All Chapters of Montevallo Series 1: Twisted Betrayal: Chapter 61 - Chapter 70

Emily’s POVTumakbo ako palayo. Hindi ko alam kung saan ako pupunta, basta kailangan kong lumayo. Ang bawat hakbang ko ay parang tinutulak ng bigat ng emosyon na hindi ko kayang saluhin nang sabay-sabay.Nagmamadali akong sumakay ng taxi at ibinigay ang address ng apartment ko. Pagdating ko, halos hindi ko na naihakbang ang mga paa ko papasok. Mabilis kong sinara ang pinto at isinandal ang likod ko roon, hinahabol ang hininga habang pinipigilan ang luhang kanina ko pa gustong pakawalan.Pero hindi ko na kaya.Bumigay na ako.Bumagsak ako sa sahig, niyakap ang sarili, at hinayaan ang bawat patak ng luha na dumaloy sa pisngi ko.Bakit?Bakit kailangang sa amin pa ito mangyari? Bakit kailangang siya? Bakit kailangang ako?Hinayaan ko ang sarili kong masaktan. Sinubukan kong hanapin ang sagot sa pagitan ng mga hikbi ko, pero walang sagot na dumarating. Ang natitira lang ay sakit—isang sakit na hindi ko alam kung paano magagamot.Maya-maya lang ay may malalakas na katok sa pinto."Emily, p

Emily’s POVHindi ko na alam kung ilang beses ko siyang tinulak palayo.Pero hindi siya umaalis.Kahit anong pilit kong isara ang pintuan ng apartment ko, lagi siyang nakatayo sa harapan nito, pilit na humihingi ng kahit kaunting puwang.Pero hindi ko na siya kayang pakinggan. Hindi ko na kayang makita ang mukha niya, hindi ko na kayang marinig ang boses niya. Dahil sa tuwing tinitingnan ko siya, ang nakikita ko lang ay ang mukha ng lalaking dahilan kung bakit nawala sa akin ang ama ko. At para iyong lason na unti-unting pumapatay sa puso ko.“Emily, pakinggan mo naman ako,” mahina ang boses ni Marco, pero ramdam ko ang desperasyon doon.Nasa harapan ko siya ngayon, nakayuko, parang isang batang nagmamakaawang mapatawad.Pero paano?Paano ko siya mapapatawad kung siya ang dahilan kung bakit ako nawalan?"Umalis ka, Marco."Napakuyom siya ng kamao, pero nanatiling nakatayo sa harapan ko. "Hindi ako aalis hangga’t hindi mo ako pinapakinggan."Natawa ako, pero walang saya sa tawa kong iy

Emily’s POVMaaga pa lang, bumangon na ako. Halos wala akong tulog, puro pagod at sakit lang ang nararamdaman ko. Hindi ako sigurado kung ilang oras akong nakatulala lang sa kisame kagabi, pilit na iniisip kung paano ko tatanggapin ang katotohanan.Si Marco.Siya ang dahilan kung bakit nawala si Papa.Paulit-ulit na dumadagundong sa utak ko ang mga salitang iyon. Kahit anong pilit kong ipikit ang mata ko, hindi ko maitaboy ang bigat sa dibdib ko. Kaya imbes na manatili sa loob ng apartment, nagpasya akong lumabas at maglakad-lakad. Baka sakaling kahit sandali, makalayo ako sa sakit.Pero pagkabukas ko ng pinto—Napasinghap ako.Sa harapan ko, sa malamig at makipot na hallway ng apartment, nakaupo sa sahig si Marco. Tulog.Nanlumo ako sa nakita ko.Nakasandal siya sa dingding, nakayuko ang ulo, at halatang galing sa isang gabi ng walang tulog. Gusot ang suot niyang coat, bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones ng kanyang polo, at ang buhok niyang laging maayos ay magulo ngayon,

Emily’s POVDapat masaya ako. Dapat kampante na ako.Nandito ako kasama si Ethan, ang ex-boyfriend kong minahal ko noon, ang taong dapat ay makapagpapanumbalik ng dating ako. Pero habang naglalakad kami pauwi, mahigpit ang hawak niya sa kamay ko—parang sinisiguradong hindi na ako makakawala.Parang hindi pagmamahal, kundi pagpigil.Tahimik akong sumabay sa kaniya habang tinatahak namin ang sidewalk. Ang lamig ng hangin, pero pakiramdam ko mas malamig ang puso ko."Emily," basag ni Ethan sa katahimikan. Napahinto ako at tumingin sa kaniya."Hmm?"Tiningnan niya ako ng matagal bago siya nagsalita. "Alam kong hindi mo pa ako lubusang matanggap ulit."Nagbuntong-hininga ako. "Hindi naman sa ganun, Ethan. Kailangan ko lang ng oras."Pero alam kong kasinungalingan 'yon. Hindi oras ang kailangan ko. Kundi sagot.Kailangan kong malaman kung bakit hindi mawala sa isip ko ang mga mata ni Marco kanina—ang sakit sa ekspresyon niya, ang para bang gusto niyang lumapit pero alam niyang hindi na pwed

Emily's POVIsang linggo na ang lumipas mula nang mangyari ang aksidente kay Marco. Isang linggo ng walang balita, walang kahit anong komunikasyon. Hindi ko siya narinig. Hindi ko narinig mula sa pamilya ni Marco, hindi ko narinig mula sa mga kaibigan niya. Walang nagbigay ng kahit anong update. Hindi ko alam kung buhay pa ba siya, kung anong nangyari sa kanya, kung natulungan ba siya. Hanggang ngayon, ang alaala ng mga huling sandali namin—lahat ng sakit, ang mga salitang binitiwan ko—nasa isip ko pa rin.Sana... sana ay hindi siya sumuko. Pero bakit ganito? Kung buhay siya, bakit wala man lang akong naririnig? Ang sakit na maghintay nang walang kasiguraduhan. Kung nasa hospital siya, bakit hindi ko pa siya makita?Hindi ko na kayang magsinungaling sa sarili ko.Nasa opisina ako ng araw na iyon, nakaupo sa aking mesa, tinitingnan ang mga reports, ngunit walang kahit anong pumasok sa aking isipan. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ang puso ko ay nag-aalburuto ng mga tanong, at a