All Chapters of THE TYCOON'S ACCIDENTAL BABY: Chapter 21 - Chapter 30

Nang matapos ayusan at magbihis ni Fatima ng tanging hospital gown, ay pumasok siya sa kaniyang hospital room. Napaawang ang labi niya nang makita na kahit pa paano ay may mga disenyo ng bulaklak.The room wasn’t adorned with so many flowers, pero sapat na ang iilan upang magbigay buhay sa paligid. Wala ring mga grand display of luxury, but to her, it was perfect. Naroon si Katie sa gilid at masayang pumapalakpak habang katabi nito si Sander.Lumapit si Giovanni sa kaniya and he stood beside her, wearing the same hospital gown as her, his hand gripping hers tightly as if to assure her that they were in this together.Gusto niyang matawa dahil ang tila tema ng kasal nila ay hospital patient theme.‘I can’t believe this is happening... here, in a hospital room. Hindi ganitong klaseng kasal ang pinapangarap ko, pero sapat na ‘to at masaya ako na si Giovanni at ako... we're finally together. Nothing else matters.’ wika ni Fatima sa kaniyang isipan.She turned her head and smiled weakly at

Fatima’s Point of ViewHinintay ko ang pagbalik ni Giovanni, ngunit dala na rin siguro ng pagod at mga gamot na itinuturok sa akin ay tuluyan akong nakatulog.Madilim pa rin ang silid nang magising ako, naramdaman ko ang bigat ng kama na tila may tumabi sa akin. Napapitlag ako, ang kaba at takot ay biglang bumalot sa akin. Mabilis na naglaro ang mga tanong sa isip ko— sino ang nasa tabi ko? Pero bago pa ako magpanik, narinig ko ang pamilyar na boses, malalim at kalmado, na agad nagpaalis ng aking pangamba.“It’s me, wife, nagising ba kita?” tanong ni Giovanni, ang tono niya’y banayad, puno ng pag-aalala.Kaagad akong kumalma, ang takot ko'y napalitan ‘Wife’— asawa na niya ako. Parang panaginip, pero totoo. Ako, si Fatima, ang asawa ni Giovanni. Hindi ko mapigilan ang pagngiti, kahit pa mahina pa ako mula sa sakit at sa mga gamot na itinurok sa akin.“Giovanni…” mahina kong bulong.Dahan-dahan siyang lumapit, ipinulupot ang braso niya sa akin, marahang hinahaplos ang buhok ko. Ramdam k

Pagpasok pa lang namin sa condo unit, kaagad kong naramdaman ang pamilyar na vibe ng lugar. Parang may kung anong hinahatak sa alaala ko habang tinatanaw ko ang bawat sulok. Nang mapansin ko ang mga gamit sa paligid, lalo na ang mga paborito kong dekorasyon at gamit, hindi ko na napigilang itanong.“Giovanni... ang mga gamit... Gamit ko ang mga ito, 'di ba?” tanong ko, halos hindi makapaniwala.Ngumiti siya at inakbayan ako. “Yes, pinakuha ko ang mga gamit mo sa bahay niyo.”Napasinghap ako sa gulat. “Mabuti at hindi tumutol si Daddy?”"Hindi naman, dahil pinanakaw ko lang ang mga 'yan,” sagot niya, sabay tawa ng malakas.Napahagalpak din ako ng tawa, hindi mapigilan ang pagtawa sa kalokohan niya. Sino bang gagawa ng ganoon? Pero si Giovanni, he’d do anything for me— kahit pa manakaw ang sarili kong mga gamit.Habang tinitingnan ko ang paligid, naramdaman ko ang ginhawa ng pamilyaridad. Lahat ng ito ay akin, ang bawat bagay sa unit ay may kinalaman sa akin. Ngunit may isang bagay na t

Giovanni's Point of ViewHabang naglalakad ako palabas ng condo, kinuha ko ang cellphone ko at agad na tinawagan si Sander. Kailangan ko ng oras. Alam kong hindi ko pwedeng harapin si Dad sa ngayon, lalo na’t kasama ko si Fatima at may mga bagay akong kailangang unahin—ang kaligtasan niya.“Sander, I need you to do something for me.” sabi ko nang sagutin niya ang tawag.“Naku, ano na naman ito, Giovanni?”Sander sounded cautious. Alam ko na ayaw niyang madamay, pero wala na akong ibang mapagkakatiwalaan.“Tell Dad that I’m out of the country. Sabihin mo na kailangan kong tapusin ang isang urgent business trip.”Tahimik si Sander sa kabilang linya, tila iniisip ang sitwasyon. “What if magalit siya sa akin? Ayokong madamay, dahil alam mo naman kung paano magalit ang Daddy mo.” ramdam ko ang pag-aalinlangan sa boses niya.Huminga ako nang malalim, alam kong tama siya. Alam kong hindi biro ang galit ni Dad, pero wala na akong ibang paraan para mapigilan siyang magsalita ng masyadong maram

Niyakap ko si Fatima, at marahang hinaplos ang kaniyang likod upang pawiin ang pag-aalala sa mukha niya. Nararamdaman kong gusto niya pang magtanong, pero pinipigilan niya. Alam ko, iniisip niya kung sino si Eunice at bakit may ganoong kalituhan sa sagot ng babaeng sumagot sa cellphone ni Dad. “Kumalma ka, Fatima. Huwag mo nang isipin 'yon, baka may ibang Eunice siyang tinutukoy.” bulong ko, sinisikap na gawing mapayapa ang aking tono kahit ako mismo ay hindi mapakali. Pero ang totoo, pati ako ay naguguluhan. Sino ba ang sumagot sa cellphone ni Dad? At bakit tila kilala niya si Eunice? Nag-alinlangan akong itanong ito kay Fatima dahil ayokong magdagdag pa ng pag-aalala. Ngunit gano'n pa man, kung sino man ang babaeng sumagot, ay nagpapasalamat na din ako sa kaniya dahil hindi si Daddy ang nakausap ni Fatima. Kung hindi ay tiyak na katapusan ko na– katapusan na ng mga plano ko. “Giovanni... sigurado ka bang okay ka lang?” tanong niya, pilit na ngumingiti ngunit kita sa mata niya an