All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 131 - Chapter 140

ฉันยักไหล่ “แล้วแต่เธอจะคิด”“แค่ฉันปริปาก โรแวนจะต้องเล่นงานเธอแน่… เรื่องนี้เราก็รู้กันดีนะเอวา เธอก็รู้ว่าฉันแค่บอกโรแวนว่าเธอหยาบคายกับฉันแล้วเขาก็จะมาระเบิดอารมณ์ใส่เธอทันที”ก่อนหน้านี้ ฉันคงยอมก้มหัวให้เธอเพราะฉันไม่อยากมีปัญหากับโรแวน ฉันจึงปล่อยให้เธอทำให้ฉันอับอาย เธอจะสนุกไปกับมันและรู้สึกมีอำนาจที่สามารถกดให้ฉันกลายเป็นคนไร้ค่าฉันยิ้มให้เธอ “เอาเลย ฉันไม่สนใจหรอก ทำไมเธอไม่หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเขาตอนนี้เลยล่ะ?” ฉันท้าทายเธอ“คิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ?”“ก็หวังว่าเธอจะกล้านะ” ฉันตอบอย่างพึงพอใจความนับถือตนเองที่ฉันคิดว่าฉันได้สูญเสียไปหลังจากที่อีธานทรยศฉันเริ่มกลับคืนมาอย่างช้า ๆ ฉันจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนมาทำให้ฉันตกต่ำที่สุดอีกครั้งเด็ดขาด“มีเรื่องอะไรกัน?” เสียงที่เคร่งขรึมกล่าวถามฉันเงยหน้าขึ้นและพบว่าโครินกำลังจ้องพวกเรา เราไม่ได้นับว่าเป็นเพื่อนกัน แต่เป็นคนรู้จักหรือจะเรียกว่าหุ้นส่วนทางธุรกิจมากกว่า บริษัทก่อสร้างของพ่อเธอเป็นบริษัทที่ฉันใช้ตอนสร้างบ้านเด็กกำพร้าของมูลนิธิโฮป เธอเป็นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ด้วย บริษัทก่อสร้างเป็นบริษัทในครอบครัวและเธอเป็นผู้ถื

ฉันเห็นแววตาที่เจ็บปวดของเธอแต่ฉันไม่สนใจ เธอทำให้ฉันเจ็บปวดมาหลายปีแล้ว นี่เทียบอะไรไม่ได้กับสิ่งที่ฉันต้องทนทุกข์จากน้ำมือของเธอและครอบครัวของเธอด้วยซ้ำอีกอย่างฉันไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงดูเจ็บปวด ฉันแน่ใจว่าเหตุผลเดียวที่เธออยู่ตรงนี้ก็เพื่อพยายามช่วยบริษัทของครอบครัวเธอ“มันเจ็บนะที่เธอคิดแบบนั้นกับฉัน ที่เธอคิดว่าเหตุผลเดียวที่ฉันขอโทษก็เพื่อที่ว่าฉันจะช่วยบริษัทได้ แต่ฉันก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง เพราะการกระทำของฉันเอง เธอจึงคิดว่าฉันไม่น่าเชื่อถือเลย”เมื่อมองดูเธอตอนนี้ คุณจะไม่สามารถบอกได้เลยว่าเธอคือผู้หญิงคนเดียวกันกับคนที่เคยด่าทอฉันเมื่อทำผิดพลาดเพียงเล็กน้อย คนที่เคยปฏิบัติกับฉันราวกับว่าฉันไม่สำคัญ มันแปลกมาก เราไม่เคยเปิดใจกัน ดังนั้นการนั่งอยู่ที่นี่ขณะที่เธอระบายความรู้สึกจึงค่อนข้างน่ากระอักกระอ่วนใจ“ฉันต้องการการให้อภัยจากเธอจริง ๆ ฉันอยากเป็นแม่ของเธอจริง ๆ ฉันอยากกอบกู้สิ่งที่ฉันทำลายไป ฉันอยากได้ความรักที่ฉันทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจกลับคืนมา”ฉันถอนหายใจ “ฉันไม่อยากจะใจร้ายนะ แต่ก่อนอื่นเลยคุณไม่ใช่แม่ของฉัน ผลการตรวจดีเอ็นเอที่ฉันมีที่บ้านเป็นหลักฐานได้ สอง คุณห

ฉันจะอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้ มันจะทำให้ฉันต้องสูญเสียมากกว่าที่ฉันเต็มใจจะเสีย ฉันเคยถึงจุดแตกหักมาแล้ว ฉันจะไม่เสี่ยงกลับไปสู่ความมืดมิดที่เกือบจะพรากชีวิตของฉันไปอีกฉันปีนขึ้นเตียงและนอนลง ไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ฉันร้องไห้ให้กับคนพวกนี้มามากพอแล้ว ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่สมควรได้รับอะไรจากฉันอีกไม่นาน ความเหนื่อยล้าก็ครอบงำฉัน ความเหนื่อยล้าทั้งทางอารมณ์และกายทำให้ฉันหมดแรง และฉันก็ผล็อยหลับสนิทไปโดยไม่ฝันอะไรเลยเมื่อฉันตื่นขึ้นก็เป็นเวลาประมาณสิบเอ็ดนาฬิกาบ้าเอ้ย! ฉันรีบลุกจากเตียงจนสะดุดล้ม ฉันควรจะไปรับโนอาตอนเก้าโมงเพราะโรแวนต้องบินไปประชุมที่เมืองอื่นฉันรีบอาบน้ำและเตรียมตัวให้พร้อม ซึ่งใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เมื่อเสร็จแล้วฉันก็รีบวิ่งลงบันไดโดยภาวนาว่าจะไม่สะดุดตกบันไดและคอหักซะก่อนฉันหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นโรแวนและโนอากำลังทานอาหารเช้าอยู่ในครัว เขาใส่สูทและกำลังทำแพนเค้ก มันแปลกมากเพราะฉันไม่เคยเห็นเขาทำอาหารมาก่อนเลย“แม่ ตื่นแล้วเหรอครับ” โนอาตะโกนถามในขณะที่อาหารเต็มปาก “ผมจะไปปลุกแม่แล้ว แต่พ่อบอกให้ปล่อยให้แม่นอน”“เกิดอะไรขึ้น?” ฉันถามด้วยความสับสน

“ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับแม่ ผมบอกแม่แล้วว่าผมอยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน และผมจะได้สิ่งที่ต้องการเสมอ” ความมุ่งมั่นปรากฏชัดในน้ำเสียงของเขาขณะที่เขาพูดอย่างนั้นฉันถอนหายใจ “ไม่ใช่คราวนี้นะลูกรัก”ความเงียบเข้าปกคลุมเราขณะที่เราขับรถ ไม่นานเราก็มาถึงย่านหรูที่พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ฉันขับรถไปที่ประตูไฟฟ้า หลังจากป้อนรหัสผ่านบนหน้าจอสัมผัสขนาดเล็กที่อยู่ด้านข้าง ประตูก็เปิดออก ธีโอให้รหัสผ่านกับฉันในกรณีที่ฉันต้องการไปเยี่ยมพวกเขาเราขับรถไปตามถนนเล็ก ๆ ที่มีต้นไม้เรียงรายสองข้างทาง เราใช้เวลาขับรถประมาณห้านาทีก็ถึงบ้านหลังใหญ่ที่สวยงามหลังหนึ่ง“ว้าว ที่นี่สวยมากเลยครับ น่าประทับใจกว่าบ้านคุณปู่คุณย่าเสียอีก” โนอาพูดโดยอ้างถึงบ้านพ่อแม่ของโรแวนฉันยิ้ม เขาคงจะแปลกใจน่าดูเมื่อฉันบอกว่านี่ก็เป็นบ้านของคุณตาคุณยายของเขาฉันจอดรถไว้หน้าสวนที่ได้รับการดูแลอย่างดี หลังจากที่ดับเครื่องแล้ว เราก็ลงจากรถ ฉันจับมือเขาแล้วเดินช้า ๆ ไปทางบ้านสายตาของโนอามองไปทั่วทุกหนแห่ง เขามองทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ความตื่นเต้นและความเกรงขามปรากฏชัดบนใบหน้าของเขาก่อนที่ฉันจะทันได้กดกริ่งประตู ประตูก็เปิดออ

“ผมอยากพาคุณไปกินข้าวเที่ยง” โรแวนทำให้ฉันประหลาดใจอีกครั้งฉันมองเขาด้วยความสงสัย “ทำไมคะ?”“ผมอยากให้เราคุยกัน”ฉันมองไปทั่วถนนเพื่อดูว่ามีแท็กซี่ไหม วันนี้ฉันมาที่นี่ด้วยแท็กซี่เพราะไม่อยากขับรถ“ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี เราไม่มีอะไรให้ต้องคุยกันเลย” ฉันหันกลับไปมองเขาอีกครั้งเขาสางผมสีดำของตัวเองอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย“โรแวน…” ฉันกำลังจะบอกให้เขารู้ว่าฉันกำลังจะไป แต่เขากลับขัดจังหวะฉัน สีหน้าของเขาดูเย็นชา“ผมไม่ยอมรับคำปฏิเสธ คุณจะยอมขึ้นไปเองหรือจะให้ผมต้องอุ้มคุณขึ้นรถ” เขากล่าวพร้อมชี้ไปที่รถของเขา“คุณไม่กล้าหรอก”“ก็ลองดูสิ เอวา”เขาเริ่มเข้ามาหาฉัน และฉันรู้ว่าเขากำลังจะทำตามที่เขาขู่เอาไว้แล้ว ฉันจึงหันหลังและกระแทกเท้าไปที่รถของเขาด้วยเสียงฮึดฮัดเขาปลดล็อกรถและฉันก็ขึ้นรถ ฉันจ้องเขาเขม็งเมื่อเขาขึ้นรถและสตาร์ตรถฉันเงียบไว้ ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุย ฉันโกรธและสับสนกับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมกะทันหันของเขา ฉันอยากได้โรแวนคนเดิมกลับมา คนที่ฉันเคยชิน ตัวตนนี้ของเขาเป็นสิ่งใหม่สำหรับฉันและฉันคาดเดาไม่ได้เลย ฉันไม่ชอบแบบนั้นเราไปถึงร้านอาหารที่ฉันไม่เคยไป