Se connecterShare
บทที่ 202
Related chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 203
เจี่ยนอันอันกำลังจะพูดแต่ถูกเจี่ยนอันอันยกมือห้ามไว้“ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ข้าเข้าใจว่าหญิงชราหมายถึงอะไร ตอนนี้ข้าอยากคิดบัญชีกับนาง”ท่านปู่เฉินยังไม่รู้ว่าเมื่อคืนแม่ของจางต้าส่งคนไปสร้างปัญหาที่บ้านของเจี่ยนอันอันเช่นกันเขามองเจี่ยนอันอันเดินผ่านข้างกายด้วยความงุนงงเจี่ยนอันอันมาถึงเบื้องหน้าแม่ของจางต้าแล้วตบหน้านางเต็มแรงจนอีกฝ่ายล้มลงกับพื้นแม่ของจางต้ากุมหน้าที่บวมของตัวเองพลางถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน “เจ้ากล้าตบหน้าข้างั้นรึ ไม่มีขื่อไม่มีแปแล้วจริงๆ”“ข้าจะแจ้งที่ว่าการอำเภอ ให้นายอำเภอจับเจ้าเข้าคุก!”เจี่ยนอันอันมองลงไปที่หญิงชราแล้วแสยะยิ้มว่า “ไปแจ้งเลย จะได้ดูว่านายอำเภอจะช่วยข้าหรือว่าช่วยเจ้า”“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องที่เจ้าส่งคนมาก่อความไม่สงบที่บ้านข้าเมื่อคืนนะ”“ตอนนี้พวกเขาถูกข้าจับไว้หมดแล้ว อยากเห็นเหมือนกันว่าเจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก”แม่ของจางต้าลอบสบถในใจเมื่อได้ยินดังนี้“พวกสวะนี่ เลี้ยงมาตั้งหลายปีแต่เสียข้าวสุกกันหมด”“แค่งานง่ายๆ อย่างวางเพลิงยังทำไม่สำเร็จ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”เจี่ยนอันอันลากให้แม่ของจางต้าลุกขึ้นโดยไม่รอให้นางแก้ตัว“ไปเถอะ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 204
จนถึงตอนนี้ บ่าวรับใช้ที่ออกไปเมื่อคืนนี้ก็ยังไม่กลับมาส่วนตอนนี้ เจ้านายก็มาถูกจับ นี่ยิ่งทำให้พวกเขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเจี่ยนอันอันหันไปถลึงตาใส่บ่าวรับใช้สามคนนั้น “ยังไม่รีบตามมาอีก อยากให้ข้าจับหรืออย่างไร!”ทั้งสามคนตัวสั่นเทิ้มกับสายตาของเจี่ยนอันอันชีวิตนี้พวกเขาไม่เคยกลัวผู้ใด ทว่าสายตาของเจี่ยนอันอันกลับเย็นยะเยียบผิดปกติ ทั้งสามคนสบตากันด้วยอาการขนหัวลุก จากนั้นโยนไม้กระบองทิ้งแล้วตามเจี่ยนอันอันไปตอนแรกเจี่ยนอันอันคิดว่าจะต้องออกแรงเพื่อจัดการเรื่องนี้เสียอีกนึกไม่ถึงว่าจะแก้ไขได้รวดเร็วปานนี้นางลากร่างของแม่จางต้าขึ้นไปบนรถม้า ตามด้วยให้ฉู่จวินสิงรออยู่ที่นี่เสร็จแล้วเข้าบ้านไปดึงโซ่ที่ล่ามบ่าวรับใช้แปดคนนั้นและพาพวกเขาออกมาเหยียนเซ่าได้ยินว่าพวกนางจะไปที่ว่าการอำเภอก็ขอตามมาด้วยฉู่จวินสิงมองรถม้าแล้วพูดเสียงทุ้ม “เจ้าไม่ต้องไปหรอก รถม้าจุคนได้ไม่เยอะขนาดนั้น”“ที่ว่าการอำเภอมีพี่เซิ่งอยู่ ข้ากับอันอันจะไม่เป็นอะไร”เหยียนเซ่าขานรับแล้วไม่ได้ตามขึ้นรถม้าเจี่ยนอันอันนำเชือกมามัดบ่าวรับใช้สามคนนั้นเพิ่มรอจนพวกเขาขึ้นรถม้ากันแล้วใช้เท้าเตะบ่าวรั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 205
เมื่อมาถึงห้องพิจารณาคดี เซิ่งฟางก็ไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้นายอำเภอเขาตบไม้เรียกสติและพูดเสียงดัง “ทุกคนในห้องโถง เหตุใดพบข้าแล้วจึงไม่คุกเข่า?”สิ้นเสียงของเซิ่งฟาง เหล่าเจ้าหน้าที่ทางการในห้องโถงก็เคาะไม้พลองน้ำไฟ[1]พวกเขาตะโกนว่า “เวย...อู่!”พวกบ่าวรับใช้หวาดกลัวจนหน้าซีดและรีบคุกเข่าพ่อของจางต้าไม่กล้าหยาบคาย รีบคุกเข่าลงเช่นกันส่วนเจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงยืนนิ่งอยู่กับที่บรรดาเจ้าหน้าที่ทางการไม่กล้าส่งเสียงต่อ พวกเขายืนขนาบทั้งสองด้าน สายตามองตรงไปข้างหน้าเซิ่งฟางย่อมไม่ให้พวกเขาคุกเข่าอยู่แล้ว เขาตบไม้เรียกสติอีกครั้งและพูดเสียงดังกับพ่อของจางต้า“คนในห้องโถง เจ้าทำความผิดอะไร?”เจี่ยนอันอันยังไม่ทันตอบ พ่อของจางต้าก็ชิงพูดก่อนว่า “เหตุใดสองคนนี้ไม่คุกเข่า ข้าไม่ยอม!”แม้เซิ่งฟางจะไม่รู้ว่าชายชราผู้นี้เป็นผู้ใดแต่ในเมื่อตกอยู่ในกำมือของเจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิง เช่นนั้นก็ต้องกระทำความผิดอะไรแน่นอนเซิ่งฟางตวาดลั่น “บังอาจ! ที่นี่ใช่ที่ที่เจ้าจะทำตัวหยาบคายได้หรือ”“หากยังกล้าก่อความไม่สงบในห้องพิจารณาคดีอีก ข้าจะสั่งโบยเจ้าห้าสิบไม้!”พ่อของจางต้าได้ยินว่าจะถ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 206
พ่อของจางต้าโมโหเสียจนเลือดลมพลุ่งพล่าน เขาส่งเสียง “อั่ก!” ดังขึ้น ก่อนจะกระอักเลือดออกมาหลังจากที่พ่อของจางต้ากระอักเลือดออกมาแล้ว ก็ล้มลงนอนบนพื้น จับหน้าอกแล้วส่งเสียงร้องครวญครางดังมาไม่หยุดเซิ่งฟางถามออกมา “ที่พวกเจ้าพูดออกมาทั้งหมดนั้น มีหลักฐานหรือไม่?”เด็กรับใช้ที่ทำงานมานานกว่าหนึ่งปี รีบหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อของเขาออกทันทีเขายกกระดาษแผ่นนั้นเอาไว้ด้วยมือทั้งสอง แล้วพูดกับเซิ่งฟาง“ท่านนายอำเภอ นี่คือเรื่องเลวร้ายที่พวกเราทำมาทั้งหมด ข้าล้วนแต่เขียนเอาไว้ในกระดาษหมดแล้ว”“ข้ากลัวก็เพียงแต่ว่าวันหน้าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น ข้าจะได้มีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าตัวเองถูกเจ้านายบีบบังคับ”เซิ่งฟางเหลือบมองเจ้าหน้าที่ทางการที่ยืนอยู่ด้านข้าง เจ้าหน้าที่ทางการรีบเดินเข้ามา แล้วมอบกระดาษนั้นให้กับเซิ่งฟางเซิ่งฟางเปิดออกมา บนนั้นเขียนเอาไว้ถึงเรื่องเลวร้ายต่างๆ ที่ครอบครัวของจางต้าส่งพวกเขาไปทำมาหลายปีเซิ่งฟางตบกระดาษแผ่นนั้นบนโต๊ะ แล้วพูดออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว“ใครก็ได้ ลากชายชรานี่ไปตัดหัวเสีย ส่วนเด็กรับใช้พวกนี้เอาไปขังคุกรับโทษเสีย”พ่อของจางต้าเมื่อ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 207
ฉู่จวินสิง “อ้อ” ดังขึ้นออกมาในตอนท้าย“หากพี่เซิ่งสะดวกพูดออกมาให้ฟังดู”เซิ่งฟางพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันมานี้เมื่อวานนี้เมื่อเขามาถึงยังที่ว่าการอำเภอ ก็แสดงหนังสืออนุมัติจากท่านเจ้าเมืองออกมาเจ้าหน้าที่ทางการต่างก็ไม่เชื่อว่าหนังสืออนุมัตินี่เป็นของจริง พวกเขาต่างก็ทยอยนำอาวุธออกมา แล้วฟาดลงมายังทางด้านเซิ่งฟางแล้วเซิ่งฟางจะทำลายพวกเขาได้อย่างไรกันหลังจากการต่อสู้กันอยู่หลายครั้ง เจ้าหน้าที่ทางการเหล่านั้นที่เดิมก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว ทั้งหมดก็ถูกเซิ่งฟางทุบตีจนล้มลงไปเซิ่งฟางเตือนพวกเขาออกมาว่า หากยังไม่ยอมเชื่อฟังอีก พวกเขาทั้งหมดจะต้องถูกฆ่าไปแน่แน่นอนว่าเหล่าเจ้าหน้าที่ทางการย่อมมีใจไม่ยินยอม มีเจ้าหน้าที่ทางการคนหนึ่งสบถด่าเซิ่งฟางออกมาว่าเป็นคนชั้นต่ำขายเมืองเพื่อแลกความรุ่งโรจน์ของตนเมื่อเซิ่งฟางกรุ่นโกรธขึ้นมา ก็ตัดหัวเจ้าหน้าที่ทางการคนนั้นเสียเจ้าหน้าที่ทางการคนอื่นๆ เมื่อเห็นเข้า ต่างก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียววิธีการเชือดไก่ให้ลิงดูของเซิ่งฟาง ทำให้ในใจของเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ เกิดความหวาดกลัวขึ้นมาไม่ว่าจะอย่างไรพวกเขาเองก็เป็นเพียงแ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 208
เมื่อเอาชนะใจของเจ้าหน้าที่ทางการเหล่านี้ได้แล้ว เรื่องต่างๆ ที่เซิ่งฟางจะทำก็กลายเป็นเรื่องง่ายขึ้นมา ช่วงบ่ายของเมื่อวาน มีชาวบ้านวิ่งมาตีกลองร้องทุกข์เซิ่งฟางในฐานะที่เป็นนายอำเภอคนใหม่ แน่นอนว่าย่อมต้องตัดสินคดีความอย่างยุติธรรม ชาวบ้านเหล่านั้นเองก็ไม่คิดว่า นายอำเภอในตอนนี้จะเปลี่ยนเป็นเซิ่งฟางเขายังคิดว่าเซิ่งฟางจะเป็นเหมือนกันกับนายอำเภอคนเก่า ที่จะคิดค่าตัดสินคดีจากพวกเขาแต่กลับไม่คิดเลยว่า เซิ่งฟางจะไม่คิดเงินพวกเขาแม้แต่อีแปะเดียว ก็ตัดสินคดีให้พวกเขาจนเสร็จทัศนคติที่ชาวบ้านเหล่านั้นมีต่อเซิ่งฟาง ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ฟังเรื่องราวของเซิ่งฟางแล้ว เจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงเองต่างก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้มองคนผิดไปเจี่ยนอันอันพูดกับเซิ่งฟางออกมา “พี่เซิ่งทำได้ดีมาก”“คิดว่าภายหน้าชาวบ้านเหล่านี้ จะต้องค่อยๆ เปลี่ยนความเป็นศัตรูที่มีต่อท่าน”เซิ่งฟางส่ายศีรษะออกมา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ“ความโกรธแค้นที่ชาวบ้านมีต่อข้านั้นได้ฝังรากลึกแล้ว คิดอยากจะเปลี่ยนความคิดของพวกเขา เกรงว่าคงจะยากยิ่ง”เจี่ยนอันอันพูดแนะนำออกมา “เรื่องในปีนั้นเดิมก็ไม่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 209
เจี่ยนอันอันช่วยทายาให้กับฉู่จวินสิง แล้วพันผ้าพันแผลให้นางเงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าฉู่จวินสิงมองมายังนางโดยไม่หันเหสายตาไปที่ใด ในสายตายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“ท่านอย่ามองข้าเช่นนี้ มันรู้สึกแปลกๆ”เจี่ยนอันอันพูดออกมา แล้วหันหน้าไปอีกด้านหนึ่งฉู่จวินสิงจับใบหน้าของเจี่ยนอันอัน แล้วบีบบังคับให้นางมองสบสายตาของเขา“รอจนเมื่อมือของข้าหายดีแล้ว เจ้าก็สามารถกราบไว้ฟ้าดินแต่งงานกับข้าได้แล้ว”เจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าฉู่จวินสิงพูดถึงเรื่องแต่งงานขึ้นมาอีกครั้งแล้ว ทันใดนั้นใบหน้าเล็กๆ ของนางก็แดงก่ำขึ้น“ข้ายังไม่ทันได้เตรียมพร้อมแต่งงานกับท่านเลย”เจี่ยนอันอันพูดออกมา แล้วก้มหน้าลงทว่าใบหน้าของนาง ยังคงถูกมือของฉู่จวินสิงจับเอาไว้นางจึงทำได้เพียงแค่เลื่อนสายตาไปที่อื่นในใจของฉู่จวินสิงรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่เพียงแต่พูดถึงเรื่องแต่งงานกับเจี่ยนอันอันครั้งเดียวเท่านั้นเจี่ยนอันอันมักจะใช้เหตุผลต่างๆ มาเอาชนะเขาฉู่จวินสิงพูดออกมาอย่างร้อนรนเล็กน้อย “ก่อนหน้านั้นไม่ใช่ว่าเจ้าตอบตกลงข้าแล้วหรือ ว่าจะแต่งงานกับข้า”“ทำไมตอนนี้ถึงได้พูดว่ายังไม่ทันได้เตรียมพร้อมกัน?”เจี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 210
เช้าวันถัดมาในตอนที่ตื่นขึ้น เจี่ยนอันอันก็มีรอยคล้ำใต้ตาขนาดใหญ่นางเดินออกมาจากห้อง ก็มองเห็นฉู่จวินสิงที่กำลังยืนอยู่ด้านนอก“ทำไมท่านถึงได้ตื่นขึ้นเช้าขนาดนี้?” เจี่ยนอันอันพูดขึ้น ก่อนจะหาวออกมาฟอดใหญ่นางไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน จนถึงตอนนี้ยังคงง่วงนอนมากฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันเดินออกมา เขาก็ถามออกมาเสียงอ่อนโยน “เมื่อคืนนี้นอนหลับดีหรือไม่?”“ไม่ดีเลยแม้แต่น้อย” เจี่ยนอันอันมุ่ยปากออกมา แล้วเริ่มหาวออกมาอีกครั้งดวงตาของฉู่จวินสิงมาพร้อมกับรอยยิ้ม ในใจคิดว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีเขาอยู่ เจี่ยนอันอันเกรงว่าก็คงจะนอนไม่หลับและก็เป็นในเวลานี้ที่เซิ่งฟางเดินเข้ามาเขามองเห็นทั้งสองคนยืนอยู่ตรงประตู ก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข “ทั้งสองท่านตื่นขึ้นมาแล้ว ดีเลยไปกินมื้อเช้ากันเถิด”ในตอนที่กินอาหารกันเสร็จ เจี่ยนอันอันก็ถามเซิ่งฟางออกมาว่า เด็กรับใช้ทั้งสิบกว่าคนเหล่านั้นเป็นอย่างไรบ้าง?เซิ่งฟางคีบอาหารเข้าปากไป เคี้ยวไปพลางพร้อมกับพูดออกมา “ข้าลงโทษโบยพวกเขาไปแปดสิบไม้”“พวกเขาแต่ละคนอดทนกันได้ยังไม่ถึงสามสิบไม้ ต่างก็พากันสิ้นลมหายใจไป”หลังจากที่ทั้งสามคนกิ
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 782
เพราะนางได้เห็นโฉมหน้าแท้จริงของฉู่จวินสิงแล้ว จึงเกิดความพอใจต่อเขาเป็นอย่างมากและหากไม่เพราะกู้มั่วหลีให้นางกินยาพิษ มีหรือนางต้องทนรับความทรมานถึงเพียงนี้เหวยป๋อจื่อหัวเราะเล็กน้อย ก่อนนั่งลงข้างกายเจี่ยนหลิงเยว่“ต่อไปมาใช้ชีวิตอยู่กับข้าดีหรือไม่?”เดิมเจี่ยนหลิวเยว่ก็รู้สึกตื่นเต้นที่เหวยป๋อจื่อมานั่งใกล้ชิดอยู่แล้วเมื่อได้ฟังคำพูดจากเขาอีก นางยิ่งตื่นเต้นเสียจนวางตัวไม่ถูก“คุณชายพูดเรื่องกระไรเจ้าคะ ข้าไม่รู้ชื่อของท่านด้วยซ้ำ และยิ่งไม่เคยรู้จักท่านเลย”“จะมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยได้อย่างไร?”เจี่ยนหลิงเยว่กล่าวพลาง ทำตัวเกร็งพร้อมกระเถิบไปยังด้านข้างเหวยป๋อจือหาได้ถือสาไม่ และมิได้เขยิบตัวตามนางไปด้วย“ข้าชื่อเหวยป๋อจื่อ เคยเป็นหมอดูอยู่ที่แคว้นไท่ยวน”เจี่ยนหลิงเยว่ได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นหมอดูของแคว้นไท่ยวน พลันรีบหันหน้าไปมองเขา“ท่านก็คือหมอดูเหวยผู้เลื่องชื่อแห่งแคว้นไท่ยวนหรอกหรือ?”เจี่ยนหลิงเยว่เคยได้ยินบิดาของนางเอ่ยถึงว่า สมัยที่อดีตฮ่องเต้ยังมีพระชนม์อยู่ ในราชสำนักมีโหราจารย์อยู่ผู้หนึ่งแต่เป็นโหราจารย์ที่ทำตัวลึกลับ ไม่เคยเผยโฉมหน้าแท้จริงให้ผู้ใดได้เห็น
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 781
ภายหลังรู้สึกว่าร่างกายไม่สู้เจ็บปวดดังเดิม เจี่ยนหลิงเยว่จึงค่อยเบาใจลง“คุณชายหัวเราะข้าด้วยเรื่องอันใด ข้าทำสิ่งใดผิดกระนั้นรึ?”เจี่ยนหลิงเยว่มองหน้าเหวยป๋อจื่อด้วยความฉงน รอจนอีกฝ่ายหัวเราะพอแล้ว จึงได้ยินเขากล่าวตอบ “เพียงรู้สึกว่าเจ้าเป็นหญิงที่น่าสนใจ”เมื่อได้ยินอีกฝ่ายชมว่านางน่าสนใจ ใบหน้าเจี่ยนหลิงเยว่ค่อยมีรอยยิ้มออกมาบ้างนางเห็นเหวยป๋อจื่อจ้องมองนางแทบไม่ละสายตา จู่ๆ ใบหน้าจึงได้แดงเรื่อขึ้นนางรีบก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย “เหตุใดคุณชายจึงจ้องมองข้าเช่นนี้ ข้าวางตัวไม่ถูกแล้ว”เจี่ยนหลิงเยว่แม้ไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย แต่เดาจากน้ำเสียงการพูดจาของเขา คาดว่าคงเป็นชายหนุ่มรูปงามอย่างแน่นอนนางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน สองมือบิดชายเสื้อไปมา ท่าทีมีความขวยเขินเป็นอย่างมากเหวยป๋อจื่อมองหน้าเจี่ยนหลิงเยว่ด้วยนัยน์ตาลึกซึ้ง พลางกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำชวนฟัง“เงยหน้าขึ้นมา”เจี่ยนหลิงเยว่ได้ยินดังนี้ จึงเงยหน้าขึ้นด้วยความเขินอายสายตาที่มองเหวยป๋อจื่อนั้น แฝงความกระดากเล็กน้อยเหวยป๋อจื่อสบสายตานางนิ่ง คล้ายต้องการค้นหาความรู้สึกบางอย่างเจี่ยนหลิงเยว่ถูกเขาจ้องมองเสีย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 780
ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายค่อยบรรเทาไปมากพอสมควรเจี่ยนหลิงเยว่นึกถึงยาที่กู้มั่วหลีให้นางกินไปก่อนหน้านี้มีแค่กู้มั่วหลีเท่านั้นที่มียาถอนพิษเจี่ยนหลิงเยว่คิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งร้อนใจอยากหากู้มั่วหลีให้พบนางตามหาทางออกประตูหลังพลางร้องเรียกชื่อกู้มั่วหลีเสียงดังแต่ภายในเรือนที่ว่างเปล่า นอกจากนางแล้วก็ไม่มีใครอีกเลยลมเย็นยะเยือกพัดมาระลอกแล้วระลอกเล่า ทำให้เจี่ยนหลิงเยว่สั่นสะท้านอย่างอดไม่อยู่ฤดูร้อนที่เดิมทีร้อนจัด ลมหอบนี้กลับหนาวเย็นผิดปกติเจี่ยนหลิงเยว่เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว ที่นี่เดิมทีก็มืดสนิทตอนนี้แม้แต่แสงจันทร์ก็ยังอ่อนแสงหาใดเปรียบหลายครั้งทีเดียวที่นางสะดุดก้อนหินใต้ฝ่าเท้าจนเกือบจะล้มหัวทิ่มเจี่ยนหลิงเยว่เดิมก็เป็นคุณหนูรองตระกูลใหญ่ ไหนเลยจะเคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้กู้มั่วหลีพูดเองว่าไม่ให้นางไปไหนทั้งนั้นไม่ใช่รึ เหตุใดเขาจึงเอานางมาทิ้งไว้ที่นี่แล้วหนีไปคนเดียวเล่า?ถ้าตอนนั้นกู้มั่วหลีไม่ได้ดึงนางไว้ นางคงหนีไปอยู่ข้างกายฉู่จวินสิงแล้วต่อให้เจี่ยนอันอันจะแค้นนางปานนี้ แต่ก็ไม่มีทางทำอย่างไรกับนางอย่างไรเสียพวกนางก็มีบิ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 779
ชายสวมชุดขาวผู้นั้นคว้าตัวกู้มั่วหลีและเจี่ยนหลิงเยว่ แล้วโยนก้อนอะไรบางอย่างขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ยินเสียงดัง ‘ตู้ม’ ควันขาวกลุ่มหนึ่งพลันพวยพุ่งขึ้นฟ้ารอจนควันขาวนั้นสลายไป คนทั้งสามตรงหน้าซากปรักก็หายไปไร้ร่องรอยฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันรีบรุดเข้าไปดูแต่ก็สายเกินไปแล้ว“บัดซบจริงๆ คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่?”เจี่ยนอันอันเตะก้อนหินตรงปลายเท้ากระเด็นด้วยความโมโหฉู่จวินสิงแววตาเย็นชา หลังจากเขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นเนิบช้าว่า “ถ้าข้าเดาไม่ผิดล่ะก็ คนผู้นั้นคงเป็นเหวยป๋อจื่อ”“อะไรนะ คนผู้นั้นก็คือเหวยป๋อจื่อที่ถ่ายทอดอาคมให้เฉียนซื่องั้นรึ? เขามาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร หรือว่าเขาเป็นพวกเดียวกับกู้มั่วหลี?”เจี่ยนอันอันโมโหจนแทบอยากสบถคำหยาบคายออกมาเลยทีเดียว เหวยป๋อจื่อที่น่าตายผู้นี้ช่วยกู้มั่วหลีกับเจี่ยนหลิงเยว่ไปได้เสียแล้วหากไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของเหวยป๋อจื่อ นางกับฉู่จวินสิงคงจัดการกู้มั่วหลีได้แล้วฉู่จวินสิงกวาดมองซากปรักหักพังด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยว่า “พวกเราไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่า”เจี่ยนอันอันพยักหน้าน้อยๆ แล้วหมุนตัวจากไปทันทีพวกเขาออกไ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 778
โชคดีที่เขาสวมเสื้อเกราะทอง ระเบิดมือเมื่อครู่นี้จึงไม่อาจทำอะไรเขาได้แต่แขนข้างนี้ถูกระเบิดจนไม่อาจออกแรงได้อีกแล้วเจี่ยนอันอันเห็นเสื้อเกราะทองที่โผล่ออกมาใต้อาภรณ์ขาดหลุดลุ่ยของกู้มั่วหลีในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดกู้มั่วหลีจึงไม่ถูกระเบิดจนตายที่แท้เขาก็สวมของล้ำค่าเช่นนี้เอาไว้นั่นเองฉู่จวินสิงก้าวมาขวางอยู่หน้าเจี่ยนอันอัน ป้องกันไม่ให้กู้มั่วหลีลงมือกับนางสายตาที่กู้มั่วหลีมองฉู่จวินสิงค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมแต่เขาไม่ได้มองฉู่จวินสิงนานนัก สายตามองผ่านอีกฝ่ายไปจ้องมองเจี่ยนอันอันโดยตรง“เจี่ยนอันอัน เดิมข้าอยากมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เจ้า แต่ตอนนี้เห็นที ของขวัญชิ้นนี้คงไม่จำเป็นต้องมอบให้อีกแล้ว”กู้มั่วหลีเพิ่งพูดจบ เขาก็รู้สึกว่ามีเลือดพุ่งขึ้นมาในลำคอเขาหันหน้าไปอีกทาง พ่นเลือดสดๆ ออกมาคำหนึ่งแม้เขาจะสวมเสื้อเกราะทองอยู่ แต่ระเบิดเมื่อครู่ก็สั่นสะเทือนจนอวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บถ้าไม่ใช่เพราะเขากินยามานานปี เกรงว่าป่านนี้คงลงไปกองอยู่บนพื้นเสียแล้วฉู่จวินสิงอาศัยจังหวะที่กู้มั่วหลีกระอักเลือด กระชับกระบี่เฝินเทียนในมือพุ่งเข้าโจมตีกู้ม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 777
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังกินยาเม็ดนี้ลงไปแล้วก็พลันปวดท้องขึ้นมาอย่างรุนแรงผ่านไปไม่นาน กระทั่งอวัยวะภายในอื่นๆ ก็เริ่มปวดจนยากจะทานทนตามไปด้วย“โอ๊ย!” เจี่ยนหลิงเยว่เจ็บปวดจนลงไปเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น อาภรณ์บนร่างเปียกชุ่มเหงื่อเย็นเจียงหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ กอดเสิ่นคังถอยออกไปไม่ไกลนางถามอย่างสงสัยทั้งเนื้อตัวสั่นเทิ้ม “ท่านให้นางกินอะไร?”กู้มั่วหลีไม่มองเจียงหว่านเอ๋อร์เลยสักแวบเดียว เขากล่าวเสียงเย็นชา “ย่อมให้นางกินยาหักกระดูกเก้าตลบที่ข้าทำขึ้นเองน่ะสิ”เพิ่งสิ้นเสียงกู้มั่วหลี ร่างกายของเจี่ยนหลิงเยว่ก็เริ่มบิดงอผิดรูปเสียงกระดูกหัก ‘กร๊อบแกร๊บ’ ยังดังมาจากภายในร่างของนางเจียงหว่านเอ๋อร์รีบกอดเสิ่นคังไว้ด้วยความตกใจแล้วหลบไปอยู่ไกลๆเสิ่นคังได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเจี่ยนหลิงเยว่ก็แหงนหน้ามองเจียงหว่านเอ๋อร์ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“ท่านแม่ ข้ากลัว”“คังเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่”เจียงหว่านเอ๋อร์กอดเสิ่นคังแน่น กลัวว่าจะถูกกู้มั่วหลีทำร้ายอีกกู้มั่วหลีไม่สนใจคนทั้งคู่ เมื่อครู่เนื่องจากโกรธจัดเกินไป พิษในร่างจึงทำให้เขาเจ็บปวดอย่างรุนแรงไปทั้งตัวอีกครั้งเขารีบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 776
คำพูดของเจี่ยนหลิงเยว่ไม่ได้ทำให้กู้มั่วหลีปล่อยมือเขาตีหน้าเย็นชาถามเสียงทุ้มต่ำ “สิ่งที่เจี่ยนอันอันพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงสินะ ยาถอนพิษถูกเจ้าทำหายไประหว่างทางแล้ว?”ก่อนหน้านี้เจี่ยนหลิงเยว่ยังบอกว่าจะเขียนจดหมายถึงเจี่ยนกั๋วกง ทำให้เขาไม่ได้ให้คนนำยาถอนพิษมาส่งตอนนี้เห็นที ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นคำโกหกที่นางปั้นแต่งขึ้นมาถ้านางไม่รู้เรื่องนี้แล้วจะพูดเช่นนี้ออกมาได้อย่างไรเล่าคิดถึงตรงนี้ เรี่ยวแรงที่มือของกู้มั่วหลีก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมหลายส่วนเจี่ยนหลิงเยว่รู้สึกว่าหนังศีรษะแทบจะถูกกู้มั่วหลีกระชากหลุดไปแล้ว เจ็บปวดจนนางตัวสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง“คุณชายกู้ ข้าไม่ได้เอายาถอนพิษมาด้วยจริงๆ ท่านต้องเชื่อข้านะ!”เจี่ยนหลิงเยว่เจ็บปวดจนถึงที่สุด ตอนนี้แม้แต่บาดแผลบนใบหน้าของนางก็ยังถูกดึงจนเจ็บไปด้วยเสียงร้องแหลมของเจี่ยนหลิงเยว่พลันดังขึ้นภายในห้องเจี่ยนอันอันมองกู้มั่วหลีกระชากผมเจี่ยนหลิงเยว่ด้วยสายตาเย็นชา ในใจร่ำร้องสะใจรอยยิ้มเหี้ยมผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง กล่าวยั่วยุเหมือนที่เจี่ยนหลิงเยว่เคยทำกับเจ้าของร่างเดิมว่า“เจ้าบอกว่าเจ้าไม่ได้นำยาถอนพิษมาด้วย แล้วเจ้าม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 775
“เมื่อครู่อยู่ข้างนอก ข้าได้ยินการพูดคุยของพวกเจ้า คุณชายกู้อยากรู้ใช่ไหมว่า ยาถอนพิษที่ฮ่องเต้ให้มา เหตุใดตั้งหลายวันยังมาไม่ถึงอีก?”กู้มั่วหลีได้ยินประโยคนี้เข้า พลันเหยียดริมฝีปากขึ้น“ดูเหมือนว่าเจ้าจะรู้ความนัย”เพราะหลายวันมานี้ เมื่อเข้าสู่ยามค่ำคืน พิษในตัวก็จะแผ่ขยายไปทั่วสรรพางค์กายกู้มั่วหลีต้องฝืนทนต่อความทรมานอย่างรุนแรง ตราบใดที่ไม่ได้กินยาถอนพิษ เขาจะไม่อาจพักผ่อนได้เลยสักวันเดียวและทุกๆ ครึ่งปี ฮ่องเต้จะให้คนมาส่งยาถอนพิษหนึ่งครั้ง จุดประสงค์เพื่อควบคุมความเคลื่อนไหวของเขาหากเขากล้าขัดพระบัญชาเมื่อใด ก็จะถูกพิษร้ายในตัวทรมานเสียจนยิ่งกว่าความตายมาเยือนด้วยเหตุนี้เขาได้ทดลองยาถอนพิษอยู่หลายแขนง แต่ก็ไม่อาจช่วยบรรเทาพิษร้ายที่อยู่ในตัวได้ยามนี้เมื่อเจี่ยนอันอันกล่าวถึงเรื่องยาถอนพิษขึ้นมา แสดงว่านางคงรู้เรื่องราวบางอย่างสายตากู้มั่วหลีจับจ้องที่นางเขม็ง เพื่อจะจับพิรุธที่ออกทางสีหน้าบ้างแต่เจี่ยนอันอันยังคงมีสีหน้าเรียบเป็นปกติ “ข้าย่อมรู้เบื้องหลังแน่นอน ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของเจี่ยนหลิงเยว่”เจี่ยนอันอันพุ่งเป้าไปยังเจี่ยนหลิงเยว่หน้าตาเฉยกู้มั่วหลี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 774
เจียงหว่านเอ๋อร์กอดร่างน้อยของเสิ่นคังไว้ พร้อมร่ำไห้น้ำตานองเจี่ยนหลิงเยว่เห็นกู้มั่วหลีเชื่อฟังเจี่ยนอันอันเช่นนี้ นางยิ่งโมโหโกรธาจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเจี่ยนอันอันเป็นตัวอะไร จึงทำให้กู้มั่วหลีอยู่ใต้โอวาทได้เช่นนี้นางต้องทำให้เจี่ยนอันอันจบชีวิตลง!ขอเพียงเจี่ยนอันอันตายเสีย นางจึงจะได้ครอบครองทั้งกู้มั่วหลีและฉู่จวินสิงเพียงผู้เดียวเมื่อนึกถึงตรงนี้ เจี่ยนหลิงเยว่จึงไม่สนใจใบหน้าที่ยับเยินอีกนางเดินไปหาเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงอย่างองอาจเมื่อสบสายตาเข้ากับฉู่จวินสิง ใบหน้านางจึงปรากฏแววเขินอายแดงเรื่อออกมา“พี่สาว ท่านนี้คงเป็นพี่เขยของข้ากระมัง” เจี่ยนหลิงเยว่กล่าว และไม่รอให้เจี่ยนอันอันตอบกลับ นางรีบหันไปคารวะต่อฉู่จวินสิง “คารวะพี่เขย ข้าคือเจี่ยนหลิงเยว่ เป็นคนที่ฮ่องเต้เคยประทานสมรสให้แก่ท่าน”เจี่ยนหลิงเยว่เปิดเผยฐานะที่แท้ ขณะพูดจานั้น นางยังเงยหน้าขึ้นพร้อมใช้สายตาจ้องมองฉู่จวินสิงแต่ฉู่จวินสิงกลับแสร้งมองไปทางอื่น แม้เพียงสายตาจริงจังก็ยังไม่ยอมมอบให้นางเจี่ยนหลิงเยว่กัดฟันเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงอยู่“พี่เขยมาที่นี่เพื่อตามหาข้ากระนั้นรึ? ทั้งหมดน
