All Chapters of The Doctor's Dilemma: Healing Her Billionaire Fiance: Chapter 41 - Chapter 50

"Hindi pa man ako na ata ang paborito mong doctor. Magtatampo ang iba niyan." Biro ni Sandy. "Ikaw lang naman ang naniniwala na makakalakad pa ako, kaya lahat ng tiwala ko sayo ko na ibibigay." Lihim na napangiti si Sandy, pero kalauanan ay naging gseryoso din siya. "I-schedule ko ang therapy mo. Sa doctor kong kakilala kita ipupunta, siya rin ang magiging doctor mo sa operasyon." "Sabi ko—" "Huwag ka ng kumotra, siya ang doctor mo hangga't hindi pa ako gumagaling. Nasabi ko naman na ako ang mag-therapy sayo, kaya bale makikigamit lang ako ng ospital niya." "May sarili siyang ospital?" "Meron." Napatango naman si Dwight at napatingin sa bintana na transparent. Nakikita nga pala nila ang labas dahil sa linaw ng bintana na malaki. Mukhang tinitingnan ni Dwight kung naroon na ba ang driver nito sa labas. Napatingin din si Sandy, pero nanlaki ang mata niya nang may makita siyang tao na nakatayo habang nakatingin sa gawi nila, o sa kanya mismo, si Angelo. Kinuha ni Sandy ang tabl

Samantala habang nakatalaukbong ang kumot kay Sandy ay lumingon si Dwight kay Sandy. Tumingin siya sa numero ng aircon at malamig pa iyon kung tutuusin, kaya kinuha muli ni Dwight ang remote at hininaan lang ang buga ng lamig no'n. Hindi puwedeng wala silang aircon dahil pag pinatay kahit malamig pa sa labas ay maiinitan din sila dahil sa kulob nga ang kwarto, kung meron mang bintana, maliit lang at mahirap ding buksan pag ganitong umuulan. May kumatok sa pinto kaya umayos muli si Dwight ng pagkakaharap sa bintana, dahil si Sandy ay mabilis na tumayo at pumunta ng pinto para kuhanin ang pinatimpla nitong kape at gatas. Ngumiti si Sandy sa hotel staff. "Salamt." "No problem ma'am. Tawag na lang ho kayo pag may kailangan kayo. Thank you." Umalis ang staff kaya sinarado na ni Sandy ang pinto. May maliit na table naman doon kaya doon nilagay ni Sandy ang mga kape maging ang pagkain na dinala nila galing sa restaurant, mga naka-transparent plastic container naman iyon kaya walang mat

Napabuntong-hininga si Sandy habang sinubukan ulit niyang kuhanin ang kutsara, pero walang lakas talaga ang dalawa niyang kamay. Sumandal siya sa couch, dahil oras ang tinatagal bago ulit bumalik sa normal ang kanyang kamay. "Kaya ayaw kong ako ang maging doctor mo sa araw ng operation. Sa totoo lang maraming tumatawag sa akin na gustong ako ang mag-opera sa kanilang mga mahal sa buhay, pero dahil sa kamay ko hindi ko na sila pinapansin o ni-re-replayan dahil mabigat sa loob kong sabihin na hindi ako puwede dahil may problema pa ang mga kamay ko. Baka sa halip na mabuhay ang pasyente, ako pa ang maging dahilan ng pagkabilis na mawala sila sa mundong ibabaw." "Meron bang rason sa likod no'n, kung bakit nararanasan mo iyan ngayon?" Maliit na ngumiti si Sandy. "Lahat naman ng biglang pagbabago ng isang tao ay merong rason. Kahit ano pa 'yan, basta may isang maliit na pagbabago sa isang tao, laging may rason sa likod no'n. Mas malala lang yung sakin dahil buhay ang nawala." Nagsalubo

"Secretary ka ka niya o katulong? As far as I know walang humahawak na ibang tao ng phone niya?" Magsasalita na sana si Sandy, pero narinig na niyang sumisigaw si Dwight sa loob ng banyo. Tinitigan niya ang screen ng telepono at kabastusan man ay pinatay niya ang tawag at nilagay sa ibabaw ng table ang telepono ni Dwight. Kumatok si Sandy sa pinto ng banyo bago pumasok sa loob. Ang pinagtataka niya ay naka-ayos na ang pants ni Dwight, pero paano yung— "Tulungan mo na akong makaupo sa wheelchair." "Nag-flush ka habang nakaupo sa toilet?" tanong ni Sandy habang nakataas ang dalawang kilay niya. "Hindi. Tulungan mo muna akong makaupo sa wheelchair saka ko gagawin, pero ipikit mo ang mga mata mo." Kumunot ang noo ni Sandy at lumapit kay Dwight. "Bakit ko pa gagawin 'yon? Parehas lang naman ang korte at kulay ng dumi ng tao." Awang ang labi ni Dwight na tumingin kay Sandy, ang mata nitong nagulat sa sinambit ni Sandy na may pagka-prangka. Tumaas ang isang kilay ni Sandy. "Bakit?"

Samantala, akala ni Sandy ay magtutuloy-tuloy na ang paghina ng ulan, pero habang bumabiyahe siya pauwi ay biglang lumakas na naman ang patak ng ulan, kaya hindi niya makita ng malinaw ang daan, pero kahit ganon ay sinuong niya ang lakas ng ulan makauwi lang ng bahay nila at makapagpalit na rin ng damit. Paniguradong magkakasakit siya dahil pumasok siya sa kotse at malalamigan at matutuyo ang basa niyang katawan. Sa halos dalawang oras na biyahe pauwi, ay sa wakas nasa tapat na ng bahay nila si Sandy. Pinasok niya ang kotse sa garahe at nagmamadaling bumaba. Sa pintuan sa likod ng bahay na lang siya nagdaan para hindi na rin mabasa ang sala, malapit naman ang kwarto niya sa kusina kaya okay lang. Binuksan ni Sandy ang pinto sa likod at tuloy-tuloy na pumasok, wala naman siyang nakasalubong na tao sa loob, mukhang mga nasa kwarto. Diretso agad siya ng banyo at naligo kahit malamig, pagkatapos magbihis ay sumampa siya ng kama at nagkumot na parang binalot na lumpia. Sakit talaga ang