Emily’s POVTatlong araw. Tatlong araw akong hindi mapakali, hindi makatulog nang maayos. Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung tama bang pumunta sa bahay ng Montevallo. Hindi pa kasi ako nakapunta roon noon.Pero hindi ko rin kayang palampasin ang pagkakataong ito. Kaya narito ako ngayon, nakatayo sa harap ng napakalaking mansyon ng Montevallo. Huminga ako nang malalim bago pinindot ang doorbell. Ilang saglit pa, bumukas ang gate at sinalubong ako ng isang matandang babae. Napalunok ako nang makita ang lungkot sa kaniyang mga mata."Señorita Emily," mahina niyang bati. Nagulat ako dahil kilala niya ako, pero hindi ko na lang pinahalata."Manang," sagot ko, pilit pinapanatag ang sarili. "Nandito ba si Marco?"Saglit siyang nag-alinlangan bago tumango. "Nasa likod, sa garden."Alam kong hindi ko na dapat pag-isipan pa. Kailangan ko siyang makita."Pwede n'yo po ba akong ihatid sa kaniya? Hindi ko kasi kabisado ang lugar." Tahimik akong pumasok, dahan-dahang tinatahak ang da
Emily’s POVParang wala na akong maramdaman. Wala nang emosyon, wala nang sakit. Pakiramdam ko, pagkatapos ng lahat ng sinabi ni Marco, tuluyan na akong naging manhid. Pero mukhang hindi pa tapos ang sakit na kailangan kong maranasan dahil bago pa ako makaalis, isang matinis na boses ang pumunit sa katahimikan."Ano ang ginagawa mo rito, babae ka?! You just can’t accept that Marco is mine now, huh?”Napalingon ako sa pinagmulan ng galit na tinig, at bumungad sa akin ang isang pamilyar na mukha—si Serenity. Matangkad, makinis, perpekto sa paningin ng iba, pero sa mga mata ko, isa siyang babae na puno ng kasakiman.Nagmamadali siyang lumapit sa akin, kasabay ng nag-aapoy niyang titig. Hindi pa ako nakakagalaw nang bigla niya akong itinulak nang malakas.“Ano ba?!” Napaatras ako, muntik nang matumba.“Huwag mo nang subukang agawin si Marco sa akin!” sigaw niya, puno ng panggigigil. “Matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to! Ako ang magiging asawa niya, ako ang dapat niyang mahalin! At
Emily’s POVNagmamadali akong lumayo, yakap-yakap si Frost habang dinidikit siya sa katawan ko. Nararamdaman kong nanginginig siya, marahil sa takot sa nakita niyang galit ni Serenity. Hindi ko na siya masisisi—kahit ako, hindi ko inaasahan na ganito ang magiging pagbabalik ko."Mommy, bakit po siya galit sa inyo?" tanong ni Frost, mahina at naguguluhan.Huminto ako saglit at lumuhod sa harapan niya, pinapahid ang mga luhang hindi ko namalayan na tumulo mula sa mga mata niya."Wala kang dapat alalahanin, baby," pilit kong nginitian siya, kahit pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko. "Hindi naman tayo sasaktan ni Serenity. Nagulat lang siguro siya na andito tayo.""She called you bad words," bulong niya, nakaawang ang bibig sa lungkot. "You're not bad, Mommy. You're the best Mommy in the world."Naramdaman ko ang pag-init ng mata ko sa sinabi niya. Napayakap ako nang mahigpit sa anak ko, humugot ng lakas sa maliit niyang katawan."Salamat, baby," mahina kong bulong.Maya-maya, tumayo ako
Emily’s POVTahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Nakadungaw ako sa bintana habang iniinom ang malamig nang kape sa baso ko. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatitig sa kawalan, pinagmamasdan ang madilim pang langit bago pa sumikat ang araw. Para akong nakalutang—hindi sigurado kung paano sisimulan ang panibagong araw, pero alam kong kailangan."Mommy?"Muling bumalik ang diwa ko sa kasalukuyan nang marinig ko ang maliit na boses ni Frost. Paglingon ko, nakita ko siyang nakatayo sa pintuan ng kusina, nakasuot ng maluwag niyang pajama habang nakayakap sa kanyang stuffed toy. Ang inosenteng mukha niya, ang pagod niyang mga mata—tila isang malakas na suntok sa dibdib ko."Hey, baby. Bakit gising ka na?" malumanay kong tanong, pilit na nginitian siya kahit pakiramdam ko ay parang durog pa rin ako mula kagabi."Bad dream po," bulong niya, saka lumapit at yumakap sa akin.Hinagod ko ang likod niya at mas hinigpitan ang yakap. "It's okay, baby. Mommy's here.""Momm
Emily’s POVMabilis akong naglakad palayo sa park, pilit na itinatago ang nangingilid kong luha.Hindi ko alam kung tama ang ginawa kong pag-alis, pero isa lang ang sigurado ako—hindi ko kayang makita siya sa ganitong estado.Si Marco.Ang lalaking minsang minahal ako nang buong-buo, pero ngayon, hindi man lang niya ako maalala.Napakapit ako sa dibdib ko, pinipilit na pigilan ang sakit na bumabalot sa buong sistema ko.Kailangan kong lumayo. Kailangan kong tanggapin na hindi na siya ang Marco na minahal ko noon.Ngunit bago ko pa tuluyang malampasan ang exit ng park, isang malakas na tinig ang nagpahinto sa akin."Emily!"Nanigas ako sa kinatatayuan ko.Ang boses na iyon. Ang boses na hinahanap-hanap ko ng limang taon.Kasabay ng pagbigkas niya ng pangalan ko, narinig ko ang mabilis na tunog ng mga hakbang na papalapit sa akin.Hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Bago pa ako makapagsalita, bago ko pa matakasan ang sitwasyong ito—isang mainit na kamay ang pu
Emily's POVNagmamadali akong lumayo, ramdam ko pa rin ang bigat ng mga tingin ni Marco sa likod ko. Parang bawat hakbang ay pinupunit ang kaluluwa ko—hindi ko alam kung paano pa ako mananatiling buo pagkatapos ng araw na ito.Pagtalikod ko, narinig ko ang boses niyang humabol pa rin, mahina pero puno ng desperasyon."Emily, please... don't go."Tumigil ako sa paglakad, nakapikit ng mariin. Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa bag ko, pilit na kinakalma ang sarili."Bakit, Marco?" sagot ko nang hindi lumilingon. "Bakit mo ako pinipigilan? Wala ka nang maalala. Wala na akong halaga sa 'yo."Tahimik. Wala siyang sagot. Naririnig ko lang ang mga yabag niya sa likod ko, papalapit nang papalapit hanggang sa naramdaman ko na ang mainit niyang presensya sa likuran ko.“Hindi ko maintindihan,” bulong niya. “Pero alam kong may mali… may kulang. At nararamdaman ko ‘yon tuwing nakikita kita.”Muli kong naramdaman ang pag-alon ng luha sa mga mata ko. Gusto kong magalit, gusto kong isigaw sa kanya la
Emily’s POVPuno ng kaba at pag-aalinlangan ang bawat hakbang ko papunta sa park. Ang mga mata ko ay nakatingin lamang sa harap, ngunit ang isip ko ay naglalakbay sa mga alaalang nagsisilbing mga anino sa aking puso. Si Marco. Si Marco na hindi ko na alam kung alin ang mas matimbang—ang nakaraan o ang hinaharap. Si Marco na hindi na matutukoy kung sino ang nagmamahal sa kaniya, o kung sino ang nararapat ituring na mahalaga.Habang papalapit ako sa park, nakaramdam ako ng init sa aking mga palad. Wala akong dalang anuman, wala akong alam na magiging kasagutan sa lahat ng tanong ko. Ang tanging alam ko lang ay ang takot na baka ito na ang huling pagkakataon ko na makaharap siya, na baka ito na ang huling pagkakataon ko na madama ang kanyang presensya.Kahit ilang ulit ko nang ipinagtabuyan siya, ang puso ko ay patuloy pa ring umaasa na sana magkaayos kami.Nang makarating ako sa park, may ilang tao na akong nakita, ngunit ang mata ko ay hinahanap ang isang pamilyar na mukha—si Marco.Na
Emily’s POVTahimik akong tumingin kay Marco, ang mga salitang binanggit niya ay parang tinusok ang puso ko. “Sana maalala kita bago ang araw ng kasal namin ni Serenity,” mahinang sabi ni Marco.Ang mga salitang iyon ay nagdulot ng matinding sakit sa aking dibdib. Hindi ko alam kung paano ko mararamdaman. Ang buong katawan ko ay tila napako sa lupa at ang aking mga mata ay tumaas kay Marco, naghahanap ng sagot na alam kong hindi siya kayang ibigay.Naramdaman ko ang malamig na hangin na dumaan sa amin, ngunit ang init sa aking puso ay nagbigay init sa buong katawan ko. Iyon na ba ang huling pagkakataon ko na makita siya, ang huling pagkakataon ko na muling maramdaman ang kislap ng ating nakaraan?Napatigil ako. Kung paano niya sinabi ang mga salitang iyon, parang may kabuntot na sakit, na hindi ko kayang ipaliwanag. Ang alaala ng mga nagdaan, ng mga oras na magkasama kami, ay patuloy na bumangon sa aking isip, ngunit ang nararamdaman kong sakit ay higit pa sa anumang sakit na dulot ng
Emily's POV Makalipas ang ilang araw, abala kami ni Marco sa bagong buhay namin bilang pamilya. Si Frost naman ay mas lalong naging masigla at palaging nakadikit sa ama niya. Hindi pa rin ako makapaniwala na ganito na kami ngayon—buo, masaya, at walang tinatago.Isang umaga, habang nasa kusina ako at naghahanda ng agahan, biglang lumapit si Frost sa akin at hinila ang laylayan ng suot kong dress."Mommy, may surprise po ako sa inyo ni Daddy!" excited niyang sabi.Napangiti ako at yumuko para titigan siya sa mata. "Talaga, baby? Ano naman ‘yon?"Ngumiti lang siya at mabilis na tumakbo palabas ng kusina. Napailing na lang ako at nagpatuloy sa paghahanda ng pagkain. Ilang sandali lang, lumapit sa akin si Marco at niyakap ako mula sa likod."Good morning, love," bulong niya sa tenga ko bago niya ito halikan."Good morning," sagot ko, ramdam ang init ng yakap niya. "Anong binabalak n’yo ni Frost?""Secret," nakangiting sagot niya habang inaabot ang isang tasa ng kape at dahan-dahang iniin
Emily's POV Masaya akong nagising sa isang malamig at tahimik na umaga. Ang mga sinag ng araw ay dahan-dahang pumapasok sa kwarto namin ni Marco, nililiwanagan ang malalambot na puting kurtina. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan habang mahigpit niya akong niyayakap mula sa likod. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko habang pinagmamasdan ang wedding ring sa aking daliri—isang paalala na totoo na ang lahat ng ito.We're married. Happily married."Good morning, Mrs. Montevallo," mahinang bulong ni Marco sa tenga ko bago niya hinalikan ang pisngi ko.Napapikit ako at napangiti bago bumaling sa kanya. "Good morning, Mr. Montevallo."Ang init ng kanyang tingin habang tinititigan ako, para bang bawat araw ay panibagong pagkakataon para mahalin niya ako. I could never get tired of this—of him."Anong oras na?" tanong ko habang hinahaplos ang kanyang pisngi."Hmm…" Umayos siya ng higa at sinilip ang orasan sa tabi. "Still early. We still have time.""Time for what?" nakangiting tanong ko.Hindi
Emily's POVPagkababa namin ng eroplano, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Nasa Pilipinas na kami. Muling bumalik sa realidad matapos ang mga araw ng tahimik na honeymoon sa ibang bansa—mga araw na punong-puno ng pagmamahalan, pagpapatawad, at muling pagbuo ng tiwala. Pero alam kong hindi dito nagtatapos ang lahat.Nararamdaman ko ang marahang paghawak ni Marco sa aking kamay. Nang lumingon ako sa kanya, may ngiti sa labi niya, pero hindi ko maiwasang mapansin ang bahagyang pag-aalala sa kanyang mga mata.“Welcome home, Mrs. Montevallo,” bulong niya sa akin, saka marahang hinaplos ang likod ng palad ko gamit ang hinlalaki niya.Napangiti ako, kahit pa may bahagyang kaba sa dibdib ko. “Home,” ulit ko, pero ang tinig ko ay may halong pag-aalinlangan. Alam kong maraming naghihintay sa amin dito—hindi lang ang buhay may-asawa, kundi pati ang mga problemang iniwan namin bago kami umalis.Dumiretso kami sa VIP lounge ng airport, kung saan naghihintay ang mga bodyguards n
Emily's POV Habang tinatanaw namin ang bukang-liwayway mula sa aming resort, hindi ko maiwasang magmuni-muni. Tila ang bawat sandali ng aming paglalakbay ay nagiging makulay, at unti-unti, natutunan kong tanggapin ang bagong buhay na ipinagkaloob sa amin ni Marco. Matapos ang lahat ng mga pagdududa, mga kalungkutan, at mga pagkatalo, heto kami ngayon, magkasama, pinapanday ang mas maliwanag na bukas.Ang hangin ay malamig at nakakapresko, at habang hawak ang kamay ni Marco, ang mga tanawin ng dagat ay nagsisilbing paalala ng mga simpleng bagay sa buhay na tunay na mahalaga. Sa mga gabi ng aming honeymoon, naisip ko kung gaano ka-importante ang bawat sandali na magkasama kami, at kung paanong ang mga hindi inaasahang pagkakataon ay nagiging mga pagsubok na humuhubog sa amin."Emily," nagsimula si Marco habang nakatingin kami sa alon, "sa lahat ng naganap, sa lahat ng pagkabigo, sa lahat ng sakit, hindi ko alam kung paano ko napatawad ang sarili ko. Pero sa huli, ikaw lang ang naisip k
Emily's POVNasa loob kami ng eroplano, at habang ang mga ulap ay bumabalot sa aming paligid, para akong hindi makapaniwala sa mga nangyayari. Matapos ang lahat ng sakit, ang mga taon ng paghihirap, at ang mga pagsubok na dumaan sa buhay namin ni Marco, nandito kami ngayon, magkasama, patungo sa isang bagong yugto ng buhay. Ang honeymoon na ito ay hindi lang simpleng paglalakbay, ito ay simbolo ng aming muling pagsisimula—ng aming pagmamahal na muling nabuo, at ang pangakong hindi na namin pakakawalan ang isa’t isa.Ngumiti si Marco sa akin habang hawak niya ang aking kamay. "Are you excited?" tanong niya, ang kanyang mata ay puno ng kagalakan."Sobrang," sagot ko, at ramdam ko ang kakaibang saya na nararamdaman ko. Hindi lang dahil sa pagbabalik-loob kay Marco, kung 'di dahil sa lahat ng mga bagay na nagdala sa amin sa puntong ito. "I never thought this day would come," sambit ko, ang boses ko ay may kasamang kalungkutan at saya.Hindi ko maiwasang magbalik-tanaw sa mga araw ng kalun
Emily's POVPara akong nawawala sa lahat ng tao at ingay sa paligid. Ang aking mga mata ay nakapako kay Marco, ang lalaki na ngayon ay katuwang ko na sa buhay. Matapos ang lahat ng paghihirap at kalungkutan, natagpuan ko na rin ang aking lugar, at ito ay sa tabi ng isang taong hindi ko kayang kalimutan. Sa kanya ako magtitiwala, at sa kanya ko ibubuhos ang lahat ng pagmamahal ko—hindi lang para sa amin, kung 'di pati na rin kay Frost, ang aming anak.Habang ang kasal ay nagpapatuloy, at ang mga bisita ay abala sa pagdiriwang, hindi ko maiwasang mapansin ang tuwa at saya sa mga mata ni Marco. Hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko. Ang saya at takot ay sabay na nararamdaman ko. May mga tanong pa rin sa aking isip, mga tanong na hindi ko pa kayang sagutin, ngunit natutunan ko na rin na hindi lahat ng sagot ay kailangang malaman agad. Minsan, ang buhay ay mas magaan kapag pinipili mong yakapin ang hindi mo alam, at magtiwala na ang tamang panahon ay darating."Emily," sabi ni Ma
Emily’s POVIsang linggo na ang nakalipas mula nang kami ay magdesisyon na magsimula muli, at ngayon, nakatayo ako sa harap ng maraming mata, hindi matitinag sa takot, at puno ng pag-asa. Ang lahat ng mga sugat ng nakaraan, ang lahat ng pagkatalo, ay tila unti-unting gumagaling. Si Marco ay nasa aking tabi, hawak ang aking kamay na parang isang pangako na hindi siya aalis. Hindi ko akalain na darating ang araw na ito—ang kasal namin, pagkatapos ng lahat ng nangyari, ng mga taon ng paghihirap, ng mga pagkatalo, at paglimos ng pag-ibig.Ngunit ngayon, sa araw na ito, ang mga mga puso ay puno ng bagong simula.Ang simbahan ay puno ng mga bulaklak, ang hangin ay magaan at puno ng amoy ng mga sariwang rosas at mga lilang lila. Ang lahat ay tila perpekto—pero higit pa rito, sa bawat hakbang ko, sa bawat sandali na ako ay lumapit sa altar, alam ko sa aking puso na ito na ang tamang oras. Ang kasal na ito ay hindi lamang para kay Marco at sa akin; ito ay para kay Frost, sa ating pamilya.“Emi
Emily’s POVSa harap ko, biglang lumuhod si Marco, at para bang ang lahat ng ingay sa paligid ay nawalan ng saysay. Walang ibang tunog kundi ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Ang mga mata ko ay halos hindi makapaniwala sa nakita ko. Si Marco, ang lalaking minsan ay iniwasan ko, ang lalaking nasaktan ko, at ang lalaking iniwasan ko sa matagal na panahon—nasa harap ko ngayon, nakaluhod, na may hawak na kamay ko. Ang mga mata niya, puno ng pag-asa at determinasyon.“Emily,” simula niya, ang boses niya ay may kabuntot na pagmamahal at pangako. “I don’t care about the past anymore. I don’t care about the pain we’ve been through. All I know is that I want you. I want you and Frost to be my family. I know I don’t deserve this chance, but I’m asking you, please, let me make it right.”Bawat salitang lumabas sa kanyang bibig ay parang tinamaan ng kidlat ang puso ko. I felt like I was being torn apart between the flood of emotions I had been carrying for so long. I felt anger, hurt, but mo
Emily’s POVNaramdaman ko ang pagbilis ng pintig ng aking puso nang makita kong pumasok si Frost sa simbahan. Para bang isang ulap na gumugol ng oras, tumaas ang aking mga mata at nakita ko ang aking anak na lumalakad patungo sa amin. Mabilis na umiikot ang lahat sa aking isip. Frost, ang simbolo ng pagmamahal na nabuo mula sa mga pagkatalo, ang aming sanggol na minsang nahulog sa mundo ng kalungkutan.Ngunit ngayon, andito siya, puno ng lakas at buhay. At sa sandaling iyon, halos hindi ko makaya ang tindi ng emosyon na pumapaimbabaw sa akin. Si Frost, ang aming anak. Si Marco. At ako. Isang pamilya na sa wakas ay muling buo.I gently held Frost’s hand as he stood beside me. I could feel the weight of my feelings, the relief of knowing that Marco had finally remembered me, remembered us. Ang mga araw na nagdaan, puno ng sakit, puno ng takot at pagkabigo, ngunit nandiyan pa rin kami. And I was grateful. Grateful na sa kabila ng lahat ng nangyari, kami pa rin.Tumingin ako kay Marco. Sa