บททั้งหมดของ ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: บทที่ 191 - บทที่ 200

“เจ้าทำอะไรอยู่?” ฉู่จวินสิงค่อนข้างสงสัยเจี่ยนอันอันหันมายิ้มกว้างให้เขา “ข้ากำลังปลูกมันเทศ”ฉู่จวินสิงนึกถึงมันเทศแห้งๆ ที่เคยกินที่วัดร้างมันเทศแห้งๆ ในตอนนั้นเกือบส่งเขาไปสู่สุคติเสียแล้วมุมปากเขากระตุกยิบ คิดในใจว่าชั่วชีวิตนี้เขาไม่อยากกินมันเทศอีกเลยวันนี้เจี่ยนอันอันเหนื่อยมากเอาการ นางล้างมือแล้วกลับห้องไปพักผ่อนเมื่อฉู่จวินสิงกลับมาที่ห้องก็เห็นเจี่ยนอันอันนอนหงายกางแขนขาหลับปุ๋ยเขาส่ายหน้ายิ้มๆ นั่งลงบนขอบเตียงอุ่นพลางมองดูเจี่ยนอันอันเสียงเคาะประตูของสาวใช้สี่เอ๋อร์ดังขึ้นในเวลานั้นเอง“นายน้อยรองเจ้าคะ มีคนมาหาฮูหยินน้อยรองเจ้าค่ะ”ฉู่จวินสิงเดินไปเปิดประตู“อันอันนอนอยู่ ไม่ว่าใครก็ห้ามรบกวนนาง”ฉู่จวินสิงว่าแล้วก็จะปิดประตูเวลานั้นเอง เสียงสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากในลานเรือน“แม่นางได้โปรดช่วยหลานชายข้าด้วยเถอะ เขาใกล้จะไม่ไหวแล้ว”ฉู่จวินสิงเห็นสตรีผู้หนึ่งอุ้มเด็กชายวัยสองขวบไว้ในอ้อมอกเด็กน้อยสองตาปิดแน่น ร่างกายชักกระตุก น้ำลายฟูมปากสตรีผู้นั้นน้ำตานองหน้า นางคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังฉู่จวินสิงกำลังจะพูดอะไรก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลังเ

เจี่ยนอันอันถามสตรีผู้นั้น “น้ำข้าวต้มที่บ้านท่านยังเหลืออยู่หรือไม่?”ใบหน้าหญิงชราฉายแววกลัดกลุ้ม“น้ำข้าวต้มที่เหลืออยู่นั้น ข้าให้เสี่ยวโต้วจื่อกิน ตัวข้าเองตัดใจกินไม่ลงด้วยซ้ำ”“ตอนนี้ข้าเอาข้าวสารที่ปนเปื้อนพิษพวกนั้นไปฝังหมดแล้ว หลังจากนี้ไม่รู้เลยว่าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร”นางกล่าวจบก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เจี่ยนอันอันเห็นอีกฝ่ายน่าสงสาร โดยเฉพาะในบ้านนางยังมีเด็กน้อยวัยสองขวบคนหนึ่งอีกด้วยนางบังเกิดความเห็นใจต่อสตรีตรงหน้าขึ้นมาเจี่ยนอันอันลุกขึ้นเอ่ยกับอีกฝ่ายว่า “ท่านตามข้ามา”หญิงชราไม่รู้ว่าเจี่ยนอันอันจะทำอะไร เพียงตามหลังนางไปคนทั้งสองเดินมาถึงหน้าโรงเก็บของ เจี่ยนอันอันเปิดประตูโรงเก็บของแล้วหยิบข้าวสารกระสอบเล็กออกมาหนึ่งกระสอบ“ข้าวสารของข้าไม่มีพิษ ท่านนำกลับไปหุงให้เสี่ยวโต้วจื่อกินเถิด”“รอจนถึงเย็นนี้ ร่างกายของเสี่ยวโต้วจื่อก็จะฟื้นฟูโดยสมบูรณ์”สตรีผู้นั้นเห็นข้าวสารที่เจี่ยนอันอันส่งมาให้ก็รีบร้อนโบกมือ“ไม่ได้ ข้าจะเอาข้าวสารของท่านไม่ได้”“หมู่บ้านชิงสุ่ยของพวกเราแล้งนานฝนน้อย เพาะปลูกไม่ค่อยได้อยู่แล้ว”“ท่านยกข้าวสารให้ข้า วันหน้าคนในครอ

เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงกินข้าวเสร็จแล้วกำลังจะเก็บจานแต่แล้วสี่เอ๋อร์กลับรีบเดินเข้ามา“ข้าจัดการเองเจ้าค่ะ นายน้อยรองกับฮูหยินน้อยรองรีบเข้าไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ”เจี่ยนอันอันยิ้มให้สี่เอ๋อร์แล้วกลับเข้าห้องเนื่องจากก่อนหน้านี้นอนมานานมาก อีกทั้งเมื่อครู่ก็กินข้าวเยอะเจี่ยนอันอันจึงได้แต่นอนพลิกตัวไปมาบนเตียง ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับนางตัดสินใจลุกจากเตียงแล้วเปิดประตูเดินออกไปฉู่จวินสิงเห็นเจี่ยนอันอันออกไปก็รีบตามไปตอนนี้ร่างกายเขาใกล้หายดีแล้ว นอกจากมือที่ยังมีผ้าพันแผล ส่วนอื่นก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วเจี่ยนอันอันหันศีรษะกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า พบว่าฉู่จวินสิงตามออกมานางถามด้วยความสงสัย “ท่านตามออกมาทำอันใด?”ฉู่จวินสิงกระแอมไอเบาๆ “ข้านอนคนเดียวไม่หลับ”เจี่ยนอันอันปิดปากลอบหัวเราะ ที่แท้เขาก็ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนเวลานอนหรือนี่เจี่ยนอันอันอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกจึงเปิดประตูลานบ้านฉู่จวินสิงรีบตามออกไป“เจ้าจะไปที่ใด?”เจี่ยนอันอันนึกถึงบทสนทนาที่คุยกับสตรีเมื่อช่วงบ่ายนางรู้สึกว่าเรื่องที่ครอบครัวของเสี่ยวโต้วจื่อถูกวางยาพิษต้องเกี่ยวข้องครอบครัวอวี้

บ่าวรับใช้เริ่มหวาดกลัวในที่สุด เขาร้องวิงวอนขอความเมตตาด้วยเสียงแหบแห้ง“แม่นางปล่อยข้าไปเถิด ข้าเองก็ทำตามคำสั่งของเจ้านาย”“พวกเขาสั่งให้ข้าปลอมเป็นผีมาหลอก ข้าจำเป็นต้องทำตามคำสั่ง”“นี่ไม่ใช่เจตนาที่แท้จริงของข้าแต่อย่างใด”เจี่ยนอันอันแค่นเสียงเย็น ไม่ได้เอาท่อนไม้ออกแต่อย่างใด“เจ้านายเจ้าสั่งแค่ให้หลอกผีอย่างเดียว ไม่ได้สั่งอะไรอย่างอื่นหรือ?”นางไม่มีทางเชื่อคำพูดของเขาหากเรื่องราวมันง่ายขนาดนั้นจริงก็คงไม่ใช่บ้านแม่สามีอวี้เฟิ่งแล้วนางจำสายตาที่พ่อแม่สามีอวี้เฟิ่งหันมามองพวกนางก่อนจากไปได้เป็นอย่างดีสายตานั้นโหดเหี้ยมอำมหิต ประหนึ่งอยากจะถลกหนังแล้วกินนางกับฉู่จวินสิงเป็นๆบ่าวรับใช้เห็นเจี่ยนอันอันไม่เชื่อที่ตัวเองพูดก็กัดฟันยอมพูดความจริงในที่สุด“นอกจากการปลอมเป็นผีมาหลอกชาวบ้านแล้ว เจ้านายของข้ายังส่งบ่าวรับคนอื่นๆ ไปสร้างปัญหาที่บ้านพวกเจ้าเช่นกัน”“เวลานี้พวกเขาน่าจะอยู่ที่บ้านพวกเจ้าแล้วล่ะ”เจี่ยนอันอันสังหรณ์ใจไม่ดีนางไม่ได้กลัวอย่างอื่น ห่วงก็แต่เสบียงอาหารกับพืชผักพวกนั้นหากถูกบ่าวรับใช้จุดไฟเผา พวกนางคงไม่เหลืออาหารให้กินเจี่ยนอันอันพูดกับฉู่

ฉู่จวินสิงรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขากำลังรอดูว่าเจี่ยนอันอันจะข้ามมาฝั่งตัวเองเมื่อไรขณะที่ฉู่จวินสิงนับถึงสิบในใจ เจี่ยนอันอันก็ขยับตัวนางเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วเริ่มขยับมาฝั่งทางฉู่จวินสิงรอยยิ้มมุมปากของฉู่จวินสิงยกโค้งหนักกว่าเดิมท่านอนที่อยู่ไม่สุขของเจี่ยนอันอันถูกฉู่จวินสิงมองว่าเป็นอะไรที่น่ารักมากเจี่ยนอันอันขยับเพียงครู่หนึ่งก็นิ่งไป มือของนางเริ่มคลำไปทางซ้ายขวา ไม่รู้ว่ากำลังคลำหาอะไรไม่นาน เจี่ยนอันอันก็พึมพำว่า “เหตุใดจึงร้อนเช่นนี้ พัดใบตองของข้าอยู่ที่ใด?”ฉู่จวินสิงฟังถึงตรงนี้ก็อดหัวเราะ ‘พรืด’ ออกมาไม่ได้แต่เขาเพิ่งจะหัวเราะก็ได้ยินเจี่ยนอันอันดุว่า “นี่ เจ้าลิงบ้า ขืนยังหัวเราะอีก ข้าจะหักฟันเจ้าเสีย!”ฉู่จวินสิงส่ายหน้ายิ้มๆ เขาขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อยและดึงเจี่ยนอันอันมาไว้ในอ้อมกอดศีรษะของเจี่ยนอันอันหนุนบนแขนฉู่จวินสิง นางพลิกตัวมาวางมือและเท้าบนตัวของฉู่จวินสิงนางพึมพำเสียงเบา “เจ้าวัวเฒ่าบ้านข้านี่แหละดีที่สุด รู้สึกดูแลเอาใจใส่ ไม่เหมือนเจ้าลิงบ้าที่ชอบหัวเราะ”เจี่ยนอันอันพูดจบก็กอดฉู่จวินสิงหลับไปอย่างสงบฉู่จวินสิงห่มผ้าลงบนตัวทั้งสอ