LOGINShare
บทที่ 500
Related chapters
ธุลีใจ บทที่ 501
เอมม่าฉันรู้สึกประหม่า รู้สึกประหม่ามาก ๆ หัวใจเต้นแรงและแทบหายใจไม่ออก ฉันกำพวงมาลัยแน่นขณะพยายามสงบสติอารมณ์ความตื่นตระหนกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตัวฉันถ้าพูดตามตรง ฉันจะยอมรับว่าฉันสงสัยมาตั้งแต่คุยกับเอวา คำพูดโอ้อวดจอมปลอมจากผู้หญิงที่ในขณะนั้นมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ หลังจากเอวาออกไป การโอ้อวดจอมปลอมนั้นก็จางหายไป ความมั่นใจที่ฉันมีลดลงและฉันก็เริ่มสงสัยในการตัดสินใจที่ฉันทำฉันกระอักกระอ่วนและนึกสงสัยว่าฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ฉันสงสัยในการกระทำที่ฉันต้องการทำ ไม่มั่นใจว่าผลลัพธ์มันออกมาเป็นเช่นไร หรือว่าฉันจะทำให้เรื่องแย่ลงโดยการผลักดันตัวเองเข้าไปหาพวกเขาในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจที่จะเลื่อนแผนการออกไป มันทำให้ฉันประหลาดใจจริง ๆ ฉันไม่เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ฉันไม่เคยสงสัยตัวเองหรือการตัดสินใจของตัวเอง ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันก็จะไล่ตามมันอย่างเต็มที่เมื่อวานหลังจากที่ฉันคุยกับคุณหมอมีอา มันทำให้ฉันตาสว่าง เธอถามฉันว่าฉันแน่ใจเกี่ยวกับการแก้ไขสิ่งต่างๆ หรือไม่ ฉันแน่ใจ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองคำถามหนึ่งขณะกลับบ้าน ถ้าการอยู่ในชีวิตของ
ธุลีใจ บทที่ 502
ฉันรู้สึกอิจฉา อิจฉาที่เอวามีสิ่งนี้กับโนอาได้ แถมเธอยังมีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดกับกันเนอร์ด้วย ทำไมฉันถึงไม่ลืมตาตื่นจากความฝันโง่เง่านั่นก่อนที่มันสายเกินไปนะ? ความปรารถนาเดียวที่มีตอนนี้คือแม้ว่ากันเนอร์กับฉันจะไม่ได้สนิทกันมากเท่ากับที่โนอาสนิทกับเอวาก็ตาม แต่ก็ขอให้เราอยู่ในจุดที่เขาไม่เกลียดความตั้งใจของฉันก็พอ“ไม่แน่นอน ฉันสัญญาเลยจ้ะ” ฉันเอ่ยอย่างแผ่วเบาแม้ว่าน้ำเสียงจะติดขัดก็ตามเขาจ้องมองฉันด้วยสายตาเดือนดาลก่อนหันกลับไป“โนอา” ฉันเรียกก่อนเขาเดินจากไป แผ่นหลังแขาแข็งทื่อก่อนหันมามองข้ามไหล่ “ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่ปฏิบัติกับแม่ของเธอไม่ดี แถมยังเข้ามาคั่นกลางระหว่างพ่อกับแม่ของเธอด้วย ขอโทษจริง ๆ นะ”ฉันไม่ได้คาดหวังให้เขาตอบสิ่งใดกลับมาและเขาก็ไม่ตอบ เขาหันหลังกลับไปแทนและปล่อยให้ฉันยืนอยู่ตรงหน้าประตูคนเดียวฉันถอนหายใจพลางนึกสงสัยว่าฉันควรเข้าไปหรือยืนรอเอวาออกมาต้อนรับฉันดีนะ คำสอนของแม่ยังคงฝังแน่นอยู่ในหัวแม้ผ่านมาหลายปี ฉันจะไม่เข้าไปในบ้านของใครโดยไม่ได้รับเชิญไม่กี่วินาทีต่อมา เอวาก็เดินมาหาฉัน เรียกว่าโซเซมากกว่า หน้าท้องของเธอเด่นชัดขึ้นทุกครั้งที่เราเจอกัน
ธุลีใจ บทที่ 503
“เป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉันหยอกล้อพร้อมดันไหล่เธอ “ฉันแก่กว่าแท้ ๆ ก็ควรฉลาดกว่าสิ”“ประสบการณ์จะสอนให้เราเป็นผู้ใหญ่เองไง” เธอยักไหล่พร้อมส่งยิ้มให้ “ความรักมันผลักดันให้เราทำในสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อลูกเสมอ ดังนั้นตราบใดที่มีความรักนำพา มันก็นำสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ลูก ๆ เสมอและเราก็จะยึดสิ่งนั้นเป็นที่ตั้งได้ด้วย”เราต่างเงียบใส่กันครู่หนึ่ง และฉันก็กำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เธอพูด มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนผิดพลาดน้อยลงเมื่อรู้ว่าแม้แต่เอวาเองก็ยังนึกสงสัยบ้าง ทั้ง ๆ ที่สำหรับฉันแล้ว เอวาเป็นคุณแม่ตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบ“แล้วไอริสอยู่ไหนล่ะ?” ฉันเอ่ยถามพร้อมมองไปรอบ ๆ สังเกตว่าฉันไม่เห็นแม่ตัวน้อยตั้งแต่มาถึง“อยู่ในห้องกับโรแวนน่ะสิ กำลังเล่นดื่มชากันอยู่” คำตอบของเธอมาพร้อมรอยยิ้มฉันอดระเบิดเสียงหัวเราะไม่ได้ “โรแวนน่ะเหรอ? เล่นดื่มชา?”มันฟังดูแปลกพิลึก ดูไม่ปกติสักนิดเดียว ฟังดูเหมือนว่าเรากำลังพูดถึงคนอื่นอยู่ เป็นโรแวนที่แปลกไปตอนนี้ฉันจินตนาการถึงภาพเขาแต่งหน้า ทาเล็บ พอกผิว เมื่อคิดอย่างนั้นอยู่คนเดียว ฉันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาและเอวาก็ร่วมด้วยอีกอย่างหนึ่งฉ
ธุลีใจ บทที่ 504
ฉันไม่รู้หรอก แต่ไม่มั่นใจว่าเพราะเหตุใด เมื่อได้รับคำขอโทษจากเขาถึงได้เหมือนได้ปล่อยวางบางสิ่ง“มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอกค่ะ แล้วก็ไม่ต้องขออภัยอะไรด้วย ฉันควรรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเราไม่ได้เกิดมาคู่กัน ความรักของเราตอนนั้นมันเป็นความฉาบฉวย และไม่ได้ยั่งยืนอะไรเลย ฉันบอกเลยว่าถ้าไม่ได้พ่อแม่เราพูดยุกัน เราก็คงไม่ได้คบกันหรอกโรแวนหัวเราะออกมาก่อนส่งยิ้มให้ “นี่คุณก็รู็สึกเหมือนกันเหรอว่าเพราะพ่อแม่ เราถึงได้คบกันน่ะ? พ่อแม่เราเอาแต่พูดกันนะว่าเราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันขนาดไหนแล้วเรื่องอื่น ๆ อีกเป็นกอง พอเราได้ฟังแบบนั้นบ่อย ๆ เข้าเราก็เริ่มคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ”“ใช่เลยค่ะ ฉันคิดเลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ เราก็ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ไม่ว่าเราจะหันไปทางไหนก็เจอแต่คนบอกว่าคู่เรามันกิ่งทองใบหยก เว้นเอวาไว้คนหนึ่งนะ” ฉันยิ้มเมื่อจำได้ว่าเธอเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบเรื่องที่โรแวนกับฉันคบหากัน“ผมคิดว่าเธอคงเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นน่ะสิ” โรแวนเอามือลูบใบหน้าและพูด “อาจถึงขั้นเป็นญาณหยั่งรู้เลยก็ได้ เธอถึงได้รู้ว่าเราไม่ได้เกิดมาคู่กัน”สิ่งที่เขาพูดมานั้นมันจริงแท้แน่นอน เอวาอาจเป็นคนเดียวที
ธุลีใจ บทที่ 505
ฉันหยิบกล่องใบสุดท้ายขึ้นมาและมองไปรอบ ๆ ห้อง ห้องนี้เป็นที่หลบภัยของฉันในช่วงสองปีที่ผ่านมาห้องนี้เป็นห้องของฉันตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฉันได้เปลี่ยนแปลงมันเมื่อฉันเติบโตเป็นหญิงสาว การตกแต่ง สีและเฟอร์นิเจอร์ ฉันเปลี่ยนทุกอย่างให้เข้ากับผู้หญิงที่ฉันอยากเป็นฉันร้องไห้ในห้องนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าโรแวนนอนกับเอวา... หลายปีต่อมา ในห้องเดิมนี้ฉันบรรเทาแผลใจหลังจากตระหนักถึงความเจ็บปวดและความเจ็บช้ำทั้งหมดที่ฉันก่อขึ้นมันกลายเป็นที่ที่ฉันสบายใจที่จะอยู่ที่สุด สถานที่เดียวที่ฉันสามารถวิ่งหนีและซ่อนตัวได้ สถานที่เดียวที่ฉันสามารถพังทลายโดยไม่มีใครเห็นว่าฉันแตกสลายขนาดไหน หากกำแพงพูดได้ คงบอกว่าพวกมันเห็นอะไรมาบ้าง ความลับที่ฉันซ่อนไว้ ความคิดแสนน่ากลัวเเรื่องจบชีวิตตนเองแต่ตอนนี้ฉันคงต้องบอกล่ามันเสียแล้ว ฉันรู้ว่าฉันจะยังคงนอนที่นี่ตอนที่กลับมาพักค้างคืนที่บ้าน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันรู้สึกเหมือนฉันต้องบอกลาแล้ว มันให้ความรู้สึกถึงจุดจบบางสิ่ง ราวกับว่าในที่สุดฉันก็ปล่อยความทรงจำจากสองปีที่ผ่านมา มันรู้สึกเหมือนเดินทางมาถึงตอนสุดท้าย“พร้อมหรือยัง
ธุลีใจ บทที่ 506
ฉันจ้องมองพี่ชายไม่วางตา ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่าฉันหลงทางกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตมากจนลืมมองคนที่อยู่ข้าง ๆ ไปเสียสนิทนั่นแหละคือปัญหาของโรคซึมเศร้า คุณมองไม่เห็นความทุกข์ทรมานของคนอื่นเพราะคุณมัวแต่จดจ่ออยู่กับตัวเองมากเกินไป ฉันปล่อยให้ชีวิตไหลผ่านไปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้มีส่วนร่วมกับคนรอบข้าง อันที่จริงฉันดึงความสนใจของทุกคนมาที่ตัวเอง เพราะพวกเขากังวลเรื่องสุขภาพจิตของฉันมากฉันไม่ได้หยุดมองเลยว่าแม่กำลังเผชิญกับความรู้สึกผิดของแม่เองอย่างไร ไม่ได้หยุดมองทราวิสที่ต้องแบกรับน้ำหนักบาปของตัวเองรวมถึงบริษัทขนาดไหน ฉันไม่ได้หันกลับมามองใครเลยนอกจากตนเองฉันรู้สึกแย่มากเมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่ฉันทำให้พวกเขาต้องเจอ ความกังวล ความทุกข์ทรมาน ความเจ็บปวด ฉันรู้ว่าตนเองไม่อยากเห็นพวกเขาอยู่ในสภาพที่ฉันเคยเป็น มันคงเจ็บปวดที่รู้ว่าฉันช่วยพวกเขาไม่ได้จริง ๆ เพราะพวกเขาไม่ยอมรับความช่วยเหลือ ฉันเข้าใจสิ่งนั้น ดังนั้นฉันจึงเข้าใจว่ามันก็เหมือนที่ฉันต้องรับมือกับตัวเอง."ขอโทษนะคะ" ฉันกระซิบ เอามือลูบผมฉันต้องเข้าร้านทำผมแล้วจริง ๆ จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันตัดผ
ธุลีใจ บทที่ 507
ฉันมองไปที่บ้านของเอวา และมันก็เหมือนกับที่ฉันจำได้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มันก็ยังเหมือนเดิม ฉันรู้ว่านี่เป็นบ้านคนละหลังกัน แต่เมื่อได้มองมันทำให้ฉันย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน เมื่อสิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปหลังจากพ่อเสียชีวิตฉันจำได้ว่ามาที่บ้านของเธอแล้วก่นด่าเรื่องไม่ใช่เรื่องออกมาเพราะฉันรู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียโรแวนไปอีกครั้ง และมันเป็นความผิดของเธอ พระเจ้า ฉันรู้สึกอับอายที่ตนเองพูดเรื่องแบบนั้นรวมถึงสิ่งที่ทำกับเธอไปทั้งหมด ฉัยยุแหย่เธอไม่หยุด เมื่อเธอหมดความอดทนและสู้กลับ ฉันก็กลับไปหาโรแวนและโกหกออกมาฉันอิจฉาเธอมาตลอด อิจฉาที่แม้ว่าโรแวนจะไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอดีนัก แต่เขาก็แต่งงานกับเธอมาเกือบสิบปี มันยังทำให้ฉันหงุดหงิดที่เขาซื่อสัตย์ต่อเธอแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเธอ เราไม่เคยนอนด้วยกันตอนที่เราคบหากัน แต่ฉันรู้จักผู้ชายเป็นอย่างดี ไม่มีทางที่เขาจะถือพรหมจรรย์มาตลอดเก้าปีหรอกในตอนนั้น มันรู้สึกเหมือนมีมีดแทงอยู่ในใจเมื่อฉันคิดว่าพวกเขานอนด้วยกัน ฉันรู้ว่ามันเกิดขึ้นแม้ว่าเอวาจะไม่ได้ย้ำให้ฉันเห็นก็ตาม ในหัวของฉัน ฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเขานอกใจและไปมีบ้านเล็กบ้านน้อย มันคงเจ็บปวด
ธุลีใจ บทที่ 508
ภายในสะอาดหมดจดราวกับจะส่องประกาย เธอเล่าให้ฉันฟังว่าปกติแล้วเธอจะให้คนมาทำความสะอาดอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง ดังนั้นฉันจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการทำความสะอาดเลย นอกจากนี้ยังมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน เนื่องจากเอวาไม่ได้ขนย้ายอะไรออกไปเลย ยกเว้นเตียงของโนอาและเปลของไอริสเท่านั้นแม้ว่าบ้านหลังนี้จะไม่ได้ถูกใช้งานมาสองปีแล้ว แต่ก็ยังคงอบอวลไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ควรจะเป็น มันยังคงรักษาความอบอุ่นบางอย่างไว้ได้ เอวามีพรสวรรค์ในการเปลี่ยนบ้านให้กลายเป็นที่พักใจจริง ๆ คอนโดเพนต์เฮาส์ของฉันไม่เคยให้ความรู้สึกแบบนี้เลย มันรู้สึกเย็นชาเป็นแค่ที่อยู่อาศัย ไม่ใช่ที่พักใจเลยฉันสะดุ้งตอนที่ทราวิสเดินเข้ามาพร้อมกับกล่อง เขามองฉันอย่างสงสัย แต่ฉันหันหลังให้และไม่สนใจ ฉันเดินออกไปที่รถเพื่อขนของเข้าไปข้างในเราขนของลงมาและย้ายเข้าบ้านทั้งหมดในเวลาไม่นานนัก สิบห้านาทีหรือน้อยกว่านั้น ฉันมีของไม่มากนัก เพราะฉันหมดความหลงใหลในการช้อปปิ้งไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ซื้ออะไรใหม่ ๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา"ดูเหมือนว่าเราจะเสร็จแล้วนะ" ทราวิสพึมพำพลางมองไปที่บันไดพลางยกมือเท้าเอว"อืม" ฉันตอบ "ฉันอยากทำอาหาร
Latest chapter
ธุลีใจ บทที่ 534
กันเนอร์มีน้องชายแล้ว งงกันอยู่ใช่ไหมคะ? เพราะเมื่อกี้ฉันกับเอวากำลังคุยเรื่องแฟนกันอยู่เลย เชสไม่ใช่ลูกชายของฉันค่ะ เขาเป็นลูกชายตัวน้อยของคาลวินและคินลีย์ พวกเขาแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วแล้วมีเชสตัวน้อยน่ารักคนนี้เป็นลูกน้อยคาลวินและฉันสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่อุบัติเหตุ เหมือนกับกันเนอร์ เขายกโทษให้ฉัน และพวกเราก็สามารถสร้างมิตรภาพที่สวยงามได้คินลีย์เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เธอเข้ากับพวกเราทุกคนได้ เธอใจดีและน่ารัก และที่สำคัญที่สุด เธอทำให้คาลวินมีความสุขและปฏิบัติต่อกันเนอร์เหมือนลูกชายของเธอเอง"ไม่จ้ะ ไม่เคยเกินจริงเลย" เอวาแก้ตัว "น้าแค่อยากให้แม่หนูเล่าเรื่องทนายความน่ารักที่ที่ทำงานให้ฟังมากกว่านี้""ผมขอจบตรงนี้นะครับ ไปดีกว่า" เขาพูด ดูเหมือนจะขยะแขยงเล็กน้อย "แม่ดูน้องได้ใช่ไหมครับ หรือผมควรจะพาน้องไปด้วย?"“แม่สบายมากจ้ะ…ไปเล่นกับเพื่อน ๆ เถอะ”เขาพยักหน้าก่อนที่จะวิ่งไปหาโนอาและคนอื่น ๆ คาลวินใจดีพอที่จะแก้ไขข้อตกลงเรื่องการดูแลบุตร ตอนนี้พวกเราดูแลกันเนอร์ร่วมกัน ลูกอยู่กับคาลวินวันธรรมดาและใช้วันหยุดสุดสัปดาห์กับฉัน"เอาล่ะ กลับมาเรื่องผู้ชายน่ารักคนนั้นก่อนนะ
ธุลีใจ บทที่ 533
สามปีต่อมาเอมม่า"จริงจังนะ เอมม่า เมื่อไหร่เธอจะหาแฟนสักที?" เอวาเอ่ยถามพร้อมนั่งลงข้าง ๆ ฉันฉันมองออกไปที่สวนหลังบ้านและยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของเจมส์ลูกชายของทราวิสและเล็ตตี้ ซึ่งตั้งชื่อตามพ่อของพวกเราและเจมส์กำลังจะอายุครบหนึ่งขวบเล็ตตี้และทราวิสแต่งงานกันเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ทราวิสคุกเข่าขอเธอแต่งงานทันทีที่ฉันได้สติขึ้นหลังจากอุบัติเหตุที่เกือบจะพรากชีวิตฉันไป คุณอาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนขับรถคนนั้น เขาถูกจำคุกห้าปีในข้อหาขับรถโดยประมาท ฉันหวังว่าเขาจะได้รับบทเรียนนะกลับมาที่ทราวิสและเล็ตตี้ ฉันคิดว่าการเห็นฉันอยู่ในโรงพยาบาลทำให้เขารู้ว่าชีวิตสั้นแค่ไหน เขาขอเธอแต่งงานและเล็ตตี้ก็ตอบตกลง พวกเขาแต่งงานกันซึ่งเป็นงานแต่งงานฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามตอนนี้ัฉันได้กลายเป็นเพื่อนกับเอวาก็เลยถูกดึงเข้ามาในวงจรนี้ด้วย คอนนี่และรีเปอร์แต่งงานกันแบบงานแต่งงานเล็ก ๆ ที่เป็นกันเองกับเพื่อนสนิทและครอบครัว สี่เดือนต่อมาทั้งสองก็อ้าแขนรับลูกสาวของพวกเขา เฮเวน ตอนนี้คอนนี่ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองซึ่งเป็นลูกสาวอีกคนฮาร์เปอร์และเกเบรียลก็กำลังจะมีลูกด้วยกันอีก
ธุลีใจ บทที่ 532
"ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องเบ่งเดี๋ยวนี้" ฉันคำรามพร้อมจับเสื้อเกเบรียลไว้ฉันรู้สึกบ้าไปแล้ว เหมือนฉันเสียสติไปแล้ว ความเจ็บปวดกำลังทำให้ฉันบ้าไปแล้วจริง ๆโชคดีที่พวกเราไปถึงห้องคลอดก่อนที่ฉันจะคลอดลูกตรงทางเดินของโรงพยาบาล ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเดินไปถึงห้องคลอด และเจ้าหน้าที่ก็เริ่มเตรียมพร้อมให้ฉันเอวาอยู่ในห้องเรียบร้อย ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีคนเข้าใจความรู้สึกตอนที่ช่องคลอดฉีกออกเป็นสองส่วนเพื่อให้เด็กตัวน้อย ๆ ออกมาดูโลก"ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันกัดฟันพูด ก่อนที่จะยกตัวขึ้นและเบ่งสุดแรงฉันสาบานว่าฉันรู้สึกเหมือนก้นจะแตกและมันก็เพิ่มความเจ็บปวดให้ฉันมากขึ้น"ความผิดคุณเลย!" ฉันกรีดร้องใส่เกเบรียลขณะที่จับมือเขาไว้แน่นฉันจ้องเขม็งไปที่เขา ลมหายใจถี่กระชั้น และรูจมูกบานออกเพื่อพยายามสูดอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด"เตรียมนะ เธอ เบ่งเลย" เอวาเร่งเร้าฉันขณะที่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากให้ฉัน "เกเบรียลไม่สำคัญแล้วตอนนี้""อ้าว ใจร้ายนะ เอวา" เกเบรียลพึมพำพร้อมจ้องเขม็งไปยังเอวา เธอจ้องเขม็งกลับราวกับจะบอกให้เขาหุบปากและทำตามน้ำไปฉันบีบมือพวกเขาเมื่อมดลูกหดตัวอีกครั้ง และฉันก็ออ
ธุลีใจ บทที่ 531
"สบายมากจ้ะ หมีน้อยลิลลี่ แม่กำลังจะคลอดลูก... จำที่แม่บอกหนูได้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนถึงเวลาแบบนี้?"เธอพยักหน้า "ค่ะ แม่บอกว่าแม่จะเจ็บท้อง แต่หนูไม่ต้องห่วง เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้น้องเกิดมาค่ะ""ดีมากจ้ะ" ฉันเบ้หน้าเมื่อการหดเกร็งตัวจู่โจมฉันอีกครั้ง "นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ดังนั้นอย่ากลัวไปนะจ๊ะ"เกเบรียลจับมือและช่วยให้ฉันเดินออกจากห้อง ฉันหายใจเข้าทางจมูกและหายใจออกทางปาก แต่พูดตามตรงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"หนูแค่ไม่เข้าใจน่ะค่ะ ทำไมแม่ต้องเจ็บด้วย? ทำไมเด็กถึงออกมาจากท้องแม่ไม่ได้โดยไม่ทำให้แม่เจ็บล่ะคะ?"สิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดคือทำให้ลูกสาวหวาดกลัวโดยต้องอธิบายให้เธอฟังว่าความเจ็บปวดนั้นจำเป็นสำหรับการออกแรงเบ่งเด็กออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะอยากรู้ว่าทำไมต้องเบ่งลูกออกมาด้วย และฉันจะต้องอธิบายว่าเพราะลูกตัวใหญ่และทางออกเล็กกว่า ดังนั้นการหดเกร็งตัวเหล่านั้นจึงจำเป็นสำหรับการเบ่งลูกออกมา จากนั้นเธอจะอยากรู้ว่าทางออกนั้นคืออะไร และฉันจะต้องบอกเธอว่าลูกออกมาทางนั้นอย่างไรเล่าอย่างที่คุณเห็น นั่นไม่ใช่บทสนทนาที่เธอเตรียมใจรับได้นัก เธอจะตกใจกลัวเมื่อรู้ว
ธุลีใจ บทที่ 530
ฮาร์เปอร์ฉันขยับตัวไปมาบนเตียงโดยพยายามหาท่าที่สบายที่สุด พูดตามตรงฉันดูเหมือนปลาวาฬและรู้สึกเหมือนปลาวาฬด้วย ฉันกำลังพับผ้าอยู่เพราะดูเหมือนว่านั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันได้รับอนุญาตให้ทำเกเบรียลดูแลฉันมากเกินความจำเป็นตั้งแต่เขารู้ว่าฉันตั้งครรภ์ ฉันแทบห้ามขยับร่างกายเลยเพราะอาจทำให้เขาตื่นตระหนกไปหมด ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ฉันแทบบ้า แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันน่ารักดีฉันเผยยิ้มเมื่อนึกถึงตอนตั้งท้องลิลลี่ เลียมดูแลฉันดีเหมือนกัน เขาไม่ได้ดูแลฉันมากเกินความจำเป็นอย่างที่เกเบรียลทำ แต่เขาก็ดูแลฉันอยู่ดี หมายถึงเขาเคยวิ่งไปซื้อของที่ร้านกลางดึกเพราะฉันรู้สึกหิวโดยไม่บ่นสักคำ มีแต่ผู้ชายที่ใส่ใจเท่านั้นที่จะทำแบบนั้นการตั้งครรภ์ครั้งนี้แตกต่างจากการตั้งครรภ์ลิลลี่ในหลาย ๆ ด้าน ตัวอย่างเช่น ตอนท้องลิลลี่ ฉันแทบไม่แพ้ท้องเลย แต่ครั้งนี้ฉันแพ้ท้องตอนเย็นด้วย และมันอยู่ไปถึงช่วงเข้าเดือนที่สี่ มันแย่จริง ๆ ที่ต้องรู็สึกแย่ตลอดเวลาแล้วก็เรื่องความอยากอาหาร ตอนท้องลิลลี่ ฉันอยากกินของหวาน ๆ แต่ครั้งนี้ฉันอยากกินของคาวและเค็มมากกว่า มันบ้ามาก ฉันไม่อยากกินของหวานเลยตั้งแต่รู้ว่าตัวเองท้อง อย่าพูดถึ
ธุลีใจ บทที่ 529
ผมนั่งอยู่ข้าง ๆ กันเนอร์และพวกเรามาอยู่ที่โรงพยาบาลกันทุกวัน ทางโรงเรียนของกันเนอร์เข้าใจสถานการณ์ดี เขาเลยไม่ต้องไปโรงเรียน โนอามาเยี่ยมเขาทุกวันและนำการบ้านมาให้เสมอ"พวกเราเคยคุยกันด้วยนะครับ โนอาบอกผมว่าเขารู้สึกยังไง มันรู้สึกดีที่ได้คุยกับเขาเรื่องนี้ ได้คุยกับคนที่เคยผ่านมันมาและเข้าใจว่ามันยากแค่ไหน" เขาหยุดขณะที่คลายปมผมของผู้เป็นแม่ก่อนที่จะพูดต่อ "ไม่ต้องห่วงนะครับ แม่กับโนอาจะเข้ากันได้ดีตอนแม่รู้จักเขาดีขึ้นแล้ว"ขอร้องแหละ เอมม่า ได้โปรดตื่นเถอะ ฟื้นขึ้นมาเพื่อกันเนอร์เถอะนะ ผมขอเท่านี้จริง ๆ ผมภาวนา อ้อนวอนเธอในใจให้ลืมตาขึ้นมา"พวกเรายังเหลืออะไรต้องทำด้วยอีกตั้งเยอะ" กันเนอร์วางหวีลง "อะไรอีกเยอะที่พวกเรายังไม่เคยทำ ผมยังต้องรู้จักแม่ให้มากขึ้นนะครับ และแม่ก็ยังต้องรู้จักผมเหมือนกัน อีกอย่างแม่สัญญากับผมว่าจะให้ของขวัญผมทุกปีที่แม่พลาดไป แม่ให้มาหนึ่งชิ้นแล้ว เหลืออีกสิบเจ็ดชิ้นนะครับ"เช่นเดียวกับสี่วันที่ผ่านมา เอมม่าไม่ได้ตอบกลับ ไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวที่จะให้ความหวังว่าเธอจะหายดีเสียงถอนหายใจดัง กันเนอร์จับและจูบหลังมือเธอ "ผมไม่เคยได้พูดให้ฟังเลย แต่ผมรัก
ธุลีใจ บทที่ 528
เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีพลันหายไปและผมก็สะดุดกับคำพูดของคุณหมอ ผมไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เขาพูดหรือความหมายเป็นนัยของคำพูดนี้ได้อย่างเต็มที่เสียงอุทานอย่างตกใจดังขึ้นเต็มห้อง ทุกคนต่างจ้องมองแพทย์ราวกับเขาเป็นมนุษย์ต่างดาวจากนอกโลก"เธอจะได้สติไหมคะ? แล้วพวกเราเข้าเยี่ยมเลยได้ไหม?" เสียงของเอวาดังขึ้น"ตอนนี้ยังไม่ฟื้นครับ เธออยู่ในห้องฉุกเฉินและอนุญาตให้เฉพาะสมาชิกในครอบครัวใกล้ชิดเข้าเยี่ยมได้เท่านั้น" เขาตอบ "ผมจะจัดการให้ในอีกสักครู่... ขอตัวนะครับ ผมต้องไปตรวจเธออีกครั้ง"พวกเราจ้องมองแผ่นหลังคุณหมอขณะที่เขาเดินออกไป ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจอย่างยิ่งที่ได้ยินว่าเอมม่าอาจจะเดินไม่ได้อีกแล้วผมทรุดตัวลงนั่งเพราขาไม่เหลือเรี่ยวแรงจะยืนต่อไปได้อีกต่อไปผมไม่เข้าใจเลย ตอนนี้เธอกำลังฟื้นฟูสิ่งต่าง ๆ อยู่ และทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดี เธอฟื้นฟูความสัมพันธ์และประกอบชีวิตตนเองขึ้นมาใหม่ ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอได้นะ?***"แม่ผมจะฟื้นเมื่อไหร่ครับ?" กันเนอร์ถามแพทย์ที่กำลังยุ่งอยู่กับการตรวจดูอาการของเอมม่าตอนนี้เธอออกจากห้องฉุกเฉินได้แล้ว พวกเขาย้ายเธอออกมาเมื่อประมาณสองวัน
ธุลีใจ บทที่ 527
ผมพยายามเหยียดตัวแผ่นหลังตรง ขณะฝืนใจสร้างความกล้าหาญจอมปลอมให้กับตนเอง ผมพยายามพูดออกมาให้พยาบาลคนนั้นรู้ว่าตนเองยังไหว แต่ลิ้นกลับแข็งทื่อไปหมดและคำพูดก็ไม่ยอมหลุดออกจากปากเลยสักคำเธอตบไหล่ผมเบา ๆ "ดิฉันเข้าใจค่ะ ไปนั่งพักก่อนดีกว่า ดูเหมือนว่าลูกชายคุณต้องการพี่พักพิงในตอนนี้นะคะ พวกคุณควรเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจซึ่งกันและกัน"ผมทำได้เพียงอย่างเดียวคือพยักหน้าตอบรับก่อนเดินออกไป ผมเดินไปหากันเนอร์และนั่งข้าง ๆ ลูกชาย ก่อนดึงเขามานั่งบนตัก พวกเรากอดกัน เป็นที่ยึดเหนี่ยวให้กันและกันผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วตอนที่ผมรู้สึกว่ามีคนเขย่าตัวเรียก ผมมัวจดจ่อกับเอมม่าและเพิ่งเห็นว่าเอวากำลังจ้องมองอยู่ คิ้วเรียวขมวดมุ่น ริมฝีปากคว่ำลงและดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล"เรามากันหมดบ้านเลยค่ะ" เธอพึมพำเบา ๆ ก่อนที่จะนั่งข้าง ๆ “ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดอีกเหรอคะ?""ครับ" ผมเหมือนต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อเปล่งคำพูดออกมา"มันเกิดอะไรขึ้น?" ทราวิสเอ่ยถามพร้อมกับประคองผู้เป็นแม่ ซึ่งดูเหมือนจะสติหลุดลอยอยู่ในอ้อมแขนเธอเหมือนจวนเป็นลมอยู่รอมร่อ หรือไม่เธออาจกำลังรำลึกถึงอดีตเช่นกัน เพราะเวลาที่
ธุลีใจ บทที่ 526
ความเย็นยะเยือกเข้าปกคลุมร่างกาย ลมหายใจผมเริ่มถี่กระชั้น ผมรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อความเจ็บปวดในอกทวีความรุนแรงขึ้น ผมดึงกันเนอร์เข้ามาใกล้ตัวแล้วกอดเขาไว้ราวกับเขาเป็นลมหายใจของผมมันจะเป็นอย่างนี้ไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เธอต้องไม่เป็นอะไรสิผมพูดคำเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนบทสวดภาวนา เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมไม่เสียสติต่อให้ต้องเสียอะไรก็จะให้เธอจากไปตอนนี้ไม่ได้ ไม่ใช่ตอนที่กันเนอร์เพิ่งตัดสินใจให้โอกาสครั้งที่สองกับเธอและยอมรับเธอกลับเข้ามาในชีวิต ผมรู้จักลูกชายเป็นอย่างดี การที่เอมม่าจากโลกนี้ไปจะต้องทำให้เขาเสียใจมาก ความปรารถนาเดียวของกันเนอร์คือการมีแม่ การให้เอมม่าเป็นแม่และยอมรับเขา มันคงโหดร้ายหากในที่สุดเขาได้รับโอกาสนั้นแต่กลับต้องสูญเสียเธอไป"ไม่เป็นไรแล้วครับ ไม่เป็นไรแล้ว" เอริคประกาศ เสียงเต็มไปด้วยความโล่งใจผมไม่เคยมีความสุขกับการได้ยินคำพูดแบบนี้มาก่อน ความโล่งใจนั้นมากมายมหาศาล ขณะที่แสงแห่งความหวังเริ่มส่องประกายทะลุผ่านเมฆดำมืดที่ปกคลุมพวกเราผมทรุดตัวลงเอนพิงกายในรถพยาบาลนั้น ก่อนทอดถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก ผมเฝ้าดูสัญญาณชีพของเธออย่างไม่วางตา ภาวนาไ
