บททั้งหมดของ วายร้ายฮ่องเต้กำมะลอ: บทที่ 11 - บทที่ 20

“มันก็ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไร แค่มาดูว่าช่วงนี้พวกเจ้าทำอะไร เราไม่ได้เจอพวกเจ้ามาหลายวันแล้ว”หลินจื่อโม่พลิกหนังสือเล่มหนึ่งบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่ได้มองสวีเหลียง น้ำเสียงเรียบเฉย คำพูดที่พูดออกมากลับทำให้สวีหลางและคนอื่นอดไม่ได้ที่จะเกร็งสวีหลางชะงักไปครู่หนึ่ง กล่าวตอบ “ทูลฝ่าบาท ช่วงนี้พวกกระหม่อมมีเรื่องจุกจิกมากมาย คดีในเมืองหลวงมีเยอะและซับซ้อน ด้วยเหตุนี้กำลังคนจึงไม่พอ”หลินจื่อโม่ยังคงดูหนังสือในมือ กล่าวโดยไม่เงยหน้า “ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง เช่นนั้นข้าก็เข้าใจเจ้าผิดแล้ว”สวีหลางประสานมือ “ขอบพระทัยที่ฝ่าบาทเข้าใจความลำบากของพวกกระหม่อม”“อืม”หลินจื่อโม่พยักหน้า วางหนังสือลง มองไปทางสวีหลาง “สมุดบัญชีนั่นเจ้าน่าจะพกติดตัวตลอดกระมัง เอามาให้เราดูหน่อย”สีหน้าสวีหลางเปลี่ยนฉับพลันสมุดบัญชีขององครักษ์เสื้อแพรไม่ใช่สมุดบัญชีจริงๆ แต่เป็นหนังสือลับที่บันทึกข่าวลับของขุนนางในราชสำนักใครรับสินบนวันไหนเท่าไร ใครยึดที่นาวันไหนเท่าไร แม้กระทั่งใครไปหาโสเภณีวันไหนไม่จ่ายเงินไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ สิ่งที่ควรมีก็มีทุกอย่าง สามารถเรียกได้ว่านี่เป็นสมุดเล่มหนึ

หลินจื่อโม่ไม่ได้ไปสำนักราชเลขาธิการเพื่อคิดบัญชีกับหนิงซงทันทีตอนนี้เขายังไม่มีกำลังมากพอที่จะงัดข้อกับสุนัขเฒ่านั่น แต่สำหรับเรื่องตรงหน้าเหล่านี้ เขาจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่างนี่เป็นโอกาสที่ดีเป็นโอกาสที่สามารถชิงอำนาจบางส่วนคืนมาอีกทั้งมโนธรรมของเขาไม่อนุญาตให้เขาทิ้งผู้ลี้ภัยเหล่านั้นโดยไม่สนใจไยดีเป็นเช่นนี้ต่อไปราชวงศ์ต้าอู่ก็จบเห่หลินจื่อโม่แค่อยากเสพสุขอยู่อย่างสำราญ เป็นฮ่องเต้ทรราชที่ลุ่มหลงในความฟุ้งเฟ้อและสำมะเลเทเมาหลังจากชิงราชอำนาจคืนมา แต่ไม่อยากเป็นฮ่องเต้ที่บ้านเมืองล่มสลายแน่นอน!แต่พูดถึงเรื่องนี้ก็แปลกมาก ตอนแรกเขาฆ่าเฉาสี่ก่อน ต่อมาก็ปลดผู้ช่วยเสนาบดีฝ่ายซ้ายต้วนหัวของกรมคลัง เมื่อวานยังได้ฆ่าขันทีใหญ่ข้างกายไทเฮาสิ่งเหล่านี้เพียงพอที่จะทำให้หนิงซงกับไทเฮาถามหาความรับผิดชอบ แต่ตอนนี้ยังคงสงบไร้คลื่น ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยหลินจื่อโม่มีข้อดีอย่างหนึ่ง นั่นก็คือเรื่องที่คิดไม่ตกก็อย่าเพิ่งไปคิด ดังนั้นเขาตัดสินใจพักเรื่องเหล่านี้ไว้ก่อน และกลับไปเตรียมตัวสำหรับการประชุมเช้าของพรุ่งนี้เพียงแต่ตอนที่ใกล้จะกลับถึงตำหนัก หลินจื่อโม่ตบหน้าผากฉับพลันเขาเป

ภายในตำหนักเฉียนชิงมืดสนิท มีเพียงแสงเทียนจากห้องนอนของหลินจื่อโม่ที่สว่างไสวเมื่อใกล้ยามอิ๋น[1] เสียงเรียกเบาๆ ของหวังชิงดังมาจากนอกประตู“ฝ่าบาท ได้เวลาเตรียมประชุมเช้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เข้ามาเถอะ”หลินจื่อโม่วางหนังสือในมือลง บิดขี้เกียจไปทีหนึ่ง ดวงตาที่ลุกวาวมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่อยู่นอกตำหนัก“สุนัขเฒ่าหนิงซง ข้ามาแล้ว!”……นอกประอู่ของวังหลวง ขุนนางบุ๋นบู๊มากมายทยอยกันมารวมตัว ฤดูใบไม้ผลิอากาศเย็นเล็กน้อย น้ำค้างทำเครื่องแบบของพวกเขาเปียกชื้น กลับไม่มีใครรู้สึกหนาวตอนที่ยังไม่เปิดประตู มีขุนนางไม่น้อยจับกลุ่มคุยกันตรงนี้สามคนตรงนั้นห้าคนพร้อมกับเสียงหัวเราะ หัวข้อสนทนามีเพียงหนึ่งเดียวฮ่องเต้จะเข้าประชุมแล้ว“ฮ่องเต้องค์นี้ของพวกเราสืบราชบัลลังก์หกปี ไม่เคยสนใจการประชุมเช้า นี่วันนี้เขาจะทำอะไร?”“เหอะ ไทเฮาไม่เคยอนุญาตให้เขายุ่งเรื่องการเมือง ต่อให้เขามาประชุม นอกจากนั่งดูอย่างเดียว จะทำอะไรได้?”“เขาคงจะไม่ได้เบื่อการทำร้ายนางกำนัลแล้ว จะหันมาทำร้ายพวกเราแทนกระมัง? เช่นนั้นไม่ดีแน่”“ฮ่าๆๆ…”จากคำพูดของขุนนางทั้งหลาย สามารถฟังออกว่าพวกเขาไม่มีความเคารพต่อฮ่องเต้

ภัยธรรมชาติไม่อาจต้านทานได้ แต่ฉวยโอกาสทำร้ายผู้ลี้ภัยเพื่อความร่ำรวย ความเป็นคนถูกทำลายลงแล้วหลินจื่อโม่มองเห็นอย่างชัดเจน เด็กที่ถูกซื้อไปพวกนั้นล้วนอายุเพียงเจ็ดแปดขวบ ยังมีเล็กยิ่งกว่านั้น อายุเล็กเพียงแค่นี้ก็ถูกขายถูกซื้อไปจากพ่อแม่ ยังถูกฝึกฝนเป็นเครื่องมือทำธุรกิจผ่านเรือนร่างชั่วชีวิตนี้ เขาไม่เคยโกรธโมโหขนาดนี้มาก่อน!เฉินผิงโบกมือ องครักษ์เสื้อแพรหลายคนที่ตามอยู่ข้างหลัง รีบออกไปทันที ไม่ช้าหลายคนนั้นก็ถูกจับกดลงพื้นแววตาหลินจื่อโม่แทบระเบิดเพลิงไฟแห่งความโกรธออกมา ก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว เห็นหลายคนนั้นยังคงตะโกนด่าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโอหัง“รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร ถึงได้กล้าลงมือ?”“ถ้าไม่โง่ก็รีบปล่อย ไม่อย่างนั้นข้าจะให้พวกเจ้าได้รับผลที่จะตามมา!”มือปราบสองคนนั้น ค่อนข้างฉลาดอย่างมาก มองเห็นดาบที่จ่ออยู่บนคอพวกเขา ก็รู้สถานะของพวกเขาทันที หลังจากมองตากันแล้วสีหน้าขาวซีด ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรดาบซิ่วชุน นี่เป็นองครักษ์เสื้อแพร!“อ๋า? ใช่หรือ?”หลินจื่อโม่เดินมาพูดขึ้นว่า “ไหนว่ามา บ้านของเจ้าเป็นใคร ดูว่าข้าจะได้รับผลที่จะตามมาไหม!”“เชอะ พวกเราเป็นคนของตร

ร่างกายฉางยงสะดุ้ง อึ้งตะลึงไปครู่หนึ่ง ดึงแขนเสื้อขึ้นพร้อมคุกเข่ากราบถวายบังคม “กระหม่อมฉางยง ถวายบังคมฝ่าบาท!”“อืม เจ้าคุกเข่าไว้ ไม่ต้องลุกขึ้นมา เรามีเรื่องจะถามเจ้า”ฉางยงตะลึงไปครู่หนึ่งอย่างอดไม่ได้ เขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพียงได้ยินว่าองครักษ์เสื้อแพร ปิดล้อมตระกูลสิงกับจวนของเขาจึงรีบเร่งมา แต่ฮ่องเต้ไม่ให้เขาลุกขึ้นมา หรือตัวเขาเองทำอะไรผิด?“ฝ่าบาท กระหม่อมทำสิ่งใดให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัยหรือ?”“สิ่งใด? ฮ่าๆ”หลินจื่อโม่หัวเราะเย้ย ทันใดนั้นก็ยกฝ่ามือฟาดไปหนึ่งที่ ฉางยงกรีดร้องขึ้นมา ใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหมือนกับผู้เฒ่าตระกูลสิง“ในที่ว่าราชกิจเช้านี้ เราเพิ่งบอกไปว่าจัดการดูแลผู้ลี้ภัยนอกเมืองให้ดี แต่เจ้าเป็นถึงราชบัณฑิต ควรถ่ายทอดความรู้แก้ไขบรรเทาปัญหา มหาบัณฑิตที่ควรอบรมสอนคนให้เป็นคนดี กลับให้พี่เขยสุนัขของเจ้าคนนี้ ไปบีบบังคับซื้อเด็กในบรรดาผู้ลี้ภัย นี่ไม่ใช่เป็นการทำให้เราไม่พอใจ แต่เป็นการทำให้เราอยากสับเจ้าเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนให้สุนัขกิน!”น้ำเสียงของหลินจื่อโม่เยือกเย็น พร้อมแฝงไปด้วยรัศมีสังหารฉางยงตกตะลึง พร้อมรีบพูดอธิบายขึ้นมา