MasukShare
บทที่ 135
Bab terkait
ธุลีใจ บทที่ 136
“แม่ เราจะไปไหนกันเหรอครับ?” โนอาถามฉันขณะที่ฉันล็อคประตูบ้านฉันไม่ได้วางแผนสำหรับทริปเล็ก ๆ นี้ แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ โนราและธีโอโทรหาฉันมาหลายวันแล้ว พวกเขาต้องการสร้างความสนิทสนมกับฉัน แต่ฉันกลับเว้นระยะห่างกับพวกเขามาตลอดฉันจึงตัดสินใจว่าจะให้โอกาสพวกเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขารักฉันจริงหรือไม่ หากฉันยังคงผลักไสพวกเขา? และนอกจากนี้ฉันต้องการคนดี ๆ ในชีวิตมากกว่านี้“แม่มีคนบางคนที่อยากพาลูกไปเจอ” ฉันตอบพลางจับมือเขาไว้ขณะที่พาเขาไปที่รถของฉันขณะที่เรากำลังเดินไปที่รถ สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับรถขนย้ายซึ่งจอดห่างจากบ้านฉันไปไม่กี่เมตร“ดูเหมือนว่าจะมีคนย้ายเข้ามาอยู่” ฉันบอกโนอา “เรากำลังจะมีเพื่อนบ้านใหม่แล้วนะ”บ้านหลังนั้นว่างเปล่ามาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว โครงสร้างบ้านก็คล้ายกับบ้านฉัน เพียงแต่ว่าบ้านหลังนั้นดูใหญ่กว่าเล็กน้อย“หวังว่าพวกเขาจะมีลูกที่อายุเท่าผมนะครับ” โนอาพูดด้วยความตื่นเต้น “อย่าเข้าใจผมผิดนะครับแม่ ผมชอบที่นี่มาก แต่ที่นี่มีแต่คนแก่”ฉันหัวเราะกับเรื่องนั้น เมื่อฉันเลือกที่นี่ ฉันไม่รู้ว่าเราจะมีผู้สูงอายุที่คอยยุ่งเ
ธุลีใจ บทที่ 137
“ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับแม่ ผมบอกแม่แล้วว่าผมอยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน และผมจะได้สิ่งที่ต้องการเสมอ” ความมุ่งมั่นปรากฏชัดในน้ำเสียงของเขาขณะที่เขาพูดอย่างนั้นฉันถอนหายใจ “ไม่ใช่คราวนี้นะลูกรัก”ความเงียบเข้าปกคลุมเราขณะที่เราขับรถ ไม่นานเราก็มาถึงย่านหรูที่พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ฉันขับรถไปที่ประตูไฟฟ้า หลังจากป้อนรหัสผ่านบนหน้าจอสัมผัสขนาดเล็กที่อยู่ด้านข้าง ประตูก็เปิดออก ธีโอให้รหัสผ่านกับฉันในกรณีที่ฉันต้องการไปเยี่ยมพวกเขาเราขับรถไปตามถนนเล็ก ๆ ที่มีต้นไม้เรียงรายสองข้างทาง เราใช้เวลาขับรถประมาณห้านาทีก็ถึงบ้านหลังใหญ่ที่สวยงามหลังหนึ่ง“ว้าว ที่นี่สวยมากเลยครับ น่าประทับใจกว่าบ้านคุณปู่คุณย่าเสียอีก” โนอาพูดโดยอ้างถึงบ้านพ่อแม่ของโรแวนฉันยิ้ม เขาคงจะแปลกใจน่าดูเมื่อฉันบอกว่านี่ก็เป็นบ้านของคุณตาคุณยายของเขาฉันจอดรถไว้หน้าสวนที่ได้รับการดูแลอย่างดี หลังจากที่ดับเครื่องแล้ว เราก็ลงจากรถ ฉันจับมือเขาแล้วเดินช้า ๆ ไปทางบ้านสายตาของโนอามองไปทั่วทุกหนแห่ง เขามองทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ความตื่นเต้นและความเกรงขามปรากฏชัดบนใบหน้าของเขาก่อนที่ฉันจะทันได้กดกริ่งประตู ประตูก็เปิดออ
ธุลีใจ บทที่ 138
ฉันเคาะเท้าอย่างประหม่าในขณะที่รอให้ถูกเรียกชื่อ ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องรอของคลินิกเพื่อรอการนัดหมายจะบอกว่าฉันรู้สึกประหม่าก็ยังน้อยไป เพราะภายในใจของฉันกำลังวิตกกังวลทั้งหมดนี้รู้สึกเหมือนเดจาวู ฉันตั้งครรภ์ครั้งที่สองและตอนนี้ฉันต้องไปพบแพทย์ตามลำพัง ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคืออีธานไม่สามารถมาพบแพทย์กับฉันได้ ในขณะที่โรแวนเลือกที่จะไม่มากับฉันฉันพยายามอย่างหนักที่จะเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ จนกระทั่งเมื่อสองสามวันก่อน ฉันสังเกตเห็นว่ารอบเอวของฉันเริ่มใหญ่ขึ้น ท้องของฉันเริ่มโตขึ้น และในไม่ช้าทุกคนก็จะรู้ว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ฉันถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้าและจดบันทึกไว้ในใจว่าจะบอกพ่อแม่ของฉัน ฉันยังไม่กล้าเปิดเผยว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ลูกของอีธาน เหตุผลหลักคือเขายังเป็นลูกชายของพวกเขาอยู่ พวกเขาจะต้องรู้สึกแปลกมากเมื่อรู้ว่าลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขาตั้งครรภ์กับลูกบุญธรรมทุกอย่างก็ยุ่งเหยิงไปหมด แต่ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้ สิ่งที่ทำไปแล้วไม่อาจแก้ไขได้ ทารกคนนี้อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ว่าฉันจะชอบหรือไม่ก็ตาม ก็ไม่มีทางเลี่ยงข้อเท็จจริงเล็ก ๆ นี้ได้เลย“ผมรู้สึกได้ถึงความกังวล
ธุลีใจ บทที่ 139
“ผมอยากพาคุณไปกินข้าวเที่ยง” โรแวนทำให้ฉันประหลาดใจอีกครั้งฉันมองเขาด้วยความสงสัย “ทำไมคะ?”“ผมอยากให้เราคุยกัน”ฉันมองไปทั่วถนนเพื่อดูว่ามีแท็กซี่ไหม วันนี้ฉันมาที่นี่ด้วยแท็กซี่เพราะไม่อยากขับรถ“ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี เราไม่มีอะไรให้ต้องคุยกันเลย” ฉันหันกลับไปมองเขาอีกครั้งเขาสางผมสีดำของตัวเองอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย“โรแวน…” ฉันกำลังจะบอกให้เขารู้ว่าฉันกำลังจะไป แต่เขากลับขัดจังหวะฉัน สีหน้าของเขาดูเย็นชา“ผมไม่ยอมรับคำปฏิเสธ คุณจะยอมขึ้นไปเองหรือจะให้ผมต้องอุ้มคุณขึ้นรถ” เขากล่าวพร้อมชี้ไปที่รถของเขา“คุณไม่กล้าหรอก”“ก็ลองดูสิ เอวา”เขาเริ่มเข้ามาหาฉัน และฉันรู้ว่าเขากำลังจะทำตามที่เขาขู่เอาไว้แล้ว ฉันจึงหันหลังและกระแทกเท้าไปที่รถของเขาด้วยเสียงฮึดฮัดเขาปลดล็อกรถและฉันก็ขึ้นรถ ฉันจ้องเขาเขม็งเมื่อเขาขึ้นรถและสตาร์ตรถฉันเงียบไว้ ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุย ฉันโกรธและสับสนกับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมกะทันหันของเขา ฉันอยากได้โรแวนคนเดิมกลับมา คนที่ฉันเคยชิน ตัวตนนี้ของเขาเป็นสิ่งใหม่สำหรับฉันและฉันคาดเดาไม่ได้เลย ฉันไม่ชอบแบบนั้นเราไปถึงร้านอาหารที่ฉันไม่เคยไป
ธุลีใจ บทที่ 140
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย มื้อเที่ยงนั้นช่างน่าอึดอัดจริง ๆ เพราะเราทั้งคู่ต่างคนต่างนั่งกินเงียบ ๆ จิตใจของฉันสั่นคลอนจากคำขอโทษของเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาคาดหวังอะไรจากฉัน แต่ฉันหวังว่าคงไม่ใช่การให้อภัย อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ เขาก็พาฉันกลับบ้าน ระหว่างทางขณะขับรถก็เงียบเช่นกัน เราทั้งคู่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าจะยอมรับเขายังไง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเขาในภาพลักษณ์ใหม่นี้ ทุกอย่างใหม่และแปลกประหลาดมากทีเดียว“ขอบคุณ” ฉันบอกเขาเมื่อเราถึงบ้าน “ที่ไปพบแพทย์เป็นเพื่อนฉันและสำหรับมื้อเที่ยง”“ไม่เป็นไร” เขาพยายามยิ้มแต่แววตาเขาไม่ได้ยิ้มด้วยฉันพยักหน้าแล้วกำลังจะลงจากรถ แต่เขาหยุดฉันไว้ด้วยการคว้ามือฉัน“ผมอยากให้คุณบอกผมทุกครั้งที่คุณมีนัดพบแพทย์” เขาบอกฉัน สายตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉันฉันมองเขาอีกครั้ง ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจของเขา“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย?” ฉันถามด้วยความสับสนขณะดึงมือออกจากมือเขาจู่ ๆ การสัมผัสของเขาก็มากเกินไป ฉันรู้สึกเหมือนมันกำลังเผาไหม้ฉัน“เพราะผมอยากอยู่ตรงนั้นเพื่อคุณ” เขาตอบอย่าง
ธุลีใจ บทที่ 141
“อะไร? ก็เรื่องจริง และแม่ก็ภูมิใจในตัวลูกมากด้วย”เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน และฉันก็รู้ทันทีว่าเขาล่อลวงฉันสำเร็จ“ในเมื่อผมเป็นอัจฉริยะด้านคณิตศาสตร์ งั้นผมขอไปเล่นวิดีโอเกมได้ไหมครับ?”ฉันว่าแล้วไม่มีผิด เขาวางแผนทั้งหมดไว้แล้วฉันถอนหายใจ “ก็ได้ แต่แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นนะ”เขารีบวิ่งขึ้นบันไดพร้อมตะโกนขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม“มาเรีย เธอกลับบ้านได้เลยนะ” ฉันบอกพี่เลี้ยงเด็กขณะเดินเข้าไปในครัว“จะดีเหรอคะ?”“ใช่ ไปเถอะ”เธอส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะเก็บของของเธอ สิบห้านาทีต่อมาเธอก็จากไป และฉันเริ่มเสียใจที่ยืนกรานให้เธอกลับเมื่อโนอาอยู่ในห้องของเขา ฉันก็อยู่คนเดียว ฉันไม่มีอะไรให้ทำ ความคิดของฉันจึงเริ่มฟุ้งซ่านฉันกำลังจะเริ่มทำอาหารเย็น แต่ประตูหน้าบ้านก็ถูกเปิดออก“ฮัลโหลลล เอวา อยู่ไหน?”เสียงของเล็ตตี้ทำให้ฉันยิ้ม“อยู่ในครัว” ฉันตะโกนตอบไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็เดินเข้ามาในครัวและฉันก็ประหลาดใจเมื่อเห็นโครินเดินตามหลังเธอมา“ดูสิว่าฉันเจอใคร เรามาถึงที่นี้พร้อมกันพอดี” เล็ตตี้พูดขณะนั่งที่เคาน์เตอร์ครัวฉันเล่าให้เล็ตตี้ฟังว่าโครินยืนหยัดเพื
ธุลีใจ บทที่ 142
วันนี้เป็นวันที่ผ่อนคลาย ฉันไม่มีอะไรทำมากนัก โนอาก็ไปโรงเรียนแล้ว ส่วนฉันอยู่บ้านเพื่อพักผ่อนหลังจากที่ฉันมีอาการเจ็บป่วยทางจิตใจ ฉันจึงตัดสินใจพักจากงานสักพัก นักเรียนของฉันไม่พอใจกับเรื่องนี้ แต่พวกเขาเข้าใจว่าฉันไม่เป็นตัวของตัวเองในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันวางแผนที่จะกลับไปทำงานอีกครั้งหลังจากที่คลอดลูก ตอนนี้ฉันมุ่งความสนใจของฉันไปที่ลูก ๆ และมูลนิธิโฮปฉันยังคงพยายามทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา รวมถึงพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของทุกคนด้วยคนเดียวที่ยังคงบุคลิกที่เกลียดชังของเธอเอาไว้เหมือนเดิมคือเอมม่า ส่วนที่เหลือดูเหมือนจะเปลี่ยนใจในชั่วข้ามคืนแทนที่จะจดจ่อกับความคิดเหล่านั้น ฉันผลักความคิดเหล่านั้นออกไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรของแม่ เธอรับสายทันที“สวัสดีค่ะแม่” ฉันทักทายเธอ ฉันไม่คุ้นเคยกับการเรียกเธอแบบนั้นนัก แต่ตอนนี้ฉันเริ่มชินแล้ว“เอวา!” เธอตะโกนผ่านโทรศัพท์ เธอตื่นเต้นเสมอเมื่อได้ยินเสียงฉัน “ธีโอที่รัก ลูกสาวสุดที่รักของเราโทรมา”ฉันได้ยินเสียงกดแป้นก่อนที่เสียงสะท้อนจะดังก้องในโทรศัพท์ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเปิดลำโพง“สวัสดี
ธุลีใจ บทที่ 143
“ผมไม่เคยเห็นใครใจอ่อนกับหมาของผมเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต คนส่วนใหญ่คิดว่ามันน่ารำคาญเป็นบ้า” เสียงที่อบอุ่นทำให้ฉันต้องหันศีรษะอย่างรวดเร็วจนเกือบจะคอหักได้พระเจ้าช่วย ผู้ชายคนนี้เซ็กซี่มากเมื่อมองใกล้ ๆ ผมเขาสีดำ ตาสีเขียว โหนกแก้มสูง กรามคม ริมฝีปากที่อ้อนวอนขอให้จูบ และร่างกายที่ล่อลวงให้คุณทำเรื่องสกปรก เขาเซ็กซี่สุด ๆ และเขาก็รู้ตัวดีฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ‘ช้าลงหน่อย เอวา เธอเคยโดนหลอกด้วยรูปลักษณ์ที่ดูดี อย่าทำผิดซ้ำอีก’ไม่ใช่นะ ฉันสาบานว่าจะเลิกรักและเลิกคบผู้ชาย แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่สามารถชื่นชมคนหน้าตาดี ๆ ได้เมื่อพบคนอย่างนั้น ฉันไม่ได้ตาบอดนะ“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าคะ?” คำพูดเหล่านั้นหลุดออกจากปากของฉันก่อนที่ฉันจะหยุดมันได้ “คุณดูคุ้นมากเลย”เขามองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ใช่ เราเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน คุณอายุน้อยกว่าผมสองปี”ฉันพยายามจำเขา แต่ก็ยังไม่ค่อยคุ้นเท่าไร อาจเป็นเพราะฉันหมกมุ่นอยู่กับโรแวนมากจนไม่เห็นใครอื่นในสายตาเลย“ผมคาลวิน การ์เซีย” เขาพูดเมื่อฉันยังคงมองเขาด้วยความสับสนทันทีที่เขาเอ่ยชื่อตัวเอง ฉันก็นึกออกทันที“โอ้พระเจ
Bab terbaru
ธุลีใจ บทที่ 539
ฉันหยุดหายใจเเพราะความตกใจ และผละออกจากเขา ในขณะที่ร่างเล็ก ๆ กระโดดขึ้นมาบนตัวเรา"สุขสันต์วันคริสต์มาส!" เขาตะโกนอย่างมีความสุขด้วยเสียงร้องเพลง“หัวจะปวด” ทั้งกาเบรียลและฉันครางอย่างหงุดหงิดจะมาช้ากว่านี้สักชั่วโมงไม่ได้หรืออย่างไร? ถ้ามีใครสักคนในครอบครัวนี้ที่ชอบขัดจังหวะเรา มันก็ต้องเป็นลูกคนที่สอง แอนดรูว์ คนนี้แน่นอน เราเรียกเขาว่าดรูว์เขาอาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นตัวขัดจังหวะแค่ไหน แต่ก็ไม่สำคัญยังไงเขาก็ทำอยู่ดี"ตื่นครับ! ตื่น!" เขาตะโกนเสียงดัง จนชั่วขณะหนึ่งฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงก้องของเจ้าลูกชาย"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ดรูว์" เกเบรียลบ่น "พ่อแม่ได้ยินชัดเจนโดยที่หนูไม่ต้องทำให้แก้วหูพ่อแม่แตกก็ได้"ดูเหมือนดรูว์จะไม่ฟังเลย เขาเด้งขึ้นเด้งลงบนเตียง มีความสุขแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาเกเบรียลขยับตัวใต้ผ้าห่ม คงพยายามขยับทุกอย่างให้เข้าที ฉันขยับร่างกายขึ้นและพิงหัวเตียง ก่อนจะคว้าลูกชายที่กระตือรือร้นและอยู่ไม่นิ่งมา สิ่งสุดท้ายที่เราต้องการคือเขาทำร้ายพ่อของเขาด้วยการเผลอเหยียบเข้ากลางตัวเขาหรืออะไรทำนองนั้น"หนูพยายามห้ามเลียมแล้วนะคะ แต่แม่ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไงเวลาต
ธุลีใจ บทที่ 538
ฮาร์เปอร์ฉันกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสีขาวนุ่มฟูแห่งการนอนหลับ ฉันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกสงบ และรู้สึกได้รับความรักฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทีละน้อย เกเบรียลนอนอยู่ข้างหลังฉัน แขนโอบกอดฉันไว้ เขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่เรานอนหลับด้วยกัน เขากอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขน ราวกับว่าเขากลัวว่าฉันจะหายไปหากไม่ทำเช่นนี้ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลุดออกจากอ้อมแขนของสามี ทว่าแทนที่จะปล่อยฉันไป เขากลับกระชับมือแน่นขึ้น ซึ่งดันฉันเข้าไปแนบชิดมากขึ้นฉันหยุดขยับเมื่อรู้สึกถึงเขา ฉันรู้สึกถึง น้องน้อยที่ตื่นมาเคารพธงชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ฮอร์โมนของฉันพลุ่งพล่าน และฉันก็ต้องการเขาขึ้นมาทันที ฉันอยากให้เขาสอดแทรกเข้ามาในร่างนี้เรื่องบนเตียงของเราสองช่างสมบูรณ์ แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องการมากกว่านี้ อาจเพราะมีลูกด้วยกันถึงสามคนแล้ว บางเวลามันก็ยากที่จะมีเวลาส่วนตัวที่ไม่ถูกรบกวนได้"อืม" เกเบรียลร้องครางเมื่อฉันถูบั้นท้ายกับเป้าของเขาเสียงนั้นเดินทางลงไปจนถึงจุดนั้นของฉัน ฉันถูอีกครั้ง กระตุ้นเสียงครางแสนเร้าอารมณ์จากเขาอีกเกเบรียลเริ่มประทับจูบตามหลัง ไหล่ และคอ มันผ่านมาสองสามวันแล้ว และฉันก็โหยหาเขา
ธุลีใจ บทที่ 537
"ใช่เลยครับ" เขาตอบรับรอยยิ้มของฉัน ขณะที่คิลเลียนเดินเข้ามาหาเรา"ผมมาขโมยภรรยาแสนสวยของผมคืนแล้วครับ" เสียงเขาแหบพร่า และฉันอดไม่ได้ที่จะละลายไปกับโทนเสียงนั้น มันเซ็กซี่สุด ๆ ไปเลย“เธอเป็นของคุณแล้วนะ” คาลวินปล่อยมือจากฉันและหลีกทาง ก่อนจะเดินจากไปคิลเลียนดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีช่องว่างระหว่างเรา "เป็นยังไงบ้าง? ปวดหลังหรือเปล่า? ขาเป็นยังไง?"เห็นไหม ฉันบอกแล้วไง เขาเป็นเสือร้ายในคราบทนายความ แต่ดูแลเอาใจใส่และรักใคร่ในฐานะคู่ครอง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีสเปคแบบไหน จนกระทั่งฉันได้พบเขา"สบายดีค่ะ ที่รัก ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้" ฉันหัวเราะเบา ๆ ดันตัวเองเข้าไปใกล้เขามากขึ้น"ผมเคยบอกว่าผมรักคุณแล้วหรือยัง?" เขาถามฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่เขย่งปลายเท้าและกระซิบชิดริมฝีปากของเขา "ประมาณพันครั้งแล้วค่ะวันนี้ แต่ฉันไม่ได้บ่นอะไรนะ""คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยนะครับ เอมม่า ผมนึกไม่ออกเลยว่าชีวิตผมจะเป็นยังไงหากไม่มีคุณ ผมรู้ว่าเราได้กล่าวคำสาบานกันไปแล้ว แต่ผมสัญญาว่าจะรักและทะนุถนอมคุณเสมอ เพราะคุณคือของขวัญที่เบื้องบนประทานมา ผมสัญญา
ธุลีใจ บทที่ 536
มอลลี่เป็นหนึ่งในเพื่อนเจ้าสาว เช่นเดียวกับเอวา คอนนี่ เล็ตตี้ ฮาร์เปอร์ และคินลีย์ พวกเธอเป็นเพื่อนสาวกันมาสี่ปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนั้น แน่นอนว่าฉันไม่มีวันหาใครมาแทนมอลลี่ได้ เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุด แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่มีพวกเธออยู่เช่นกันอีกอย่างเมื่อวานนี้มอลลี่บอกฉันว่าเธอกำลังคิดจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันตื่นเต้นมาก ฉันรักเธอ แต่เรายอมรับว่าเป็นเพื่อนระยะไกลกันมันรักษาความสัมพันธ์กันได้ยาก ฉันมีความสุขมากที่เธอจะย้ายมาอยู่ใกล้ ๆเสียงเพลงช้าลง และกันเนอร์ก็เดินเข้ามา ตัดบทสนทนาทั้งหมด“เต้นรำกันหน่อยไหมครับ แม่?”มีเสียง ว้าว ดังขึ้นเป็นระลอก และฉันสาบานได้ว่าหัวใจฉันละลายไปตรงนั้นเลย"แน่นอนสิจ๊ะ สุดหล่อของแม่" ฉันตอบก่อนจะจับมือเขาตอนนี้กันเนอร์อายุสิบสี่ เป็นวัยรุ่นแล้วเชื่อไหมล่ะ? เขาสูงเท่าฉันแล้ว และฉันมั่นใจว่าอีกไม่กี่ปีเขาจะสูงกว่าฉัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก เขาก็จะเป็นลูกชายตัวน้อยของฉันเสมอคาลวินและฉันตัดสินใจส่งเขาไปเข้ารับการบำบัดทันทีที่ฉันออกจากโรงพยาบาล เราเข้าร่วมการบำบัดร่วมกันบ้าง และพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา และเกี่ยวกับวันที่เกิดอุบัติเหตุ
ธุลีใจ บทที่ 535
เอมม่าฉันเต้นรำกับมอลลี่ ปล่อยให้เสียงเพลงโอบล้อมตัวไว้ ฉันรู้สึกปวดหลังเล็กน้อยแต่ก็ไม่สำคัญอะไรเลยเมื่อฉันมีความสุขสุด ๆ แบบนี้ชุดเดรสสะบัดไปมาขณะที่เราตะโกนเนื้อเพลง หน้าร้อนแสนสาหัส ของเทย์เลอร์ สวิฟต์ออกมาสุดเสียง เอวาที่กำลังตั้งครรภ์ท้องแก่ก็เข้าร่วมกับเราด้วย ฉันหัวเราะเพราะเธอคิดว่าเธอกำลังเต้นอยู่เลยแต่เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกสิ่งที่เธอกำลังทำว่าอะไรดีจำนวนครั้งที่ฉันเรียกว่าตนเองมีความสุขนั้นสามารถนับนิ้วได้เลย หนึ่งคือตอนที่ฉันสอบเนติบัณฑิตได้ สองคือตอนที่กันเนอร์เรียกฉันว่าแม่เป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมานาน และสามคือวันนี้ งานแต่งของฉันคุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันแต่งงานแล้วและฉันมีความสุขอย่างที่สุดจำทนายหนุ่มน่ารักที่ฉันเล่าให้เอวาฟังในวันเกิดของเจมส์ได้ไหมคะ? จะว่าอย่างไรดี เขาไม่เคยละความพยายามเลยค่ะ ไม่ว่าฉันจะปฏิเสธเขากี่ครั้งก็ตาม เขาขอฉันคบหาอยู่เรื่อย ๆ และที่ฉันบอกว่าเรื่อย ๆ ก็คือเขาขอเกือบทุกวัน ฉันเบื่อที่จะได้ยินคำถามเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันหนึ่งฉันก็ตอบตกลง ปรากฏว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตนี้เลยฉันชะลอฝีเท้าลง ดวงตามองหาเจ้าบ
ธุลีใจ บทที่ 534
กันเนอร์มีน้องชายแล้ว งงกันอยู่ใช่ไหมคะ? เพราะเมื่อกี้ฉันกับเอวากำลังคุยเรื่องแฟนกันอยู่เลย เชสไม่ใช่ลูกชายของฉันค่ะ เขาเป็นลูกชายตัวน้อยของคาลวินและคินลีย์ พวกเขาแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วแล้วมีเชสตัวน้อยน่ารักคนนี้เป็นลูกน้อยคาลวินและฉันสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่อุบัติเหตุ เหมือนกับกันเนอร์ เขายกโทษให้ฉัน และพวกเราก็สามารถสร้างมิตรภาพที่สวยงามได้คินลีย์เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เธอเข้ากับพวกเราทุกคนได้ เธอใจดีและน่ารัก และที่สำคัญที่สุด เธอทำให้คาลวินมีความสุขและปฏิบัติต่อกันเนอร์เหมือนลูกชายของเธอเอง"ไม่จ้ะ ไม่เคยเกินจริงเลย" เอวาแก้ตัว "น้าแค่อยากให้แม่หนูเล่าเรื่องทนายความน่ารักที่ที่ทำงานให้ฟังมากกว่านี้""ผมขอจบตรงนี้นะครับ ไปดีกว่า" เขาพูด ดูเหมือนจะขยะแขยงเล็กน้อย "แม่ดูน้องได้ใช่ไหมครับ หรือผมควรจะพาน้องไปด้วย?"“แม่สบายมากจ้ะ…ไปเล่นกับเพื่อน ๆ เถอะ”เขาพยักหน้าก่อนที่จะวิ่งไปหาโนอาและคนอื่น ๆ คาลวินใจดีพอที่จะแก้ไขข้อตกลงเรื่องการดูแลบุตร ตอนนี้พวกเราดูแลกันเนอร์ร่วมกัน ลูกอยู่กับคาลวินวันธรรมดาและใช้วันหยุดสุดสัปดาห์กับฉัน"เอาล่ะ กลับมาเรื่องผู้ชายน่ารักคนนั้นก่อนนะ
ธุลีใจ บทที่ 533
สามปีต่อมาเอมม่า"จริงจังนะ เอมม่า เมื่อไหร่เธอจะหาแฟนสักที?" เอวาเอ่ยถามพร้อมนั่งลงข้าง ๆ ฉันฉันมองออกไปที่สวนหลังบ้านและยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของเจมส์ลูกชายของทราวิสและเล็ตตี้ ซึ่งตั้งชื่อตามพ่อของพวกเราและเจมส์กำลังจะอายุครบหนึ่งขวบเล็ตตี้และทราวิสแต่งงานกันเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ทราวิสคุกเข่าขอเธอแต่งงานทันทีที่ฉันได้สติขึ้นหลังจากอุบัติเหตุที่เกือบจะพรากชีวิตฉันไป คุณอาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนขับรถคนนั้น เขาถูกจำคุกห้าปีในข้อหาขับรถโดยประมาท ฉันหวังว่าเขาจะได้รับบทเรียนนะกลับมาที่ทราวิสและเล็ตตี้ ฉันคิดว่าการเห็นฉันอยู่ในโรงพยาบาลทำให้เขารู้ว่าชีวิตสั้นแค่ไหน เขาขอเธอแต่งงานและเล็ตตี้ก็ตอบตกลง พวกเขาแต่งงานกันซึ่งเป็นงานแต่งงานฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามตอนนี้ัฉันได้กลายเป็นเพื่อนกับเอวาก็เลยถูกดึงเข้ามาในวงจรนี้ด้วย คอนนี่และรีเปอร์แต่งงานกันแบบงานแต่งงานเล็ก ๆ ที่เป็นกันเองกับเพื่อนสนิทและครอบครัว สี่เดือนต่อมาทั้งสองก็อ้าแขนรับลูกสาวของพวกเขา เฮเวน ตอนนี้คอนนี่ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองซึ่งเป็นลูกสาวอีกคนฮาร์เปอร์และเกเบรียลก็กำลังจะมีลูกด้วยกันอีก
ธุลีใจ บทที่ 532
"ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องเบ่งเดี๋ยวนี้" ฉันคำรามพร้อมจับเสื้อเกเบรียลไว้ฉันรู้สึกบ้าไปแล้ว เหมือนฉันเสียสติไปแล้ว ความเจ็บปวดกำลังทำให้ฉันบ้าไปแล้วจริง ๆโชคดีที่พวกเราไปถึงห้องคลอดก่อนที่ฉันจะคลอดลูกตรงทางเดินของโรงพยาบาล ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเดินไปถึงห้องคลอด และเจ้าหน้าที่ก็เริ่มเตรียมพร้อมให้ฉันเอวาอยู่ในห้องเรียบร้อย ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีคนเข้าใจความรู้สึกตอนที่ช่องคลอดฉีกออกเป็นสองส่วนเพื่อให้เด็กตัวน้อย ๆ ออกมาดูโลก"ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันกัดฟันพูด ก่อนที่จะยกตัวขึ้นและเบ่งสุดแรงฉันสาบานว่าฉันรู้สึกเหมือนก้นจะแตกและมันก็เพิ่มความเจ็บปวดให้ฉันมากขึ้น"ความผิดคุณเลย!" ฉันกรีดร้องใส่เกเบรียลขณะที่จับมือเขาไว้แน่นฉันจ้องเขม็งไปที่เขา ลมหายใจถี่กระชั้น และรูจมูกบานออกเพื่อพยายามสูดอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด"เตรียมนะ เธอ เบ่งเลย" เอวาเร่งเร้าฉันขณะที่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากให้ฉัน "เกเบรียลไม่สำคัญแล้วตอนนี้""อ้าว ใจร้ายนะ เอวา" เกเบรียลพึมพำพร้อมจ้องเขม็งไปยังเอวา เธอจ้องเขม็งกลับราวกับจะบอกให้เขาหุบปากและทำตามน้ำไปฉันบีบมือพวกเขาเมื่อมดลูกหดตัวอีกครั้ง และฉันก็ออ
ธุลีใจ บทที่ 531
"สบายมากจ้ะ หมีน้อยลิลลี่ แม่กำลังจะคลอดลูก... จำที่แม่บอกหนูได้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนถึงเวลาแบบนี้?"เธอพยักหน้า "ค่ะ แม่บอกว่าแม่จะเจ็บท้อง แต่หนูไม่ต้องห่วง เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้น้องเกิดมาค่ะ""ดีมากจ้ะ" ฉันเบ้หน้าเมื่อการหดเกร็งตัวจู่โจมฉันอีกครั้ง "นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ดังนั้นอย่ากลัวไปนะจ๊ะ"เกเบรียลจับมือและช่วยให้ฉันเดินออกจากห้อง ฉันหายใจเข้าทางจมูกและหายใจออกทางปาก แต่พูดตามตรงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"หนูแค่ไม่เข้าใจน่ะค่ะ ทำไมแม่ต้องเจ็บด้วย? ทำไมเด็กถึงออกมาจากท้องแม่ไม่ได้โดยไม่ทำให้แม่เจ็บล่ะคะ?"สิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดคือทำให้ลูกสาวหวาดกลัวโดยต้องอธิบายให้เธอฟังว่าความเจ็บปวดนั้นจำเป็นสำหรับการออกแรงเบ่งเด็กออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะอยากรู้ว่าทำไมต้องเบ่งลูกออกมาด้วย และฉันจะต้องอธิบายว่าเพราะลูกตัวใหญ่และทางออกเล็กกว่า ดังนั้นการหดเกร็งตัวเหล่านั้นจึงจำเป็นสำหรับการเบ่งลูกออกมา จากนั้นเธอจะอยากรู้ว่าทางออกนั้นคืออะไร และฉันจะต้องบอกเธอว่าลูกออกมาทางนั้นอย่างไรเล่าอย่างที่คุณเห็น นั่นไม่ใช่บทสนทนาที่เธอเตรียมใจรับได้นัก เธอจะตกใจกลัวเมื่อรู้ว
