All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 491 - Chapter 500

เอวาหันไปมองรถยนต์ของตนเองอีกครั้งก่อนเดินเข้ามาด้านใน จากนั้นเธอก็หยุดยืนอยู่ครู่หนึ่งขณะที่สายตากวาดมองไปทั่วน่าจะหลายปีแล้วที่เธอมาเหยียบบ้านหลังนี้ ครั้งสุดท้ายฉันคิดว่าอาจเป็นตอนที่เธอโดนยิงในงานศพของพ่อดวงตาของเธอแสดงความหวาดกลัวออกมา ฉันสามารถเห็นความมืดมนผ่านดวงตาคู่นั้นไปได้ มันบ่งบอกถึงความทรงจำแสนทรมานที่เธอแบกรับจากบ้านหลังนี้รวมถึงคนที่นี่ กันเนอร์จะต้องแบกรับความมืดมนแบบเดียวกันนี้เพราะฉันด้วยไหมนะ? เพราะสิ่งที่ฉันทำลงไปใช่ไหม?ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยฉันไม่ได้กลับมาที่บ้านเท่าไรนักหลังจากที่เธอกับโรแวนแต่งงาน แต่ฉันก็อยู่ด้วยตอนที่เรายังเป็นเด็ก ฉันไม่ได้รู้สึกภาคภูมิที่จะบอกว่าฉันเองก็เหมือนกับคนอื่น ฉันไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย เราควรเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน แต่ฉันปฏิบัติกับเธอราวกับว่าเธอไม่คู่ควร เหมือนอย่างที่ทุกคนก็ทำกับเธอเมื่อมองเธอในตอนนี้ ฉันเห็นสิ่งที่คุณหมอมีอาเคยพูดให้ฟัง อดีตยังคงหลอกหลอนเอวาอยู่ มันยังคงทำให้เธอหวาดกลัวจากการที่ถูกปฏิบัติแบบนั้นตอนเป็นเด็ก เธอไม่สมควรเจอเรื่องแบบนั้น“ฉันขอโทษนะ” ฉันกล่าวแผ่วเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายสายตาท

ฮาร์เปอร์“ผมอยากให้คุณกับลิลลี่ไปที่หนึ่งด้วยกันหน่อยครับ” เกเบรียลประกาศออกมาฉันอยู่ในห้องนอนของเรา กำลังพับเสื้อผ้าที่ซักสะอาดอยู่ แน่นอนว่าเรามีแม่บ้านแต่ฉันไม่ชินกับการนั่งเฉย ๆ มันรู้สึกแปลกที่ฉันเคยชินกับการทำทุกอย่างด้วยตัวเองและตอนนี้มีคนอื่นมาทำสิ่งเหล่านั้นให้ฉัน ฉันชอบทำอะไรให้ยุ่ง ๆ ไว้ตลอด ฉันไม่สามารถใช้เวลาทั้งสุดสัปดาห์โดยไม่ทำอะไรเลยได้“พ่อแม่คุณมาทานข้าวเย็นที่บ้านนะคะ เกเบรียล ลืมไปแล้วเหรอ?” ฉันเอ่ยถามฉันหอบเสื้อผ้าที่พับแล้วบางส่วนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวแบบวอล์กอิน ซึ่งฉันนำไปใส่ในลิ้นชักอย่างเป็นระเบียบ เกเบรียลก็เหมือนกับฉัน เราเป็นคนที่มีระเบียบมาก แต่เลียมไม่เป็นแบบนั้นและมันเคยทำให้ฉันหงุดหงิดจนแทบบ้าตอนที่ฉันกับเลียมแต่งงานกันก็ต้องหาวิธีที่จะอยู่ร่วมกันโดยยอมรับข้อบกพร่องของกันและกันให้ได้ มันไม่ง่ายเสมอไป แต่เราก็พบวิธีที่จะประนีประนอมกันได้ฉันเดินออกมาจากห้องแต่งตัวและพบว่าเขานั่งอยู่บนเตียง เขากำลังพับเสื้อผ้าบางส่วนที่วางอยู่บนเตียง"เปล่า ผมไม่ได้ลืม" เขาเอ่ยตอบพร้อมวางผ้าที่พับแล้วทับบนกองอื่น ๆ "แต่พ่อแม่กว่ามาถึงก็เย็นแล้ว เรายังมีเวลาอี

ฉันจ้องมองเขาด้วยความงุนงง ฉันพยายามพูดแต่ไม่มีอะไรออกมาจากปาก ขณะที่ดวงตายังคงเลื่อนจากเกเบรียลไปมองบ้านหลังนี้"บ้านหลังนี้สวยมากค่ะ" ลิลลี่ร้องออกมา ความตื่นเต้นปรากฏชัดขณะที่เธอกระโดดสลับเท้าไปมา ราวกับว่าเธออยากทิ้งเราไปสำรวจบ้านแทบตาย "เราจะอยู่ที่นี่กันเหรอคะ? นี่คือบ้านใหม่ของเราใช่ไหม?"ดวงตาของเกเบรียลละจากฉันและเลื่อนไปที่ลูกสาวของเราซึ่งกำลังยิ้มกว้าง "ถ้าแม่ชอบ ก็ตามนั้นแหละลูก นี่จะเป็นบ้านใหม่ของเรา"ดวงตาของฉันกลับไปมองที่บ้าน ฉันจ้องมองมันด้วยความทึ่งเล็กน้อยคฤหาสน์ตั้งตระหง่านอยู่บนฉากหลังของเนินเขาที่ทอดยาว ความยิ่งใหญ่ปรากฏชัดจากทุกมุม เป็นการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างองค์ประกอบคลาสสิกและทันสมัย ภายนอกเป็นหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่ส่องประกายระยิบระยับในแสงแดด งานหินที่ซับซ้อนประดับประดามุมและซุ้มโค้ง เพิ่มสัมผัสแห่งความสง่างามเหนือกาลเวลาทางเข้าถูกครอบด้วยประตูไม้สูงตระหง่านคู่หนึ่ง แกะสลักด้วยลวดลายประดับและขนาบข้างด้วยเสาที่มีร่อง เหนือประตู หน้าต่างโค้งที่สง่างามพร้อมลูกกรงเหล็กดัดประดับช่วยให้แสงธรรมชาติส่องเข้ามาในห้องโถงใหญ่สวนเขียวชอุ่มได้รับการดูแลอย่างดี

“แล้วทำไมฉันถึงต้องยอมให้ทั้งสองคนหลอกล่อด้วยนะ?” ฉันเอ่ยถามด้วยความรู้สึกหงุดหงิดขณะจ้องมองเกเบรียลและลิลลี่ “เราจะสายกันแล้วนะ”ทั้งสองไม่ได้ดูรู้สึกผิดกันเลย ลิลลี่เผยยิ้มออกมา ดวงตาเปล่งประกายด้วยความสุขขณะเกเบรียลก็เผยยิ้มเช่นกัน ทั้งคู่ดูมีความสุขกันมากฉันถอนหายใจอย่างยอมแพ้และนึกสงสัยว่าฉันจะทำอย่างไรกับสองคนนี้ ฉันมองเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าสองพ่อลูกร่วมมือกันหลอกล่อฉันและรุมฉันได้เสมอเลยฉันจ้องลิลลี่ด้วยสายตาหยอกล้อ “นี่ลูก ไหนบอกว่าอยู่ข้างแม่ไง?”“แม่ต้องเปิดใจยอมรับมันเป็นเรื่องสนุกก่อน ถูกไหมคะ? เธอเอ่ยถามแทนพร้อมวางมือไว้ที่มือฉันและเกเบรียลที่นั่งอยู่เธอดูมีความสุขมากเลย ความจริงเธอดูมีความสุขมากขึ้นตั้งแต่เรากลับมาอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าเดิมเราก็มีความสุขกันอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่สุขขนาดนี้ลิลลี่เติบโตขึ้นมาพร้อมเลียม แต่ก็ไม่มีอะไรเหมือนกันกับตอนที่เธออยู่กับเกเบรียลเลย อาจเพราะเขาเป็นพ่อแท้ ๆ ก็เป็นได้ หรืออาจเพราะทั้งสองมีหลายอย่างเหมือนกันก็ได้เช่นกัน ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร สิ่งที่รู้จริง ๆ ก็คือทั้งสองสามารถปรับตัวเข้าหากันได้ง่ายดาย ไม่เหมือนกับตอนของเลียม

"ฉันรู้ว่าหนูกำลังสับสนอยู่ แต่เหตุผลที่ฉันเล่าเรื่องนี้ให้ฟังก็เพราะฉันอยากให้หนูให้โอกาสเกเบรียลนะ ฉันรู้ว่าเขาทำผิดพลาด แต่เมื่อมองเขาในตอนนี้ ฉันบอกได้ว่าเขารักหนู ลูกชายของฉันสืบทอดความโง่เขลาจากพ่อมาตอนพูดถึงเรื่องผู้หญิงที่พวกเขารัก แม้ว่าส่วนหนึ่งของความโง่เขลาของโรแวนจะเป็นเพราะพวกเรา ในฐานะพ่อแม่ ทั้งฉัน แอนโทนี และพ่อแม่ของเอมม่า เราทำให้เขาเสียคนกันเอง"“คุณซาร่าคะ…” ฉันเริ่มพูด แต่เธอขัดจังหวะเสียก่อน“ดูเหมือนว่ามันจะสืบทอดในตระกูลมาเรื่อย ๆ เลยนะ ขอเดาเลยนะว่าที่เขาชอบพูดกันว่า ‘ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น’ เนี่ยมันเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน เพราะลูกชายทั้งสองคนก็ต่างพากันทำให้ผู้หญิงที่รักต้องเจ็บปวดกันทั้งคู่ แบบเดียวกับพ่อของพวกเขาทำกับฉันเลย สิ่งที่อยากถามมากที่สุดเลยคือหนูจะให้โอกาสเขาอีกสักครั้งได้ไหม เพราะไอ้ที่เขาชอบพูดกันเนี่ยก็สามารถมองเป็นเรื่องดีได้เหมือนกัน ตอนที่ผู้ชายตระกูลวู้ดมีความรัก พวกเขาจะทุ่มหมดหัวใจและรักแรงด้วย ถ้าหนูยอมให้โอกาสเกเบรียลสักครั้ง เขาจะรักหนูอย่างไม่มีผู้ชายคนไหนรักได้เท่าเลย”ฉันยิ้มอย่างเป็นสุขเพราะเธอพยายามให้ฉันยอมยกโทษให้ลูกชาย“คุณซาร