บทที่ 504

ฉันไม่รู้หรอก แต่ไม่มั่นใจว่าเพราะเหตุใด เมื่อได้รับคำขอโทษจากเขาถึงได้เหมือนได้ปล่อยวางบางสิ่ง

“มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอกค่ะ แล้วก็ไม่ต้องขออภัยอะไรด้วย ฉันควรรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเราไม่ได้เกิดมาคู่กัน ความรักของเราตอนนั้นมันเป็นความฉาบฉวย และไม่ได้ยั่งยืนอะไรเลย ฉันบอกเลยว่าถ้าไม่ได้พ่อแม่เราพูดยุกัน เราก็คงไม่ได้คบกันหรอก

โรแวนหัวเราะออกมาก่อนส่งยิ้มให้ “นี่คุณก็รู็สึกเหมือนกันเหรอว่าเพราะพ่อแม่ เราถึงได้คบกันน่ะ? พ่อแม่เราเอาแต่พูดกันนะว่าเราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันขนาดไหนแล้วเรื่องอื่น ๆ อีกเป็นกอง พอเราได้ฟังแบบนั้นบ่อย ๆ เข้าเราก็เริ่มคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ”

“ใช่เลยค่ะ ฉันคิดเลยว่าถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ เราก็ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ไม่ว่าเราจะหันไปทางไหนก็เจอแต่คนบอกว่าคู่เรามันกิ่งทองใบหยก เว้นเอวาไว้คนหนึ่งนะ” ฉันยิ้มเมื่อจำได้ว่าเธอเป็นคนเดียวที่ไม่ชอบเรื่องที่โรแวนกับฉันคบหากัน

“ผมคิดว่าเธอคงเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นน่ะสิ” โรแวนเอามือลูบใบหน้าและพูด “อาจถึงขั้นเป็นญาณหยั่งรู้เลยก็ได้ เธอถึงได้รู้ว่าเราไม่ได้เกิดมาคู่กัน”

สิ่งที่เขาพูดมานั้นมันจริงแท้แน่นอน เอวาอาจเป็นคนเดียวที