All Chapters of Montevallo Series 1: Twisted Betrayal: Chapter 71 - Chapter 80

Emily’s POVIsang buwan na ang lumipas mula nang mawala si Marco ng parang bula, at parang ang mundo ko’y nagpatuloy lang, ngunit walang buhay. Ang mga araw ay dumaan, pero hindi ko alam kung paano ko tinanggap ang lahat ng ito. Parang ang lahat ng nakaraan, ang lahat ng pangako, ang lahat ng pagmamahal—lahat iyon ay naglaho sa isang iglap, tulad ng mga ulap na tinangay ng hangin.Ang ospital, ang pagkakabasag ng mga plano, ang sakit na dulot ng pagkawala niya—lahat iyon ay pabalik-balik sa isip ko, araw-araw. Habang ako'y nagpapatuloy sa araw-araw, pilit kong inaayos ang sarili ko. Pero paano ko magpapatuloy kung ang puso ko'y tuluyan nang nawalan ng direksyon?Hindi ko siya kayang kalimutan. Hindi ko kayang tanggalin ang mga alaala niya sa bawat sulok ng buhay ko. Sa kabila ng galit, sa kabila ng pagkadurog ng puso ko, hindi ko maiwasang maghanap ng kahit anong bakas ng kanyang presensiya. Kung titignan ko ang bawat detalye, kung ididikit ko ang aking mga mata sa bawat bagay na naiw

Emily's POVHindi ko kayang tanggapin na wala akong balita mula kay Marco. Isang buwan na ang lumipas mula nang nalaman kong buntis ako—isang buwan na tila walang katapusan. Ako ay nagsisisi at ang puso ko ay puno ng mga saloobin na hindi ko na kayang isalaysay. Gabi-gabi, naiisip ko ang lahat ng mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga galit na hindi ko kayang kontrolin, ang mga sakit na pinatong ko sa kanya. Lahat ng iyon, kasabay ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Kung may pagkakataon lang na bumalik ang lahat, kung may paraan lang na maibalik ang mga sandaling iyon.Gusto kong magpatawad, ngunit ang mga salitang binitiwan ko—ang mga salitang sinadyang ipinukol ko sa kanya na nagdulot ng sakit—ay tila gumugugol sa aking kaluluwa. Bawat gabi, habang nakahiga ako at ang mga anino ng nakaraan ay nagbabalik, halos maramdaman ko ang mga hinagpis na dulot ng sariling mga desisyon ko. Nagbalik sa aking isipan ang lahat ng masakit na salitang binitiwan ko, pati na ang mga pag-aa

Emily’s POVPakiramdam ko, kahit saan ako tumingin, nakatingin sa akin ang nakaraan.Si Marco.Nasa harapan ko siya, buhay at humihinga, pero wala nang kahit anong alaala tungkol sa akin—sa amin. Wala nang init sa titig niya, walang bahid ng emosyon o pagkilala. Para akong isang estrangherong nakatayo sa harapan niya, isang babaeng wala lang sa buhay niya.Mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko dahil hindi niya alam ang totoo. Na siya ang ama ng batang masayang nakangiti sa kanya ngayon.Napahawak ako sa maliit na kamay ni Frost, na walang kamalay-malay sa tensiyon sa pagitan namin ni Marco.“Tito Marco, alam n’yo po ba, pareho tayo ng pangalan?” masiglang sabi ni Frost habang hinahawakan ang laruang hawak niya. “Sabi ni Mommy, Marco rin ang second name ko!”Nakita ko kung paano nagdilim ang mga mata ni Marco. Halos hindi siya gumagalaw, pero halatang nag-iisip siya nang malalim."Marco...?" tila inulit niya sa sarili, pilit inaalala ang isang bagay.Nag-aalalang napalunok ako. Hindi

Emily’s POVParang bumagal ang oras habang nasa loob ako ng sasakyan ni Morgan. Tahimik lang siya habang nagmamaneho, pero ako, hindi mapigilan ang paninikip ng dibdib ko.Buhay si Marco.Buhay siya… pero hindi niya ako naaalala.Hindi ko alam kung paano ko haharapin ‘yon. Ilang beses ko siyang pinagdasal, inasam na makita muli—pero ngayon, paano kung hindi ko na siya kilala? Paano kung hindi na siya ang dating Marco na minahal ko?Huminto ang sasakyan sa harap ng isang eleganteng bahay sa isang private subdivision. Malayo sa Montevallo estate, malayo sa lahat ng pamilyar."Siya ba ang nakatira rito?" mahinang tanong ko.Tumango si Morgan. "Yes. Hindi siya nag-stay sa Montevallo mansion after the accident. Dito siya nagsimulang muli."Muling nanikip ang dibdib ko. "Gusto mo bang maghintay muna?" tanong niya.Umiling ako. "No. Kailangan ko siyang makita."Bumaba ako ng sasakyan, pero pakiramdam ko parang mabigat ang bawat hakbang ko papunta sa pintuan. Hindi ko alam kung anong mararam

Emily’s POVTahimik akong nakaupo sa gilid ng kama ni Frost, pinagmamasdan ang mahimbing niyang pagtulog. Ang mukha niya ay payapa, walang kamalay-malay sa kaguluhang bumabalot sa akin ngayon. Napabuntong-hininga ako, pinagmasdan ang maliliit niyang daliri na bahagyang nakayakap sa unan niya."Anak..." Mahina kong bulong, hinaplos ang buhok niya.Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanya ang lahat. Hindi ko alam kung tama ba na ipagkait ko sa kanya ang katotohanan—na buhay ang ama niya, at narito lang, ilang hakbang lang mula sa amin. Ngunit paano kung hindi niya na kami kilala? Paano kung hindi na niya kami gusto sa buhay niya?Napapikit ako, pilit nilulunok ang bigat sa dibdib ko.Kanina, matapos kong ibaba ang tawag ni Morgan, ilang minuto lang akong nakaupo, nakatulala, sinusubukang intindihin ang lahat. Ngunit kahit anong pilit kong itanggi, isang bagay lang ang malinaw—hindi ko na maitatanggi ang nararamdaman kong pangungulila.Limang taon.Limang taon mula nang huli kam