LOGINShare
บทที่ 140
Related chapters
ธุลีใจ บทที่ 141
“อะไร? ก็เรื่องจริง และแม่ก็ภูมิใจในตัวลูกมากด้วย”เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน และฉันก็รู้ทันทีว่าเขาล่อลวงฉันสำเร็จ“ในเมื่อผมเป็นอัจฉริยะด้านคณิตศาสตร์ งั้นผมขอไปเล่นวิดีโอเกมได้ไหมครับ?”ฉันว่าแล้วไม่มีผิด เขาวางแผนทั้งหมดไว้แล้วฉันถอนหายใจ “ก็ได้ แต่แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นนะ”เขารีบวิ่งขึ้นบันไดพร้อมตะโกนขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม“มาเรีย เธอกลับบ้านได้เลยนะ” ฉันบอกพี่เลี้ยงเด็กขณะเดินเข้าไปในครัว“จะดีเหรอคะ?”“ใช่ ไปเถอะ”เธอส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะเก็บของของเธอ สิบห้านาทีต่อมาเธอก็จากไป และฉันเริ่มเสียใจที่ยืนกรานให้เธอกลับเมื่อโนอาอยู่ในห้องของเขา ฉันก็อยู่คนเดียว ฉันไม่มีอะไรให้ทำ ความคิดของฉันจึงเริ่มฟุ้งซ่านฉันกำลังจะเริ่มทำอาหารเย็น แต่ประตูหน้าบ้านก็ถูกเปิดออก“ฮัลโหลลล เอวา อยู่ไหน?”เสียงของเล็ตตี้ทำให้ฉันยิ้ม“อยู่ในครัว” ฉันตะโกนตอบไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็เดินเข้ามาในครัวและฉันก็ประหลาดใจเมื่อเห็นโครินเดินตามหลังเธอมา“ดูสิว่าฉันเจอใคร เรามาถึงที่นี้พร้อมกันพอดี” เล็ตตี้พูดขณะนั่งที่เคาน์เตอร์ครัวฉันเล่าให้เล็ตตี้ฟังว่าโครินยืนหยัดเพื
ธุลีใจ บทที่ 142
วันนี้เป็นวันที่ผ่อนคลาย ฉันไม่มีอะไรทำมากนัก โนอาก็ไปโรงเรียนแล้ว ส่วนฉันอยู่บ้านเพื่อพักผ่อนหลังจากที่ฉันมีอาการเจ็บป่วยทางจิตใจ ฉันจึงตัดสินใจพักจากงานสักพัก นักเรียนของฉันไม่พอใจกับเรื่องนี้ แต่พวกเขาเข้าใจว่าฉันไม่เป็นตัวของตัวเองในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันวางแผนที่จะกลับไปทำงานอีกครั้งหลังจากที่คลอดลูก ตอนนี้ฉันมุ่งความสนใจของฉันไปที่ลูก ๆ และมูลนิธิโฮปฉันยังคงพยายามทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา รวมถึงพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของทุกคนด้วยคนเดียวที่ยังคงบุคลิกที่เกลียดชังของเธอเอาไว้เหมือนเดิมคือเอมม่า ส่วนที่เหลือดูเหมือนจะเปลี่ยนใจในชั่วข้ามคืนแทนที่จะจดจ่อกับความคิดเหล่านั้น ฉันผลักความคิดเหล่านั้นออกไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรของแม่ เธอรับสายทันที“สวัสดีค่ะแม่” ฉันทักทายเธอ ฉันไม่คุ้นเคยกับการเรียกเธอแบบนั้นนัก แต่ตอนนี้ฉันเริ่มชินแล้ว“เอวา!” เธอตะโกนผ่านโทรศัพท์ เธอตื่นเต้นเสมอเมื่อได้ยินเสียงฉัน “ธีโอที่รัก ลูกสาวสุดที่รักของเราโทรมา”ฉันได้ยินเสียงกดแป้นก่อนที่เสียงสะท้อนจะดังก้องในโทรศัพท์ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเปิดลำโพง“สวัสดี
ธุลีใจ บทที่ 143
“ผมไม่เคยเห็นใครใจอ่อนกับหมาของผมเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต คนส่วนใหญ่คิดว่ามันน่ารำคาญเป็นบ้า” เสียงที่อบอุ่นทำให้ฉันต้องหันศีรษะอย่างรวดเร็วจนเกือบจะคอหักได้พระเจ้าช่วย ผู้ชายคนนี้เซ็กซี่มากเมื่อมองใกล้ ๆ ผมเขาสีดำ ตาสีเขียว โหนกแก้มสูง กรามคม ริมฝีปากที่อ้อนวอนขอให้จูบ และร่างกายที่ล่อลวงให้คุณทำเรื่องสกปรก เขาเซ็กซี่สุด ๆ และเขาก็รู้ตัวดีฉันรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ‘ช้าลงหน่อย เอวา เธอเคยโดนหลอกด้วยรูปลักษณ์ที่ดูดี อย่าทำผิดซ้ำอีก’ไม่ใช่นะ ฉันสาบานว่าจะเลิกรักและเลิกคบผู้ชาย แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่สามารถชื่นชมคนหน้าตาดี ๆ ได้เมื่อพบคนอย่างนั้น ฉันไม่ได้ตาบอดนะ“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าคะ?” คำพูดเหล่านั้นหลุดออกจากปากของฉันก่อนที่ฉันจะหยุดมันได้ “คุณดูคุ้นมากเลย”เขามองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ใช่ เราเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน คุณอายุน้อยกว่าผมสองปี”ฉันพยายามจำเขา แต่ก็ยังไม่ค่อยคุ้นเท่าไร อาจเป็นเพราะฉันหมกมุ่นอยู่กับโรแวนมากจนไม่เห็นใครอื่นในสายตาเลย“ผมคาลวิน การ์เซีย” เขาพูดเมื่อฉันยังคงมองเขาด้วยความสับสนทันทีที่เขาเอ่ยชื่อตัวเอง ฉันก็นึกออกทันที“โอ้พระเจ
ธุลีใจ บทที่ 144
“โนอา ทำการบ้านเสร็จหรือยังลูก?” ฉันเรียกเขาแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบตอนนั้นเป็นบ่ายวันศุกร์ ฉันเหนื่อยจนเท้าบวม ฉันลืมไปว่าตอนที่คุณท้อง คุณจะเหนื่อยง่ายแค่ไหน ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ฉันเหนื่อยไปหมดสิ่งเดียวที่ฉันรู้สึกขอบคุณก็คือฉันไม่เคยมีอาการแพ้ท้องเลย ไม่เหมือนตอนที่ฉันท้องโนอา“โนอา?” ฉันเรียกเขาอีกครั้งฉันสงสัยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ฉันมักจะได้รับคำตอบทันที เว้นแต่จะมีบางอย่างดึงดูดความสนใจของเขาและทำให้เขาลืมสิ่งรอบกายก่อนที่ฉันจะพาร่างกายที่เหนื่อยล้าของฉันขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูเขา กริ่งประตูของฉันก็ดังขึ้นฉันถอนหายใจอย่างหนัก ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเจอใคร ฉันแค่อยากพักผ่อน อาจจะด้วยการแช่น้ำนาน ๆฉันใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่มูลนิธิโฮปเพื่ออ่านเอกสารมากมายที่ต้องการความสนใจจากฉัน ตาของฉันแห้งผาก จิตใจของฉันเหนื่อยล้า และร่างกายของฉันก็ปวดไปหมดฉันลากตัวเองไปเปิดประตูและรู้สึกประหลาดใจที่พบคาลวินและกันเนอร์อยู่ที่หน้าประตูบ้านของฉัน สองวันผ่านไปแล้วนับตั้งแต่วันนั้นที่สวนหลังบ้านของฉันเมื่อกันเนอร์ไม่ปรากฏตัวขึ้นเมื่อโนอากลับมาจากโรงเรียน ฉันก็คิดว่าอาจเป็นเพราะคาลวินไม่อยากยุ่งเกี่
ธุลีใจ บทที่ 145
“หวังว่าโนอาจะพาเขาออกจากกรอบนั้นได้นะ” ฉันพึมพำพลางยื่นคัพเค้กให้เขาฉันเดินรอบเกาะกลางห้องครัว นั่งลงบนเก้าอี้บาร์ตัวหนึ่งและหายใจออกด้วยความโล่งใจที่ได้พักเท้าของฉัน ฉันหยิบคัพเค้กขึ้นมากิน ใจฉันว่างเปล่า“ผมอยากจะขอโทษ” คาลวินพูดขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน“เรื่องอะไรเหรอ?”“ที่ผมดูหยาบคายเมื่อวันก่อน”ฉันโบกมือและมองเขา “ฉันสิต้องขอโทษ ฉันทำตัวเกินเหตุไป อย่ากังวลไปเลย”การพูดถึงวันนั้นทำให้ฉันนึกถึงความเจ็บปวดที่ฉันเห็นในดวงตาของเขา ตอนนี้เขาพยายามซ่อนมันไว้อย่างดีคนอื่นอาจคิดว่าเขาสบายดี แต่ฉันบอกได้ว่าไม่ใช่ ฉันเข้าใจถึงความดิ้นรนในจิตใจของเขา เพราะปกติฉันก็เคยเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกันเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนที่เคยเจ็บปวดที่จะเห็นความเจ็บปวดที่คนอื่นพยายามซ่อนไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นความเจ็บปวดประเภทเดียวกับที่คุณกำลังเผชิญอยู่“แล้วคุณทำอาชีพอะไรเหรอ?” เขาถาม อาจเป็นเพราะพยายามหาเรื่องคุยเล่น“ฉันเป็นครู แต่ฉันลาพักร้อนสองสามเดือน”ฉันเคยคิดที่จะกลับไป แต่ตัดสินใจที่จะไม่ทำ แม้จะเบื่อกับการอยู่บ้านคนเดียว แต่ฉันรู้ว่าฉันต้องการเวลาส่วนตัว ไม่ใช่แค่เพราะตั้งครรภ์เท่านั้
ธุลีใจ บทที่ 146
โรแวนวันนี้ เราต่างมารวมตัวกันเนื่องจากงานสังสรรค์ประจำเดือน ตระกูลวูดส์และชาร์พริเริ่มงานสังสรรค์นี้มานับตั้งแต่ผมอายุได้ห้าขวบครอบครัวทั้งสองมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น หลัก ๆ อาจเป็นเพราะแม่ของเราทั้งสองเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันเป็นอย่างมากนั่นจึงฟังดูสมเหตุสมผลหากลูกของหญิงทั้งสองจะกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตามสายสัมพันธ์แสนสนิทชิดเชื้อของทั้งสองตระกูล“พ่อครับ ทำไมขับรถช้าเป็นเต่างี้ล่ะ? เดี๋ยวก็อดกินหมูย่างบาร์บีคิวของคุณปู่หรอก” โนอาบ่นอุบ คิ้วขมวดด้วยความหงุดหงิดหากไม่เห็นแก่โนอา ผมก็ไม่มีทางโผล่หน้าไปร่วมงานนี้แน่ ผมเคยรักใคร่ครอบครัวนี้ โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าเอวาไม่ได้ร่วมงานนี้ด้วย ตอนที่รู้ว่าไม่มีใครเชิญชวนเธอมาด้วยผมเคยคิดว่านี่คงเป็นสถานที่เดียวที่สามารถหลีกหนีจากเธอได้ ได้อยู่ในสถานที่ซึ่งอบอวลไปด้วยความรู้สึกเกลียดชังเอวาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แม้ว่าโนอาจะไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นก็ตามแต่ตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย ผมกับเกลียดตนเองและคนอื่นเพราะเราเอาแต่ทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ร่ำไป“พ่อจะรีบขับรถเร็ว ๆ เลย” ผมเอ่ยตอบ“ไม่ใช่เลยอ่ะ พ่อไม่ได้ขับเร็วเลย พ่
ธุลีใจ บทที่ 147
เหตุผลที่ผมยังสามารถอยู่ในชีวิตของเอวาได้นั้นเพราะว่าผมเป็นพ่อของโนอา และผมยังคงแสดงเจตจำนงอันเด็ดเดี่ยวอยู่ มิฉะนั้นเธอคงโยนผมออกไปอย่างไร้เยื่อใยเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ “เอาไว้ครั้งหน้าแล้วกันจ้ะ” เคทส่งรอยยิ้มแสนเศร้าให้หลานชายน้ำตาเคทเอ่อล้นจวนเจียนจะไหลออกมาเต็มที โนอาไม่เคยรับรู้ว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง ผมปล่อยให้ลูกชายเห็นคุณยายของตนแตกสลายต่อหน้าไม่ได้ เด็กน้อยจะเริ่มตั้งคำถามกับทุกสิ่งและเมื่อใดที่ล่วงรู้ว่าเอวาต้องเผชิญกับสิ่งใดมาบ้าง เขาก็พร้อมจะระเบิดออกมาแน่โนอารักแม่ของตนเหนือว่าสิ่งอื่นใด หากเขารู้ว่าเราทุกคนต่างพากันทำร้ายเอวามากขนาดไหน ในสายตาของโนอา เราคงกลายเป็นศัตรูและพร้อมจะถูกตัดความสัมพันธ์เป็นแน่“ไปกันเถอะ…พ่อว่าตอนนี้อาหารคงรอเราจนเย็นชืดหมดแล้ว” ผมเดินเข้าไปขัดกลางระหว่างยายหลาน และดันทั้งสองเข้าไปภายในบ้านเคทขอเวลาสักครู่และเดินไปยังห้องน้ำ ขณะที่โนอาและผมเดินไปยังสวนหลังบ้านผมร้องโอดครวญอยู่ภายในเมื่อตระหนักได้ว่าตอนนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า โนอารีบวิ่งไปและทิ้งผมไว้ด้านหลังเด็กน้อยกล่าวทักทายทุกคนเว้นเพียงเอมม่า เขาไม่แม้แต่ชายหางตามอง โนอาไม่ชอบเธ
ธุลีใจ บทที่ 148
ศีรษะผมหมุนวนด้วยความจริงใหม่ที่เพิ่งค้นพบ ผมเคยคิดว่าความรักที่มีให้กับเอมม่านั้นจะเป็นนิรันดร์ แต่เมื่อตระหนักว่าไม่ใช่อย่างนั้น ทั้งสมองและหัวใจก็ได้รับผลกระทบขึ้นมาผมรีบเดินไปนั่งข้างโนอา ตอนนี้ผมอยากให้เรื่องทั้งหมดนี้จบลงเร็วมากกว่าที่เคย ผมอยากออกไปจากที่นี่มากจนรู้สึกราวกับผิวหนังกำลังจะลุกเป็นไฟ"พ่อคุยเรื่องอะไรกับป้าเอมม่ามาเหรอครับ" โนอาถามทันทีที่ผมหย่อนตัวลงนั่งเสียงของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทุกคนไม่จำเป็นต้องบอกซ้ำสองว่าลูกชายเกลียดผู้หญิงที่ผมตั้งใจจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วยนั้นเข้าไส้ความเกลียดนี้เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดความสัมพันธ์กับเอมม่าไว้ก่อน ผมจะคบกับเธอได้อย่างไร? จะอยู่กับเอมม่าได้อย่างไรในเมื่อคนที่ผมรักที่สุดเกลียดเธอขนาดนี้? ผมจะคิดก้าวเดินไปพร้อมความสัมพันธ์นี้ได้อย่างไรในเมื่อเธอก็ไม่ได้ชื่นชอบโนอาเช่นกัน?อ้างอิงถึงสิ่งที่เธอพูดถึง มันชัดเจนว่าเธอรังเกียจเขา เพราะเขาเป็นลูกของเอวาหรือเพราะเขาเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องแต่งงานกับเอวา หรืออาจจะเป็นทั้งสองอย่าง"ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกลูก" ผมพึมพำพร้อมรู้สึกสับสนกับความคิดมากมายเรานั่งเ
Latest chapter
ธุลีใจ บทที่ 539
ฉันหยุดหายใจเเพราะความตกใจ และผละออกจากเขา ในขณะที่ร่างเล็ก ๆ กระโดดขึ้นมาบนตัวเรา"สุขสันต์วันคริสต์มาส!" เขาตะโกนอย่างมีความสุขด้วยเสียงร้องเพลง“หัวจะปวด” ทั้งกาเบรียลและฉันครางอย่างหงุดหงิดจะมาช้ากว่านี้สักชั่วโมงไม่ได้หรืออย่างไร? ถ้ามีใครสักคนในครอบครัวนี้ที่ชอบขัดจังหวะเรา มันก็ต้องเป็นลูกคนที่สอง แอนดรูว์ คนนี้แน่นอน เราเรียกเขาว่าดรูว์เขาอาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นตัวขัดจังหวะแค่ไหน แต่ก็ไม่สำคัญยังไงเขาก็ทำอยู่ดี"ตื่นครับ! ตื่น!" เขาตะโกนเสียงดัง จนชั่วขณะหนึ่งฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงก้องของเจ้าลูกชาย"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ดรูว์" เกเบรียลบ่น "พ่อแม่ได้ยินชัดเจนโดยที่หนูไม่ต้องทำให้แก้วหูพ่อแม่แตกก็ได้"ดูเหมือนดรูว์จะไม่ฟังเลย เขาเด้งขึ้นเด้งลงบนเตียง มีความสุขแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาเกเบรียลขยับตัวใต้ผ้าห่ม คงพยายามขยับทุกอย่างให้เข้าที ฉันขยับร่างกายขึ้นและพิงหัวเตียง ก่อนจะคว้าลูกชายที่กระตือรือร้นและอยู่ไม่นิ่งมา สิ่งสุดท้ายที่เราต้องการคือเขาทำร้ายพ่อของเขาด้วยการเผลอเหยียบเข้ากลางตัวเขาหรืออะไรทำนองนั้น"หนูพยายามห้ามเลียมแล้วนะคะ แต่แม่ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไงเวลาต
ธุลีใจ บทที่ 538
ฮาร์เปอร์ฉันกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสีขาวนุ่มฟูแห่งการนอนหลับ ฉันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกสงบ และรู้สึกได้รับความรักฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทีละน้อย เกเบรียลนอนอยู่ข้างหลังฉัน แขนโอบกอดฉันไว้ เขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่เรานอนหลับด้วยกัน เขากอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขน ราวกับว่าเขากลัวว่าฉันจะหายไปหากไม่ทำเช่นนี้ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลุดออกจากอ้อมแขนของสามี ทว่าแทนที่จะปล่อยฉันไป เขากลับกระชับมือแน่นขึ้น ซึ่งดันฉันเข้าไปแนบชิดมากขึ้นฉันหยุดขยับเมื่อรู้สึกถึงเขา ฉันรู้สึกถึง น้องน้อยที่ตื่นมาเคารพธงชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ฮอร์โมนของฉันพลุ่งพล่าน และฉันก็ต้องการเขาขึ้นมาทันที ฉันอยากให้เขาสอดแทรกเข้ามาในร่างนี้เรื่องบนเตียงของเราสองช่างสมบูรณ์ แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องการมากกว่านี้ อาจเพราะมีลูกด้วยกันถึงสามคนแล้ว บางเวลามันก็ยากที่จะมีเวลาส่วนตัวที่ไม่ถูกรบกวนได้"อืม" เกเบรียลร้องครางเมื่อฉันถูบั้นท้ายกับเป้าของเขาเสียงนั้นเดินทางลงไปจนถึงจุดนั้นของฉัน ฉันถูอีกครั้ง กระตุ้นเสียงครางแสนเร้าอารมณ์จากเขาอีกเกเบรียลเริ่มประทับจูบตามหลัง ไหล่ และคอ มันผ่านมาสองสามวันแล้ว และฉันก็โหยหาเขา
ธุลีใจ บทที่ 537
"ใช่เลยครับ" เขาตอบรับรอยยิ้มของฉัน ขณะที่คิลเลียนเดินเข้ามาหาเรา"ผมมาขโมยภรรยาแสนสวยของผมคืนแล้วครับ" เสียงเขาแหบพร่า และฉันอดไม่ได้ที่จะละลายไปกับโทนเสียงนั้น มันเซ็กซี่สุด ๆ ไปเลย“เธอเป็นของคุณแล้วนะ” คาลวินปล่อยมือจากฉันและหลีกทาง ก่อนจะเดินจากไปคิลเลียนดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีช่องว่างระหว่างเรา "เป็นยังไงบ้าง? ปวดหลังหรือเปล่า? ขาเป็นยังไง?"เห็นไหม ฉันบอกแล้วไง เขาเป็นเสือร้ายในคราบทนายความ แต่ดูแลเอาใจใส่และรักใคร่ในฐานะคู่ครอง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีสเปคแบบไหน จนกระทั่งฉันได้พบเขา"สบายดีค่ะ ที่รัก ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้" ฉันหัวเราะเบา ๆ ดันตัวเองเข้าไปใกล้เขามากขึ้น"ผมเคยบอกว่าผมรักคุณแล้วหรือยัง?" เขาถามฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่เขย่งปลายเท้าและกระซิบชิดริมฝีปากของเขา "ประมาณพันครั้งแล้วค่ะวันนี้ แต่ฉันไม่ได้บ่นอะไรนะ""คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยนะครับ เอมม่า ผมนึกไม่ออกเลยว่าชีวิตผมจะเป็นยังไงหากไม่มีคุณ ผมรู้ว่าเราได้กล่าวคำสาบานกันไปแล้ว แต่ผมสัญญาว่าจะรักและทะนุถนอมคุณเสมอ เพราะคุณคือของขวัญที่เบื้องบนประทานมา ผมสัญญา
ธุลีใจ บทที่ 536
มอลลี่เป็นหนึ่งในเพื่อนเจ้าสาว เช่นเดียวกับเอวา คอนนี่ เล็ตตี้ ฮาร์เปอร์ และคินลีย์ พวกเธอเป็นเพื่อนสาวกันมาสี่ปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนั้น แน่นอนว่าฉันไม่มีวันหาใครมาแทนมอลลี่ได้ เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุด แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่มีพวกเธออยู่เช่นกันอีกอย่างเมื่อวานนี้มอลลี่บอกฉันว่าเธอกำลังคิดจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันตื่นเต้นมาก ฉันรักเธอ แต่เรายอมรับว่าเป็นเพื่อนระยะไกลกันมันรักษาความสัมพันธ์กันได้ยาก ฉันมีความสุขมากที่เธอจะย้ายมาอยู่ใกล้ ๆเสียงเพลงช้าลง และกันเนอร์ก็เดินเข้ามา ตัดบทสนทนาทั้งหมด“เต้นรำกันหน่อยไหมครับ แม่?”มีเสียง ว้าว ดังขึ้นเป็นระลอก และฉันสาบานได้ว่าหัวใจฉันละลายไปตรงนั้นเลย"แน่นอนสิจ๊ะ สุดหล่อของแม่" ฉันตอบก่อนจะจับมือเขาตอนนี้กันเนอร์อายุสิบสี่ เป็นวัยรุ่นแล้วเชื่อไหมล่ะ? เขาสูงเท่าฉันแล้ว และฉันมั่นใจว่าอีกไม่กี่ปีเขาจะสูงกว่าฉัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก เขาก็จะเป็นลูกชายตัวน้อยของฉันเสมอคาลวินและฉันตัดสินใจส่งเขาไปเข้ารับการบำบัดทันทีที่ฉันออกจากโรงพยาบาล เราเข้าร่วมการบำบัดร่วมกันบ้าง และพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา และเกี่ยวกับวันที่เกิดอุบัติเหตุ
ธุลีใจ บทที่ 535
เอมม่าฉันเต้นรำกับมอลลี่ ปล่อยให้เสียงเพลงโอบล้อมตัวไว้ ฉันรู้สึกปวดหลังเล็กน้อยแต่ก็ไม่สำคัญอะไรเลยเมื่อฉันมีความสุขสุด ๆ แบบนี้ชุดเดรสสะบัดไปมาขณะที่เราตะโกนเนื้อเพลง หน้าร้อนแสนสาหัส ของเทย์เลอร์ สวิฟต์ออกมาสุดเสียง เอวาที่กำลังตั้งครรภ์ท้องแก่ก็เข้าร่วมกับเราด้วย ฉันหัวเราะเพราะเธอคิดว่าเธอกำลังเต้นอยู่เลยแต่เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกสิ่งที่เธอกำลังทำว่าอะไรดีจำนวนครั้งที่ฉันเรียกว่าตนเองมีความสุขนั้นสามารถนับนิ้วได้เลย หนึ่งคือตอนที่ฉันสอบเนติบัณฑิตได้ สองคือตอนที่กันเนอร์เรียกฉันว่าแม่เป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมานาน และสามคือวันนี้ งานแต่งของฉันคุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันแต่งงานแล้วและฉันมีความสุขอย่างที่สุดจำทนายหนุ่มน่ารักที่ฉันเล่าให้เอวาฟังในวันเกิดของเจมส์ได้ไหมคะ? จะว่าอย่างไรดี เขาไม่เคยละความพยายามเลยค่ะ ไม่ว่าฉันจะปฏิเสธเขากี่ครั้งก็ตาม เขาขอฉันคบหาอยู่เรื่อย ๆ และที่ฉันบอกว่าเรื่อย ๆ ก็คือเขาขอเกือบทุกวัน ฉันเบื่อที่จะได้ยินคำถามเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันหนึ่งฉันก็ตอบตกลง ปรากฏว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตนี้เลยฉันชะลอฝีเท้าลง ดวงตามองหาเจ้าบ
ธุลีใจ บทที่ 534
กันเนอร์มีน้องชายแล้ว งงกันอยู่ใช่ไหมคะ? เพราะเมื่อกี้ฉันกับเอวากำลังคุยเรื่องแฟนกันอยู่เลย เชสไม่ใช่ลูกชายของฉันค่ะ เขาเป็นลูกชายตัวน้อยของคาลวินและคินลีย์ พวกเขาแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วแล้วมีเชสตัวน้อยน่ารักคนนี้เป็นลูกน้อยคาลวินและฉันสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่อุบัติเหตุ เหมือนกับกันเนอร์ เขายกโทษให้ฉัน และพวกเราก็สามารถสร้างมิตรภาพที่สวยงามได้คินลีย์เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เธอเข้ากับพวกเราทุกคนได้ เธอใจดีและน่ารัก และที่สำคัญที่สุด เธอทำให้คาลวินมีความสุขและปฏิบัติต่อกันเนอร์เหมือนลูกชายของเธอเอง"ไม่จ้ะ ไม่เคยเกินจริงเลย" เอวาแก้ตัว "น้าแค่อยากให้แม่หนูเล่าเรื่องทนายความน่ารักที่ที่ทำงานให้ฟังมากกว่านี้""ผมขอจบตรงนี้นะครับ ไปดีกว่า" เขาพูด ดูเหมือนจะขยะแขยงเล็กน้อย "แม่ดูน้องได้ใช่ไหมครับ หรือผมควรจะพาน้องไปด้วย?"“แม่สบายมากจ้ะ…ไปเล่นกับเพื่อน ๆ เถอะ”เขาพยักหน้าก่อนที่จะวิ่งไปหาโนอาและคนอื่น ๆ คาลวินใจดีพอที่จะแก้ไขข้อตกลงเรื่องการดูแลบุตร ตอนนี้พวกเราดูแลกันเนอร์ร่วมกัน ลูกอยู่กับคาลวินวันธรรมดาและใช้วันหยุดสุดสัปดาห์กับฉัน"เอาล่ะ กลับมาเรื่องผู้ชายน่ารักคนนั้นก่อนนะ
ธุลีใจ บทที่ 533
สามปีต่อมาเอมม่า"จริงจังนะ เอมม่า เมื่อไหร่เธอจะหาแฟนสักที?" เอวาเอ่ยถามพร้อมนั่งลงข้าง ๆ ฉันฉันมองออกไปที่สวนหลังบ้านและยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของเจมส์ลูกชายของทราวิสและเล็ตตี้ ซึ่งตั้งชื่อตามพ่อของพวกเราและเจมส์กำลังจะอายุครบหนึ่งขวบเล็ตตี้และทราวิสแต่งงานกันเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ทราวิสคุกเข่าขอเธอแต่งงานทันทีที่ฉันได้สติขึ้นหลังจากอุบัติเหตุที่เกือบจะพรากชีวิตฉันไป คุณอาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนขับรถคนนั้น เขาถูกจำคุกห้าปีในข้อหาขับรถโดยประมาท ฉันหวังว่าเขาจะได้รับบทเรียนนะกลับมาที่ทราวิสและเล็ตตี้ ฉันคิดว่าการเห็นฉันอยู่ในโรงพยาบาลทำให้เขารู้ว่าชีวิตสั้นแค่ไหน เขาขอเธอแต่งงานและเล็ตตี้ก็ตอบตกลง พวกเขาแต่งงานกันซึ่งเป็นงานแต่งงานฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามตอนนี้ัฉันได้กลายเป็นเพื่อนกับเอวาก็เลยถูกดึงเข้ามาในวงจรนี้ด้วย คอนนี่และรีเปอร์แต่งงานกันแบบงานแต่งงานเล็ก ๆ ที่เป็นกันเองกับเพื่อนสนิทและครอบครัว สี่เดือนต่อมาทั้งสองก็อ้าแขนรับลูกสาวของพวกเขา เฮเวน ตอนนี้คอนนี่ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองซึ่งเป็นลูกสาวอีกคนฮาร์เปอร์และเกเบรียลก็กำลังจะมีลูกด้วยกันอีก
ธุลีใจ บทที่ 532
"ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องเบ่งเดี๋ยวนี้" ฉันคำรามพร้อมจับเสื้อเกเบรียลไว้ฉันรู้สึกบ้าไปแล้ว เหมือนฉันเสียสติไปแล้ว ความเจ็บปวดกำลังทำให้ฉันบ้าไปแล้วจริง ๆโชคดีที่พวกเราไปถึงห้องคลอดก่อนที่ฉันจะคลอดลูกตรงทางเดินของโรงพยาบาล ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเดินไปถึงห้องคลอด และเจ้าหน้าที่ก็เริ่มเตรียมพร้อมให้ฉันเอวาอยู่ในห้องเรียบร้อย ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีคนเข้าใจความรู้สึกตอนที่ช่องคลอดฉีกออกเป็นสองส่วนเพื่อให้เด็กตัวน้อย ๆ ออกมาดูโลก"ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันกัดฟันพูด ก่อนที่จะยกตัวขึ้นและเบ่งสุดแรงฉันสาบานว่าฉันรู้สึกเหมือนก้นจะแตกและมันก็เพิ่มความเจ็บปวดให้ฉันมากขึ้น"ความผิดคุณเลย!" ฉันกรีดร้องใส่เกเบรียลขณะที่จับมือเขาไว้แน่นฉันจ้องเขม็งไปที่เขา ลมหายใจถี่กระชั้น และรูจมูกบานออกเพื่อพยายามสูดอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด"เตรียมนะ เธอ เบ่งเลย" เอวาเร่งเร้าฉันขณะที่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากให้ฉัน "เกเบรียลไม่สำคัญแล้วตอนนี้""อ้าว ใจร้ายนะ เอวา" เกเบรียลพึมพำพร้อมจ้องเขม็งไปยังเอวา เธอจ้องเขม็งกลับราวกับจะบอกให้เขาหุบปากและทำตามน้ำไปฉันบีบมือพวกเขาเมื่อมดลูกหดตัวอีกครั้ง และฉันก็ออ
ธุลีใจ บทที่ 531
"สบายมากจ้ะ หมีน้อยลิลลี่ แม่กำลังจะคลอดลูก... จำที่แม่บอกหนูได้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนถึงเวลาแบบนี้?"เธอพยักหน้า "ค่ะ แม่บอกว่าแม่จะเจ็บท้อง แต่หนูไม่ต้องห่วง เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้น้องเกิดมาค่ะ""ดีมากจ้ะ" ฉันเบ้หน้าเมื่อการหดเกร็งตัวจู่โจมฉันอีกครั้ง "นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ดังนั้นอย่ากลัวไปนะจ๊ะ"เกเบรียลจับมือและช่วยให้ฉันเดินออกจากห้อง ฉันหายใจเข้าทางจมูกและหายใจออกทางปาก แต่พูดตามตรงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"หนูแค่ไม่เข้าใจน่ะค่ะ ทำไมแม่ต้องเจ็บด้วย? ทำไมเด็กถึงออกมาจากท้องแม่ไม่ได้โดยไม่ทำให้แม่เจ็บล่ะคะ?"สิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดคือทำให้ลูกสาวหวาดกลัวโดยต้องอธิบายให้เธอฟังว่าความเจ็บปวดนั้นจำเป็นสำหรับการออกแรงเบ่งเด็กออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะอยากรู้ว่าทำไมต้องเบ่งลูกออกมาด้วย และฉันจะต้องอธิบายว่าเพราะลูกตัวใหญ่และทางออกเล็กกว่า ดังนั้นการหดเกร็งตัวเหล่านั้นจึงจำเป็นสำหรับการเบ่งลูกออกมา จากนั้นเธอจะอยากรู้ว่าทางออกนั้นคืออะไร และฉันจะต้องบอกเธอว่าลูกออกมาทางนั้นอย่างไรเล่าอย่างที่คุณเห็น นั่นไม่ใช่บทสนทนาที่เธอเตรียมใจรับได้นัก เธอจะตกใจกลัวเมื่อรู้ว
