Lahat ng Kabanata ng CEO'S UNEXPECTED BABY: Kabanata 101 - Kabanata 110

Chapter 102 Dixon POV Habang nakaupo kami sa balcony ng cottage, napansin ko ang mga bituin na tila kumikislap sa madilim na kalangitan. Ang mga ito ay parang mga pangarap na bumababa mula sa langit, bawat isa ay may kwento at pag-asa. "Anne, hindi ko maisip na makakarating tayo sa puntong ito," sabi ko, habang pinagmamasdan siya. "Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan natin, nandito pa rin tayo—mas masaya at mas matatag." “Talaga, Mahal. Ang bawat sandali ay mahalaga, at gusto kong ipagpatuloy ang lahat ng ito,” sagot niya, ang kanyang mga mata ay tila nagliliwanag sa damdamin. “Ang araw na ito ay puno ng mga alaala na dapat nating ipasa sa ating mga anak,” sabi ko, pinapanatili ang kanyang mga kamay sa aking mga palad. “Sana ay maipakita natin sa kanila ang kahalagahan ng bawat karanasan.” Nang tumingin ako sa kanyang mga mata, batid kong ang aming pagsasama ay hindi lamang tungkol sa kami; ito ay tungkol sa mga susunod na henerasyon. “Sa bawat hakbang natin, gusto kong ip

Chapter 104 Amara POV Mula nang naipasa ni Dad ang kanyang posisyon sa akin, agad akong nagbigay-pansin sa mga tungkulin at responsibilidad na kaakibat nito. Para sa akin, hindi lang ito isang titulo; ito ay isang pagkakataon upang ipakita ang aking kakayahan at ipagpatuloy ang magandang pamana ng aming pamilya. Sa kabila ng mga hamon, nagpasya akong maging mas proaktibo sa mga desisyon sa kumpanya. Masaya akong malaman na nasa bakasyon sina Mommy at Dad. Nakita ko itong pagkakataon para makapag-focus at makapagplano nang mas maayos. Habang abala ako sa mga meetings at discussions, naiisip ko ang kanilang mga alaala sa bawat pasya ko. Ang mga natutunan ko mula kay Dad, ang kanyang matiyagang gabay at mga kwento ng kanilang mga pakikibaka sa negosyo, ay patuloy na nagbibigay-inspirasyon sa akin. “Amara, kailangan nating pag-usapan ang mga bagong proyekto,” sabi ng aking assistant na si Maya, habang ipinapakita ang mga proposal sa kanyang laptop. “Oo, Maya. Kailangan nating

Chapter 106 Stanley POV Mula nang nag-video call kami ng aming mga magulang, puno ng saya at excitement ang aming puso. Nais naming surpresahin sila sa aming pagbabalik sa Pilipinas. Ang mga alaala ng mga pamilya namin ay nagbibigay ng inspirasyon sa amin, at ang mga plano namin ay unti-unting bumubuo. “Stanley, excited na ako! Kailangan nating maging maayos ang lahat,” sabi ni Sitti habang nag-aayos ng aming mga kagamitan sa suitcase. “Oo, dapat tayong maging tahimik tungkol dito. Gusto kong makita ang kanilang mga mukha kapag nakita nila tayo,” tugon ko, punung-puno ng kagalakan. Habang nag-iimpake, naisip ko ang mga bagay na nais naming ipahayag sa aming mga magulang. Matagal na rin kaming wala sa Pilipinas, at ang pagkakataong ito ay tila isang regalo. Ang mga pagmamahal at alaala mula sa mga nakaraang taon ay muling bumabalik sa akin. “Anong mga pasalubong ang gusto mong dalhin?” tanong ni Sitti habang naglalagay ng mga damit. “Baka magdala tayo ng mga sweets at del

Chapter 108 Anne POV Masaya ako na kasama ko ang aking mahal sa buhay—ang aking asawa, si Dixon, at ang aming tatlong anak. Bawat halakhak ni Amara, ang aming panganay, ay nagbibigay ng kakaibang saya sa aking puso. Sa kabila ng kanilang paglaki, nananatili ang respeto ng kambal, sina Sitti at Stanley, sa kanilang nakatatandang kapatid. Nakikita ko sa kanilang lahat ang mga mabubuting tao sa hinaharap—mga anak na magpapasaya sa amin ni Dixon. Sa kabila ng kahinaan ng aking katawan, hindi ko ito pinapahalata. Ayaw kong mag-alala sila sa akin. Pinili kong itago ang aking sakit upang hindi sila mag-alala o magdalamhati. Alam ko na ang aking oras ay limitado. Ngunit sa bawat araw, sinusulit ko ang bawat sandali, ginugugol ang natitirang oras kasama ang mga pinakamahalaga sa aking buhay. Sa bawat ngiti ni Dixon, ramdam ko ang kanyang pagmamahal. Hindi man niya diretsong sabihin, alam kong nararamdaman niyang may mali sa akin. Minsan, mahuhuli ko siyang nakatingin nang matagal, ti

Chapter 110 Amara POV Bata pa lang ako, alam ko na espesyal si Mom. Hindi lang dahil sa palaging mainit ang mga yakap niya o masarap siyang magluto—iba siya. Palagi niyang pinaparamdam sa amin na mahalaga kami, na kahit anong mangyari, andiyan siya para sa amin. Pero habang lumalaki ako, napansin kong unti-unti siyang nagbabago—ang mga ngiti niya, kahit totoo, ay may halong lungkot. Ngayon, alam ko na ang dahilan. Noong una kong nalaman na may sakit si Mom, hindi ako makapaniwala. Palagi kong iniisip na magiging masaya at buo ang pamilya namin magpakailanman. Hindi ko lubos naisip na maaaring mawala siya. Pero nang makita ko siyang humihina, doon ko napagtanto ang katotohanan. Napakahirap tanggapin na hindi lahat ng bagay sa mundo ay permanente. Sabi nga ni Mom noon, "Ang buhay ay parang isang libro—may simula at may katapusan, pero mahalaga kung paano natin isinusulat ang mga pahina." Nang mas maramdaman ko ang bigat ng kanyang sitwasyon, mas naging malinaw sa akin kung gaano s