บทที่ 195

เจี่ยนอันอันแปลงคำว่ายามซวีในหัวถึงเข้าใจว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว

“ดึกขนาดนี้แล้วหรือ สงสัยข้าจะไม่ได้กินมื้อเย็นแล้วสิ”

เจี่ยนอันอันว่าแล้วก็จะซื้อขนมปังจากร้านค้าในมิติ

แต่กลับได้ยินฉู่จวินสิงพูดว่า “ข้าให้สาวใช้เก็บอาหารบางส่วนไว้ให้เจ้าแล้ว ข้าจะบอกให้พวกนางนำไปอุ่นให้เจ้ากินก็แล้วกัน”

เจี่ยนอันอันเห็นฉู่จวินสิงทำท่าจะลงไปจากเตียงอุ่นก็ร้องเรียกเขาไว้

“ไม่ต้องรบกวนพวกนางหรอก ข้าไปอุ่นเองก็ได้”

เจี่ยนอันอันว่าแล้วก็ลงไปจากเตียงอุ่น

นางมาถึงในครัวก็เห็นข้าวสวยสองถ้วยวางอยู่บนโต๊ะ

นางจึงนำไปทำข้าวผัดไข่เสียเลย

ตั้งแต่มาที่นี่ นางไม่ได้กินข้าวผัดไข่มานานมากแล้ว

เจี่ยนอันอันยกข้าวผัดไข่ออกไปกินในลานบ้าน

ฉู่จวินสิงเดินมานั่งลงข้างๆ นาง

แสงจันทร์สาดส่องลงมายังคนทั้งสองในลานเรือน

กลิ่นหอมของข้าวผัดไข่โชยมาตามลม

ฉู่จวินสิงมองดูข้าวผัดไข่จานใหญ่ใบนั้นแล้วลูกกระเดือกก็ขยับขึ้นลงเล็กน้อย

เจี่ยนอันอันเห็นเขาจ้องข้าวผัดไข่ก็เอ่ยขึ้นอย่างยิ้มแย้ม “ท่านก็กินด้วยกันสิ ข้าวผัดไข่ที่ข้าทำอร่อยมากเลยนะ”

ฉู่จวินสิงเบือนหน้าหนี บอกว่าตนเองไม่หิว

เจี่ยนอันอันมองดูท่าทางลอบกลืนน้ำ