บทที่ 218

นางรู้ดีว่าการที่ลู่เหิงจือยอมให้นางพูดคุยกับหลี่ว์เผิงเทียนตามลำพังเกือบทั้งเช้าเป็นเรื่องยากมาก ยิ่งไปกว่านั้น ยังอดทนฟังคำพูดไร้สาระของหลี่ว์เผิงเทียนอีกด้วย

ลู่เหิงจือมองนางด้วยท่าทางอ่อนน้อมและยิ้มเล็กน้อย “ฮูหยินพึงพอใจก็ดีแล้ว”

เขาดูอ่อนโยนเหลือเกิน

ซูชิงลั่วอดใจไม่ไหวจิ้มลงบนฝ่ามือของเขาเบาๆ

เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าดวงตาที่เคยเย็นชาของลู่เหิงจือกลับอบอุ่นขึ้น และมองตรงมาที่นาง

หัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น ขณะนี้นางรู้สึกไม่เอาไหนและคิดว่าหากเขาอยากจะ......ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้

ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในสมอง ก็ทำให้ตนตกตะลึง

นางคงเมาแน่ๆ ต้องใช่แน่นอน!

ลู่เหิงจือโน้มตัวลงมาแตะปลายจมูกของนาง กำลังจะจูบนางแต่ก็ได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวนมาจากนอกรถม้า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีโปรดช่วยพวกเราด้วย พวกเราไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว”

“ท่านอัครมหาเสนาบดี ใต้เท้าผู้ทรงความยุติธรรม ขอร้องท่าน......”

“……”

ทั้งสองตกตะลึง ผละจากกันในทันที

ซูชิงลั่วรู้สึกตัวตื่นจากฤทธิ์สุราอย่างรวดเร็ว

ลู่เหิงจือชะโงกหน้าออกจากม่านรถ มองเห็นคนราวสิบกว่าคนล้อมรถอยู่ด้านหน้า ส่วนใหญ่เป็นสตรีและเด็ก ผอมโซ ใบหน้าดำคล้