บททั้งหมดของ ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: บทที่ 111 - บทที่ 120

ฉู่จวินสิงมองแสงอาทิตย์นอกหน้าต่างปราดหนึ่ง พบว่าล่วงเลยยามเฉิน[1]มาแล้ว บ่าวรับใช้กำลังทำงานกันอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อพวกเขาเห็นเจี่ยนอันอันเดินออกมาก็ทักทายนางด้วยรอยยิ้ม “เมื่อคืนนี้พระชายาเยียนอ๋องหลับสบายหรือไม่เจ้าคะ?”เจี่ยนอันอันปัดมือ “ตอนนี้ข้าไม่ใช่พระชายาเยียนอ๋อง พวกเจ้าอย่าเรียกข้าแบบนี้”“หากถูกผู้ไม่หวังดีได้ยินเข้าจะไม่ดี”บรรดาบ่าวรับใช้ต่างตระหนักได้ว่าเมื่อครู่ตัวเองใช้คำผิดพวกเขารีบเปลี่ยนสรรพนาม “ฮูหยินน้อยรอง พวกข้าผิดไปแล้ว”เจี่ยนอันอันเห็นพวกเขาเอาแต่ตอบรับด้วยความเชื่อฟังก็รีบพูดว่า“ตอนนี้พวกเราอยู่ด้วยกันแล้วก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน พวกเจ้าไม่ต้องมาพิธีกับข้าขนาดนั้น”บรรดาบ่าวรับใช้เห็นเจี่ยนอันอันไม่มีมาดของการเจ้านายแม้แต่น้อยก็พยักหน้ายิ้มเจี่ยนอันอันเร่งร้อนไปห้องปลดทุกข์ ไม่ได้สนใจพวกเขาอีกห้องปลดทุกข์มีขนาดไม่ใหญ่นัก สร้างอยู่ด้านหลังเรือนหลักหลังจากที่เข้าปลดทุกข์เสร็จเรียบร้อย เจี่ยนอันอันก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าด้านหลังเรือนหลักมีสวนหลังบ้านขนาดใหญ่ที่นี่มีวัชพืชปกคลุมเต็มพื้นที่ หนูตัวผอมแห้งดุจไม้ฟืนสองสามตัวค่อยๆ คลานผ่านหน้านา

เจี่ยนอันอันมองบุรุษสี่คนหน้า พวกเขาก้มหน้ากันหมด ใบหน้าดำคล้ำมีสีหน้าที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินักนางคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมีความรับผิดชอบกันขนาดนี้ในเมื่อเป็นแบบนั้น เช่นนั้นให้พวกเขาซ่อมกำแพงบ้านใหม่ก็ดีเหมือนกัน“ได้ พวกท่านไปทำงานเถอะ”“วางใจได้ ข้าเป็นคนรู้ผิดชอบชั่วดี จะไม่ให้พวกท่านทำงานเปล่า”“ขอเพียงพวกท่านตั้งใจทำงาน ข้าก็จะจ่ายค่าแรงให้”“แต่หากทำงานได้ไม่ดี เช่นนั้นก็อย่าโทษที่ข้าต้องลงโทษ”บุรุษสี่คนนั้นได้ยินดังนี้ก็เงยหน้าขึ้นมองเจี่ยนอันอันกันหมดพวกเขาไม่คาดคิดว่าเจี่ยนอันอันจะให้ค่าแรงพวกเขาคิดว่าเจี่ยนอันอันจะให้ทำงานเปล่าเสียอีก เพราะอย่างไรเมื่อวานนี้พวกเขาก็พังกำแพงบ้านของนางเดิมทีก็เป็นความผิดของพวกเขาอยู่แล้วที่ไม่ตั้งใจซ่อมกำแพงบ้านให้ดีบุรุษทั้งสี่ดีใจกันมากและตอบเจี่ยนอันอันว่า “ขอบคุณแม่นางที่ไม่ถือโทษพวกข้า”“แม่นางโปรดวางใจ พวกข้าจะตั้งใจทำงานแน่นอน จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบเมื่อวานอีก”เจี่ยนอันอันพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วให้พวกเขาไปทำงาน ซ่างชิวเรียกทั้งสี่คนไปซ่อมกำแพงตอนที่ซ่อมกำแพงเมื่อวานนี้ พวกเขาแอบตัดลดวัสดุในการซ่อมวันนี้จะทำแ

เจี่ยนอันอันพูดกับพวกซ่างชิว “พวกท่านนั่งกินข้าวเถอะ”พวกซ่างชิวยืนอยู่หน้าโต๊ะไม่กล้านั่งลง พวกเขาก้มหน้ากันหมด ไม่กล้ามองคนอื่นบรรดาสมาชิกในครอบครัวเห็นเจี่ยนอันอันพาพวกซ่างชิวเข้ามาและชวนให้พวกเขานั่งกินข้าวทุกคนต่างมีสีหน้าประหลาดใจฉู่จวินสิงเข้าใจถึงเจตนาของเจี่ยนอันอัน เขาพูดกับพวกซ่างชิวว่า “ในเมื่อบอกให้พวกเจ้านั่งลง เช่นนั้นก็นั่งลงเถอะ”พวกซ่างชิวเห็นว่าไม่มีผู้ใดคัดค้านก็ยอมนั่งลงด้วยความสบายใจเจี่ยนอันอันใช้ตะเกียบคีบเนื้อกระต่ายใส่ชามของฮูหยินใหญ่“เชิญฮูหยินใหญ่กินก่อนเจ้าค่ะ หากท่านไม่กิน คนอื่นๆ ก็ไม่กล้ากินเช่นกัน”ฮูหยินใหญ่ยิ้มบางๆ พลางพยักหน้า ชื่นชมในความกตัญญูและรู้ความของเจี่ยนอันอันในใจนางใช้ตะเกียบคีบเนื้อกระต่ายกินหนึ่งคำ คนอื่นๆ เห็นดังนี้จึงค่อยจับตะเกียบแล้วเริ่มกินคำโตพวกซ่างชิวไม่กล้าขยับตะเกียบ พวกเขาเอาแต่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ตามองไปที่อาหารบนโต๊ะกลิ่นหอมของข้าวและกับข้าวกระตุ้นความอยากอาหารของพวกเขามานานแล้ว เป็นความจริงที่เช้านี้พวกเขายังไม่ได้กินข้าวอาหารที่บ้านไม่พอให้กิน พวกเขาจึงเคยชินกับการไม่กินมื้อเช้าเก็บเสบียงพวกนั

เจี่ยนอันอันนำเสื้อผ้าของฉู่จวินสิงมอบให้ฉู่อันเจ๋อ“เจ้านำเสื้อผ้านี้มอบให้ฉู่จวินสิงเปลี่ยนเสียเถอะ ข้าว่าเสื้อผ้าของเขาเองก็ไม่อาจสวมใส่ได้แล้ว โยนทิ้งไปเสีย”ฉู่อันเจ๋อรีบส่งเสียงตอบรับ แล้วหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่เข้าไปในห้องช่วยฉู่จวินสิงเปลี่ยนเหล่าสาวใช้นำเสื้อผ้าของทุกคนมาซักโชคดีที่นางที่สถานที่ตากผ้าอยู่ในสวน หลังจากที่พวกนางซักเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็นำมาตากแดดในสวนตอนนี้พวกเขาไม่อาจจะเป็นเหมือนกับก่อนหน้านั้น ที่จะถอดเสื้อผ้าแล้วโยนทิ้งได้ตามใจชอบแล้วทำได้เพียงแต่หยิบเสื้อผ้าเก่าๆ ขึ้นมาเปลี่ยนรอจนเมื่อฉู่จวินสิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เจี่ยนอันอันถึงได้เดินเข้าไปในห้องนางตรวจสอบบาดแผลภายนอกของฉู่จวินสิง บนนั้นเริ่มตกสะเก็ดแล้วบาดแผลเองก็ไม่มีการเปื่อยเน่าเจี่ยนอันอันฉีดยาให้กับฉู่จวินสิงอีกครั้ง หวังเพียงแต่ว่าเขาจะดีขึ้นโดยเร็วฉู่จวินสิงมองไปยังเจี่ยนอันอันที่วุ่นวายอยู่กับการฉีดยาให้เขา เขาก็พูดออกมา “เจ้าไม่อยากแต่งงานกับข้าใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าฉู่จวินสิงถามเขาออกมาตรงๆ เช่นนี้ นางก็พูดออกมาตรงๆ “ตอนนี้ข้าไม่อยากแต่งกับท่านจริงๆ เพราะอย

เมื่อถูกเจี่ยนอันอันพูดออกมาเช่นนี้ ฟางอิ๋งก็ตื่นตกใจเสียนใบหน้าซีดขาว นางอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยกลับไปก้าวหนึ่ง“เจ้าหมายความว่า เดิมทีคนที่ถูกวางยาพิษ ควรจะเป็นข้า เป็นข้าที่ทำให้จื่อซีกลายเป็นแบบนี้?”เมื่อคิดว่าฉู่จื่อซีที่ถูกวางยาพิษนั้น สี่ปีมานี้ไม่อาจจะได้ยินเสียงและไม่อาจพูดได้ที่แท้ผู้ร้ายตัวจริง กลับกลายเป็นนาง!ทันใดนั้นจมูกก็แสบร้อนขึ้นมา กอดร่างกายเล็กๆ ของฉู่จื่อซีเอาไว้ ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดเสียงร้องของนางดึงดูดให้สมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูล พวกเขาต่างก็หันมามองยังฟางอิ๋งอย่างไม่เข้าใจ“เกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ทำไมถึงได้ร้องไห้ออกมาแบบนี้กัน?” ฮูหยินใหญ่มายังเบื้องหน้าของทั้งสามคนอย่างปวดใจเล็กน้อยฮูหยินรองเองก็มองไปยังฟางอิ๋งด้วยใบหน้าเป็นกังวล ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ร้องไห้ออกมาจนกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ฉู่จวินหลุนได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในลานดังขึ้น ก็เรียกให้เด็กรับใช้แบกเขาออกมาฉู่จื่อซีเมื่อเห็นว่าแม่ของเขาร้องไห้ เขาก็รีบเอื้อมมือเล็กๆ ออกมาเช็ดน้ำตาให้กับฟางอิ๋งเจี่ยนอันอันเหลือบมองสมาชิกในตระกูลที่อยู่รอบๆ นางรู้สึกว่าเรื่องนี้จำเป็นต้องบอกกับทุกคนนางให้ฉ