บททั้งหมดของ แต่งกับขุนนาง: บทที่ 211 - บทที่ 220

หวังซูไม่เคยถูกพ่อดุด่ามาก่อนเลยสักครั้ง จึงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งหวังเหลียงฮั่นตะคอกว่า “ยังไม่ไสหัวไปอีก!”หวังซูน้ำตาไหลพราก ร้องไห้วิ่งออกไป*อีกไม่กี่วันก็คงจะถึงเวลาที่เหยาชั่วจะเดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว ลู่เหิงจือจึงเขียนจดหมายด้วยลายมือของตนเองส่งให้ซ่งเหวินไปยังก้านโจวเพื่อมอบให้แก่ผู้ตรวจการมณฑลก้านโจวเนื่องด้วยหวังเหลียงฮั่นมีทหารอยู่ในมือ และเขาก็ได้สืบเรื่องภาษีจนกระจ่างแล้ว จึงจำเป็นต้องส่งทหารจากที่อื่นมาปราบปรามหวังเหลียงฮั่นทันทีที่ซ่งเหวินจากไป ลู่เหิงจือก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ซูชิงลั่วจึงค่อยๆ เปิดประตูออกมาเล็กน้อย มือถือกาน้ำชา และสีหน้าที่ดูผิดปกติเล็กน้อย“เข้ามา” ลู่เหิงจือพูดโดยไม่เงยหน้าเขากำลังจุ่มพู่กันลงในหมึกบนถ้วยลายครามสีเขียวมรกตซูชิงลั่วเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มพลางมองเขาที่จับปลายพู่กันไว้ในมือ นิ้วเรียวบางขยับเบาๆ ปลายพู่กันที่อ่อนนุ่มก็ค่อยๆ กระจายออกในน้ำราวกับดอกไม้บานปลายพู่กันทั้งนุ่มและเบาซูชิงลั่วรินชาให้เขาเขาใช้ปลายนิ้วลูบขนแปรงให้เรียบอย่างนุ่มนวล แล้วแขวนไว้บนที่แขวนแปรง น้ำใสๆ หนึ่งหยดก็ตกลงมาจากปลายแปรงลงบนโต๊ะลู่เหิงจือ

ใต้แสงจันทรา ชายหนุ่มหลับตาลง แต่มุมปากของเขาอดยกขึ้นเล็กน้อยไม่ได้*เช้าวันรุ่งขึ้น ซูชิงลั่วไปที่บ้านตระกูลหลี่ว์พร้อมกับลู่เหิงจือนางจำเรื่องราวที่จื๋อหยวนเล่าให้ฟังไม่ได้เลย ยามนั้นนางยังเด็กมากและไร้กังวล ไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้ รู้เพียงว่าหลี่ว์เผิงเทียนอายุมากกว่านางสิบกว่าปีเท่านั้นบัดนี้อยากพบเขาก็เพราะอยากฟังเรื่องราวเก่าๆ ของพ่อเมื่อเข้าใกล้บ้านตระกูลหลี่ว์มากเท่าใด นางก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้นเท่านั้นไม่รู้ว่าลู่เหิงจือสังเกตเห็นหรือไม่ แต่เขาก็ค่อยๆ จับมือนางไว้ไม่นาน รถม้าก็ค่อยๆ หยุดที่หน้าประตูบ้านตระกูลหลี่ว์หลี่ว์เผิงเทียนได้รับจดหมายแล้วจึงรออยู่ที่ประตู เมื่อเห็นรถม้าก็รีบโค้งตัวลงเล็กน้อย – เพราะเขาเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี จึงต้องแสดงกิริยาอาการที่เหมาะสมลู่เหิงจือเปิดม่านรถ ได้กวาดมองหลี่ว์เผิงเทียนแวบเดียวหลี่ว์เผิงเทียนไม่เข้าใจว่าเหตุใดเมื่อเห็นนางจึงรู้สึกขนลุก – เขาไม่ได้ล่วงเกินท่านอัครมหาเสนาบดีผู้นี้ใช่หรือไม่ หรือว่าจะเป็นเพราะของกำนัลที่ส่งไปครั้งก่อนเบาเกินไป?หลี่ว์เผิงเทียนยังคงครุ่นคิด แต่จู่ๆ ก็เห็นร่างบางก้าวลงมาจากรถม้าก

นางหันมองลู่เหิงจือด้วยความซาบซึ้งลู่เหิงจือพยักหน้าให้นางเบาๆ แล้วหันหลังออกจากห้องโถงด้านหน้าเมื่อเขาจากไปแล้ว หลี่ว์เผิงเทียนถึงกับโล่งอกทันทีขณะที่พูดคุยกับซูชิงลั่ว เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อเขาพบว่าบุตรสาวของผู้มีพระคุณไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ เขาก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นไปอีกเขาเล่าเรื่องราวของนายท่านซูที่ช่วยเหลือเขาในอดีตให้นางฟังอย่างละเอียดความทรงจำที่เลือนลางเริ่มกลับมาชัดเจนขึ้นทีละน้อย“ท่านยังจำสิงโตหินคู่หน้าประตูบ้านของเจ้าได้หรือไม่ หนึ่งในนั้นจมูกหักไปครึ่งหนึ่ง ก็เพราะครั้งหนึ่งข้าขับรถชนเข้าไปเอง นายท่านซูก็ไม่ได้ให้ข้าชดใช้”"พ่อของท่านชอบดื่มใบไผ่เขียวมาก ข้าไม่เข้าใจเลยว่ากลิ่นยาจีนอร่อยตรงไหน ข้าดื่มครั้งแรกแทบจะอ้วกออกมา แต่ก็โกหกพ่อของท่านว่าอร่อยมาก ข้าไม่เคยดื่มสุราที่อร่อยเช่นนี้มาก่อน”“พ่อของท่านเป็นคนดีที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบมาจริงๆ ส่วนแม่ของท่าน - ก็แค่ด้อยกว่าพ่อของท่านไปนิดเดียวเอง”“……”ซูชิงลั่วค้นพบว่าหลี่ว์เผิงเทียนมีความสามารถพิเศษบางอย่าง ทุกครั้งที่พูดถึงจุดที่นางอยากจะร้องไห้ เขามักพูดจาติดตลก ทำให้นางกลั้นน้ำตาไว้ และอดหัวเ

นางรู้ดีว่าการที่ลู่เหิงจือยอมให้นางพูดคุยกับหลี่ว์เผิงเทียนตามลำพังเกือบทั้งเช้าเป็นเรื่องยากมาก ยิ่งไปกว่านั้น ยังอดทนฟังคำพูดไร้สาระของหลี่ว์เผิงเทียนอีกด้วยลู่เหิงจือมองนางด้วยท่าทางอ่อนน้อมและยิ้มเล็กน้อย “ฮูหยินพึงพอใจก็ดีแล้ว”เขาดูอ่อนโยนเหลือเกินซูชิงลั่วอดใจไม่ไหวจิ้มลงบนฝ่ามือของเขาเบาๆเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าดวงตาที่เคยเย็นชาของลู่เหิงจือกลับอบอุ่นขึ้น และมองตรงมาที่นางหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น ขณะนี้นางรู้สึกไม่เอาไหนและคิดว่าหากเขาอยากจะ......ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในสมอง ก็ทำให้ตนตกตะลึงนางคงเมาแน่ๆ ต้องใช่แน่นอน!ลู่เหิงจือโน้มตัวลงมาแตะปลายจมูกของนาง กำลังจะจูบนางแต่ก็ได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวนมาจากนอกรถม้า“ท่านอัครมหาเสนาบดีโปรดช่วยพวกเราด้วย พวกเราไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว”“ท่านอัครมหาเสนาบดี ใต้เท้าผู้ทรงความยุติธรรม ขอร้องท่าน......”“……”ทั้งสองตกตะลึง ผละจากกันในทันทีซูชิงลั่วรู้สึกตัวตื่นจากฤทธิ์สุราอย่างรวดเร็วลู่เหิงจือชะโงกหน้าออกจากม่านรถ มองเห็นคนราวสิบกว่าคนล้อมรถอยู่ด้านหน้า ส่วนใหญ่เป็นสตรีและเด็ก ผอมโซ ใบหน้าดำคล้

คนของหางเต๋อโย่วได้เร่งสร้างโรงทานชั่วคราวขึ้นมาในบริเวณใกล้เคียงอย่างรวดเร็ว และหลังจากสร้างเสร็จก็รีบไปสร้างที่อื่นต่อทันทีผู้คนที่มาขอรับข้าวต้มมีจำนวนมากจนมองไม่เห็นปลายแถวฉางกุ้ยแม้จะยุ่งอยู่ก็ยังไม่ลืมอธิบายให้ซูชิงลั่วฟังว่า “ก่อนหน้านี้เคยเกิดกบฏของชาวบ้านเร่รอนใกล้ๆ เมืองหลวง ใต้เท้าอาจกังวลจึงออกตรวจตราด้วยตนเอง”ซูชิงลั่วพยักหน้า มองดูสถานการณ์ตรงหน้าพลางพูดว่า “บอกให้คนที่พาเด็กน้อยมาด้วยแทรกแถวรับก่อนได้เลย”เนื่องจากคนเร่ร่อนมีจำนวนมาก คนที่คอยตักข้าวต้มจึงไม่เพียงพอ ซูชิงลั่วหลังจากสำรวจบริเวณโดยรอบแล้ว จึงเริ่มช่วยตักข้าวต้มร่วมกับจื๋อหยวนนาวไม่ถือตัวเลยแม้แต่น้อย เมื่อไม่มีฟืนก็ไปตัดฟืนมาเติม เมื่อข้าวหมดก็ช่วยจื๋อหยวนแบกถุงข้าว เมื่อข้าวต้มสุกแล้วก็แบ่งปันให้กับทุกคนด้วยตัวเองไม่นานชาวบ้านเร่ร่อนจำนวนมากก็หลงรักท่านฮูหยินอัครมหาเสนาบดีผู้นี้ แม้จะมีรูปโฉมที่ไม่งดงาม แต่กลับเป็นผู้ที่มีความซื่อสัตย์และจิตใจดีงามอย่างยิ่งโชคดีที่ฝนตกไม่หนัก ซูชิงลั่วยืนอยู่ที่โรงทานข้างเตาไฟก็ไม่รู้สึกหนาวเลย กลับรู้สึกเหงื่อออกเพราะทำงานหนักเกินไปด้วยซ้ำฝนและเหงื่อเปียกชุ