บททั้งหมดของ ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: บทที่ 681 - บทที่ 690

คิ้วคมของฉู่จวินถิงขมวดลง ใบหน้าเย็นชาและไร้อารมณ์ในยามนี้ถูกปกคลุมด้วยความเย็นยะเยือก “ต่อไปหากเจอคนปากพล่อยเช่นนี้อีก เสด็จพี่ควรจับคนผู้นั้นส่งเข้ากรมราชทัณฑ์เพื่อหลีกเลี่ยงการเผยแพร่ข้อมูลเท็จ"“เป็นแค่เรื่องตลกไม่กี่ประโยคเท่านั้น เหตุใดเจ้าต้องจริงจังถึงเพียงนี้ด้วย?” ฉู่เทียนเช่อพูดล้อเลียน “อายุเจ้าไม่น้อยแล้ว การหมั้นหมายล่าช้าและยังไม่กำหนดเสียที สตรีจากตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวงต่างจับจ้องอยู่ เป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยงคำครหา”“ไม่คิดว่าเสด็จพี่ที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บจะยังมีใจมายุ่งเรื่องพวกนี้ด้วย ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้พี่สะใภ้รองคอยดูแลท่านจนล้มป่วย กระทั่งงานเลี้ยงตอนเย็นก็ไม่อาจมาเข้าร่วม?" ฉู่จวินถิงกล่าวเสียงเรียบสีหน้าของฉู่เทียนเช่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย กล่าวว่า "ไม่เป็นไร หมอหลวงได้ตรวจดูแล้ว แค่เป็นกังวลมากเกินไป พักผ่อนไม่กี่วันก็จะดีขึ้น"ขณะนั้นเองกู้ฮวนเอ๋อร์ก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นหลิงเชี่ยนเอ๋อร์และถังเสวี่ยหนิงยืนอยู่ด้วยกัน จึงอดสงสัยไม่ได้ "ญาติผู้พี่หลิง ที่แท้ท่านกับคุณหนูถังเป็นสหายรักกันหรือ? "หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอยหลังไปครึ่งก

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ซ่งรั่วเจินส่ายหัว “ช่วงนี้ถังเสวี่ยหนิงอารมณ์เสียมาก คาดว่าเพราะถูกลงโทษให้คุกเข่าในห้องบรรพชน เวลากลางคืนก็พักผ่อนไม่เพียงพอ ดังนั้นจึงอ่อนเพลียเป็นลมลง”“เมื่อครู่ข้าก็เตือนแล้วว่านางป่วย นางกลับไม่เชื่อและยังบอกว่าข้าด่าทอนาง"สามพี่น้องตระกูลซ่ง “???”“แม่นางหลิง โปรดอย่าพูดไร้สาระเลย เมื่อครู่น้องสาวของข้าเตือนนางไปว่าหากป่วยก็ให้ไปหาหมอ เจ้ากับนางล้วนไม่เชื่อและยังพูดว่าน้องสาวของข้าใจร้าย ยามนี้นางเป็นลมไปแล้ว จะยังมาโทษน้องสาวข้าได้อย่างไร?”ซ่งจืออวี้เร็วที่สุด เมื่อได้ยินใครพูดจาใส่ร้ายน้องสาว ก็พูดอย่างไม่ให้เกียรติเลยแม้แต่น้อยหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ตกตะลึง นึกขึ้นได้ว่าซ่งรั่วเจินเคยพูดก่อนหน้านี้ว่าถังเสวี่ยหนิงป่วย ป่วยจริงงั้นหรือ?“ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ แค่…” “แค่อะไร? น้องสาวข้าเตือนด้วยเจตนาดี เจ้ากลับช่วยนางพูดว่าน้องสาวข้าหาว่านางป่วย ช่างประหลาดเสียจริง!”ซ่งจืออวี้มีสีหน้ารังเกียจ สายตาคู่นั้นราวกับกำลังมองคนโง่เดิมทีถังหงจี้พี่ชายของถังเสวี่ยหนิงกำลังรีบร้อนหาหมอหลวง ได้ยินสิ่งที่ซ่งจืออวี้พูดก็ยิ่งโกรธมากขึ้น“เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว

ถังหงจี้ขมวดคิ้ว รู้สึกอยากหัวเราะ “คุณชายรองซ่ง เจ้าคงมิใช่ต้องการพูดว่าโรคตาของเจ้าสามารถหายดีได้ เป็นเพราะแม่นางซ่งหรอกกระมัง?”“ข้ารู้ว่าเจ้ามีใจปกป้องน้องสาว แต่เพราะสาเหตุนี้จึงเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โต นั่นตลกเกินไปแล้ว!”“คุณชายถังไม่รู้อะไรก็พูดว่าตลก ช่างเป็นกบก้นบ่อโดยแท้!”ซ่งอี้อันพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ “โรคตาของข้า รวมถึงโรคขาของพี่ใหญ่ ล้วนเป็นผลงานของน้องหญิงห้า!”“นางมีความรู้วิชาแพทย์มาตั้งนานแล้ว เห็นว่าเกิดเรื่องกับข้าและพี่ใหญ่ นี่จึงทุ่มเทแรงกายแรงใจรักษาพวกเราให้กลับมาหายดีดังเดิม”“เจ้าไร้ซึ่งความสามารถ มิได้หมายความว่าคนอื่นไม่มี ในฐานะบัณฑิต หรือแม้แต่ความตระหนักรู้เล็กน้อยแค่นี้ก็ไม่มี?”“น้องหญิงของข้าเพียงถ่อมตนรักความสงบ ไม่ชอบโอ้อวดชื่อเสียง ครั้นมาถึงคุณชายถังที่นี่กลับกลายเป็นเสแสร้งแกล้งทำไปเสียได้”ซ่งอี้อันหัวเราะออกมา ใบหน้าสุภาพอ่อนโยนประดับรอยยิ้มเย้ยหยัน “อิงตามคุณชายถัง มีความสามารถน้อยนิดก็อยากประกาศให้คนรู้กันอย่างถ้วนทั่ว ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไร”ถังหงจี้ได้ยินถ้อยคำเสียดสีของซ่งอี้อัน สีหน้าไม่สบอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ “เจ้าพูดว่าใช่ก็ใช่กระ

แม่นางเช่นนี้ ช่างหาได้ยากยิ่ง!ซ่งจืออวี้เห็นใบหน้าถังหงจี้ดำทึบทึม ลังเลอยู่นานก็ไม่ขยับ นี่จึงสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้า“บุรุษตัวโตคนหนึ่ง กลับถนอมร่างกายตนเองยิ่งนัก ในเมื่อเจ้าไม่อาจหักใจ ข้าจะช่วยเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน”จากนั้น ทุกคนก็ได้เห็นซ่งจืออวี้สืบเท้าขึ้นไปอย่างว่องไวหนึ่งก้าว คว้าปกคอเสื้อของถังหงจี้มาที่ริมแม่น้ำ!“ปล่อยข้านะ!”ถังหงจี้ดิ้น ทว่าซ่งจืออวี้ไม่ใส่ใจ ไม่เพียงทำให้เขาดิ้นหนีไม่ได้ ยังยกคนขึ้นอีกด้วยทุกคนได้เห็นเรี่ยวแรงมหาศาลของซ่งจืออวี้ ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงนี่น่าตกใจเกินไปแล้วกระมัง!“ตูม!”ถังหงจี้ถูกซ่งจืออวี้โยนลงน้ำไปแล้วความหนาวเหน็บเสียดแทงกระดูกกระตุ้นถังหงจี้ สีหน้าเผือดซีดไปในทันใด รีบตะเกียกตะกายเข้าฝั่งยามถังเสวี่ยหนิงค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาก็ได้เห็นภาพซ่งจืออวี้โยนพี่ชายของตนลงแม่น้ำ อุทานออกมาอย่างตกตะลึง “เหตุใดพวกเจ้าทำกับพี่ชายข้าเช่นนี้ ใต้หล้านี้ยังมีกฎหมายอยู่หรือไม่?”นางหันมองใบหน้าเย็นชาของฉู่จวินถิง รู้ดีอยู่ภายในใจว่าตนเองเป็นฝ่ายขอความเป็นธรรมย่อมไร้ผล ทำได้เพียงขอร้องฉู่เทียนเช่อ“เช่ออ๋อง ขอร้องท่านได้โปรดออกหน้าแทนหม

ทว่านางเพิ่งหันหลัง ฝ่ายชายก็จับมือของนางไว้แล้ว“อย่าไป”สุ้มเสียงของฝ่ายชายต่ำหนักแหบพร่า เจือคำวิงวอนอยู่รางๆ“ข้าจะไปส่งเจ้า ให้เวลาข้าสักหน่อย ดีหรือไม่?”ซ่งรั่วเจินหันหน้าสบสายตาลุ่มลึกของฝ่ายชาย ไม่มีความลึกลับเยือกเย็นเหมือนที่ผ่านมา บัดนี้ดวงตาคู่นั้นเปี่ยมอารมณ์ทรมานระคนตึงเครียด คล้ายสัตว์ติดกับดักได้รับบาดเจ็บและสิ้นหวัง อีกทั้งยังสะท้อนความยึดมั่นและวิงวอน“น้องหญิงห้า พวกเรากลับก่อนละ!”ซ่งจิ่งเซินสังเกตเห็นสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล เร่งคนขับรถม้าให้จากไปก่อนพวกเขาล้วนเห็นสถานการณ์ในคืนนี้และเข้าใจแล้ว รู้สึกโกรธเคืองภายในใจ ทั้งๆ ที่น้องสาวของตนดีไปหมดทุกอย่าง แต่ฮองเฮากลับไม่ชอบก่อนหน้านี้คิดให้ถังเสวี่ยหนิงแต่งกับฉู่อ๋อง บัดนี้เห็นว่าถังเสวี่ยหนิงใช้ไม่ได้แล้ว ก็มีหลิงเชี่ยนเอ๋อร์มาใหม่อีกคนหนึ่งอย่างไรเสีย ไม่ว่าเป็นใคร คาดว่าภายในใจฮองเฮาก็ล้วนดีกว่าน้องสาวของตนถือสิทธิ์อะไร?ซ่งรั่วเจินเห็นพวกพี่ชายของตนกลับไปก่อนแล้ว รู้สึกจนใจขึ้นมาระลอกหนึ่ง นี่จึงขึ้นรถม้าของจวนฉู่อ๋องรถม้าค่อยๆ ออกจากวังหลวง ซ่งรั่วเจินได้ยินเสียงล้อรถบดเข้ากับถนน ทอดสายตามองภายนอ