LOGINShare
บทที่ 132
Related chapters
ธุลีใจ บทที่ 133
ฉันเห็นแววตาที่เจ็บปวดของเธอแต่ฉันไม่สนใจ เธอทำให้ฉันเจ็บปวดมาหลายปีแล้ว นี่เทียบอะไรไม่ได้กับสิ่งที่ฉันต้องทนทุกข์จากน้ำมือของเธอและครอบครัวของเธอด้วยซ้ำอีกอย่างฉันไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงดูเจ็บปวด ฉันแน่ใจว่าเหตุผลเดียวที่เธออยู่ตรงนี้ก็เพื่อพยายามช่วยบริษัทของครอบครัวเธอ“มันเจ็บนะที่เธอคิดแบบนั้นกับฉัน ที่เธอคิดว่าเหตุผลเดียวที่ฉันขอโทษก็เพื่อที่ว่าฉันจะช่วยบริษัทได้ แต่ฉันก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง เพราะการกระทำของฉันเอง เธอจึงคิดว่าฉันไม่น่าเชื่อถือเลย”เมื่อมองดูเธอตอนนี้ คุณจะไม่สามารถบอกได้เลยว่าเธอคือผู้หญิงคนเดียวกันกับคนที่เคยด่าทอฉันเมื่อทำผิดพลาดเพียงเล็กน้อย คนที่เคยปฏิบัติกับฉันราวกับว่าฉันไม่สำคัญ มันแปลกมาก เราไม่เคยเปิดใจกัน ดังนั้นการนั่งอยู่ที่นี่ขณะที่เธอระบายความรู้สึกจึงค่อนข้างน่ากระอักกระอ่วนใจ“ฉันต้องการการให้อภัยจากเธอจริง ๆ ฉันอยากเป็นแม่ของเธอจริง ๆ ฉันอยากกอบกู้สิ่งที่ฉันทำลายไป ฉันอยากได้ความรักที่ฉันทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจกลับคืนมา”ฉันถอนหายใจ “ฉันไม่อยากจะใจร้ายนะ แต่ก่อนอื่นเลยคุณไม่ใช่แม่ของฉัน ผลการตรวจดีเอ็นเอที่ฉันมีที่บ้านเป็นหลักฐานได้ สอง คุณห
ธุลีใจ บทที่ 134
ฉันจ้องไปที่กระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะ ไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรกับมันดีตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านแล้ว ฉันเพิ่งกลับมาเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ตลอดเวลานั้นฉันใช้เวลาไปกับการถกเถียงในใจว่าจะเปิดมันหรือฉีกมันเป็นชิ้น ๆ ดีกระดาษแผ่นนั้นดึงความสนใจฉันไปที่กระเป๋าของฉันตลอดเวลาที่ฉันขับรถกลับบ้าน แต่ถึงตอนนี้ ฉันก็ยังทำได้เพียงจ้องมองมันส่วนหนึ่งของฉันอยากรู้เกี่ยวกับเนื้อหาในนั้น แต่อีกส่วนหนึ่งไม่สนใจว่าข้างในนั้นเขียนอะไรไว้ คนที่เขียนมันเกลียดฉัน การอ่านจดหมายที่เขาเขียนจะมีอะไรดี?ฉันหยิบมันขึ้นมา กำลังจะฉีกมัน แต่มีเสียงหนึ่งหยุดฉันไว้‘อ่านสักทีเถอะ อย่างเลวร้ายที่สุดจะเกิดอะไรขึ้นได้เชียว?’ เสียงภายในของฉันกระซิบถามฉันผงะเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นคำพูดยอดฮิต ฉันคิดกับตัวเองสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้ก็คือเขาจะทำให้ฉันเจ็บปวดคำพูดเป็นสิ่งที่อันตราย พวกมันสร้างความเสียหายได้มากกว่าอาวุธใด ๆ ฉันยังจำคำพูดที่รุนแรงบางคำที่คุณพ่อคุณแม่ของฉันพูดกับฉันตลอดหลายปีที่ผ่านมาได้ บาดแผลที่คำพูดของพวกเขาสร้างไว้ไม่เคยถูกรักษาให้หายได้อย่างแท้จริง‘เปิดมันซะ!’ เสียงนั้นตะโกนฉันกางจดหมายออก
ธุลีใจ บทที่ 135
ฉันจะอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้ มันจะทำให้ฉันต้องสูญเสียมากกว่าที่ฉันเต็มใจจะเสีย ฉันเคยถึงจุดแตกหักมาแล้ว ฉันจะไม่เสี่ยงกลับไปสู่ความมืดมิดที่เกือบจะพรากชีวิตของฉันไปอีกฉันปีนขึ้นเตียงและนอนลง ไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ฉันร้องไห้ให้กับคนพวกนี้มามากพอแล้ว ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่สมควรได้รับอะไรจากฉันอีกไม่นาน ความเหนื่อยล้าก็ครอบงำฉัน ความเหนื่อยล้าทั้งทางอารมณ์และกายทำให้ฉันหมดแรง และฉันก็ผล็อยหลับสนิทไปโดยไม่ฝันอะไรเลยเมื่อฉันตื่นขึ้นก็เป็นเวลาประมาณสิบเอ็ดนาฬิกาบ้าเอ้ย! ฉันรีบลุกจากเตียงจนสะดุดล้ม ฉันควรจะไปรับโนอาตอนเก้าโมงเพราะโรแวนต้องบินไปประชุมที่เมืองอื่นฉันรีบอาบน้ำและเตรียมตัวให้พร้อม ซึ่งใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เมื่อเสร็จแล้วฉันก็รีบวิ่งลงบันไดโดยภาวนาว่าจะไม่สะดุดตกบันไดและคอหักซะก่อนฉันหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นโรแวนและโนอากำลังทานอาหารเช้าอยู่ในครัว เขาใส่สูทและกำลังทำแพนเค้ก มันแปลกมากเพราะฉันไม่เคยเห็นเขาทำอาหารมาก่อนเลย“แม่ ตื่นแล้วเหรอครับ” โนอาตะโกนถามในขณะที่อาหารเต็มปาก “ผมจะไปปลุกแม่แล้ว แต่พ่อบอกให้ปล่อยให้แม่นอน”“เกิดอะไรขึ้น?” ฉันถามด้วยความสับสน
ธุลีใจ บทที่ 136
“แม่ เราจะไปไหนกันเหรอครับ?” โนอาถามฉันขณะที่ฉันล็อคประตูบ้านฉันไม่ได้วางแผนสำหรับทริปเล็ก ๆ นี้ แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำ โนราและธีโอโทรหาฉันมาหลายวันแล้ว พวกเขาต้องการสร้างความสนิทสนมกับฉัน แต่ฉันกลับเว้นระยะห่างกับพวกเขามาตลอดฉันจึงตัดสินใจว่าจะให้โอกาสพวกเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขารักฉันจริงหรือไม่ หากฉันยังคงผลักไสพวกเขา? และนอกจากนี้ฉันต้องการคนดี ๆ ในชีวิตมากกว่านี้“แม่มีคนบางคนที่อยากพาลูกไปเจอ” ฉันตอบพลางจับมือเขาไว้ขณะที่พาเขาไปที่รถของฉันขณะที่เรากำลังเดินไปที่รถ สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับรถขนย้ายซึ่งจอดห่างจากบ้านฉันไปไม่กี่เมตร“ดูเหมือนว่าจะมีคนย้ายเข้ามาอยู่” ฉันบอกโนอา “เรากำลังจะมีเพื่อนบ้านใหม่แล้วนะ”บ้านหลังนั้นว่างเปล่ามาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว โครงสร้างบ้านก็คล้ายกับบ้านฉัน เพียงแต่ว่าบ้านหลังนั้นดูใหญ่กว่าเล็กน้อย“หวังว่าพวกเขาจะมีลูกที่อายุเท่าผมนะครับ” โนอาพูดด้วยความตื่นเต้น “อย่าเข้าใจผมผิดนะครับแม่ ผมชอบที่นี่มาก แต่ที่นี่มีแต่คนแก่”ฉันหัวเราะกับเรื่องนั้น เมื่อฉันเลือกที่นี่ ฉันไม่รู้ว่าเราจะมีผู้สูงอายุที่คอยยุ่งเ
ธุลีใจ บทที่ 137
“ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับแม่ ผมบอกแม่แล้วว่าผมอยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน และผมจะได้สิ่งที่ต้องการเสมอ” ความมุ่งมั่นปรากฏชัดในน้ำเสียงของเขาขณะที่เขาพูดอย่างนั้นฉันถอนหายใจ “ไม่ใช่คราวนี้นะลูกรัก”ความเงียบเข้าปกคลุมเราขณะที่เราขับรถ ไม่นานเราก็มาถึงย่านหรูที่พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ฉันขับรถไปที่ประตูไฟฟ้า หลังจากป้อนรหัสผ่านบนหน้าจอสัมผัสขนาดเล็กที่อยู่ด้านข้าง ประตูก็เปิดออก ธีโอให้รหัสผ่านกับฉันในกรณีที่ฉันต้องการไปเยี่ยมพวกเขาเราขับรถไปตามถนนเล็ก ๆ ที่มีต้นไม้เรียงรายสองข้างทาง เราใช้เวลาขับรถประมาณห้านาทีก็ถึงบ้านหลังใหญ่ที่สวยงามหลังหนึ่ง“ว้าว ที่นี่สวยมากเลยครับ น่าประทับใจกว่าบ้านคุณปู่คุณย่าเสียอีก” โนอาพูดโดยอ้างถึงบ้านพ่อแม่ของโรแวนฉันยิ้ม เขาคงจะแปลกใจน่าดูเมื่อฉันบอกว่านี่ก็เป็นบ้านของคุณตาคุณยายของเขาฉันจอดรถไว้หน้าสวนที่ได้รับการดูแลอย่างดี หลังจากที่ดับเครื่องแล้ว เราก็ลงจากรถ ฉันจับมือเขาแล้วเดินช้า ๆ ไปทางบ้านสายตาของโนอามองไปทั่วทุกหนแห่ง เขามองทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ความตื่นเต้นและความเกรงขามปรากฏชัดบนใบหน้าของเขาก่อนที่ฉันจะทันได้กดกริ่งประตู ประตูก็เปิดออ
ธุลีใจ บทที่ 138
ฉันเคาะเท้าอย่างประหม่าในขณะที่รอให้ถูกเรียกชื่อ ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องรอของคลินิกเพื่อรอการนัดหมายจะบอกว่าฉันรู้สึกประหม่าก็ยังน้อยไป เพราะภายในใจของฉันกำลังวิตกกังวลทั้งหมดนี้รู้สึกเหมือนเดจาวู ฉันตั้งครรภ์ครั้งที่สองและตอนนี้ฉันต้องไปพบแพทย์ตามลำพัง ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคืออีธานไม่สามารถมาพบแพทย์กับฉันได้ ในขณะที่โรแวนเลือกที่จะไม่มากับฉันฉันพยายามอย่างหนักที่จะเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ จนกระทั่งเมื่อสองสามวันก่อน ฉันสังเกตเห็นว่ารอบเอวของฉันเริ่มใหญ่ขึ้น ท้องของฉันเริ่มโตขึ้น และในไม่ช้าทุกคนก็จะรู้ว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ฉันถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้าและจดบันทึกไว้ในใจว่าจะบอกพ่อแม่ของฉัน ฉันยังไม่กล้าเปิดเผยว่าฉันกำลังตั้งครรภ์ลูกของอีธาน เหตุผลหลักคือเขายังเป็นลูกชายของพวกเขาอยู่ พวกเขาจะต้องรู้สึกแปลกมากเมื่อรู้ว่าลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขาตั้งครรภ์กับลูกบุญธรรมทุกอย่างก็ยุ่งเหยิงไปหมด แต่ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้ สิ่งที่ทำไปแล้วไม่อาจแก้ไขได้ ทารกคนนี้อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ว่าฉันจะชอบหรือไม่ก็ตาม ก็ไม่มีทางเลี่ยงข้อเท็จจริงเล็ก ๆ นี้ได้เลย“ผมรู้สึกได้ถึงความกังวล
ธุลีใจ บทที่ 139
“ผมอยากพาคุณไปกินข้าวเที่ยง” โรแวนทำให้ฉันประหลาดใจอีกครั้งฉันมองเขาด้วยความสงสัย “ทำไมคะ?”“ผมอยากให้เราคุยกัน”ฉันมองไปทั่วถนนเพื่อดูว่ามีแท็กซี่ไหม วันนี้ฉันมาที่นี่ด้วยแท็กซี่เพราะไม่อยากขับรถ“ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี เราไม่มีอะไรให้ต้องคุยกันเลย” ฉันหันกลับไปมองเขาอีกครั้งเขาสางผมสีดำของตัวเองอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย“โรแวน…” ฉันกำลังจะบอกให้เขารู้ว่าฉันกำลังจะไป แต่เขากลับขัดจังหวะฉัน สีหน้าของเขาดูเย็นชา“ผมไม่ยอมรับคำปฏิเสธ คุณจะยอมขึ้นไปเองหรือจะให้ผมต้องอุ้มคุณขึ้นรถ” เขากล่าวพร้อมชี้ไปที่รถของเขา“คุณไม่กล้าหรอก”“ก็ลองดูสิ เอวา”เขาเริ่มเข้ามาหาฉัน และฉันรู้ว่าเขากำลังจะทำตามที่เขาขู่เอาไว้แล้ว ฉันจึงหันหลังและกระแทกเท้าไปที่รถของเขาด้วยเสียงฮึดฮัดเขาปลดล็อกรถและฉันก็ขึ้นรถ ฉันจ้องเขาเขม็งเมื่อเขาขึ้นรถและสตาร์ตรถฉันเงียบไว้ ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุย ฉันโกรธและสับสนกับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมกะทันหันของเขา ฉันอยากได้โรแวนคนเดิมกลับมา คนที่ฉันเคยชิน ตัวตนนี้ของเขาเป็นสิ่งใหม่สำหรับฉันและฉันคาดเดาไม่ได้เลย ฉันไม่ชอบแบบนั้นเราไปถึงร้านอาหารที่ฉันไม่เคยไป
ธุลีใจ บทที่ 140
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย มื้อเที่ยงนั้นช่างน่าอึดอัดจริง ๆ เพราะเราทั้งคู่ต่างคนต่างนั่งกินเงียบ ๆ จิตใจของฉันสั่นคลอนจากคำขอโทษของเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาคาดหวังอะไรจากฉัน แต่ฉันหวังว่าคงไม่ใช่การให้อภัย อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ เขาก็พาฉันกลับบ้าน ระหว่างทางขณะขับรถก็เงียบเช่นกัน เราทั้งคู่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าจะยอมรับเขายังไง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเขาในภาพลักษณ์ใหม่นี้ ทุกอย่างใหม่และแปลกประหลาดมากทีเดียว“ขอบคุณ” ฉันบอกเขาเมื่อเราถึงบ้าน “ที่ไปพบแพทย์เป็นเพื่อนฉันและสำหรับมื้อเที่ยง”“ไม่เป็นไร” เขาพยายามยิ้มแต่แววตาเขาไม่ได้ยิ้มด้วยฉันพยักหน้าแล้วกำลังจะลงจากรถ แต่เขาหยุดฉันไว้ด้วยการคว้ามือฉัน“ผมอยากให้คุณบอกผมทุกครั้งที่คุณมีนัดพบแพทย์” เขาบอกฉัน สายตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของฉันฉันมองเขาอีกครั้ง ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจของเขา“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย?” ฉันถามด้วยความสับสนขณะดึงมือออกจากมือเขาจู่ ๆ การสัมผัสของเขาก็มากเกินไป ฉันรู้สึกเหมือนมันกำลังเผาไหม้ฉัน“เพราะผมอยากอยู่ตรงนั้นเพื่อคุณ” เขาตอบอย่าง
Latest chapter
ธุลีใจ บทที่ 539
ฉันหยุดหายใจเเพราะความตกใจ และผละออกจากเขา ในขณะที่ร่างเล็ก ๆ กระโดดขึ้นมาบนตัวเรา"สุขสันต์วันคริสต์มาส!" เขาตะโกนอย่างมีความสุขด้วยเสียงร้องเพลง“หัวจะปวด” ทั้งกาเบรียลและฉันครางอย่างหงุดหงิดจะมาช้ากว่านี้สักชั่วโมงไม่ได้หรืออย่างไร? ถ้ามีใครสักคนในครอบครัวนี้ที่ชอบขัดจังหวะเรา มันก็ต้องเป็นลูกคนที่สอง แอนดรูว์ คนนี้แน่นอน เราเรียกเขาว่าดรูว์เขาอาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นตัวขัดจังหวะแค่ไหน แต่ก็ไม่สำคัญยังไงเขาก็ทำอยู่ดี"ตื่นครับ! ตื่น!" เขาตะโกนเสียงดัง จนชั่วขณะหนึ่งฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงก้องของเจ้าลูกชาย"ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ดรูว์" เกเบรียลบ่น "พ่อแม่ได้ยินชัดเจนโดยที่หนูไม่ต้องทำให้แก้วหูพ่อแม่แตกก็ได้"ดูเหมือนดรูว์จะไม่ฟังเลย เขาเด้งขึ้นเด้งลงบนเตียง มีความสุขแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาเกเบรียลขยับตัวใต้ผ้าห่ม คงพยายามขยับทุกอย่างให้เข้าที ฉันขยับร่างกายขึ้นและพิงหัวเตียง ก่อนจะคว้าลูกชายที่กระตือรือร้นและอยู่ไม่นิ่งมา สิ่งสุดท้ายที่เราต้องการคือเขาทำร้ายพ่อของเขาด้วยการเผลอเหยียบเข้ากลางตัวเขาหรืออะไรทำนองนั้น"หนูพยายามห้ามเลียมแล้วนะคะ แต่แม่ก็รู้ว่าเขาเป็นยังไงเวลาต
ธุลีใจ บทที่ 538
ฮาร์เปอร์ฉันกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสีขาวนุ่มฟูแห่งการนอนหลับ ฉันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกสงบ และรู้สึกได้รับความรักฉันเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทีละน้อย เกเบรียลนอนอยู่ข้างหลังฉัน แขนโอบกอดฉันไว้ เขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่เรานอนหลับด้วยกัน เขากอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขน ราวกับว่าเขากลัวว่าฉันจะหายไปหากไม่ทำเช่นนี้ฉันขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลุดออกจากอ้อมแขนของสามี ทว่าแทนที่จะปล่อยฉันไป เขากลับกระชับมือแน่นขึ้น ซึ่งดันฉันเข้าไปแนบชิดมากขึ้นฉันหยุดขยับเมื่อรู้สึกถึงเขา ฉันรู้สึกถึง น้องน้อยที่ตื่นมาเคารพธงชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ฮอร์โมนของฉันพลุ่งพล่าน และฉันก็ต้องการเขาขึ้นมาทันที ฉันอยากให้เขาสอดแทรกเข้ามาในร่างนี้เรื่องบนเตียงของเราสองช่างสมบูรณ์ แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องการมากกว่านี้ อาจเพราะมีลูกด้วยกันถึงสามคนแล้ว บางเวลามันก็ยากที่จะมีเวลาส่วนตัวที่ไม่ถูกรบกวนได้"อืม" เกเบรียลร้องครางเมื่อฉันถูบั้นท้ายกับเป้าของเขาเสียงนั้นเดินทางลงไปจนถึงจุดนั้นของฉัน ฉันถูอีกครั้ง กระตุ้นเสียงครางแสนเร้าอารมณ์จากเขาอีกเกเบรียลเริ่มประทับจูบตามหลัง ไหล่ และคอ มันผ่านมาสองสามวันแล้ว และฉันก็โหยหาเขา
ธุลีใจ บทที่ 537
"ใช่เลยครับ" เขาตอบรับรอยยิ้มของฉัน ขณะที่คิลเลียนเดินเข้ามาหาเรา"ผมมาขโมยภรรยาแสนสวยของผมคืนแล้วครับ" เสียงเขาแหบพร่า และฉันอดไม่ได้ที่จะละลายไปกับโทนเสียงนั้น มันเซ็กซี่สุด ๆ ไปเลย“เธอเป็นของคุณแล้วนะ” คาลวินปล่อยมือจากฉันและหลีกทาง ก่อนจะเดินจากไปคิลเลียนดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีช่องว่างระหว่างเรา "เป็นยังไงบ้าง? ปวดหลังหรือเปล่า? ขาเป็นยังไง?"เห็นไหม ฉันบอกแล้วไง เขาเป็นเสือร้ายในคราบทนายความ แต่ดูแลเอาใจใส่และรักใคร่ในฐานะคู่ครอง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีสเปคแบบไหน จนกระทั่งฉันได้พบเขา"สบายดีค่ะ ที่รัก ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้" ฉันหัวเราะเบา ๆ ดันตัวเองเข้าไปใกล้เขามากขึ้น"ผมเคยบอกว่าผมรักคุณแล้วหรือยัง?" เขาถามฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่เขย่งปลายเท้าและกระซิบชิดริมฝีปากของเขา "ประมาณพันครั้งแล้วค่ะวันนี้ แต่ฉันไม่ได้บ่นอะไรนะ""คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยนะครับ เอมม่า ผมนึกไม่ออกเลยว่าชีวิตผมจะเป็นยังไงหากไม่มีคุณ ผมรู้ว่าเราได้กล่าวคำสาบานกันไปแล้ว แต่ผมสัญญาว่าจะรักและทะนุถนอมคุณเสมอ เพราะคุณคือของขวัญที่เบื้องบนประทานมา ผมสัญญา
ธุลีใจ บทที่ 536
มอลลี่เป็นหนึ่งในเพื่อนเจ้าสาว เช่นเดียวกับเอวา คอนนี่ เล็ตตี้ ฮาร์เปอร์ และคินลีย์ พวกเธอเป็นเพื่อนสาวกันมาสี่ปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุวันนั้น แน่นอนว่าฉันไม่มีวันหาใครมาแทนมอลลี่ได้ เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุด แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่มีพวกเธออยู่เช่นกันอีกอย่างเมื่อวานนี้มอลลี่บอกฉันว่าเธอกำลังคิดจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันตื่นเต้นมาก ฉันรักเธอ แต่เรายอมรับว่าเป็นเพื่อนระยะไกลกันมันรักษาความสัมพันธ์กันได้ยาก ฉันมีความสุขมากที่เธอจะย้ายมาอยู่ใกล้ ๆเสียงเพลงช้าลง และกันเนอร์ก็เดินเข้ามา ตัดบทสนทนาทั้งหมด“เต้นรำกันหน่อยไหมครับ แม่?”มีเสียง ว้าว ดังขึ้นเป็นระลอก และฉันสาบานได้ว่าหัวใจฉันละลายไปตรงนั้นเลย"แน่นอนสิจ๊ะ สุดหล่อของแม่" ฉันตอบก่อนจะจับมือเขาตอนนี้กันเนอร์อายุสิบสี่ เป็นวัยรุ่นแล้วเชื่อไหมล่ะ? เขาสูงเท่าฉันแล้ว และฉันมั่นใจว่าอีกไม่กี่ปีเขาจะสูงกว่าฉัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก เขาก็จะเป็นลูกชายตัวน้อยของฉันเสมอคาลวินและฉันตัดสินใจส่งเขาไปเข้ารับการบำบัดทันทีที่ฉันออกจากโรงพยาบาล เราเข้าร่วมการบำบัดร่วมกันบ้าง และพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา และเกี่ยวกับวันที่เกิดอุบัติเหตุ
ธุลีใจ บทที่ 535
เอมม่าฉันเต้นรำกับมอลลี่ ปล่อยให้เสียงเพลงโอบล้อมตัวไว้ ฉันรู้สึกปวดหลังเล็กน้อยแต่ก็ไม่สำคัญอะไรเลยเมื่อฉันมีความสุขสุด ๆ แบบนี้ชุดเดรสสะบัดไปมาขณะที่เราตะโกนเนื้อเพลง หน้าร้อนแสนสาหัส ของเทย์เลอร์ สวิฟต์ออกมาสุดเสียง เอวาที่กำลังตั้งครรภ์ท้องแก่ก็เข้าร่วมกับเราด้วย ฉันหัวเราะเพราะเธอคิดว่าเธอกำลังเต้นอยู่เลยแต่เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกสิ่งที่เธอกำลังทำว่าอะไรดีจำนวนครั้งที่ฉันเรียกว่าตนเองมีความสุขนั้นสามารถนับนิ้วได้เลย หนึ่งคือตอนที่ฉันสอบเนติบัณฑิตได้ สองคือตอนที่กันเนอร์เรียกฉันว่าแม่เป็นครั้งแรกหลังจากผ่านมานาน และสามคือวันนี้ งานแต่งของฉันคุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันแต่งงานแล้วและฉันมีความสุขอย่างที่สุดจำทนายหนุ่มน่ารักที่ฉันเล่าให้เอวาฟังในวันเกิดของเจมส์ได้ไหมคะ? จะว่าอย่างไรดี เขาไม่เคยละความพยายามเลยค่ะ ไม่ว่าฉันจะปฏิเสธเขากี่ครั้งก็ตาม เขาขอฉันคบหาอยู่เรื่อย ๆ และที่ฉันบอกว่าเรื่อย ๆ ก็คือเขาขอเกือบทุกวัน ฉันเบื่อที่จะได้ยินคำถามเดิม ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันหนึ่งฉันก็ตอบตกลง ปรากฏว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตนี้เลยฉันชะลอฝีเท้าลง ดวงตามองหาเจ้าบ
ธุลีใจ บทที่ 534
กันเนอร์มีน้องชายแล้ว งงกันอยู่ใช่ไหมคะ? เพราะเมื่อกี้ฉันกับเอวากำลังคุยเรื่องแฟนกันอยู่เลย เชสไม่ใช่ลูกชายของฉันค่ะ เขาเป็นลูกชายตัวน้อยของคาลวินและคินลีย์ พวกเขาแต่งงานกันเมื่อปีที่แล้วแล้วมีเชสตัวน้อยน่ารักคนนี้เป็นลูกน้อยคาลวินและฉันสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่อุบัติเหตุ เหมือนกับกันเนอร์ เขายกโทษให้ฉัน และพวกเราก็สามารถสร้างมิตรภาพที่สวยงามได้คินลีย์เป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เธอเข้ากับพวกเราทุกคนได้ เธอใจดีและน่ารัก และที่สำคัญที่สุด เธอทำให้คาลวินมีความสุขและปฏิบัติต่อกันเนอร์เหมือนลูกชายของเธอเอง"ไม่จ้ะ ไม่เคยเกินจริงเลย" เอวาแก้ตัว "น้าแค่อยากให้แม่หนูเล่าเรื่องทนายความน่ารักที่ที่ทำงานให้ฟังมากกว่านี้""ผมขอจบตรงนี้นะครับ ไปดีกว่า" เขาพูด ดูเหมือนจะขยะแขยงเล็กน้อย "แม่ดูน้องได้ใช่ไหมครับ หรือผมควรจะพาน้องไปด้วย?"“แม่สบายมากจ้ะ…ไปเล่นกับเพื่อน ๆ เถอะ”เขาพยักหน้าก่อนที่จะวิ่งไปหาโนอาและคนอื่น ๆ คาลวินใจดีพอที่จะแก้ไขข้อตกลงเรื่องการดูแลบุตร ตอนนี้พวกเราดูแลกันเนอร์ร่วมกัน ลูกอยู่กับคาลวินวันธรรมดาและใช้วันหยุดสุดสัปดาห์กับฉัน"เอาล่ะ กลับมาเรื่องผู้ชายน่ารักคนนั้นก่อนนะ
ธุลีใจ บทที่ 533
สามปีต่อมาเอมม่า"จริงจังนะ เอมม่า เมื่อไหร่เธอจะหาแฟนสักที?" เอวาเอ่ยถามพร้อมนั่งลงข้าง ๆ ฉันฉันมองออกไปที่สวนหลังบ้านและยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของเจมส์ลูกชายของทราวิสและเล็ตตี้ ซึ่งตั้งชื่อตามพ่อของพวกเราและเจมส์กำลังจะอายุครบหนึ่งขวบเล็ตตี้และทราวิสแต่งงานกันเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ทราวิสคุกเข่าขอเธอแต่งงานทันทีที่ฉันได้สติขึ้นหลังจากอุบัติเหตุที่เกือบจะพรากชีวิตฉันไป คุณอาจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนขับรถคนนั้น เขาถูกจำคุกห้าปีในข้อหาขับรถโดยประมาท ฉันหวังว่าเขาจะได้รับบทเรียนนะกลับมาที่ทราวิสและเล็ตตี้ ฉันคิดว่าการเห็นฉันอยู่ในโรงพยาบาลทำให้เขารู้ว่าชีวิตสั้นแค่ไหน เขาขอเธอแต่งงานและเล็ตตี้ก็ตอบตกลง พวกเขาแต่งงานกันซึ่งเป็นงานแต่งงานฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามตอนนี้ัฉันได้กลายเป็นเพื่อนกับเอวาก็เลยถูกดึงเข้ามาในวงจรนี้ด้วย คอนนี่และรีเปอร์แต่งงานกันแบบงานแต่งงานเล็ก ๆ ที่เป็นกันเองกับเพื่อนสนิทและครอบครัว สี่เดือนต่อมาทั้งสองก็อ้าแขนรับลูกสาวของพวกเขา เฮเวน ตอนนี้คอนนี่ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองซึ่งเป็นลูกสาวอีกคนฮาร์เปอร์และเกเบรียลก็กำลังจะมีลูกด้วยกันอีก
ธุลีใจ บทที่ 532
"ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องเบ่งเดี๋ยวนี้" ฉันคำรามพร้อมจับเสื้อเกเบรียลไว้ฉันรู้สึกบ้าไปแล้ว เหมือนฉันเสียสติไปแล้ว ความเจ็บปวดกำลังทำให้ฉันบ้าไปแล้วจริง ๆโชคดีที่พวกเราไปถึงห้องคลอดก่อนที่ฉันจะคลอดลูกตรงทางเดินของโรงพยาบาล ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเดินไปถึงห้องคลอด และเจ้าหน้าที่ก็เริ่มเตรียมพร้อมให้ฉันเอวาอยู่ในห้องเรียบร้อย ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีคนเข้าใจความรู้สึกตอนที่ช่องคลอดฉีกออกเป็นสองส่วนเพื่อให้เด็กตัวน้อย ๆ ออกมาดูโลก"ฉันไม่ไหวแล้ว" ฉันกัดฟันพูด ก่อนที่จะยกตัวขึ้นและเบ่งสุดแรงฉันสาบานว่าฉันรู้สึกเหมือนก้นจะแตกและมันก็เพิ่มความเจ็บปวดให้ฉันมากขึ้น"ความผิดคุณเลย!" ฉันกรีดร้องใส่เกเบรียลขณะที่จับมือเขาไว้แน่นฉันจ้องเขม็งไปที่เขา ลมหายใจถี่กระชั้น และรูจมูกบานออกเพื่อพยายามสูดอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด"เตรียมนะ เธอ เบ่งเลย" เอวาเร่งเร้าฉันขณะที่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากให้ฉัน "เกเบรียลไม่สำคัญแล้วตอนนี้""อ้าว ใจร้ายนะ เอวา" เกเบรียลพึมพำพร้อมจ้องเขม็งไปยังเอวา เธอจ้องเขม็งกลับราวกับจะบอกให้เขาหุบปากและทำตามน้ำไปฉันบีบมือพวกเขาเมื่อมดลูกหดตัวอีกครั้ง และฉันก็ออ
ธุลีใจ บทที่ 531
"สบายมากจ้ะ หมีน้อยลิลลี่ แม่กำลังจะคลอดลูก... จำที่แม่บอกหนูได้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นตอนถึงเวลาแบบนี้?"เธอพยักหน้า "ค่ะ แม่บอกว่าแม่จะเจ็บท้อง แต่หนูไม่ต้องห่วง เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้น้องเกิดมาค่ะ""ดีมากจ้ะ" ฉันเบ้หน้าเมื่อการหดเกร็งตัวจู่โจมฉันอีกครั้ง "นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ดังนั้นอย่ากลัวไปนะจ๊ะ"เกเบรียลจับมือและช่วยให้ฉันเดินออกจากห้อง ฉันหายใจเข้าทางจมูกและหายใจออกทางปาก แต่พูดตามตรงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"หนูแค่ไม่เข้าใจน่ะค่ะ ทำไมแม่ต้องเจ็บด้วย? ทำไมเด็กถึงออกมาจากท้องแม่ไม่ได้โดยไม่ทำให้แม่เจ็บล่ะคะ?"สิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดคือทำให้ลูกสาวหวาดกลัวโดยต้องอธิบายให้เธอฟังว่าความเจ็บปวดนั้นจำเป็นสำหรับการออกแรงเบ่งเด็กออกมาจากร่างกายฉัน เธอจะอยากรู้ว่าทำไมต้องเบ่งลูกออกมาด้วย และฉันจะต้องอธิบายว่าเพราะลูกตัวใหญ่และทางออกเล็กกว่า ดังนั้นการหดเกร็งตัวเหล่านั้นจึงจำเป็นสำหรับการเบ่งลูกออกมา จากนั้นเธอจะอยากรู้ว่าทางออกนั้นคืออะไร และฉันจะต้องบอกเธอว่าลูกออกมาทางนั้นอย่างไรเล่าอย่างที่คุณเห็น นั่นไม่ใช่บทสนทนาที่เธอเตรียมใจรับได้นัก เธอจะตกใจกลัวเมื่อรู้ว
