Emily’s POVParang bumagal ang oras habang nasa loob ako ng sasakyan ni Morgan. Tahimik lang siya habang nagmamaneho, pero ako, hindi mapigilan ang paninikip ng dibdib ko.Buhay si Marco.Buhay siya… pero hindi niya ako naaalala.Hindi ko alam kung paano ko haharapin ‘yon. Ilang beses ko siyang pinagdasal, inasam na makita muli—pero ngayon, paano kung hindi ko na siya kilala? Paano kung hindi na siya ang dating Marco na minahal ko?Huminto ang sasakyan sa harap ng isang eleganteng bahay sa isang private subdivision. Malayo sa Montevallo estate, malayo sa lahat ng pamilyar."Siya ba ang nakatira rito?" mahinang tanong ko.Tumango si Morgan. "Yes. Hindi siya nag-stay sa Montevallo mansion after the accident. Dito siya nagsimulang muli."Muling nanikip ang dibdib ko. "Gusto mo bang maghintay muna?" tanong niya.Umiling ako. "No. Kailangan ko siyang makita."Bumaba ako ng sasakyan, pero pakiramdam ko parang mabigat ang bawat hakbang ko papunta sa pintuan. Hindi ko alam kung anong mararam
Emily’s POVParang hindi ko marinig ang ingay sa paligid. Ang mga boses ng mga tao, ang tunog ng mga sasakyan sa kalye—lahat ay naglaho. Ang natitira na lang sa mundo ko ngayon ay ang lalaking nakatayo sa harapan ko.Si Marco.Pero hindi na siya ang Marco na kilala ko.Nakatitig siya kay Frost, tahimik, pero bakas sa mga mata niya ang pagtataka. Kitang-kita ko kung paano niya iniisa-isa ang mukha ng anak ko, na para bang may hinahanap siyang pamilyar dito.Napalunok ako, pilit nilalamon ang kaba at takot na nagsisimulang bumalot sa akin.Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman.Gusto kong sabihin sa kanya ang totoo.Gusto kong isigaw sa kanya na anak niya si Frost, na may iniwan siyang parte ng sarili niya sa akin, kahit pa iniwan niya ako.Pero paano kung hindi niya ako paniwalaan?Paano kung lalo lang siyang lumayo?Paano kung… hindi na siya ang Marco na minahal ko noon?"Emily," isang pamilyar na boses ang pumunit sa katahimikan.Morgan.Napatingin ako sa kanya, at doon ko n
Emily’s POVTahimik akong nakaupo sa gilid ng kama ni Frost, pinagmamasdan ang mahimbing niyang pagtulog. Ang mukha niya ay payapa, walang kamalay-malay sa kaguluhang bumabalot sa akin ngayon. Napabuntong-hininga ako, pinagmasdan ang maliliit niyang daliri na bahagyang nakayakap sa unan niya."Anak..." Mahina kong bulong, hinaplos ang buhok niya.Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanya ang lahat. Hindi ko alam kung tama ba na ipagkait ko sa kanya ang katotohanan—na buhay ang ama niya, at narito lang, ilang hakbang lang mula sa amin. Ngunit paano kung hindi niya na kami kilala? Paano kung hindi na niya kami gusto sa buhay niya?Napapikit ako, pilit nilulunok ang bigat sa dibdib ko.Kanina, matapos kong ibaba ang tawag ni Morgan, ilang minuto lang akong nakaupo, nakatulala, sinusubukang intindihin ang lahat. Ngunit kahit anong pilit kong itanggi, isang bagay lang ang malinaw—hindi ko na maitatanggi ang nararamdaman kong pangungulila.Limang taon.Limang taon mula nang huli kam
Emily’s POVTatlong araw. Tatlong araw akong hindi mapakali, hindi makatulog nang maayos. Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung tama bang pumunta sa bahay ng Montevallo. Hindi pa kasi ako nakapunta roon noon.Pero hindi ko rin kayang palampasin ang pagkakataong ito. Kaya narito ako ngayon, nakatayo sa harap ng napakalaking mansyon ng Montevallo. Huminga ako nang malalim bago pinindot ang doorbell. Ilang saglit pa, bumukas ang gate at sinalubong ako ng isang matandang babae. Napalunok ako nang makita ang lungkot sa kaniyang mga mata."Señorita Emily," mahina niyang bati. Nagulat ako dahil kilala niya ako, pero hindi ko na lang pinahalata."Manang," sagot ko, pilit pinapanatag ang sarili. "Nandito ba si Marco?"Saglit siyang nag-alinlangan bago tumango. "Nasa likod, sa garden."Alam kong hindi ko na dapat pag-isipan pa. Kailangan ko siyang makita."Pwede n'yo po ba akong ihatid sa kaniya? Hindi ko kasi kabisado ang lugar." Tahimik akong pumasok, dahan-dahang tinatahak ang da
Emily’s POVParang wala na akong maramdaman. Wala nang emosyon, wala nang sakit. Pakiramdam ko, pagkatapos ng lahat ng sinabi ni Marco, tuluyan na akong naging manhid. Pero mukhang hindi pa tapos ang sakit na kailangan kong maranasan dahil bago pa ako makaalis, isang matinis na boses ang pumunit sa katahimikan."Ano ang ginagawa mo rito, babae ka?! You just can’t accept that Marco is mine now, huh?”Napalingon ako sa pinagmulan ng galit na tinig, at bumungad sa akin ang isang pamilyar na mukha—si Serenity. Matangkad, makinis, perpekto sa paningin ng iba, pero sa mga mata ko, isa siyang babae na puno ng kasakiman.Nagmamadali siyang lumapit sa akin, kasabay ng nag-aapoy niyang titig. Hindi pa ako nakakagalaw nang bigla niya akong itinulak nang malakas.“Ano ba?!” Napaatras ako, muntik nang matumba.“Huwag mo nang subukang agawin si Marco sa akin!” sigaw niya, puno ng panggigigil. “Matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to! Ako ang magiging asawa niya, ako ang dapat niyang mahalin! At
Emily’s POVNagmamadali akong lumayo, yakap-yakap si Frost habang dinidikit siya sa katawan ko. Nararamdaman kong nanginginig siya, marahil sa takot sa nakita niyang galit ni Serenity. Hindi ko na siya masisisi—kahit ako, hindi ko inaasahan na ganito ang magiging pagbabalik ko."Mommy, bakit po siya galit sa inyo?" tanong ni Frost, mahina at naguguluhan.Huminto ako saglit at lumuhod sa harapan niya, pinapahid ang mga luhang hindi ko namalayan na tumulo mula sa mga mata niya."Wala kang dapat alalahanin, baby," pilit kong nginitian siya, kahit pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko. "Hindi naman tayo sasaktan ni Serenity. Nagulat lang siguro siya na andito tayo.""She called you bad words," bulong niya, nakaawang ang bibig sa lungkot. "You're not bad, Mommy. You're the best Mommy in the world."Naramdaman ko ang pag-init ng mata ko sa sinabi niya. Napayakap ako nang mahigpit sa anak ko, humugot ng lakas sa maliit niyang katawan."Salamat, baby," mahina kong bulong.Maya-maya, tumayo ako
Emily’s POVTahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Nakadungaw ako sa bintana habang iniinom ang malamig nang kape sa baso ko. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatitig sa kawalan, pinagmamasdan ang madilim pang langit bago pa sumikat ang araw. Para akong nakalutang—hindi sigurado kung paano sisimulan ang panibagong araw, pero alam kong kailangan."Mommy?"Muling bumalik ang diwa ko sa kasalukuyan nang marinig ko ang maliit na boses ni Frost. Paglingon ko, nakita ko siyang nakatayo sa pintuan ng kusina, nakasuot ng maluwag niyang pajama habang nakayakap sa kanyang stuffed toy. Ang inosenteng mukha niya, ang pagod niyang mga mata—tila isang malakas na suntok sa dibdib ko."Hey, baby. Bakit gising ka na?" malumanay kong tanong, pilit na nginitian siya kahit pakiramdam ko ay parang durog pa rin ako mula kagabi."Bad dream po," bulong niya, saka lumapit at yumakap sa akin.Hinagod ko ang likod niya at mas hinigpitan ang yakap. "It's okay, baby. Mommy's here.""Momm
Emily’s POVMabilis akong naglakad palayo sa park, pilit na itinatago ang nangingilid kong luha.Hindi ko alam kung tama ang ginawa kong pag-alis, pero isa lang ang sigurado ako—hindi ko kayang makita siya sa ganitong estado.Si Marco.Ang lalaking minsang minahal ako nang buong-buo, pero ngayon, hindi man lang niya ako maalala.Napakapit ako sa dibdib ko, pinipilit na pigilan ang sakit na bumabalot sa buong sistema ko.Kailangan kong lumayo. Kailangan kong tanggapin na hindi na siya ang Marco na minahal ko noon.Ngunit bago ko pa tuluyang malampasan ang exit ng park, isang malakas na tinig ang nagpahinto sa akin."Emily!"Nanigas ako sa kinatatayuan ko.Ang boses na iyon. Ang boses na hinahanap-hanap ko ng limang taon.Kasabay ng pagbigkas niya ng pangalan ko, narinig ko ang mabilis na tunog ng mga hakbang na papalapit sa akin.Hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Bago pa ako makapagsalita, bago ko pa matakasan ang sitwasyong ito—isang mainit na kamay ang pu
Emily's POV Pagkalipas ng ilang buwan, mas lalo pang naging matibay ang pagsasama namin ni Marco. Simula nang bumalik siya sa buhay namin ni Frost, wala na akong ibang hinangad kundi ang magkaroon ng isang buong pamilya kasama siya. Ngayon, nandito kami sa isang pribadong beach resort na pagmamay-ari ng pamilya niya. Isang linggo na kaming nandito, at hindi ko akalaing magiging ganito ako kasaya. "Mommy! Daddy!" sigaw ni Frost habang tumatakbo sa buhanginan. "Tara na! Malapit nang lumubog ang araw!" Nakangiting hinila ako ni Marco papunta sa dalampasigan. Hawak-kamay kaming naglakad patungo kay Frost, na masayang naglalaro sa buhangin. Napakaganda ng tanawin—ang papalubog na araw, ang malamig na simoy ng hangin, at ang masayang tawanan ng aming anak. Pakiramdam ko, wala na akong mahihiling pa. Nang makarating kami sa tabi ni Frost, biglang bumitaw si Marco sa kamay ko. Napatingin ako sa kanya, at laking gulat ko nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko. "Marco?!" gulat kong tawa
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unting bumalik sa normal ang buhay namin. Matapos ang lahat ng gulong idinulot ni Serenity, ngayon lang ulit ako nakahinga nang maluwag. Pero kahit tapos na ang laban, hindi maalis sa isip ko ang trauma at sakit na dinaanan namin ni Marco.Maaga akong nagising isang umaga at lumabas ng kwarto para maghanda ng almusal. Napangiti ako nang makita kong mahimbing pa ring natutulog si Frost sa kama niya. Para siyang anghel na walang kamalay-malay sa lahat ng pinagdaanan namin.Sa kusina, inihanda ko ang paboritong agahan ni Marco—garlic rice, tapa, at scrambled eggs. Pero bago ko pa man matapos ang pagluluto, naramdaman kong may mga bisig na biglang pumalibot sa bewang ko."Good morning, Mrs. Montevallo," malambing na bulong ni Marco sa tenga ko.Napangiti ako at sinandig ang ulo ko sa dibdib niya. "Good morning, Mr. Montevallo. Ang aga mong gumising.""Hindi ako sanay na hindi ikaw ang unang bumabati sa akin pagkagising," sagot niya, sabay halik
Emily's POV Tahimik ang paligid ng safehouse, pero hindi ako mapanatag. Kahit nasa bisig na ako ni Marco, kahit mahimbing na ang tulog ni Frost sa kwarto, hindi mawala ang kaba sa dibdib ko."Morgan said we’re safe here," bulong ni Marco habang hinahaplos ang likod ko."I know," mahina kong sagot, pero hindi ko pa rin kayang itago ang pag-aalala. "Pero hanggang kailan tayo magtatago? Hanggang kailan tayo matatakot na baka bigla na lang siyang sumulpot?"Naramdaman ko ang pagpisil ni Marco sa kamay ko. "We’re not running forever, Emily. This is just temporary. Kapag nahanap na natin ang ebidensyang magsasangkot kay Serenity sa lahat ng ginawa niya, she will pay for everything."Bumuntong-hininga ako at tumango. Gusto kong maniwala. Gusto kong isipin na may katapusan ang bangungot na ito.Biglang bumukas ang pinto ng kwarto at lumabas si Morgan. Halatang puyat at pagod."May balita na ba?" tanong agad ni Marco.Tumango si Morgan, pero seryoso ang ekspresyon niya. "She’s looking for you
Emily's POV Nagising ako sa mahina at malamig na haplos sa aking buhok. Dahan-dahang bumalik ang aking ulirat, at nang iminulat ko ang aking mga mata, bumungad sa akin ang maamong mukha ni Marco. Nakaupo siya sa gilid ng kama, nakasuot ng isang simpleng itim na shirt at pajama, pero kahit ganoon, bakas pa rin sa kanya ang awtoridad at lakas ng isang Montevallo."Good morning, sweetheart," mahina niyang sabi habang marahang inaayos ang ilang hibla ng buhok ko.Saglit akong natulala. Ilang taon ko siyang hindi nakasama nang ganito. Ilang taon kong inakala na nawala na siya sa buhay ko, at ngayon, nasa tabi ko na siya ulit.Napayakap ako sa kanya, mahigpit, para lang masiguradong hindi ito isang panaginip."I'm here," bulong niya sa tenga ko. "And I'm never leaving again."Napapikit ako habang pilit na pinipigilan ang luhang nagbabadyang tumulo."Huwag mo akong iiwan ulit, Marco..." mahina kong bulong.Hinawakan niya ang mukha ko at marahang tinapik ang ilong ko. "I promised you before,
Emily's POV Matapos ang pag-uusap namin ni Marco, mabilis na umandar ang mga pangyayari. Halos hindi ko na namalayan ang oras sa dami ng kailangang ayusin. Gusto ko mang manatili at ipaglaban ang tahanan namin, pero mas nangingibabaw ang takot na baka isang araw ay magising na lang ako na may nangyaring masama kay Frost."Mommy, are we going on vacation?" inosenteng tanong ni Frost habang abala ako sa pag-aayos ng maleta niya.Napatingin ako sa kanya. Kita ko sa mga mata niya ang excitement, hindi niya alam na hindi ito basta isang simpleng bakasyon lang."Yes, baby," pilit kong nginitian siya. "It’s going to be fun. We’ll be in a different place for a while.""Where?""Secret," singit ni Marco na kakapasok lang sa kwarto. Lumapit siya at kinarga si Frost bago nito ginulo ang buhok ng bata. "But I promise you, you’ll love it.""Yay! Can we go to Disneyland?"Napatawa si Marco. "Of course. Anything for my little prince."Nakita ko ang saya sa mukha ni Frost kaya kahit papaano ay nabaw
Emily's POV Mula nang mapansin ko ang itim na sasakyan na tila sumusunod sa akin, hindi na nawala ang kaba sa dibdib ko. Kahit anong gawin kong pagpapakalma sa sarili, may bumubulong sa isip ko na may hindi tama, na may paparating na panganib.Kinagabihan, habang mahimbing na natutulog si Frost sa kanyang kwarto, ako naman ay nakatayo sa veranda ng kwarto namin ni Marco. Mahigpit kong niyakap ang sarili habang nakatitig sa madilim na kalangitan. Malamig ang hangin, ngunit hindi sapat iyon para maibsan ang init ng kaba sa katawan ko."Kanina ka pa tahimik," malalim na boses ni Marco ang gumising sa malalim kong pag-iisip. Lumapit siya sa akin at marahang hinaplos ang aking likuran. "Anong iniisip mo?"Napayuko ako at mariing napakagat sa labi bago siya tiningnan. "Marco, hindi ko gusto ‘tong nararamdaman ko. Hindi ako mapakali. Hindi ko alam kung sino ang sumusunod sa akin at kung ano ang gusto nilang mangyari.""Alam ko," sagot niya habang mas hinigpitan ang yakap sa akin. "At hindi
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unti nang bumalik sa normal ang takbo ng buhay namin ni Marco at Frost. Pero kahit anong pilit kong itago ang pag-aalala, alam kong hindi pa tapos ang lahat. Lalo na nang malaman kong umalis na ng bansa si Serenity. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o matakot.Alam kong hindi siya susuko nang ganoon lang.Ngunit sa kabila ng pangambang iyon, pinili kong ituon ang sarili ko sa pamilya namin.Isang gabi, habang nagpapahinga kami ni Marco sa kwarto…“Emily…”Napalingon ako sa kanya. Katatapos lang naming ihatid si Frost sa kwarto niya, at ngayon ay kami na lang dalawa ang natira sa master's bedroom.May seryoso siyang ekspresyon sa mukha, halatang may bumabagabag sa kanya.Hinawakan ko ang kamay niya. “What’s wrong?”Huminga siya nang malalim bago nagsalita. “Kinausap ako ni Morgan kanina. May sinabi siya tungkol kay Serenity.”Napakunot ang noo ko. “Anong sinabi niya?”Tila nag-alinlangan si Marco bago nagsalita. “Baka hindi pa siya tapos
Emily's POV Matapos umalis ni Serenity, nanatili akong nakaupo sa sofa, ramdam ko pa rin ang panginginig ng mga kamay ko. Hindi ko alam kung dahil sa galit, kaba, o takot sa kung ano pang kayang gawin ng babaeng iyon. Isa lang ang sigurado ako—hindi pa siya tapos.“Emily.”Napatingin ako kay Marco na ngayon ay nakaluhod sa harapan ko. Nakahawak siya sa magkabilang balikat ko, at sa kabila ng galit sa mga mata niya kanina, ngayon ay puno ito ng pag-aalala.“You okay?” tanong niya, mas mahina ang boses.Tumango ako, pilit na ngumiti. “I’m fine.”Pero alam kong hindi siya kumbinsido. “Are you sure?”Muli akong tumango, pero this time, pinilit kong itago ang kaba sa puso ko. Ayoko nang dagdagan pa ang iniisip niya. Sapat na sa akin na alam kong pinagtanggol niya ako.Biglang bumukas ang isang pinto.“Mommy?”Napalingon kami ni Marco sa direksyon ng boses. Si Frost. Nakatayo siya sa tapat ng pintuan ng kwarto niya, kinakagat ang ibabang labi, kita sa mukha niya ang pag-aalalang hindi niya
Emily's POVKinabukasan, nagising ako sa malalakas na katok mula sa pintuan. Agad akong bumangon, sinilip si Frost na mahimbing pa ring natutulog sa tabi ko, at mabilis na lumabas ng kwarto. Pagbaba ko, nakita kong si Marco ang nagbukas ng pinto—at bumungad sa amin si Morgan."Anong ginagawa mo rito?" tanong ni Marco, bakas sa boses niya ang gulat at pagtataka.Mukhang hindi maganda ang balita dahil seryoso ang mukha ni Morgan. "Kailangan nating mag-usap. Tungkol kay Serenity."Napakunot ang noo ko. "Ano na naman ang ginawa niya?"Pumasok si Morgan at agad naming isinara ang pinto. Pinaupo namin siya sa sala, at hindi ko maiwasang kabahan sa magiging sagot niya."Nagbanta siya," diretso niyang sabi. "Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakukuha ang gusto niya."Napalunok ako. "At ano ang gusto niya?""Ikaw, Marco," sagot ni Morgan. "Gagawin niya ang lahat para makuha ka pabalik. At kapag hindi siya nagtagumpay…" Natigilan siya sandali, bago tumingin sa akin. "...si Emily ang pagbab