บททั้งหมดของ ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: บทที่ 341 - บทที่ 350

อ๋องจ่างซิ่นขมวดคิ้วกล่าวว่า “พอกันที เลิกถอนหายใจกันได้แล้ว ข้าหรือจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนอายุสั้น? แต่เฟยเอ๋อร์ชอบเขา! ข้ามีบุตรสาวเพียงคนเดียว หากนางอยากได้ดวงดาวบนท้องฟ้า ข้าก็ต้องหามาให้นาง! ซ่างกวนซีจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเฟยเอ๋อร์มีความสุข อย่างมากแค่รอเขาตาย แล้วค่อยหาเขยคนใหม่มาแต่งกับเฟยเอ๋อร์ จะมีความสุขได้กี่วันก็เอาเท่านั้น!”อ๋องจ่างซิ่นถือว่าซ่างกวนซีเป็นของเล่นของหานอวี่เฟยหลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นเดินไปทางสวนหลังบ้านพระชายาอ๋องจ่างซิ่นมองดูอย่างแน่วแน่ก็รู้ว่าอ๋องจ่างซิ่นไปหาอนุเหล่านั้นพระชายากล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูด ได้แต่สั่งให้ห้องครัวเตรียมน้ำแกงบำรุง นี่คือสิ่งที่อ๋องจ่างซิ่นต้องดื่มทุกครั้งหลังเสร็จกิจ…… วันรุ่งขึ้น พระตำหนักจิ่วหลงวันนี้ยังคงเป็นหลังจากการประชุมราชสำนักเช้า เยี่ยนเว่ยฉือและท่านหญิงอิ๋นตางหานอวี่เฟย ต่างก็มาถึงพระราชวังจิ่วหลงฮ่องเต้คังอู่ทรงมองไปที่อ๋องจ่างซิ่นด้วยความสนใจ “เจ้าคิดหัวข้อที่เหมาะสมได้แล้วหรือ?”อ๋องจ่างซิ่นตอบอย่างเคารพ “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมกลับไปคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือผู้นี้ไม่รู้วรยุทธ

ซ่างกวนซีพยักหน้าเห็นด้วย “ข้าก็คิดเช่นนั้น ดังนั้นข้าจึงฉวยโอกาสตอนที่พวกเขาไม่ทันระวัง ปล่อยหมีไป”“ปล่อยไป?” เยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้างมองซ่างกวนซี “การที่พวกเขาฆ่าหมีนั้นเลวร้ายก็จริง แต่ที่ท่านปล่อยหมีไป นั่นเรียกโง่เขลา!”ซ่างกวนซียกมือขึ้น หมายจะดีดหน้าผากของเยี่ยนเว่ยฉืออีกครั้งเยี่ยนเว่ยฉือรีบเอามือปิดหน้าผาก “อ๊ะ ข้าผิดไปแล้ว ข้าโง่เองที่กล่าวเช่นนั้น”ซ่างกวนซีลดมือลง กล่าวอย่างจนปัญญา “ข้าไม่ได้ออกแรงมากมาย เหตุใดเจ้าต้องร้องโอดโอยเช่นนั้น!”ซ่างกวนซีมองนางอย่างตำหนิ กล่าวต่อว่า “อย่างไรก็ตาม... ที่เจ้าพูดก็ไม่ผิด ตอนนั้นข้ายังเด็กและไม่รู้ความ จึงไม่ตระหนักว่าการไปปล่อยหมีดำเพียงลำพังจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตราย หลังจากที่หมีดำออกจากกรง ก็ไม่ได้จากไปทันที แต่กลับพุ่งเข้าไปในงานเลี้ยงแทน”อวี๋เฟยเหยียนเบิกตากว้าง “มันทำร้ายคนหรือ? ทำร้ายท่านหญิงอิ๋นตางหรือ?”ซ่างกวนซีส่ายหน้า “เป้าหมายของมันชัดเจน คือพุ่งไปที่องครักษ์ของอันกั๋วกง เพียงแต่ถูกองครักษ์ขับไล่ ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น มันไม่เพียงแต่ทำร้ายผู้คนมากมาย แต่ยังผลักท่านหญิงอิ๋นตางที่อายุเพียงเจ็ดขวบ ตกลงไปในสระบัว

ซ่างกวนซีแสยะยิ้มเล็กน้อย “เต๋อซ่วนกงกงพูดเช่นนี้ได้อย่างไร? หากข้าจำไม่ผิด วันนั้นเว่ยฉือเพียงแค่ให้เหวินหลิงขอโทษข้าเท่านั้น เป็นการขอโทษอย่างจริงใจถึงจะสงบเรื่องลงได้ นางยังเด็ก กลับใช้คำพูดที่ร้ายกาจเพียงนั้น จึงทำให้ต้องเผชิญกับการลงโทษจากสวรรค์ โทษจากสวรรค์เช่นนี้ ใครเล่าจะสามารถควบคุมได้?”ซ่างกวนซียกถ้วยชาขึ้นจิบ ไม่กล่าวอะไรอีกเต๋อซ่วนกงกงเข้าใจในทันที ซ่างกวนซีใช้ชาไล่แขก!เมื่อนึกถึงคำพูดที่หยาบคายขององค์หญิงเหวินหลิงที่พระตำหนักจิ่วหลงในวันนั้น เต๋อซ่วนกงกงที่อยากจะพูดจาดี ๆ ช่วยนางสักสองสามคำ ก็หาคำพูดไม่ได้เมื่อคิดดูแล้ว เขารีบทำความเคารพ “องค์รัชทายาทกล่าวถูกต้องแล้ว กระหม่อมจะกลับไปแจ้งข่าว ให้องค์หญิงเหวินหลิงมาขอโทษองค์รัชทายาทและพระชายาด้วยพระองค์เอง เพื่อวอนขอให้สวรรค์เมตตา ปลดเปลื้องโทษทัณฑ์จากผลกรรม กระหม่อมขอทูลลา”“ชิงโจว ไปส่งกงกงที่ประตู!” ซ่างกวนซีสั่ง…… วังหลัง ตำหนักเฟิ่งอี๋เต๋อซ่วนกงกงถูกปฏิเสธที่จวนรัชทายาท เมื่อกลับถึงวัง ก็นำคำพูดของซ่างกวนซีไปกราบทูลฮ่องเต้คังอู่และฮองเฮาตามตรงเมื่อฮองเฮาได้ยินเช่นนั้นก็ร้องไห้ทันที “ฝ่าบาท ทรงฟังเถิด นี

“ข้า...” คำพูดมาถึงริมฝีปาก เยี่ยนเว่ยฉือก็ตระหนักได้ว่าตนเองอาจจะเหลิงไปหน่อยนางค่อย ๆ หันไปมองซ่างกวนซี เป็นไปตามคาด ชายผู้นี้เต็มไปด้วยแววตาใคร่รู้เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแต่ยังคงความสุภาพ พยายามเค้นคำพูดออกมา “ข้า... เรียนรู้ด้วยตนเอง”อวี๋เฟยเหยียนทำปากยื่น “เรียนรู้จากหมูอีกแล้วหรือ? หมูตัวใหญ่ถูกพิษ? หมูตัวเล็กพิษ? แม่หมูออกลูกก็ถูกพิษงั้นหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือเกาศีรษะ “ก็... เอ่อ... ประมาณนั้นกระมัง”ซ่างกวนซีลุกขึ้น มองนางอย่างนึกตำหนิ จากนั้นก็เดินจากไปทันทีเห็นได้ชัดว่าไม่อยากฟังคำโกหกของนาง ไม่อยากเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของนางขณะกำลังปิดบังความจริงเยี่ยนเว่ยฉือมองแผ่นหลังของซ่างกวนซี พึมพำกับตัวเองอย่างจนปัญญา “การใช้ชีวิต สิ่งสำคัญที่สุดคือความสุข จะจริงจังอะไรกันนักหนา!”ฉินเซียงหรูก็ลุกขึ้น ยิ้มและกล่าวว่า “แม่นางเยี่ยนพูดมีเหตุผล รัชทายาทของพวกเราผู้นี้คิดมากเกินไป อยากจะวางแผนกับผู้อื่น แต่ก็รู้สึกผิดในใจ จะไปต่อสู้กับน้องชายที่โหดเหี้ยมเหล่านั้นได้อย่างไร!”“วางแผนกับผู้อื่น? วางแผนกับใคร?” เยี่ยนเว่ยฉือมองฉินเซียงหรูด้วยความสงสัยฉินเซียงหรูมองไป

อย่างไรก็ตาม ต้องบอกว่าคนตัวใหญ่กว่าย่อมได้เปรียบเรื่องพละกำลัง กระถางสำริดหนักหนึ่งร้อยแปดสิบแปดชั่งนั้น หานอวี่เฟยก็เข็นมันล้มลงได้จริง ๆอีกทั้งพละกำลังของนางก็มากพอ และยังฉลาด รู้ว่ากระถางนั้นกลม สามารถเข็นให้กลิ้งไปบนพื้นได้หลังจากล้มลงเมื่อทำเช่นนี้ก็ประหยัดแรงไปได้มากอวี๋เฟยเหยียนที่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ กล่าวด้วยความเป็นห่วง “นั่นถือเป็นวิธีที่ดี แต่ดูแล้วพี่สะใภ้คงจะเข็นกระถางแบบเดียวกันไม่ได้ ศิษย์พี่ หากนางแพ้ต้องถอดอาภรณ์นะ เหตุใดท่านไม่ห้ามไว้?”ซ่างกวนซีมองไปที่เยี่ยนเว่ยฉือ กล่าวอย่างใจเย็น “นางไม่แพ้แน่”อวี๋เฟยเหยียนมองซ่างกวนซีด้วยความประหลาดใจ “ความเชื่อมั่นแบบไม่ลืมหูลืมตาของท่านมาจากที่ใดกัน?”ซ่างกวนซีหันไปมองอวี๋เฟยเหยียน “เพราะข้าไม่เคยเห็นนางแพ้ เจ้าเคยเห็นหรือ?”“เอ่อ... นั่นก็จริง” อวี๋เฟยเหยียนเริ่มตั้งตารอดูการแสดงของเยี่ยนเว่ยฉืออีกครั้งแต่เยี่ยนเว่ยฉือกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?ทุกคนเห็นว่าเยี่ยนเว่ยฉือกำลังผูกเชือกปอไว้ที่หูทั้งสี่ของกระถางสำริด บนเชือกปอแขวนอะไรบางอย่างไว้“ศิษย์พี่ นั่นอะไรหรือ?”ซ่างกวนซีกล่าวว่า “หนังแกะ เมื่อวานนางให้ไคจือและซ่า