บททั้งหมดของ วายร้ายฮ่องเต้กำมะลอ: บทที่ 21 - บทที่ 30

เซี่ยเฟิ่งชิงฟังไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ห้ามเขาไว้ เพียงแต่พยักหน้าอย่างอ่อนโยน “ได้เพคะ แต่อย่างไรก็รีบกลับมาพักผ่อนนะเพคะ ฝ่าบาทไม่ได้บรรทมมาทั้งคืนแล้ว”หลินจื่อโม่ตบมือนางเบา ๆ เข้าไปใกล้นางแล้วจูบปากแดง ๆ เล็ก ๆ นั้นหนึ่งที เปิดประตู ก้าวเท้าออกไปเขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย“หวังชิง”“กระหม่อมพร้อมรับพระบัญชา”“เคลื่อนขบวนเสด็จไปตำหนักอี้เยว่!”ราชรถตระเตรียมเรียบร้อยแล้ว หลินจื่อโม่กำลังจะขึ้นไปนั่ง สวีต้าชุนก็นำหนังสือเล็ก ๆ เล่มหนึ่งเข้ามาถวาย“ฝ่าบาท เหวินป๋อจงอดีตผู้ช่วยเสนาบดีฝ่ายขวากรมขุนนางยอมรับเรื่องการรับสินบนทั้งหมดโดยไม่ปิดบัง ในบ้านเขายึดได้เงิน 800,000 ตำลึง โฉนดบ้าน 13 ฉบับ โฉนดที่ดิน 200 กว่าไร่ แก้วแหวนอัญมณี วัตถุโบราณ ภาพวาดภาพเขียนต่าง ๆ ที่เหลือระบุไว้อย่างละเอียดแล้วทั้งหมด ขอเชิญทอดพระเนตรพ่ะย่ะค่ะ”หลินจื่อโม่ชะงักครู่หนึ่ง รับบัญชีรายการมาดูคร่าว ๆ แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “เป็นตัวบ่อนทำลายตัวดีจริง ๆ สิ่งของเหล่านี้เราให้เจ้าจัดการ รีบขายให้เร็วที่สุด เราต้องการแต่เงิน เดี๋ยวเอาเงินที่ยึดมาได้จากบ้านนี้ บ้านฉางยง บ้านตระกูลสิง แล้วก็บ้านสวีเหลียงส่งเข้า

หลินจื่อโม่ยิ้มยาหยี หน้าตาดูไม่มีพิษมีภัย “เราบอกแล้วมิใช่หรือว่ามีเรื่องอยากหารือกับเสด็จแม่ ท่านให้นางกำนัลสองคนนี้ออกไปก่อนดีกว่าไหม? คำพูดบางคำให้ไม่สะดวกจะให้พวกนางได้ยิน”หนิงไต้ซีใจเต้นตึกตัก นางอยากจะตะโกนเสียงดัง แต่มีดเล่มนั้นอยู่ในมือหลินจื่อโม่ แค่ยื่นมาก็จะบาดโดนตัวนางได้นางไม่กล้าเดิมพันว่าองครักษ์ที่อยู่นอกประตูจะเข้ามาช่วยนางได้เร็ว หรือนางจะตายเร็วกันแน่ จึงได้แต่ยอมจำนนประนีประนอม“พวกเจ้า…ออกไป”นางสั่งเสียงสั่นเครือ แอบภาวนาในใจว่านางกำนัลทั้งสองจะมองเห็นมีดในมือหลินจื่อโม่ แล้วจะไปเรียกองครักษ์มาอย่างฉับไว“เพคะ”น่าเสียดายที่แผนของนางไม่สำเร็จนางกำนัลสองคนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเลย ถอยออกไปแต่โดยดี และยังปิดประตูตำหนักให้ด้วยหนิงไต้ซีอยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ตอนนี้ยิ่งวิตกกังวลจนไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายนิ้ว“เจ้าเก็บมีดให้ดี ๆ ได้หรือไม่”หลินจื่อโม่เหมือนจะไม่ได้ยิน พูดแต่เรื่องตัวเองว่า “เรามาวันนี้ ก็เพื่อจะมาขอของสิ่งหนึ่งจากเสด็จแม่”“ของ…ของอะไร?”หลินจื่อโม่ไม่ตอบ แต่ยื่นมือลงไปลูบไล้เท้าเรียวสวยคู่นั้นอันงามละเอียดดุจหยก และพึมพำเบา ๆ ว่

“เจ้า! หยาบช้า!”หนิงไต้ซีคุมอารมณ์ไม่อยู่อีกต่อไป หน้าแดงก่ำ มือถือกระบี่ยาว หายใจแรง เหมือนมีแรงกระตุ้นให้แทงได้ทุกเมื่อ ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าไม่มึนศีรษะแล้ว หลังจากที่ตื่นตระหนกตกใจและถูกหลู่เกียรติให้อับอาย อาการป่วยของนางก็เหมือนจะหายดี มีกำลังวังชาขึ้นมาไม่น้อยในพริบตาดังนั้นนางยิ่งอยากสู้ตายกับหลินจื่อโม่แล้วหลินจื่อโม่ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ไทเฮาอยากจะประลองกระบี่กับเราหรือ? เลิกล้มเสียเถอะ ท่านเอาชนะกระบี่วิเศษของเราไม่ได้หรอก”เวลานี้เอง ก็มีเสียงหวานจ๋อยดังมาจากนอกประตู “เสด็จแม่ อวี้เอ๋อร์มาแล้วเพคะ เข้าไปได้ไหม?”หลินจื่อโม่ตะลึง เสียงนี้เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่เพียงไม่นาน เขาก็บอกได้ว่าเป็นใครจากการเรียกชื่อจีฉู่อวี้ องค์หญิงจิ้นหยาง พระธิดาเพียงคนเดียวของฮ่องเต้เซวียนเจิ้ง น้องสาวคนเดียวของจีจิ่งเหวิน“ฮึ่ย!”หลินจื่อโม่เจ็บจี๊ดขึ้นมา องค์หญิงนี่มาผิดเวลาจริง ๆ เดิมทีเขายังอยากจะแกล้งหนิงไต้ซีต่ออีกหน่อยดังนั้น บรรยากาศแปลกประหลาดในตำหนักที่มีทั้งความคุกรุ่นและความอึดอัดคลุมเครือปะปนกันถูกทำลายในพริบตาหนิงไต้ซีสูดหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง เปลี่ยนจากใบหน้าท

หลินจื่อโม่กลับถึงตำหนักเฉียนชิง หลังจากที่ความตื่นเต้นหายไป ผลที่ตามมาจากการอดหลับอดนอนทั้งคืนก็ค่อย ๆ แสดงออกมา เขาง่วงมากแต่ว่ากลับถึงห้องนอนแล้ว ก็ดึงตัวเซี่ยเฟิงชิงมาถามคำถามมากมายเขาเคยได้ยินชื่อบัณฑิตเฉินมาก่อนว่าเคยเป็นมหาบัณฑิตตำหนักหัวไก้ ราชครูประจำองค์รัชทายาท เป็นผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาแก่จีจิ่งเหวินสมัยยังอยู่ที่ตำหนักบูรพาหลินจื่อโม่มีคนข้างกายที่สามารถใช้งานได้น้อยเกินไป โดยเฉพาะในราชสำนัก ต่อให้ไม่ใช่พวกเดียวกับหนิงซง ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกับหลินจื่อโม่ดังนั้น ปฏิกิริยาแรกหลังจากเขาได้ยินชื่อนี้ก็คืออยากลองดูว่าจะชักชวนให้มาเป็นพวกตนได้หรือไม่ อาศัยว่าเคยเป็นครูและศิษย์กันมาก่อน ดึงตัวผู้อาวุโสท่านนี้กลับมาทว่าคำตอบรับที่ได้มาคือ บัณฑิตเฉินเป็นโรคจักษุตั้งแต่กำเนิด จึงค่อย ๆ มองอะไรไม่ชัดแล้ว ดังนั้นจึงเกษียณไปเพื่อพักฟื้นเซี่ยเฟิ่งชิงอธิบายทุกอย่างที่นางรู้ให้เขาฟังโดยละเอียด บัณฑิตเฉินมีนามว่าซีเหนียน กำลังจะเข้าสู่วัยที่ฟังคำใด ๆ จิตก็ยังคงนิ่ง ซึ่งก็คือวัยหกสิบปีจงรักภักดี ตรงไปตรงมา ไม่ยอมก้มหัวให้เรื่องที่ไม่ถูกต้อง เพราะเหตุนี้เองฮ่องเต้พร

หลินจื่อโม่ก็เห็นแล้วผู้ประสบภัยคนหนึ่งที่ถึงคิวแล้วถือชามด้วยสองมือ ผู้สูงอายุที่ตักข้าวต้มให้ตักให้เขาหนึ่งทัพพีเต็ม ๆ ข้าวต้มถึงกับพูนขึ้นมาจนเห็นเป็นยอดสูงข้าวต้มนี้ไม่ได้แค่ข้น นี่แทบจะเป็นข้าวสวยที่หุงจนแฉะแล้วผู้ประสบภัยคนนั้นถือชามที่เต็มไปด้วยข้าวต้ม โค้งคำนับด้วยความซาบซึ้ง “พระมหากรุณาธิคุณยิ่งใหญ่นัก พระมหากรุณาธิคุณยิ่งใหญ่จริง ๆ”ขุนนางขั้นเจ็ดคนนั้นพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “ระวังหน่อยนะ ข้าวต้มนี้ร้อนมาก”ถึงตอนนี้เขาเหมือนเพิ่งจะเห็นหลินจื่อโม่และคณะ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเสื้อผ้าและดาบประจำตัวขององครักษ์ผ้าแพรแล้ว ก็รีบวางทัพพีในมือลง กำมือทำการคารวะ “คารวะใต้เท้าทุกท่าน”สวีต้าชุนกับหวังชิงเบี่ยงตัวออก ให้เห็นหลินจื่อโม่ที่อยู่ข้างหลังหลินจื่อโม่เดินไพล่หลังขึ้นไปข้างหน้า ใช้ทัพพีไม้ตักควานจากก้นหม้อขึ้นมาหนึ่งทัพพีข้าวใหม่แต่ละเม็ดที่สมบูรณ์ถูกต้มจนบาน ข้าวต้มหอมเตะจมูก“ไม่เลว”หลินจื่อโม่พยักหน้าและชมคำหนึ่ง ส่งทัพพีไม้คืนให้ผู้สูงอายุขุนนางคนนั้นถอนหายใจ พูดด้วยน้ำใสใจจริงว่า “ในสถานการณ์ภัยพิบัติเช่นนี้ ประชาชนใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ข้าน้อยก็เพียงแต่ทำ