิด…แคว้นฉู่และแคว้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 218
เฟิงหยวนเต๋อกล่าวอย่างเย้ยหยันว่า “อย่างไรกัน เจ้ายังคิดว่าตัวเองเป็นแม่ทัพใหญ่ ที่อยู่ใต้คนเพียงผู้เดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่นอีกหรือ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่า การที่เจ้าสูญเสียกำลังพลไปถึงแปดหมื่นนาย ทำให้การเตรียมการหลายปีมานี้ของแคว้นฉู่ต้องสูญเปล่าไป?”“เจ้าไม่อยากยอมรับผลจากการพ่ายแพ้ ไม่ต้องการทนรับเพลิงโทสะของฉู่อ๋อง ผลประโยชน์ถูกเจ้ายึดครองไปหมดแล้ว แต่กลับไม่อยากแบกรับความรับผิดชอบ บนโลกใบนี้ จะมีเรื่องดีเช่นนี้ได้อย่างไร!”หลิงเซี่ยวเฟิงยังไม่ได้ขยับ ทว่าย้ายดวงตาจากราชโองการไปที่ใบหน้าได้ใจจนลืมตัวของเฟิงหยวนเต๋อเฟิงหยวนเต๋อหัวเราะเสียงดัง “ไม่เชื่อว่าฉู่อ๋องจะปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนี้หรือ? เหอะ ในยามที่เจ้าสามารถนำพาผลประโยชน์มาสู่เขา เขาย่อมเห็นเจ้าเป็นขุนนางคนโปรด”“แต่เมื่อเจ้าไร้ประโยชน์แล้ว เขาย่อมรังเกียจว่าเป็นตัวถ่วง!”“จงยอมรับความจริงเสียเถิด!”จากนั้น เขาก็กล่าวกับนายทหารที่อยู่หน้าประตูว่า “หลิงเซี่ยวเฟิงไม่ให้ความร่วมมือกับพระบัญชาของฉู่อ๋อง ปฏิเสธโองการพิพากษา”“ทหาร จับเขามัดเสีย!”ที่หน้าประตูปรากฏรองแม่ทัพสองนายในชุดเกราะขึ้นมา พวกเขามายืนนิ่งอยู่เบื้องหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 219
เขาเทน้ำลงจนเต็มขวดนมต่อหน้าชายฉกรรจ์ทั้งหลาย เสร็จแล้วยังดูดไปคำหนึ่ง แล้วทอดถอนใจออกมาอย่างชื่นชมว่า“ไม่ต้องบิดฝาขวดก็สามารถดื่มน้ำได้ ช่างสะดวกจริง ๆ!”“ถึงขวดล้ม ก็ไม่ต้องกลัวว่าน้ำจะหกออกมา ช่างออกแบบได้เลิศล้ำจริง ๆ!”พวกเฉินขุย เฉินอู่ และหลี่หยวนจงและคนทั้งหลาย รู้สึกว่าไม่อาจทนมองเจ้าตัวโง่งมสองตัวนี้อีกต่อไปแล้วไม่ได้การ ต้องรีบแต่งเมียให้พวกมันแล้วช่างน่าขายหน้าเสียเหลือเกิน!ยามที่มั่วฝานอยู่ในเมืองหลวง ก็ชมชอบการเที่ยวคณิกา เขาจึงมองวัตถุประสงค์ของจุกนมออกในครั้งเดียวเขากล่าวกับสองคนนั้นด้วยดวงตาที่แสดงความรังเกียจว่า “นี่เป็นขวดนมที่ใช้ป้อนให้ทารก พวกเจ้าโตขนาดนี้แล้ว ยังจะแย่งจุกนมของเด็กน้อย!”ซี๊ดเหอหงและเฉินจวิ้นหลินสีหน้าแดงก่ำในทันทีเหอหงรีบเทน้ำในขวดลงในชามเปล่า แล้วเก็บขวดนมเข้าไปในกล่องกระดาษเฉินจวิ้นหลินสีหน้าแดงก่ำ ลูบจมูกพลางมองไปทั่ว เพื่อลดความกระดากของตน!เฉินอู่ชื่นชอบชุดของเด็กทารกจนไม่อยากวางมือเสื้อผ้าตัวน้อยช่างน่ารักนัก สัมผัสนุ่มสบาย คุณภาพดีอย่างมากเขาถามจ้านเฉิงอิ้นว่า “ท่านแม่ทัพ พวกนี้ล้วนเป็นของที่ท่านเทพมอบให้เหล่าพี่สะใภ
บทล่าสุด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 420
หลังจากกลุ่มคนจากไป จวงเหลียงก็หยิบพระราชโองการลับของไทเฮาออกมาไทเฮาทรงเขียนถึงมั่วฝาน เพียงแต่เขาไม่อยู่ จวงเหลียงจึงเปิดพระราชโองการออกด้านบนเขียนไว้ว่า แคว้นฉู่ แคว้นฉี แคว้นเยี่ยน เผ่าหมาน... ล้วนส่งสาส์นตราแผ่นดินมายังฮ่องเต้แคว้นต้าฉี่พวกเขามีเจตนาที่จะผูกมิตรไมตรีกับแคว้นต้าฉี่ยินดีลงนามในข้อตกลงหยุดสงครามเป็นเวลาห้าสิบปีพวกเขายินดีที่จะยกเมืองบางเมืองให้ เผ่าหมานส่งวัวและแกะมาถวาย...ข้อเรียกร้องเพียงข้อเดียวของข้อตกลงหยุดสงคราม เนื่องมาจากจ้านเฉิงอิ้นสังหารทหารของพวกเขาไปมากมายในเมื่อลงนามในข้อตกลงหยุดสงครามแล้ว จ้านเฉิงอิ้นก็ไร้ประโยชน์พวกเขาเรียกร้องให้ฮ่องเต้น้อยสังหารจ้านเฉิงอิ้นแล้วค่อยลงนามในข้อตกลงจ้านเฉิงอิ้นเห็นจดหมายลับฉบับนี้ โทสะก็ลุกโชน เส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนเขาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อแคว้นต้าฉี่กองทัพตระกูลจ้านสองแสนนายของเขา บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน เหลือไม่ถึงสองหมื่นนายฮ่องเต้น้อยไม่เพียงแต่ไม่เลื่อนบรรดาศักดิ์ให้เขาผู้มีคุณูปการใหญ่หลวงแต่ยังแสดงเจตนาสังหารอย่างชัดเจน!ในจดหมายลับ ไทเฮากล่าวถึงฮ่องเต้น้อยทรงสนพระทัยการเจรจาสันติภ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 419
ซุนหลินก็เข้ามาในกระโจมด้วย รีบคุกเข่าลงข้าง ๆ ซุนเฮ่อ“ท่านแม่ทัพ ท่านลุงสามรู้สถานที่ตั้งของเหมืองแร่เหล็กจริง ๆ ขอท่านให้โอกาสเขา เขาเพียงแค่ถูกกองทัพธงเหลืองล้างสมอง ถึงได้บังอาจซ่อนระเบิดเพื่อระเบิดท่าน!”จ้านเฉิงอิ้นพูดกับซุนเฮ่อ “ลุกขึ้นก่อน!”“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”พวกเขาสี่ร้อยคนถูกทิ้งไว้ในกองทัพตระกูลจ้าน มีหน้าที่ต้มโจ๊กให้ทหารโดยเฉพาะได้เห็นว่าทรัพยากรของกองทัพตระกูลจ้านนั้นอุดมสมบูรณ์เพียงใดได้รู้ว่าน้ำของกองทัพตระกูลจ้าน บรรจุด้วยรถคันใหญ่ มีไม่จำกัด ดื่มได้ไม่อั้นทุกวัน!แค่สองวันนี้ พวกเขาอ้วนขึ้นแล้วแก้มที่ตอบก็มีเนื้อขึ้นมาและตอนต้มโจ๊ก อ้างว่าชิมรสชาติ ใช้ชามเล็กแอบกิน ถูกคนในโรงครัวเห็น ก็ไม่มีใครว่าพวกเขาพวกเขาล้วนอยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากกลับไปยังเมืองที่กองทัพธงเหลืองยึดครองอีกแล้วซุนเฮ่อเตรียมตัวมาอย่างดี หยิบแผนที่ที่ซ่อนไว้ออกมาเป็นแผนที่ที่วาดบนหนังวัวที่ตั้งอยู่ในภูเขาลึกทางตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองหยงโจวท่านเทพส่งเหมืองแร่เหล็กให้เขา หนังสือเหมืองถ่านหินก็ถูกระบุไว้เช่นกันท่านเทพระบุไว้ว่า เหมืองแร่เหล็กหมู่บ้านฮั่นจงโกว...จ้านเฉิงอิ้นหยิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 418
ในสายตาของนักปราชญ์อย่างจวงเหลียง การแต่งกายเช่นนี้ถือว่าผิดจริยธรรมมันยิ่งกว่าการแต่งตัวของขอทานที่...ขาดรุ่งริ่งเสียอีกทายาทตระกูลมั่วผู้สง่างาม หลานชายแท้ ๆ ของไทเฮา เหตุใดจึงตกต่ำถึงเพียงนี้“ท่านแม่ทัพ ให้รัฐทายาทน้อยกลับมาเถิด!”แต่จ้านเฉิงอิ้นกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องดี อย่างน้อยในโลกของท่านเทพ มั่วฝานก็สามารถหางานทำเลี้ยงตัวเองได้อย่างน้อยก็ไม่ต้องให้ท่านเทพเลี้ยงดู และเพิ่มภาระให้ท่านเทพ!“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้เขาทำงานได้ ก็ดีแล้ว!”“แต่...”“มั่วฝานสมัครใจเอง หากเขาไม่ต้องการทำงาน ท่านเทพก็คงบังคับเขาไม่ได้”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่จวงเหลียงมองดูแล้วก็อดปวดใจไม่ได้เขาอยู่ที่นี่ใช้ชีวิตอย่างไร ทุกวันนั่งอยู่ในรถ เปิดแอร์เย็น ดื่มเครื่องดื่มเย็นกินข้าวสวย มีคนจากจวนรัฐทายาทคอยปรุงอาหารวันละสามมื้อให้เขากินเขาเคยลำบากแบบนี้เมื่อไหร่กันจ้านเฉิงอิ้นเห็นเขายังคงเหม่อลอย จึงถามว่า “เป็นอะไร?”เขาส่งจดหมายลับในมือให้ด้วยมือทั้งสอง“หวังเซิ่งจากกองทัพธงเหลืองส่งข่าวมา พวกเขาเพิ่มกำลังการผลิตระเบิด สถานที่ผลิตระเบิดอยู่ในภูเขาของอวิ๋นโจว ห่างจากเมืองทั้งห้ามาก อยู่ห่างจา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 417
เย่มู่มู่ยังโยนแท็บเล็ตเข้าไปในแจกันด้วยตุ้บ แท็บเล็ตหล่นลงมาจ้านเฉิงอิ้นหยิบขึ้นมา เปิดอัลบั้มรูปในแท็บเล็ตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองคนสวมเสื้อยืดแขนสั้นรูปแบบทันสมัย ร่างกายสกปรกมีจุดปูนซีเมนต์ติดอยู่พวกเขากำลังขนอิฐในพื้นที่ก่อสร้างใหม่โดยเฉพาะมั่วฝาน ที่มองไม่ออกเลยว่าเคยเป็นรัฐทายาทเมืองหลวงเจ้าสำราญมาก่อนมีภาพถ่ายหลายภาพที่แสดงให้เห็นว่า มีคนงานคนหนึ่งส่งบุหรี่ให้มั่วฝาน แต่เขากลับโบกมือปฏิเสธ และยังโค้งคำนับเพื่อขอบคุณอีกด้วยสองหนุ่มน้อยทั้งสุภาพและนอบน้อม อีกทั้งยังหน้าตาดี ทำให้พวกเขาได้รับความชื่นชอบจากเพื่อนร่วมงานในพื้นที่ก่อสร้างเป็นอย่างมากเย่มู่มู่เคาะแจกันเบา ๆ แล้วพูดว่า “เห็นหรือเปล่า?”จ้านเฉิงอิ้นมองมั่วฝานที่ใบหน้าเลอะเทอะไปด้วยคราบสกปรก และอดถามไม่ได้ “นี่มั่วฝานจริง ๆ หรือ?”“ของแท้แน่นอน ไม่ใช่ของปลอม!”“ดีมาก ปล่อยให้เขาอยู่ทางนั้น หาเงินสร้างบ้านต่อไปเถอะ หากเขาอยู่สบายเกินไปเมื่อไร ก็ค่อยส่งเขากลับมา!”เย่มู่มู่ “…”นางรู้สึกเหมือนจะได้ยินน้ำเสียงของจ้านเฉิงอิ้นแฝงความอิจฉาเล็กน้อยนี่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ใช่ไหม?การแบกอิฐในพื้นที่ก่อสร้างม
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 416
“จริงแท้แน่นอน ข้าน้อยไม่กล้าปิดบัง!”“เจ้าเห็นด้วยตาตัวเองหรือ?”“ขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่เพียงสัมผัสแจกัน จากนั้นแจกันก็พ่นกล่องอาหารออกมา และ...และยัง...”“และอะไร?”“ซ่งอวิ๋นฮุยหมอประจำกองทัพ ดูเหมือนจะไม่ได้แปลกใจ รีบหยิบกล่องอาหารขึ้นมาให้ข้าน้อยสามกล่อง และยังแบ่งอีกยี่สิบกว่ากล่องไปให้แม่ทัพคนอื่นได้ร่วมรับประทานด้วย!”“ท่านแม่ทัพ ตำนานกระถางวิเศษเป็นเรื่องจริง แจกันนี้สามารถพ่นสิ่งของที่ต้องการออกมาได้ตามใจ!”เมื่อทหารผ่านศึกพูดจบ บรรยากาศในกระโจมก็ตกอยู่ในความเงียบงันอย่างประหลาด“แบบนี้ก็หมายความว่า รถและสิ่งของทั้งหมดอาจถูกท่านแม่ทัพเก็บไว้ในกระถางวิเศษ”“ใช่ รถคันใหญ่ขนาดนั้น ในพื้นที่รกร้างแบบนี้ไม่มีทางซ่อนได้แน่!”“แล้วอาหารพวกนี้กินได้หรือเปล่า? ข้าหิวมากแล้ว”ข้าวสิบกล่องพอดีสำหรับแบ่งกันคนละกล่องพอดีเซี่ยเวยเลือกที่จะประหยัดเสบียง โดยหยิบอาหารออกมาเพียงห้ากล่อง และให้ทุกคนเอาชามสเตนเลสของตัวเองออกมาข้าวแต่ละคนได้แบ่งเพียงครึ่งกล่องกับข้าวก็แบ่งกันคนละครึ่งกล่องเช่นกันจ้าวเฉียนเป็นคนแรกที่เริ่มกิน เขาหยิบน่องไก่ชิ้นใหญ่ขึ้นมา และกัดไปหนึ่งคำ รสชาติหอมกรุ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 415
จ้านเฉิงอิ้นรู้ดีว่า ความลับที่แจกันสามารถเคลื่อนย้ายสิ่งของได้ คงปิดบังต่อไปไม่ได้อีกแล้วการหายตัวไปของมั่วฝานและหน่วยกล้าตายน้อย!แม่ทัพเซี่ยเวย จ้าวเฉียน และสวีจื่อหลิง...รวมถึงพวกแม่ทัพกองทัพเยี่ยนล้วนได้เห็นกับตาซ่งอวิ๋นฮุยรีบพาหมอกองทัพสองคนมาด้วยความเร่งรีบ และช่วยกันพาจ้านเฉิงอิ้นกลับไปยังกระโจมเพื่อทำการตรวจบาดแผลให้เขา...เขาทำงานไม่หยุดมือจนดึกดื่นเกือบถึงเที่ยงคืนเป็นทหารผ่านศึกที่ป้อนยาและช่วยพันแผลให้จ้านเฉิงอิ้น โดยมีซ่งอวิ๋นฮุยอยู่เป็นเพื่อนเฝ้ายามในคืนนั้นต่อมา ทหารผ่านศึกคนนั้นก็ค้นพบความลับของแจกันวิเศษปากแจกันปล่อยข้าวสวยร้อน ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลออกมาสมองของทหารผ่านศึกถึงกับหยุดทำงานชั่วขณะซ่งอวิ๋นฮุยที่โดนเสียงดังปลุกตื่นขึ้นมา เห็นกล่องอาหารหล่นลงมาเหมือนเป็นเรื่องปกติที่เขาเคยชินแล้วเขาหยิบกล่องขึ้นมา ยื่นให้ทหารผ่านศึก มีทั้งกุ้งตุ๋น หมูอบซอสน้ำแดง และข้าวสวยร้อน ๆ หนึ่งกล่องใหญ่“เอาไปกินเถอะ!”ทหารผ่านศึกอุ้มกล่องอาหารสามกล่องไว้ในอ้อมแขน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยกินอะไรที่ดีขนาดนี้มาก่อนซ่งอวิ๋นฮุยเห็นเขายืนนิ่ง ก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเก็บ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 414
หลูซีมองห้องอย่างเหลือเชื่อ ก่อนจะถามอย่างระมัดระวัง “ท่านเทพ ห้องแบบนี้ข้าอยู่ได้จริง ๆ หรือ?”“แน่นอน ห้องนี้เป็นของเจ้า จากนี้ไปก็นอนที่นี่ได้เลย!”หลูซีถึงกับทรุดตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเย่มู่มู่ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาเพราะตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยได้อยู่ในห้องที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลยห้องนี้ใหญ่กว่าห้องในจวนของรัฐทายาทเสียอีกแถมยังมีโคมไฟ ชั้นหนังสือ โต๊ะหนังสือ...และยังมีของชิ้นใหญ่ที่ดูเหมือนแท็บเล็ต ซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรเย่มู่มู่พยุงหลูซีให้ลุกขึ้น และสังเกตว่าเขากำลังจ้องมองทีวีด้วยความสนใจเธอหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาแล้วกดเปิด...สองคนจากยุคโบราณเหมือนได้เห็นโลกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน~ ทั้งคู่ย่อตัวลงนั่ง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จอทีวีด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่พวกเขาไม่กล้าแตะต้อง เพราะกลัวจะทำให้ทีวีเสียหาย! “ใหญ่กว่าแท็บเล็ตเสียอีก แถมยังคมชัดกว่ามาก นี่มันคืออะไร?” “ถ้านำสิ่งนี้ไปถวายให้ไทเฮา ไทเฮาคงจะดีใจมากแน่ ๆ!” เย่มู่มู่อธิบายว่า “นี่คือทีวี มันต้องใช้ไฟฟ้า ถ้าจะย้ายไปในยุคโบราณ แค่มีเครื่องกำเนิดไฟฟ้าไม่พอหรอก พวกเจ้าต้องเรียนรู้เกี่ยวกับการเป็นช่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 413
เย่มู่มู่ตอบอย่างใจเย็นว่า “ใช่แล้ว!”“ข้าอยากลอง...”เย่มู่มู่พูดขัดจังหวะอย่างหมดอารมณ์ “แต่เจ้าไม่มีใบขับขี่!"เดิมทีมั่วฝานที่กำลังจะเปิดประตูรถก็ต้องชะงักไปทันทีเมื่อเห็นท่าทางหงอยเหงาของชายหนุ่ม เธอก็พูดอีกว่า “แต่ขับในบริเวณคฤหาสน์ได้ รอจนสว่างแล้ว ค่อยขับวนรอบหมู่บ้าน แต่ห้ามขึ้นถนนใหญ่”“ถ้าตำรวจจราจรจับได้ เสียค่าปรับเป็นเรื่องเล็ก แต่รถจะถูกยึด...”“รถคันนี้แพงมาก!”เมื่อมั่วฝานได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างดีใจครั้งแล้วครั้งเล่า“ท่านเป็นใคร พรุ่งนี้ข้าสามารถขับรถในหมู่บ้านได้หรือ?”“ใช่!”“ตราบใดที่ไม่ขึ้นถนนใหญ่ก็ไม่มีปัญหา?”“ใช่ ถนนใหญ่มีตำรวจจราจรคอยกั้นรถตรวจสอบใบขับขี่!”“ดีมาก ข้าจะลองขับแค่สองสามรอบ จะไม่ขับรถของท่านพังแน่นอน”เย่มู่มู่หยิบกุญแจรถออกจากกระเป๋าแล้วโยนให้เขาเขารับกุญแจรถอย่างกระตือรือร้น แล้วเข้าไปนั่งในห้องคนขับมองดูการตกแต่งภายในที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีอย่างตื่นเต้นเขาค่อย ๆ สตาร์ทรถ และรถก็สตาร์ทติดจริง ๆฮ่า ฮ่า...เขาหัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ ถอยรถออกจากโรงรถ แล้วค่อย ๆ ขับวนรอบสวนของคฤหาสน์ หลังจากขับครบสองรอบจริง ๆ แล้ว ก็ถอยรถกลั
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 412
“ลำบากท่านแล้ว เอาไปแบ่งกินกับยามที่เฝ้าเวลากลางคืนด้วยนะคะ”พี่ซุนรับถุงอาหารไปด้วยความยินดี “ได้เลย ขอบคุณมากนะครับ!”เย่มู่มู่ขับรถต่อไปจนถึงโกดัง เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้วมั่วฝานและหลูซีก็กระโดดลงจากรถก่อนจากนั้นเย่มู่มู่เปิดประตูรถ หยิบแจกันลงมาจากนั้น เย่มู่มู่เปิดประตูม้วนของโกดังขึ้นภายในโกดัง มีกล่องรองเท้าหลายร้อยกล่องเรียงกันอย่างเป็นระเบียบชุดสำเร็จรูปครึ่งร้านถูกบรรจุลงในกล่องกระดาษขนาดใหญ่ทั้งหมดเย่มู่มู่วางแจกันลง “แจกันนี้ดูเหมือนจะอัพเกรดได้แล้วนะ ข้าสามารถได้ยินเสียงรอบตัวจ้านเฉิงอิ้นได้!”“และยังสามารถเก็บเสบียงได้ ภายในมีพื้นที่กว้างขวาง หากจ้านเฉิงอิ้นต้องการ ก็สามารถหยิบออกมาใช้ได้ตลอดเวลา” เมื่อมั่วฝานและหลูซีได้ยินดังนั้น ก็ดีใจจนออกนอกหน้ามั่วฝานรีบถามนางทันที“ท่านเทพ ท่านหมายความว่าต่อไปนี้หากท่านแม่ทัพต้องการเสบียง ก็ไม่ต้องขับรถตามหลัง สามารถหยิบออกมาใช้ได้ทันที ใช้เสร็จแล้วก็สามารถเก็บกลับเข้าไปได้อีกหรือ?” “ใช่”เย่มู่มู่วางมือลงบนแจกัน เธอหลับตาลง สัมผัสได้ถึงพื้นที่ที่เต็มไปด้วยหมอกจาง ๆ แต่ก็กว้างขวางมาก!มั่วฝานดีใจเดินวนรอบแจกัน
