บทที่ 25

“ได้เลย ท่านลงโทษเรา เราก็ลงโทษท่าน เกมที่สนุกขนาดนี้ แค่คิดก็…ตื่นเต้นเสียจริง ๆ”

หลินจื่อโม่ยังคงยิ้ม โอบหนิงไต้ซีไว้ไม่ปล่อย สัมผัสความรู้สึกอันนุ่มนวลราวกับไม่มีกระดูกนั้นอย่างเต็มที่

หนิงไต้ซีนั่งไม่ติดเหมือนอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยหนาม อยากจะผละออกอีกครั้ง แต่ก็ถูกดึงกลับมาอย่างรุนแรง

“อย่ารีบสิเสด็จแม่ ท่านดูสิ เราพกมีดหายากมาด้วยเล่มหนึ่ง ตั้งใจอยากให้ท่านชื่นชมประเมินค่าเสียหน่อย”

หลินจื่อโม่พูดที่ข้างหูนางเบา ๆ ทำให้นางขนลุกซู่ที่คอทุกอณู

เสียงชิ้งดังขึ้น ฝักมีดตกลงบนพื้น เผยให้เห็นมีดสั้นสีดำทึบไร้เงา

หนิงไต้ซีตกใจจนเหงื่อออกเต็มหลัง พูดเสียงสั่นว่า “ฝ่าบาท เจ้า…เจ้าอย่าวู่วาม มาตุฆาตถือเป็นความอกตัญญูอย่างมหันต์ ไม่สิ เป็นการขัดต่อหลักมนุษยธรรม บรรดาขุนนางจะไม่ยอมรับเจ้า!”

“มาตุฆาต? จะเป็นไปได้อย่างไร เราชอบเสด็จแม่เสียขนาดนั้น จริงนะเสด็จแม่ ก็แค่ให้ท่านชื่นชมประเมินค่ามันเท่านั้นเอง”

ในใจหลินจื่อโม่ขำจนแทบบ้า สวมบทคนโรคจิตครั้งแรกในชีวิต ก็เหมือนจะสมบทบาทไม่เบา

เพื่อให้ดูสมจริง เขาเอามีดเข้าไปใกล้หน้าอกหนิงไต้ซีอย่างช้า ๆ คมมีดลากไปเบา ๆ บนเสื้อคลุมตัวนั้น

“ท่าน