Emily’s POVHabang nakaupo ako sa sofa, patuloy pa rin ang pag-iisip ko tungkol kay Marco at sa lahat ng nangyari. Gabi na, ngunit ang puso ko ay hindi pa rin mapakali. Walang tigil ang tumatakbo sa isip ko—ang mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga tingin niyang puno ng sakit at pagdududa, at ang pangako ni Ethan na hindi niya ako iiwan. Pero kahit anong gawin ko, ang pangalan ni Marco ay patuloy na umiikot sa aking isip, hindi ko kayang palampasin ang lahat ng iyon.Nasa gitna ng mga gulong iyon ang isang hindi inaasahang tawag.Ring. Ring.Nagulat ako nang makita ang pangalan ni Luna na tumatawag sa aking phone. Inisip ko agad na baka may kailangan siyang tulong, kaya’t mabilis ko itong sinagot.“Luna, kumusta?” tanong ko, ngunit kahit ako, ramdam ko ang kaba sa boses ko.“Emily...,” mabilis na sabi ni Luna, at parang may kaba sa boses nito. “May nangyari kay Marco...”Na para bang isang malupit na suntok sa aking dibdib, nag-igting ang puso ko. “Ano'ng nangyari?!” tanong ko,
Emily's POVIsang linggo na ang lumipas mula nang mangyari ang aksidente kay Marco. Isang linggo ng walang balita, walang kahit anong komunikasyon. Hindi ko siya narinig. Hindi ko narinig mula sa pamilya ni Marco, hindi ko narinig mula sa mga kaibigan niya. Walang nagbigay ng kahit anong update. Hindi ko alam kung buhay pa ba siya, kung anong nangyari sa kanya, kung natulungan ba siya. Hanggang ngayon, ang alaala ng mga huling sandali namin—lahat ng sakit, ang mga salitang binitiwan ko—nasa isip ko pa rin.Sana... sana ay hindi siya sumuko. Pero bakit ganito? Kung buhay siya, bakit wala man lang akong naririnig? Ang sakit na maghintay nang walang kasiguraduhan. Kung nasa hospital siya, bakit hindi ko pa siya makita?Hindi ko na kayang magsinungaling sa sarili ko.Nasa opisina ako ng araw na iyon, nakaupo sa aking mesa, tinitingnan ang mga reports, ngunit walang kahit anong pumasok sa aking isipan. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ang puso ko ay nag-aalburuto ng mga tanong, at a
Emily's POVHindi ko alam kung paano ako nakarating sa ospital. Ang mga paa ko ay parang may sariling buhay, habang ang aking isip ay puno ng alalahanin, ng mga tanong na walang sagot. Nang makarating ako sa pasilyo ng ward kung saan naroon si Marco, parang ang bawat hakbang ko ay tila pinapigilan ng bigat ng kanyang pagkawala. Hindi ko kayang tanggapin ang lahat ng ito, na wala na siya.Pagdating ko sa silid, ang unang naramdaman ko ay ang katahimikan na bumalot sa paligid ko. Ang silid na kung saan si Marco ay nakahiga, naka-bundle ng mga medikal na kagamitan, at puno ng sakit. Ngunit ngayon, ang lahat ng iyon ay naglaho.Ang mga nurse na abala sa pag-aayos ng kanyang higaan ay nagbigay ng mga malungkot na tingin sa akin nang pumasok ako. Ang mga labi ko ay nanlumo, hindi makapagsalita, at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman. Wala na si Marco. Wala na siyang nakaabot dito.Isang nurse ang lumapit sa akin, ang kanyang mga mata ay puno ng awa. "Miss," aniya, "patawad po, wala na p
Emily’s POVIsang buwan na ang lumipas mula nang mawala si Marco ng parang bula, at parang ang mundo ko’y nagpatuloy lang, ngunit walang buhay. Ang mga araw ay dumaan, pero hindi ko alam kung paano ko tinanggap ang lahat ng ito. Parang ang lahat ng nakaraan, ang lahat ng pangako, ang lahat ng pagmamahal—lahat iyon ay naglaho sa isang iglap, tulad ng mga ulap na tinangay ng hangin.Ang ospital, ang pagkakabasag ng mga plano, ang sakit na dulot ng pagkawala niya—lahat iyon ay pabalik-balik sa isip ko, araw-araw. Habang ako'y nagpapatuloy sa araw-araw, pilit kong inaayos ang sarili ko. Pero paano ko magpapatuloy kung ang puso ko'y tuluyan nang nawalan ng direksyon?Hindi ko siya kayang kalimutan. Hindi ko kayang tanggalin ang mga alaala niya sa bawat sulok ng buhay ko. Sa kabila ng galit, sa kabila ng pagkadurog ng puso ko, hindi ko maiwasang maghanap ng kahit anong bakas ng kanyang presensiya. Kung titignan ko ang bawat detalye, kung ididikit ko ang aking mga mata sa bawat bagay na naiw
Emily's POVHabang nakaupo ako sa silid ng clinic, pakiramdam ko ay ang bigat ng bawat hakbang ko, parang ang buong mundo ay nababalot ng kadiliman. Hindi ko matanggap ang mga nararamdaman ko, ang mga tanong na patuloy na naglalaro sa aking isipan. Hindi ko kayang tanggapin. Ang ama ng anak ko ang naging dahilan kung bakit ako maagang naulila kay Papa.Ang puso ko, hindi ko na alam kung ano ang gagawin. Ang sakit ng katawan ko, ng mga emosyon ko, ang lahat ay parang bumangga at nagkabasag-basag. Hindi ko kayang isipin na may kaugnayan ang anak ko kay Marco, sa lalaking nagbigay ng sakit pamilya ko. Na siya ang dahilan kung bakit nawala sa akin ang ama ko. Hindi ko matanggap ang lahat ng ito.Hinawakan ko ang tiyan ko, parang may kakaibang init na dumaan mula sa aking mga palad. Ang sakit, hindi lang pisikal kung 'di emosyonal. Parang may matinding pagkasuklam na nararamdaman sa mga salitang “anak ni Marco.” Saan ako pupunta mula rito? Kung ito nga ang mangyari, kung sakali, anong klas
Emily's POVHindi ko kayang tanggapin na wala akong balita mula kay Marco. Isang buwan na ang lumipas mula nang nalaman kong buntis ako—isang buwan na tila walang katapusan. Ako ay nagsisisi at ang puso ko ay puno ng mga saloobin na hindi ko na kayang isalaysay. Gabi-gabi, naiisip ko ang lahat ng mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga galit na hindi ko kayang kontrolin, ang mga sakit na pinatong ko sa kanya. Lahat ng iyon, kasabay ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Kung may pagkakataon lang na bumalik ang lahat, kung may paraan lang na maibalik ang mga sandaling iyon.Gusto kong magpatawad, ngunit ang mga salitang binitiwan ko—ang mga salitang sinadyang ipinukol ko sa kanya na nagdulot ng sakit—ay tila gumugugol sa aking kaluluwa. Bawat gabi, habang nakahiga ako at ang mga anino ng nakaraan ay nagbabalik, halos maramdaman ko ang mga hinagpis na dulot ng sariling mga desisyon ko. Nagbalik sa aking isipan ang lahat ng masakit na salitang binitiwan ko, pati na ang mga pag-aa
"Mauuna na ako sa inyo. Baka hinihintay na ako ng boyfriend ko," kinikilig na saad ni Emily habang nililigpit ang mga gamit niya para umuwi at ipagdiwang ang ika-pitong taong anibersaryo nila ng boyfriend niyang si Ethan. "Happy 7th Anniversary sa inyo. Kailan pala kayo magpapakasal? Ang tagal-tagal niyo na hindi pa rin siya nag-po-propose sa 'yo?" Palihim na isinilid ni Tina ang isang box ng condom sa bag ni Emily. "Kaya nga kailangan ko ng umuwi. Baka ngayon niya ako yayayaing magpakasal!" Hindi maitago ni Emily ang excitement habang iniisip si Ethan, nakaluhod ito sa harapan niya at hinihingi ang kamay niya upang isilid ang singsing. "Balitaan mo kami kapag nag-propose na si Ethan. Excited na kaming lahat na makita kayong ikasal!" saad ni Luna at sinundot-sundot ang tagiliran ni Emily. Dumaan muna si Emily sa paborito niyang salon para magpaganda. Gusto niyang surpresahin ang boyfriend niya. Isang linggo na kasi siyang hindi umuuwi sa bahay nila dahil may seminar sila sa ibang
Hindi na nagawang mag-ayos ni Emily sa sarili nang pumasok siya sa trabaho ilang minuto na lang ang natitira. Natatakot siyang ma-late lalo na't biglang inanunsiyo ng manager nila na kababalik lang daw ng bansa ang boss nila. Gulat na gulat naman ang mga kaibigan niyang empleyado pagkarating niya kasi hindi ito nakapagpalit ng damit, magulo ang buhok, at namamaga ang mga mata. "Mukhang napalaban ka yata kagabi. Anong nangyari sa 'yo at ganiyan ang itsura mo?" nag-aalalang tanong ni Luna at kumuha ng wet wipes para punasan ang mukha ng kaibigan niya. "Kumusta ang anniversary niyo? Nag-propose na ba kaya ganiyan kamaga ang mga mata mo kasi naiiyak ka sa sobrang saya?" nakangiting tanong ni Tina at tiningnan ang kamay ni Emily. Kumunot ang noo niya nang napansing wala siyang singsing na nakita. "Hindi pa rin nag-propose? My God, Emily! Hiwalayan mo na lang kaya ang lalaking 'yan. Mukhang walang balak mag-settle down." Napabuga ng hangin si Emily. "They betrayed me. May relasyon sina
Emily's POVHindi ko kayang tanggapin na wala akong balita mula kay Marco. Isang buwan na ang lumipas mula nang nalaman kong buntis ako—isang buwan na tila walang katapusan. Ako ay nagsisisi at ang puso ko ay puno ng mga saloobin na hindi ko na kayang isalaysay. Gabi-gabi, naiisip ko ang lahat ng mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga galit na hindi ko kayang kontrolin, ang mga sakit na pinatong ko sa kanya. Lahat ng iyon, kasabay ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Kung may pagkakataon lang na bumalik ang lahat, kung may paraan lang na maibalik ang mga sandaling iyon.Gusto kong magpatawad, ngunit ang mga salitang binitiwan ko—ang mga salitang sinadyang ipinukol ko sa kanya na nagdulot ng sakit—ay tila gumugugol sa aking kaluluwa. Bawat gabi, habang nakahiga ako at ang mga anino ng nakaraan ay nagbabalik, halos maramdaman ko ang mga hinagpis na dulot ng sariling mga desisyon ko. Nagbalik sa aking isipan ang lahat ng masakit na salitang binitiwan ko, pati na ang mga pag-aa
Emily's POVHabang nakaupo ako sa silid ng clinic, pakiramdam ko ay ang bigat ng bawat hakbang ko, parang ang buong mundo ay nababalot ng kadiliman. Hindi ko matanggap ang mga nararamdaman ko, ang mga tanong na patuloy na naglalaro sa aking isipan. Hindi ko kayang tanggapin. Ang ama ng anak ko ang naging dahilan kung bakit ako maagang naulila kay Papa.Ang puso ko, hindi ko na alam kung ano ang gagawin. Ang sakit ng katawan ko, ng mga emosyon ko, ang lahat ay parang bumangga at nagkabasag-basag. Hindi ko kayang isipin na may kaugnayan ang anak ko kay Marco, sa lalaking nagbigay ng sakit pamilya ko. Na siya ang dahilan kung bakit nawala sa akin ang ama ko. Hindi ko matanggap ang lahat ng ito.Hinawakan ko ang tiyan ko, parang may kakaibang init na dumaan mula sa aking mga palad. Ang sakit, hindi lang pisikal kung 'di emosyonal. Parang may matinding pagkasuklam na nararamdaman sa mga salitang “anak ni Marco.” Saan ako pupunta mula rito? Kung ito nga ang mangyari, kung sakali, anong klas
Emily’s POVIsang buwan na ang lumipas mula nang mawala si Marco ng parang bula, at parang ang mundo ko’y nagpatuloy lang, ngunit walang buhay. Ang mga araw ay dumaan, pero hindi ko alam kung paano ko tinanggap ang lahat ng ito. Parang ang lahat ng nakaraan, ang lahat ng pangako, ang lahat ng pagmamahal—lahat iyon ay naglaho sa isang iglap, tulad ng mga ulap na tinangay ng hangin.Ang ospital, ang pagkakabasag ng mga plano, ang sakit na dulot ng pagkawala niya—lahat iyon ay pabalik-balik sa isip ko, araw-araw. Habang ako'y nagpapatuloy sa araw-araw, pilit kong inaayos ang sarili ko. Pero paano ko magpapatuloy kung ang puso ko'y tuluyan nang nawalan ng direksyon?Hindi ko siya kayang kalimutan. Hindi ko kayang tanggalin ang mga alaala niya sa bawat sulok ng buhay ko. Sa kabila ng galit, sa kabila ng pagkadurog ng puso ko, hindi ko maiwasang maghanap ng kahit anong bakas ng kanyang presensiya. Kung titignan ko ang bawat detalye, kung ididikit ko ang aking mga mata sa bawat bagay na naiw
Emily's POVHindi ko alam kung paano ako nakarating sa ospital. Ang mga paa ko ay parang may sariling buhay, habang ang aking isip ay puno ng alalahanin, ng mga tanong na walang sagot. Nang makarating ako sa pasilyo ng ward kung saan naroon si Marco, parang ang bawat hakbang ko ay tila pinapigilan ng bigat ng kanyang pagkawala. Hindi ko kayang tanggapin ang lahat ng ito, na wala na siya.Pagdating ko sa silid, ang unang naramdaman ko ay ang katahimikan na bumalot sa paligid ko. Ang silid na kung saan si Marco ay nakahiga, naka-bundle ng mga medikal na kagamitan, at puno ng sakit. Ngunit ngayon, ang lahat ng iyon ay naglaho.Ang mga nurse na abala sa pag-aayos ng kanyang higaan ay nagbigay ng mga malungkot na tingin sa akin nang pumasok ako. Ang mga labi ko ay nanlumo, hindi makapagsalita, at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman. Wala na si Marco. Wala na siyang nakaabot dito.Isang nurse ang lumapit sa akin, ang kanyang mga mata ay puno ng awa. "Miss," aniya, "patawad po, wala na p
Emily's POVIsang linggo na ang lumipas mula nang mangyari ang aksidente kay Marco. Isang linggo ng walang balita, walang kahit anong komunikasyon. Hindi ko siya narinig. Hindi ko narinig mula sa pamilya ni Marco, hindi ko narinig mula sa mga kaibigan niya. Walang nagbigay ng kahit anong update. Hindi ko alam kung buhay pa ba siya, kung anong nangyari sa kanya, kung natulungan ba siya. Hanggang ngayon, ang alaala ng mga huling sandali namin—lahat ng sakit, ang mga salitang binitiwan ko—nasa isip ko pa rin.Sana... sana ay hindi siya sumuko. Pero bakit ganito? Kung buhay siya, bakit wala man lang akong naririnig? Ang sakit na maghintay nang walang kasiguraduhan. Kung nasa hospital siya, bakit hindi ko pa siya makita?Hindi ko na kayang magsinungaling sa sarili ko.Nasa opisina ako ng araw na iyon, nakaupo sa aking mesa, tinitingnan ang mga reports, ngunit walang kahit anong pumasok sa aking isipan. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ang puso ko ay nag-aalburuto ng mga tanong, at a
Emily’s POVHabang nakaupo ako sa sofa, patuloy pa rin ang pag-iisip ko tungkol kay Marco at sa lahat ng nangyari. Gabi na, ngunit ang puso ko ay hindi pa rin mapakali. Walang tigil ang tumatakbo sa isip ko—ang mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga tingin niyang puno ng sakit at pagdududa, at ang pangako ni Ethan na hindi niya ako iiwan. Pero kahit anong gawin ko, ang pangalan ni Marco ay patuloy na umiikot sa aking isip, hindi ko kayang palampasin ang lahat ng iyon.Nasa gitna ng mga gulong iyon ang isang hindi inaasahang tawag.Ring. Ring.Nagulat ako nang makita ang pangalan ni Luna na tumatawag sa aking phone. Inisip ko agad na baka may kailangan siyang tulong, kaya’t mabilis ko itong sinagot.“Luna, kumusta?” tanong ko, ngunit kahit ako, ramdam ko ang kaba sa boses ko.“Emily...,” mabilis na sabi ni Luna, at parang may kaba sa boses nito. “May nangyari kay Marco...”Na para bang isang malupit na suntok sa aking dibdib, nag-igting ang puso ko. “Ano'ng nangyari?!” tanong ko,
Emily’s POVDapat masaya ako. Dapat kampante na ako.Nandito ako kasama si Ethan, ang ex-boyfriend kong minahal ko noon, ang taong dapat ay makapagpapanumbalik ng dating ako. Pero habang naglalakad kami pauwi, mahigpit ang hawak niya sa kamay ko—parang sinisiguradong hindi na ako makakawala.Parang hindi pagmamahal, kundi pagpigil.Tahimik akong sumabay sa kaniya habang tinatahak namin ang sidewalk. Ang lamig ng hangin, pero pakiramdam ko mas malamig ang puso ko."Emily," basag ni Ethan sa katahimikan. Napahinto ako at tumingin sa kaniya."Hmm?"Tiningnan niya ako ng matagal bago siya nagsalita. "Alam kong hindi mo pa ako lubusang matanggap ulit."Nagbuntong-hininga ako. "Hindi naman sa ganun, Ethan. Kailangan ko lang ng oras."Pero alam kong kasinungalingan 'yon. Hindi oras ang kailangan ko. Kundi sagot.Kailangan kong malaman kung bakit hindi mawala sa isip ko ang mga mata ni Marco kanina—ang sakit sa ekspresyon niya, ang para bang gusto niyang lumapit pero alam niyang hindi na pwed
Emily’s POVTahimik lang ako habang naglalakad palayo kay Marco, kasabay si Ethan. Hindi ako lumilingon. Hindi ko siya tinitingnan. Pilit kong pinapakalma ang mabilis na tibok ng puso ko, pilit na nilulunok ang sakit na gumagapang sa dibdib ko.“Good choice, Emily,” bulong ni Ethan sa tabi ko, may bahagyang ngiti sa labi. “I knew you’d come to your senses.”Hindi ako sumagot.Ang totoo, hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa ko. Pero isang bagay lang ang malinaw—kailangan ko siyang layuan. Kailangan kong tapusin ang lahat bago ko pa tuluyang hindi kayanin ang sakit. Dahil kung hindi, baka sa huli… ako lang ang tuluyang masaktan.***Nasa loob kami ngayon ng isang tahimik na café. Nasa harapan ko si Ethan, at kahit anong pilit kong ituon ang pansin ko sa kanya, hindi ko magawa.My mind keeps drifting back to Marco.“Emily?” tawag ni Ethan, bahagyang kumukunot ang noo. “You’re spacing out.”Napakurap ako. “Sorry.”Tumingin siya sa akin nang matagal bago dahan-dahang ngumiti. “I get it.
Emily’s POVMaaga pa lang, bumangon na ako. Halos wala akong tulog, puro pagod at sakit lang ang nararamdaman ko. Hindi ako sigurado kung ilang oras akong nakatulala lang sa kisame kagabi, pilit na iniisip kung paano ko tatanggapin ang katotohanan.Si Marco.Siya ang dahilan kung bakit nawala si Papa.Paulit-ulit na dumadagundong sa utak ko ang mga salitang iyon. Kahit anong pilit kong ipikit ang mata ko, hindi ko maitaboy ang bigat sa dibdib ko. Kaya imbes na manatili sa loob ng apartment, nagpasya akong lumabas at maglakad-lakad. Baka sakaling kahit sandali, makalayo ako sa sakit.Pero pagkabukas ko ng pinto—Napasinghap ako.Sa harapan ko, sa malamig at makipot na hallway ng apartment, nakaupo sa sahig si Marco. Tulog.Nanlumo ako sa nakita ko.Nakasandal siya sa dingding, nakayuko ang ulo, at halatang galing sa isang gabi ng walang tulog. Gusot ang suot niyang coat, bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones ng kanyang polo, at ang buhok niyang laging maayos ay magulo ngayon,