บททั้งหมดของ ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: บทที่ 631 - บทที่ 640

เหยียนซวงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าจะรีบไปหาเงิน แล้วนำห้าสิบตำลึงชดใช้คืนให้ถังหมิงเซวียน”เจี่ยนอันอันไม่คิดก้าวก่าย เพราะถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเหยียนซวง ปล่อยให้นางจัดการเองจะดีกว่าส่วนพี่ใหญ่นั้น นางย่อมรู้นิสัยของเขาดีพี่ใหญ่ไม่นิยมใกล้ชิดอิสตรี หญิงสาวโดยทั่วไปแทบไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลยเจี่ยนอันอันมองดูใบหน้าแน่วแน่ของเหยียนซวง จึงได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีกเหยียนซวงเป็นคนเถรตรง ว่าไปก็นับว่าถูกชะตากับนางอีกทั้งเหยียนซวงพอรู้วรยุทธ์ เวลาทำงานไม่เคยอิดออด ข้อนี้นับว่าเหนือกว่าเจียงหว่านเอ๋อร์มากนักตอนนี้ก็ดูเพียงว่าเหยียนซวงจะเอาชนะความเย็นชาของพี่ใหญ่ได้หรือไม่?เจี่ยนอันอันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าวันหน้าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ในแง่ไหนส่วนถังหมิงเซวียนนั้น นางกลับคิดว่าเขายังไม่เป็นผู้ใหญ่พอจึงดูไม่คู่ควรกับเหยียนซวงเมื่อนึกถึงตรงนี้ เจี่ยนอันอันจึงได้ถาม “เจ้าคิดจะใช้วิธีใดไปหาเงิน?”นางเป็นห่วงเรื่องนี้มากกว่า เพราะยามนี้เหยียนซวงยังพำนักอยู่ในหมู่บ้านชิงสุ่ยหากนางคิดหาเงินจริง ก็ต้องไปอำเภอไถหยางระยะทางไปกลับค่อนข้างไกลอยู่ ดีที่นางได้ซื้อรถม้าไว้ค

เจี่ยนอันอันกล่าวยิ้มๆ “ผ้าพวกนั้นล้วนได้มาจากจวนกั๋วกง”“ท่านพ่อไร้ยางอายของข้าให้ข้าออกเรือนแทนน้องสาว แม้แต่ผ้าสักผืนยังไม่ยอมให้ข้า”“ท่านก็รู้นิสัยข้าดี ผู้ใดดีต่อข้า ข้าจะตอบแทนเป็นร้อยเท่า แต่หากผู้ใดทำไม่ดี ข้าจะเอาคืนเป็นพันเท่าเช่นกัน”“ผ้าเหล่านี้จึงถือเป็นสินสมรสของข้า ในเมื่อท่านพ่อไร้ยางอายไม่ยอมให้ข้าสักผืน ถ้าเช่นนั้นข้าจึงขนมาทั้งหมด”สายตาที่ฉู่จวินสิงมองเจี่ยนอันอัน ยิ่งเพิ่มความรักมากขึ้นอีกนิสัยบุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระของนาง ในสายตาฉู่จวินสิงช่างน่ารักเป็นที่สุดและเจี่ยนกั๋วกงในสายตาของฉู่จวินสิง ก็ไม่เคยมีภาพลักษณ์ที่ดีเลยสมัยก่อนเจี่ยนกั๋วกงทำตัวสนิทสนมใกล้ชิดกับฉู่ชางเหยียนเป็นอย่างมาก ซ้ำยังมุ่งมั่นหนุนให้เขาได้ขึ้นครองราชย์บัดนี้ฉู่ชางเหยียนได้บรรลุเป้าหมายแล้ว คาดว่าเจี่ยนกั๋วกงน่าจะได้ผลตอบแทนไม่น้อยแต่เจี่ยนกั๋วกงก็ได้ทำความดีอยู่เรื่องหนึ่ง ก็คือยกเจี่ยนอันอันให้แต่งงานกับเขาฉู่จวินสิงเห็นปากบางของเจี่ยนอันอันยังคงเจื้อยแจ้วไม่หยุด จึงรีบดึงตัวนางมาเข้าใกล้โดยไม่สนใจรอบข้าง พร้อมประทับจุมพิตลงไป“อึ้ม...”เจี่ยนอันอันยังพูดไม่จบดี กลั

“พี่รอง ท่านคิดกลับไปเมืองจิงโจวจริงรึ? แต่พวกเราถูกเนรเทศมาอยู่เมืองอินเป่ย จะไม่อาจไปไหนได้อีก แล้วท่านจะกลับไปได้อย่างไร?”“อีกอย่างฮ่องเต้ต้องส่งทหารมาเฝ้าประตูเมืองจิงโจวไว้ หากท่านกลับไปเช่นนี้ อาจถูกคนของฮ่องเต้พบเห็นเข้า”“แล้วถึงตอนนั้น ท่านอาจไม่ได้รอดชีวิตกลับมาอีก”ฉู่อันเจ๋อเพิ่งกล่าวจบ กลับถูกฉู่จวินหลุนตบเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรง“อย่าพูดเหลวไหล พี่รองเจ้าไม่ตายง่ายๆ หรอก”ฉู่อันเจ๋อกุมท้ายทอยที่ถูกตีจนเจ็บ พลางก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดจาอีกฟางอิ๋งนึกถึงเมื่อคืนวันก่อน ฉู่จวินสิงไปที่ห้องของนางกับฉู่จวินหลุนคาดว่าสองคนคงจะหารือเรื่องนี้กระมังตอนนั้นฉู่จื่อซีได้นอนหลับไปแล้ว จึงไม่ได้ยินการพูดคุยของพวกเขาส่วนฟางอิ๋งก็ออกจากห้องไปอย่างรู้กาลเทศะ ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดคุยเช่นกันที่แท้ฉู่จวินหลุนรู้แต่แรกแล้วว่า ฉู่จวินสิงมีความคิดจะกลับไปเมืองจิงโจวอีกซึ่งนอกจากเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงเองแล้ว ผู้อื่นล้วนไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ฉู่จวินหลุนก็เป็นห่วงว่าการไปของฉู่จวินสิงครั้งนี้ จะเสี่ยงเกินไปหรือไม่แต่เขาก็รู้นิสัยฉู่จวินสิงดี สิ่งที่เขาคิดจะทำ อย่างไรก็ต้อ

ใบหน้ากู้มั่วหลีผุดรอยยิ้มราวกับคนกระหายเลือดเขาพลิกตัวกลับ นอนทับบนร่างเจี่ยนหลิงเยว่แทนมือข้างหนึ่งจับสองมือนางกดไว้เหนือศีรษะ ส่วนอีกข้างเร่งรีบปลดเปลื้องเสื้อผ้านางออกจากตัว“จงบอกข้ามา เจ้าเจ็บตรงไหนบ้าง? ตรงนี้ หรือว่าตรงนี้?”มือของกู้มั่วหลีเหมือนดั่งงูตัวเล็ก เลื้อยไปทั่วร่างกายเจี่ยนหลิงเยว่ฝ่ามือเขาทำให้เจี่ยนหลิงเยว่หวั่นไหวไปทั่ว ร่างกายสั่นระริกยิ่งคำพูดของเขา ทำให้นางรู้สึกประหนึ่งมีสายฟ้าผ่าลงที่กลางหัวใจ“คุณชายกู้ ข้า...”“ชู่ อย่าพูดมาก เพียงแค่เสพสุขก็พอ”น้ำเสียงกู้มั่วหลีเหมือนดั่งเสียงปีศาจ ทำให้เจี่ยนหลิงเยว่ต้องหุบปากโดยพลันไม่นานนางเริ่มรู้สึกเนื้อตัวหนาวเย็น เมื่อก้มหน้าลงไปดู จึงเห็นเสื้อตัวนอกถูกถอดไปเสียแล้ว เหลือเพียงตัวในซึ่งเป็นผ้าแพรบางเจี่ยนหลิงเยว่เขินอายจนหน้าแดงอีกครั้ง นางหลับตาลง ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อยนางกำลังรอคอยให้กู้มั่วหลีประทับริมฝีปากลงมาแต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆ กลับรู้สึกว่าคนที่ทับร่างนางอยู่ เขาได้ถอยห่างออกไปกู้มั่วหลีลุกขึ้นแล้วยืนที่ข้างเตียง นัยน์ตาส่อแววรังเกียจการให้ท่าของเจี่ยนหลิงเยว่ ทำให้เขานึกถึงมารดาขอ

และเมื่อทั้งคู่ปรากฏตัวอีกครั้ง กลับมิได้มาถึงตัวเมืองจิงโจว หากแต่เป็นป่าละเมาะแห่งหนึ่งเจี่ยนอันอันรู้สึกฉงนนัก “น่าแปลกจริง ยาตัวนี้ได้เพิ่มสรรพคุณแล้วนี่นา ไฉนจึงไม่เห็นผลดีกว่าเดิมเล่า?”ฉู่จวินสิงเหลียวมองรอบข้าง จำได้ว่าตอนถูกเนรเทศ พวกเขาก็เคยผ่านเส้นทางนี้เขาไม่พูดจา มีแต่จับมือเจี่ยนอันอันไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเจี่ยนอันอันเพิ่งเอ่ยปากถึงความคิดในใจ เบื้องหน้าก็ปรากฏคำเตือนจากภารกิจในห้วงมิติ[การยกระดับในห้วงมิติยังล้าหลังอยู่มาก ไม่อาจช่วยเพิ่มสรรพคุณของยาให้สูงขึ้นตามต้องการ]เจี่ยนอันอันเห็นเข้าดังนี้ แทบอยากด่าไปถึงมารดา“ในเมื่อมีคุณภาพต่ำชั้นถึงเพียงนี้ แล้วทำไมจึงไม่บอกแต่แรก ปล่อยให้เสียเวลาตั้งหลายวัน สุดท้ายแค่เพิ่มสรรพคุณให้นิดเดียว”ภารกิจในห้วงมิติปรากฏคำเตือนอีกครั้ง [โปรดทำการสับเปลี่ยนใบหน้าให้เสร็จสิ้น จะช่วยให้เพิ่มสรรพคุณยาได้รวดเร็ว]เจี่ยนอันอันหยุดชะงัก นี่มันเป็นภารกิจอะไรอีก?ห้วงมิติบอกให้นางสับเปลี่ยนใบหน้า จะให้ไปทำศัลยกรรมแปลงโฉมหรืออย่างไร?เจี่ยนอันอันเบะปาก มีภารกิจบ้าบอคอแตกประเภทนี้ด้วยนางดึงมือฉู่จวินสิง “ยาตัวนี้มีฤทธิ์ไม่สูงมาก