All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 501 - Chapter 510

เอมม่าฉันรู้สึกประหม่า รู้สึกประหม่ามาก ๆ หัวใจเต้นแรงและแทบหายใจไม่ออก ฉันกำพวงมาลัยแน่นขณะพยายามสงบสติอารมณ์ความตื่นตระหนกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตัวฉันถ้าพูดตามตรง ฉันจะยอมรับว่าฉันสงสัยมาตั้งแต่คุยกับเอวา คำพูดโอ้อวดจอมปลอมจากผู้หญิงที่ในขณะนั้นมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติ หลังจากเอวาออกไป การโอ้อวดจอมปลอมนั้นก็จางหายไป ความมั่นใจที่ฉันมีลดลงและฉันก็เริ่มสงสัยในการตัดสินใจที่ฉันทำฉันกระอักกระอ่วนและนึกสงสัยว่าฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ฉันสงสัยในการกระทำที่ฉันต้องการทำ ไม่มั่นใจว่าผลลัพธ์มันออกมาเป็นเช่นไร หรือว่าฉันจะทำให้เรื่องแย่ลงโดยการผลักดันตัวเองเข้าไปหาพวกเขาในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจที่จะเลื่อนแผนการออกไป มันทำให้ฉันประหลาดใจจริง ๆ ฉันไม่เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ฉันไม่เคยสงสัยตัวเองหรือการตัดสินใจของตัวเอง ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันก็จะไล่ตามมันอย่างเต็มที่เมื่อวานหลังจากที่ฉันคุยกับคุณหมอมีอา มันทำให้ฉันตาสว่าง เธอถามฉันว่าฉันแน่ใจเกี่ยวกับการแก้ไขสิ่งต่างๆ หรือไม่ ฉันแน่ใจ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองคำถามหนึ่งขณะกลับบ้าน ถ้าการอยู่ในชีวิตของ

“เป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉันหยอกล้อพร้อมดันไหล่เธอ “ฉันแก่กว่าแท้ ๆ ก็ควรฉลาดกว่าสิ”“ประสบการณ์จะสอนให้เราเป็นผู้ใหญ่เองไง” เธอยักไหล่พร้อมส่งยิ้มให้ “ความรักมันผลักดันให้เราทำในสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อลูกเสมอ ดังนั้นตราบใดที่มีความรักนำพา มันก็นำสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ลูก ๆ เสมอและเราก็จะยึดสิ่งนั้นเป็นที่ตั้งได้ด้วย”เราต่างเงียบใส่กันครู่หนึ่ง และฉันก็กำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เธอพูด มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนผิดพลาดน้อยลงเมื่อรู้ว่าแม้แต่เอวาเองก็ยังนึกสงสัยบ้าง ทั้ง ๆ ที่สำหรับฉันแล้ว เอวาเป็นคุณแม่ตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบ“แล้วไอริสอยู่ไหนล่ะ?” ฉันเอ่ยถามพร้อมมองไปรอบ ๆ สังเกตว่าฉันไม่เห็นแม่ตัวน้อยตั้งแต่มาถึง“อยู่ในห้องกับโรแวนน่ะสิ กำลังเล่นดื่มชากันอยู่” คำตอบของเธอมาพร้อมรอยยิ้มฉันอดระเบิดเสียงหัวเราะไม่ได้ “โรแวนน่ะเหรอ? เล่นดื่มชา?”มันฟังดูแปลกพิลึก ดูไม่ปกติสักนิดเดียว ฟังดูเหมือนว่าเรากำลังพูดถึงคนอื่นอยู่ เป็นโรแวนที่แปลกไปตอนนี้ฉันจินตนาการถึงภาพเขาแต่งหน้า ทาเล็บ พอกผิว เมื่อคิดอย่างนั้นอยู่คนเดียว ฉันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาและเอวาก็ร่วมด้วยอีกอย่างหนึ่งฉ

ฉันหยิบกล่องใบสุดท้ายขึ้นมาและมองไปรอบ ๆ ห้อง ห้องนี้เป็นที่หลบภัยของฉันในช่วงสองปีที่ผ่านมาห้องนี้เป็นห้องของฉันตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฉันได้เปลี่ยนแปลงมันเมื่อฉันเติบโตเป็นหญิงสาว การตกแต่ง สีและเฟอร์นิเจอร์ ฉันเปลี่ยนทุกอย่างให้เข้ากับผู้หญิงที่ฉันอยากเป็นฉันร้องไห้ในห้องนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าโรแวนนอนกับเอวา... หลายปีต่อมา ในห้องเดิมนี้ฉันบรรเทาแผลใจหลังจากตระหนักถึงความเจ็บปวดและความเจ็บช้ำทั้งหมดที่ฉันก่อขึ้นมันกลายเป็นที่ที่ฉันสบายใจที่จะอยู่ที่สุด สถานที่เดียวที่ฉันสามารถวิ่งหนีและซ่อนตัวได้ สถานที่เดียวที่ฉันสามารถพังทลายโดยไม่มีใครเห็นว่าฉันแตกสลายขนาดไหน หากกำแพงพูดได้ คงบอกว่าพวกมันเห็นอะไรมาบ้าง ความลับที่ฉันซ่อนไว้ ความคิดแสนน่ากลัวเเรื่องจบชีวิตตนเองแต่ตอนนี้ฉันคงต้องบอกล่ามันเสียแล้ว ฉันรู้ว่าฉันจะยังคงนอนที่นี่ตอนที่กลับมาพักค้างคืนที่บ้าน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันรู้สึกเหมือนฉันต้องบอกลาแล้ว มันให้ความรู้สึกถึงจุดจบบางสิ่ง ราวกับว่าในที่สุดฉันก็ปล่อยความทรงจำจากสองปีที่ผ่านมา มันรู้สึกเหมือนเดินทางมาถึงตอนสุดท้าย“พร้อมหรือยัง

ฉันมองไปที่บ้านของเอวา และมันก็เหมือนกับที่ฉันจำได้ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มันก็ยังเหมือนเดิม ฉันรู้ว่านี่เป็นบ้านคนละหลังกัน แต่เมื่อได้มองมันทำให้ฉันย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน เมื่อสิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปหลังจากพ่อเสียชีวิตฉันจำได้ว่ามาที่บ้านของเธอแล้วก่นด่าเรื่องไม่ใช่เรื่องออกมาเพราะฉันรู้สึกเหมือนกำลังสูญเสียโรแวนไปอีกครั้ง และมันเป็นความผิดของเธอ พระเจ้า ฉันรู้สึกอับอายที่ตนเองพูดเรื่องแบบนั้นรวมถึงสิ่งที่ทำกับเธอไปทั้งหมด ฉัยยุแหย่เธอไม่หยุด เมื่อเธอหมดความอดทนและสู้กลับ ฉันก็กลับไปหาโรแวนและโกหกออกมาฉันอิจฉาเธอมาตลอด อิจฉาที่แม้ว่าโรแวนจะไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอดีนัก แต่เขาก็แต่งงานกับเธอมาเกือบสิบปี มันยังทำให้ฉันหงุดหงิดที่เขาซื่อสัตย์ต่อเธอแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเธอ เราไม่เคยนอนด้วยกันตอนที่เราคบหากัน แต่ฉันรู้จักผู้ชายเป็นอย่างดี ไม่มีทางที่เขาจะถือพรหมจรรย์มาตลอดเก้าปีหรอกในตอนนั้น มันรู้สึกเหมือนมีมีดแทงอยู่ในใจเมื่อฉันคิดว่าพวกเขานอนด้วยกัน ฉันรู้ว่ามันเกิดขึ้นแม้ว่าเอวาจะไม่ได้ย้ำให้ฉันเห็นก็ตาม ในหัวของฉัน ฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเขานอกใจและไปมีบ้านเล็กบ้านน้อย มันคงเจ็บปวด

ฮาร์เปอร์"ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคุณถึงอยากให้พวกเรามาที่นี่กันนัก" ฉันบ่นพลางถูมือเข้าด้วยกันเพื่อสร้างความอบอุ่น"แล้วการที่ผมอยากเดินเล่นกับภรรยาในสวนสาธารณะมันผิดตรงไหนกันล่ะ?" เกเบรียลเอ่ยถาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความขบขัน การที่ฉันงอแงเช่นนี้ไม่ได้ทำให้ประกายในดวงตาของเขาลดลงเลย ความเป็นจริงดูเหมือนว่าเขาจะมองว่ามันน่ารักด้วยซ้ำ"ในเวลาทำงานเนี่ยนะคะ?" ฉันถามเพราะความสงสัย ดวงตากวาดมองสวนสาธารณะที่เรากำลังเดินอยู่ เพราะว่าตอนนี้สภาพอากาศอันหนาวเย็น ทำให้เราเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่อยู่ที่นี่"ผมเป็นเจ้านายนะครับ ฮาร์เปอร์ และคุณก็เป็นภรรยาผม เราจะทำอะไรก็ได้ตามใจที่เราต้องการ" เขาพูด พลางคว้ามือฉันและจับเอาไว้แน่น "ถ้าใครมีปัญหา ก็ให้ไปคุยกับยมบาลแทนแล้วกัน"แม้ว่าอากาศจะหนาวเย็นและฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่ฉันก็ลอบยิ้มออกมาเกเบรียลทำให้ฉันประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะความห่วงใย ความรัก และความใส่ใจนี้ ถ้าพูดตามตรง ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะมีความสุขกับเขาขนาดนี้ เขาทำให้ฉันประหลาดใจทุกเรื่อง"มันก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ดีนี่คะ" ฉันบอกเขาพร้อมมองขึ้นไปที่ร่างสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นต