Emily’s POVPuno ng kaba at pag-aalinlangan ang bawat hakbang ko papunta sa park. Ang mga mata ko ay nakatingin lamang sa harap, ngunit ang isip ko ay naglalakbay sa mga alaalang nagsisilbing mga anino sa aking puso. Si Marco. Si Marco na hindi ko na alam kung alin ang mas matimbang—ang nakaraan o ang hinaharap. Si Marco na hindi na matutukoy kung sino ang nagmamahal sa kaniya, o kung sino ang nararapat ituring na mahalaga.Habang papalapit ako sa park, nakaramdam ako ng init sa aking mga palad. Wala akong dalang anuman, wala akong alam na magiging kasagutan sa lahat ng tanong ko. Ang tanging alam ko lang ay ang takot na baka ito na ang huling pagkakataon ko na makaharap siya, na baka ito na ang huling pagkakataon ko na madama ang kanyang presensya.Kahit ilang ulit ko nang ipinagtabuyan siya, ang puso ko ay patuloy pa ring umaasa na sana magkaayos kami.Nang makarating ako sa park, may ilang tao na akong nakita, ngunit ang mata ko ay hinahanap ang isang pamilyar na mukha—si Marco.Na
Emily’s POVTahimik akong tumingin kay Marco, ang mga salitang binanggit niya ay parang tinusok ang puso ko. “Sana maalala kita bago ang araw ng kasal namin ni Serenity,” mahinang sabi ni Marco.Ang mga salitang iyon ay nagdulot ng matinding sakit sa aking dibdib. Hindi ko alam kung paano ko mararamdaman. Ang buong katawan ko ay tila napako sa lupa at ang aking mga mata ay tumaas kay Marco, naghahanap ng sagot na alam kong hindi siya kayang ibigay.Naramdaman ko ang malamig na hangin na dumaan sa amin, ngunit ang init sa aking puso ay nagbigay init sa buong katawan ko. Iyon na ba ang huling pagkakataon ko na makita siya, ang huling pagkakataon ko na muling maramdaman ang kislap ng ating nakaraan?Napatigil ako. Kung paano niya sinabi ang mga salitang iyon, parang may kabuntot na sakit, na hindi ko kayang ipaliwanag. Ang alaala ng mga nagdaan, ng mga oras na magkasama kami, ay patuloy na bumangon sa aking isip, ngunit ang nararamdaman kong sakit ay higit pa sa anumang sakit na dulot ng
Emily’s POVHabang nakaupo ako sa aking kama, ang mga luha ko au patuloy na dumadaloy sa aking mga mata. Ang sakit na nararamdaman ko ngayon ay parang isang napakabigat na pasanin sa aking dibdib. Iniwasan ko na siyang matawagan o kahit magparamdam sa kanya. Pero sa bawat hakbang ko patungo sa pintuan ng buhay, parang may humahatak sa aking puso pabalik kay Marco. Hindi ko alam kung ano pa ang dapat kong maramdaman, kung galit, takot, o panghihinayang.“Bakit nga ba siya nagdesisyon ng ganito?” tanong ko sa aking sarili. “Bakit kailangan pa niyang magpakasal? Bakit hindi niya lang ako ipaglaban?”Naramdaman ko ang matinding pagkahulog ng aking mundo. Hindi ko kayang masaktan ulit. Hindi ko kayang muling magtiwala, at hindi ko kayang panoorin siyang magpakasal sa ibang babae.Habang umiiyak, ang isip ko ay patuloy na naglalakbay. Lahat ng mga alaala ng nakaraan—lahat ng magagandang sandali namin ni Marco—ay patuloy na nagbabalik. Hanggang sa narinig ko ang panginginig ng aking cellphon
Emily’s POVHabang hawak ko ang cellphone, ang mga salitang binitiwan ni Morgan ay paulit-ulit na umuukit sa aking isipan. “Kung mahal mo siya, kailangan mong pigilan ang kasal.” Isang matinding pighati ang sumik mula sa aking dibdib, at sa bawat segundo ng katahimikan, nararamdaman ko ang bigat ng desisyon na kailangan kong gawin. Ang utak ko ay puno ng kalituhan, at ang puso ko ay nagsisiksik ng sakit. Paano ko magagampanan ang lahat ng ito? Paano ko siya tutulungan?“Hindi ko kayang mawala siya,” ang bulong ko sa sarili ko habang ang mga mata ko ay nanatili sa madilim na langit sa labas ng aking bintana. "Hindi ko kayang magpakasaya siya sa isang babaeng hindi niya mahal."Pinikit ko ang aking mga mata, at sa bawat pagdilat ko, muling sumik ang mga imahe ng mga sandaling magkasama kami ni Marco. Ang mga simpleng ngiti niya, ang paraan ng pagpapakita niya sa akin ng pagmamahal. "Bakit ba hindi ko siya kayang kalimutan?" ang tanong ko sa sarili ko.Ang sakit na dulot ng pagkawala
Emily’s POVAng puso ko ay naglalakbay sa isang matinding pag-iyak, isang pagsabog ng emosyon na sa wakas ay napalabas ko. “Itigil ang kasal!” sigaw ko mula sa kaibuturan ng aking puso, para bang lahat ng sakit, galit, at lungkot na matagal ko nang pinipigilan ay sabay-sabay na bumulusok palabas.Tumigil ang lahat. Para bang ang oras ay huminto at ang bawat mata ay tumingin sa akin. Hindi ko na kayang pigilan pa ang aking nararamdaman. Hindi ko kayang makita si Marco na magpapakasal sa ibang babae. Hindi ko kayang mawala siya nang ganun-ganun na lang. Hindi ko kayang maging bahagi ng isang kasal na walang laman. Kung hindi ko siya ipaglaban ngayon, kailan pa?Hindi ko alam kung saan nanggaling ang lakas na iyon, pero naramdaman ko ang isang pwersang nagtulak sa akin na kumilos. At sa oras na iyon, sa harap ng altar, natutok ang mga mata ni Marco sa akin. Ngumiti siya, at ang mga mata niya ay kumikislap ng kakaibang liwanag. May isang bagay sa kanyang ngiti na nagbigay sigla sa aking
Emily’s POVNakita ko ang galit sa mata ni Serenity. Her eyes were full of rage, her body trembling with fury as she looked at me and Marco, like a volcano ready to erupt. I could feel the heat of her anger even from where I stood. I wasn’t surprised—she had been obsessed with Marco for so long, and now that he was walking away from her, I knew she wasn’t going to let it slide that easily.“Anong akala mo, Emily?!” Serenity spat, her voice laced with venom. “You think you can just come here and steal Marco from me? Don’t you dare think you’re gonna get away with this.”I took a deep breath, trying to calm the storm brewing inside me. I knew she was hurt, but the anger coming from her felt suffocating. I wasn’t going to back down, though. Not anymore.“Huwag mong gawing tungkol sa akin ‘to,” I said, my voice steady despite the rush of emotions. “Wala na akong pakialam kung anong nararamdaman mo, Serenity. The truth is, Marco made his choice. At hindi na ikaw ang pipiliin niya.”Her fac
Emily’s POVNaramdaman ko ang pagbilis ng pintig ng aking puso nang makita kong pumasok si Frost sa simbahan. Para bang isang ulap na gumugol ng oras, tumaas ang aking mga mata at nakita ko ang aking anak na lumalakad patungo sa amin. Mabilis na umiikot ang lahat sa aking isip. Frost, ang simbolo ng pagmamahal na nabuo mula sa mga pagkatalo, ang aming sanggol na minsang nahulog sa mundo ng kalungkutan.Ngunit ngayon, andito siya, puno ng lakas at buhay. At sa sandaling iyon, halos hindi ko makaya ang tindi ng emosyon na pumapaimbabaw sa akin. Si Frost, ang aming anak. Si Marco. At ako. Isang pamilya na sa wakas ay muling buo.I gently held Frost’s hand as he stood beside me. I could feel the weight of my feelings, the relief of knowing that Marco had finally remembered me, remembered us. Ang mga araw na nagdaan, puno ng sakit, puno ng takot at pagkabigo, ngunit nandiyan pa rin kami. And I was grateful. Grateful na sa kabila ng lahat ng nangyari, kami pa rin.Tumingin ako kay Marco. Sa
Emily’s POVSa harap ko, biglang lumuhod si Marco, at para bang ang lahat ng ingay sa paligid ay nawalan ng saysay. Walang ibang tunog kundi ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Ang mga mata ko ay halos hindi makapaniwala sa nakita ko. Si Marco, ang lalaking minsan ay iniwasan ko, ang lalaking nasaktan ko, at ang lalaking iniwasan ko sa matagal na panahon—nasa harap ko ngayon, nakaluhod, na may hawak na kamay ko. Ang mga mata niya, puno ng pag-asa at determinasyon.“Emily,” simula niya, ang boses niya ay may kabuntot na pagmamahal at pangako. “I don’t care about the past anymore. I don’t care about the pain we’ve been through. All I know is that I want you. I want you and Frost to be my family. I know I don’t deserve this chance, but I’m asking you, please, let me make it right.”Bawat salitang lumabas sa kanyang bibig ay parang tinamaan ng kidlat ang puso ko. I felt like I was being torn apart between the flood of emotions I had been carrying for so long. I felt anger, hurt, but mo
Emily's POV Pagkalipas ng ilang buwan, mas lalo pang naging matibay ang pagsasama namin ni Marco. Simula nang bumalik siya sa buhay namin ni Frost, wala na akong ibang hinangad kundi ang magkaroon ng isang buong pamilya kasama siya. Ngayon, nandito kami sa isang pribadong beach resort na pagmamay-ari ng pamilya niya. Isang linggo na kaming nandito, at hindi ko akalaing magiging ganito ako kasaya. "Mommy! Daddy!" sigaw ni Frost habang tumatakbo sa buhanginan. "Tara na! Malapit nang lumubog ang araw!" Nakangiting hinila ako ni Marco papunta sa dalampasigan. Hawak-kamay kaming naglakad patungo kay Frost, na masayang naglalaro sa buhangin. Napakaganda ng tanawin—ang papalubog na araw, ang malamig na simoy ng hangin, at ang masayang tawanan ng aming anak. Pakiramdam ko, wala na akong mahihiling pa. Nang makarating kami sa tabi ni Frost, biglang bumitaw si Marco sa kamay ko. Napatingin ako sa kanya, at laking gulat ko nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko. "Marco?!" gulat kong tawa
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unting bumalik sa normal ang buhay namin. Matapos ang lahat ng gulong idinulot ni Serenity, ngayon lang ulit ako nakahinga nang maluwag. Pero kahit tapos na ang laban, hindi maalis sa isip ko ang trauma at sakit na dinaanan namin ni Marco.Maaga akong nagising isang umaga at lumabas ng kwarto para maghanda ng almusal. Napangiti ako nang makita kong mahimbing pa ring natutulog si Frost sa kama niya. Para siyang anghel na walang kamalay-malay sa lahat ng pinagdaanan namin.Sa kusina, inihanda ko ang paboritong agahan ni Marco—garlic rice, tapa, at scrambled eggs. Pero bago ko pa man matapos ang pagluluto, naramdaman kong may mga bisig na biglang pumalibot sa bewang ko."Good morning, Mrs. Montevallo," malambing na bulong ni Marco sa tenga ko.Napangiti ako at sinandig ang ulo ko sa dibdib niya. "Good morning, Mr. Montevallo. Ang aga mong gumising.""Hindi ako sanay na hindi ikaw ang unang bumabati sa akin pagkagising," sagot niya, sabay halik
Emily's POV Tahimik ang paligid ng safehouse, pero hindi ako mapanatag. Kahit nasa bisig na ako ni Marco, kahit mahimbing na ang tulog ni Frost sa kwarto, hindi mawala ang kaba sa dibdib ko."Morgan said we’re safe here," bulong ni Marco habang hinahaplos ang likod ko."I know," mahina kong sagot, pero hindi ko pa rin kayang itago ang pag-aalala. "Pero hanggang kailan tayo magtatago? Hanggang kailan tayo matatakot na baka bigla na lang siyang sumulpot?"Naramdaman ko ang pagpisil ni Marco sa kamay ko. "We’re not running forever, Emily. This is just temporary. Kapag nahanap na natin ang ebidensyang magsasangkot kay Serenity sa lahat ng ginawa niya, she will pay for everything."Bumuntong-hininga ako at tumango. Gusto kong maniwala. Gusto kong isipin na may katapusan ang bangungot na ito.Biglang bumukas ang pinto ng kwarto at lumabas si Morgan. Halatang puyat at pagod."May balita na ba?" tanong agad ni Marco.Tumango si Morgan, pero seryoso ang ekspresyon niya. "She’s looking for you
Emily's POV Nagising ako sa mahina at malamig na haplos sa aking buhok. Dahan-dahang bumalik ang aking ulirat, at nang iminulat ko ang aking mga mata, bumungad sa akin ang maamong mukha ni Marco. Nakaupo siya sa gilid ng kama, nakasuot ng isang simpleng itim na shirt at pajama, pero kahit ganoon, bakas pa rin sa kanya ang awtoridad at lakas ng isang Montevallo."Good morning, sweetheart," mahina niyang sabi habang marahang inaayos ang ilang hibla ng buhok ko.Saglit akong natulala. Ilang taon ko siyang hindi nakasama nang ganito. Ilang taon kong inakala na nawala na siya sa buhay ko, at ngayon, nasa tabi ko na siya ulit.Napayakap ako sa kanya, mahigpit, para lang masiguradong hindi ito isang panaginip."I'm here," bulong niya sa tenga ko. "And I'm never leaving again."Napapikit ako habang pilit na pinipigilan ang luhang nagbabadyang tumulo."Huwag mo akong iiwan ulit, Marco..." mahina kong bulong.Hinawakan niya ang mukha ko at marahang tinapik ang ilong ko. "I promised you before,
Emily's POV Matapos ang pag-uusap namin ni Marco, mabilis na umandar ang mga pangyayari. Halos hindi ko na namalayan ang oras sa dami ng kailangang ayusin. Gusto ko mang manatili at ipaglaban ang tahanan namin, pero mas nangingibabaw ang takot na baka isang araw ay magising na lang ako na may nangyaring masama kay Frost."Mommy, are we going on vacation?" inosenteng tanong ni Frost habang abala ako sa pag-aayos ng maleta niya.Napatingin ako sa kanya. Kita ko sa mga mata niya ang excitement, hindi niya alam na hindi ito basta isang simpleng bakasyon lang."Yes, baby," pilit kong nginitian siya. "It’s going to be fun. We’ll be in a different place for a while.""Where?""Secret," singit ni Marco na kakapasok lang sa kwarto. Lumapit siya at kinarga si Frost bago nito ginulo ang buhok ng bata. "But I promise you, you’ll love it.""Yay! Can we go to Disneyland?"Napatawa si Marco. "Of course. Anything for my little prince."Nakita ko ang saya sa mukha ni Frost kaya kahit papaano ay nabaw
Emily's POV Mula nang mapansin ko ang itim na sasakyan na tila sumusunod sa akin, hindi na nawala ang kaba sa dibdib ko. Kahit anong gawin kong pagpapakalma sa sarili, may bumubulong sa isip ko na may hindi tama, na may paparating na panganib.Kinagabihan, habang mahimbing na natutulog si Frost sa kanyang kwarto, ako naman ay nakatayo sa veranda ng kwarto namin ni Marco. Mahigpit kong niyakap ang sarili habang nakatitig sa madilim na kalangitan. Malamig ang hangin, ngunit hindi sapat iyon para maibsan ang init ng kaba sa katawan ko."Kanina ka pa tahimik," malalim na boses ni Marco ang gumising sa malalim kong pag-iisip. Lumapit siya sa akin at marahang hinaplos ang aking likuran. "Anong iniisip mo?"Napayuko ako at mariing napakagat sa labi bago siya tiningnan. "Marco, hindi ko gusto ‘tong nararamdaman ko. Hindi ako mapakali. Hindi ko alam kung sino ang sumusunod sa akin at kung ano ang gusto nilang mangyari.""Alam ko," sagot niya habang mas hinigpitan ang yakap sa akin. "At hindi
Emily's POV Pagkalipas ng ilang araw, unti-unti nang bumalik sa normal ang takbo ng buhay namin ni Marco at Frost. Pero kahit anong pilit kong itago ang pag-aalala, alam kong hindi pa tapos ang lahat. Lalo na nang malaman kong umalis na ng bansa si Serenity. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o matakot.Alam kong hindi siya susuko nang ganoon lang.Ngunit sa kabila ng pangambang iyon, pinili kong ituon ang sarili ko sa pamilya namin.Isang gabi, habang nagpapahinga kami ni Marco sa kwarto…“Emily…”Napalingon ako sa kanya. Katatapos lang naming ihatid si Frost sa kwarto niya, at ngayon ay kami na lang dalawa ang natira sa master's bedroom.May seryoso siyang ekspresyon sa mukha, halatang may bumabagabag sa kanya.Hinawakan ko ang kamay niya. “What’s wrong?”Huminga siya nang malalim bago nagsalita. “Kinausap ako ni Morgan kanina. May sinabi siya tungkol kay Serenity.”Napakunot ang noo ko. “Anong sinabi niya?”Tila nag-alinlangan si Marco bago nagsalita. “Baka hindi pa siya tapos
Emily's POV Matapos umalis ni Serenity, nanatili akong nakaupo sa sofa, ramdam ko pa rin ang panginginig ng mga kamay ko. Hindi ko alam kung dahil sa galit, kaba, o takot sa kung ano pang kayang gawin ng babaeng iyon. Isa lang ang sigurado ako—hindi pa siya tapos.“Emily.”Napatingin ako kay Marco na ngayon ay nakaluhod sa harapan ko. Nakahawak siya sa magkabilang balikat ko, at sa kabila ng galit sa mga mata niya kanina, ngayon ay puno ito ng pag-aalala.“You okay?” tanong niya, mas mahina ang boses.Tumango ako, pilit na ngumiti. “I’m fine.”Pero alam kong hindi siya kumbinsido. “Are you sure?”Muli akong tumango, pero this time, pinilit kong itago ang kaba sa puso ko. Ayoko nang dagdagan pa ang iniisip niya. Sapat na sa akin na alam kong pinagtanggol niya ako.Biglang bumukas ang isang pinto.“Mommy?”Napalingon kami ni Marco sa direksyon ng boses. Si Frost. Nakatayo siya sa tapat ng pintuan ng kwarto niya, kinakagat ang ibabang labi, kita sa mukha niya ang pag-aalalang hindi niya
Emily's POVKinabukasan, nagising ako sa malalakas na katok mula sa pintuan. Agad akong bumangon, sinilip si Frost na mahimbing pa ring natutulog sa tabi ko, at mabilis na lumabas ng kwarto. Pagbaba ko, nakita kong si Marco ang nagbukas ng pinto—at bumungad sa amin si Morgan."Anong ginagawa mo rito?" tanong ni Marco, bakas sa boses niya ang gulat at pagtataka.Mukhang hindi maganda ang balita dahil seryoso ang mukha ni Morgan. "Kailangan nating mag-usap. Tungkol kay Serenity."Napakunot ang noo ko. "Ano na naman ang ginawa niya?"Pumasok si Morgan at agad naming isinara ang pinto. Pinaupo namin siya sa sala, at hindi ko maiwasang kabahan sa magiging sagot niya."Nagbanta siya," diretso niyang sabi. "Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakukuha ang gusto niya."Napalunok ako. "At ano ang gusto niya?""Ikaw, Marco," sagot ni Morgan. "Gagawin niya ang lahat para makuha ka pabalik. At kapag hindi siya nagtagumpay…" Natigilan siya sandali, bago tumingin sa akin. "...si Emily ang pagbab