บทที่ 20

เฉินผิงยกมือประสาน พร้อมพูดขึ้นมาว่า “กระหม่อม น้อมรับพระราชกระแสรับสั่ง”

สวีต้าชุนดีใจเป็นอย่างยิ่ง คุกเข่าก้มคำนับ พร้อมพูดขึ้นมาว่า “กระหม่อมสวีต้าชุน ขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี!”

หลินจื่อโม่โบกมือ พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ลุกขึ้นมาเถอะ ทำงานก่อน เราจะดูว่า ตระกูลสิงที่เป็นตระกูลใหญ่โตในเมืองหลวงนี้ มีทรัพย์สินเงินทองมากมายเท่าไหร่”

ตอนนี้เฉินผิงเป็นผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์เสื้อแพร มีงานยุ่งมาก ยังจะคอยติดตามหลินจื่อโม่นั้นไม่ค่อยเหมาะ สวีต้าชุนคนนี้ทำงานละเอียดและรวดเร็ว ทำให้เขาพอใจอย่างมาก

ในสมุดพับบันทึกไว้ว่าตระกูลสิงมีเงินสี่ล้านตำลึง ฉางยงมีสองล้านเก้าแสนตำลึง รวมกันแล้วเกือบเจ็ดล้านตำลึง

แค่ดูตัวเลขยังไม่มีความรู้สึกอะไร เมื่อหลินจื่อโม่เดินเข้าไปในห้องโถง มองเห็นเงินทองกองอยู่ในนั้น รู้สึกวิงเวียนหน้ามืดขึ้นมา

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกโศกเศร้าขึ้นมา เงินทองมากมายขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตระกูลสิง อาศัยภัยพิบัติได้เงินทองมาตั้งมากมายเท่าไหร่

ยังมีฉางยง วันนี้ไม่ว่าใครมา ล้วนจะต้องตาย!

“ผ่างๆ ผ่าง...”

เสียงตีระฆังดังไปทั่วทุกมุมของเมือ