All Chapters of CEO'S UNEXPECTED BABY: Chapter 81 - Chapter 90

Chapter 83 "Ang sarap po maglakad-lakad dito. Parang nasa ibang mundo tayo," sabi ni Stanley habang tinitingnan ang paligid. "Napakaganda talaga ng lugar na ito. Ang daming kasaysayan at kultura," sabi ni Anne habang kumukuha ng litrato. Pagkatapos naming maglakad-lakad sa Tenryu-ji Temple, dumiretso kami sa Iwatayama Monkey Park. Habang umaakyat kami sa burol, ramdam ko ang excitement ng mga bata na makita ang mga unggoy. "Wow, ang taas po ng akyat na ito, Daddy!" sabi ni Sitti habang humihingal. "Kaya natin ito, anak. Sulit ito pagdating natin sa taas," sagot ko habang inaakay siya. Pagdating namin sa tuktok, nakita namin ang maraming unggoy na malayang naglalakad at naglalaro sa paligid. "Mommy, Daddy, ang dami pong unggoy! Ang cute nila!" sabi ni Amara habang tinitingnan ang mga unggoy. "Ang saya po dito. Pwede po ba kaming magpakain ng unggoy?" tanong ni Stanley habang excited. "Siyempre, anak. Bumili tayo ng pagkain para sa kanila," sagot ni Anne habang inaabot ang pera

Chapter 85 Amara POV Pagkatapos ng aming masayang bakasyon sa Japan, balik na kami sa normal na buhay sa bahay. Pero kahit nasa bahay na kami, hindi ko pa rin makalimutan ang mga magagandang alaala namin doon. Isang umaga, habang nag-aayos ako ng aking school bag, napansin ko ang isang maliit na souvenir na binili ko sa Japan. Isang keychain na may hugis ng cute na usa mula sa Nara Park. Napangiti ako habang inaalala ang mga masasayang sandali namin doon. "Good morning, Amara! Ready ka na ba for school?" tanong ni Mommy habang pumapasok sa kwarto ko. "Opo, Mommy. Naalala ko lang po yung mga ginawa natin sa Japan," sagot ko habang inaayos ang aking bag. "Ang dami nating magagandang alaala doon, di ba? Pero masaya rin na nandito na tayo sa bahay," sabi ni Mommy habang hinahaplos ang aking buhok. "Opo, Mommy. Excited na rin po akong ikwento sa mga kaibigan ko yung mga ginawa natin," sabi ko habang nakangiti. Pagdating ko sa school, agad akong sinalubong ng mga kaibigan ko. Excite

Chapter 70 Anne POVHindi ko mapigilan ang maawa sa kalagayan ng aking anak. Sino ba naman hindi maawa ka pang nakita mo iyong papasok sa kompanya ng kanyang daddy kung saan ito nagta-trabahong basa ang damit habang papasok sa loob ng kompanya. Agad ko iyong tinanong kung anong nangyari, agad naman niya akong sinagot ng aking anak na si Amara at tinuro ang babae kanina. Agad naman nagalit ang aking asawa na si Dixon sa kanyang nalaman. Pinagsasabi nito ang babae saka pinatawag ito ang HR upang tanggapin ito sa kanyang trabaho. Galit na galit ang aking asawa dahil ang kanyang empleyado ang nangahas na bully-hin ang kanyang anak.Habang nag-uusap kami ay biglang may pumasok sa opisina kaya napatingin kami roon. "Maawa po kayo, Ma'am Anne, Sir Dixon! Hindi ko po sinasadya! Nagmamadali lang po ako kanina kaya hindi ko po napansin na nabasa ko po pala ang anak niyo!" ang babae ay halos mangiyak-ngiyak na habang nagmamakaawa. "Pakiusap po, huwag niyo po akong tanggalin sa trabaho! Wala

Chapter 89 Ang bawat minuto ng presentasyon ay tila isang oras. Sanay na ako sa ganitong mga sitwasyon—mga negosasyong mabigat, mga kliyenteng mahirap kausapin, at mga proyektong hindi maaaring magkamali. Ngunit ngayon, kakaiba ang tensyon. Siguro dahil alam kong si Anne, ang aking asawa, ang siyang maghahawak ng susi sa tagumpay ng proyektong ito. Nakaupo ako sa dulo ng conference table, tahimik na nagmamasid habang nagsasalita siya. Bilang CEO, kailangan kong maging matatag at pormal, ngunit bilang asawa, alam kong dapat kong itago ang paghanga ko sa kanya. Hindi lang dahil magaling siyang sekretarya, kundi dahil kahanga-hanga ang kanyang kakayahan sa harap ng ganitong sitwasyon. "Anne, ikaw na ang magpapaliwanag," sabi ko, mahigpit ang boses at may pormalidad. Sa ganitong mga oras, wala akong magawa kundi ang maging 'Mr. Dixon,' at hindi ang 'Mahal' na nakasanayan namin sa bahay. Habang nagsimula si Anne sa kanyang bahagi ng presentasyon, hindi ko maiwasang pagmasdan siya. Kit

Chapter 91 Habang bumibiyahe kami pauwi mula sa restaurant, ramdam ko ang lamig ng gabi sa hangin. Ang mga bituin ay nagbibigay ng kaaya-ayang liwanag, at ang mga kalye ay tahimik, tanging mga ugong ng sasakyan ang maririnig. "Siguro, magandang ideya rin na maglaan tayo ng oras para sa sarili natin, paminsan-minsan," sabi ni Dixon, na tila nag-iisip ng malalim habang naglalakad kami. "Oo, agree ako. Minsan kailangan nating magpahinga mula sa lahat ng trabaho at mag-focus sa mga bagay na nagpapasaya sa atin, mahal!" sagot ko na may ngiti sa labi, habang tinutok ang aking tingin sa mga kalye na aming dinadaanan. Pagdating namin sa bahay, nakita naming tahimik ang paligid. Sigurado kaming mahimbing na natutulog ang kambal dahil sa pagod ito sa kanilang pag-aaral. Sa kabila ng lahat ng pagod, napawi ang stress dahil sa akin nararamdaman at dahil sa pagiging masaya na pamilyang mayroon ako ngayon. "Dad, Mom!" sambit ni Amara sa aming dalawa. "Mauna na po ako sa inyo magpahinga,