Emily's POVHindi ko kayang tanggapin na wala akong balita mula kay Marco. Isang buwan na ang lumipas mula nang nalaman kong buntis ako—isang buwan na tila walang katapusan. Ako ay nagsisisi at ang puso ko ay puno ng mga saloobin na hindi ko na kayang isalaysay. Gabi-gabi, naiisip ko ang lahat ng mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga galit na hindi ko kayang kontrolin, ang mga sakit na pinatong ko sa kanya. Lahat ng iyon, kasabay ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Kung may pagkakataon lang na bumalik ang lahat, kung may paraan lang na maibalik ang mga sandaling iyon.Gusto kong magpatawad, ngunit ang mga salitang binitiwan ko—ang mga salitang sinadyang ipinukol ko sa kanya na nagdulot ng sakit—ay tila gumugugol sa aking kaluluwa. Bawat gabi, habang nakahiga ako at ang mga anino ng nakaraan ay nagbabalik, halos maramdaman ko ang mga hinagpis na dulot ng sariling mga desisyon ko. Nagbalik sa aking isipan ang lahat ng masakit na salitang binitiwan ko, pati na ang mga pag-aa
"Mauuna na ako sa inyo. Baka hinihintay na ako ng boyfriend ko," kinikilig na saad ni Emily habang nililigpit ang mga gamit niya para umuwi at ipagdiwang ang ika-pitong taong anibersaryo nila ng boyfriend niyang si Ethan. "Happy 7th Anniversary sa inyo. Kailan pala kayo magpapakasal? Ang tagal-tagal niyo na hindi pa rin siya nag-po-propose sa 'yo?" Palihim na isinilid ni Tina ang isang box ng condom sa bag ni Emily. "Kaya nga kailangan ko ng umuwi. Baka ngayon niya ako yayayaing magpakasal!" Hindi maitago ni Emily ang excitement habang iniisip si Ethan, nakaluhod ito sa harapan niya at hinihingi ang kamay niya upang isilid ang singsing. "Balitaan mo kami kapag nag-propose na si Ethan. Excited na kaming lahat na makita kayong ikasal!" saad ni Luna at sinundot-sundot ang tagiliran ni Emily. Dumaan muna si Emily sa paborito niyang salon para magpaganda. Gusto niyang surpresahin ang boyfriend niya. Isang linggo na kasi siyang hindi umuuwi sa bahay nila dahil may seminar sila sa ibang
Hindi na nagawang mag-ayos ni Emily sa sarili nang pumasok siya sa trabaho ilang minuto na lang ang natitira. Natatakot siyang ma-late lalo na't biglang inanunsiyo ng manager nila na kababalik lang daw ng bansa ang boss nila. Gulat na gulat naman ang mga kaibigan niyang empleyado pagkarating niya kasi hindi ito nakapagpalit ng damit, magulo ang buhok, at namamaga ang mga mata. "Mukhang napalaban ka yata kagabi. Anong nangyari sa 'yo at ganiyan ang itsura mo?" nag-aalalang tanong ni Luna at kumuha ng wet wipes para punasan ang mukha ng kaibigan niya. "Kumusta ang anniversary niyo? Nag-propose na ba kaya ganiyan kamaga ang mga mata mo kasi naiiyak ka sa sobrang saya?" nakangiting tanong ni Tina at tiningnan ang kamay ni Emily. Kumunot ang noo niya nang napansing wala siyang singsing na nakita. "Hindi pa rin nag-propose? My God, Emily! Hiwalayan mo na lang kaya ang lalaking 'yan. Mukhang walang balak mag-settle down." Napabuga ng hangin si Emily. "They betrayed me. May relasyon sina
"Ayos ka lang ba?" tanong ni Luna kay Emily nang napansing tahimik ito habang kumakain sila ng pananghalian sa pantry. "Ikwento mo na lang kaya sa amin kung paano mo nalaman na may relasyon silang dalawa," pagpaparinig ni Tina nang nakitang dumaan si Eunice sa harapan nila. "Huwag dito, Luna," saway ni Emily. Kahit ganoon ang ginawa ng matalik niyang kaibigan, ayaw niya pa rin itong ipahiya sa maraming tao. Ilang taon niya rin kasi itong nakasama. At sa mahabang taon ng pinagsamahan nila, hindi niya man lang napansin na may relasyon ang boyfriend at best friend niya. "Emily..." Nabitawan ng dalaga ang hawak niyang kubyertos nang narinig niya ang boses ni Ethan. Tumayo ang dalaga at hinarap ang binata. Ngumisi siya nang nakitang may dala itong bulaklak. "Anong ginagawa mo rito?" kaswal na tanong niya. Napasinghap siya nang napansin ang paglingon ng ilang empleyado sa kanila. "Pakinggan mo naman ako, please..." pagmamakaawa ng binata. Kinrus ni Emily ang mga braso niya. "Para saa
Pagkauwi ni Emily sa bahay nila, tumambad sa kaniya ang mga basag na bote ng alak at ilang mga kagamitan nila na nakakalat sa sala. Basag din ang kabibiling flatscreen na TV nila. Agad siyang nagtungo sa kwarto nila para kunin ang mga gamit niya. Sa condo ni Tina muna siya pansamantalang titira habang kasi maghahanap pa siya ng bagong malilipatan niya. "Aalis ka?" Hindi makapaniwalang tanong ni Ethan pagkapasok nito sa kwarto nila. Hindi siya pinansin ng dalaga. Dire-direso lang ito sa pagsilid ng mga gamit nito sa loob ng maleta. Humakbang siya papalapit sa dalaga, pero agad rin siyang napahinto nang bigla siyang batohin ng unan ni Emily. "Huwag na huwag kang lalapit sa akin!" sigaw ng dalaga at isinara ang cabinet. "Pakinggan mo muna ako, Emily. Hindi ko sinasadya. Nadala lang ako. Hindi ko mahal ang kaibigan mo. Ikaw ang mahal ko," ani ng binata at muling humakbang papalapit sa dalaga. "Emily, patawarin mo ako. Huwag mo naman akong iiwan. Sayang ang pitong taong pinagdaanan nat
Hindi nakatulog ng maayos si Emily sa kaiisip kung ano ang gagawin niya para hindi siya ang piliing maging personal assistant niya. Nang sabihin niya sa kaibigan niya na mag-re-resign siya, kinuha nila ang cellphone at laptop ni Emily para hindi ito makagawa ng resignation letter. "Inhale, exhale," saad ni Tina habang pinapaypayan si Emily pagkarating nila sa labas ng opisina ng boss nila. "Miss Emily, pumasok ka na. Kanina pa naghihintay si Sir Marco," saad ni Manager Norma at naunang pumasok sa loob ng opisina. "Go, girl! Kaya mo 'yan!" sabi ng mga kaibigan niya at itinulak siya papasok sa loob. Humugot ng malahim na hininga si Emily nang nakita niya ang limang empleyadong nakatayo sa harapan ni Marco. Nang napansin ni Marco ang pagdating niya ay saka pa lang ito nag-angat ng tingin. "Let's start," kaswal na saad ng binata habang binabasa ang mga resume ng anim na kandidata. May hinandang random questions ang binata na kailangang masagot ng mga empleyado. Ito ang pagbabasehan
Emily needs to reserve an exclusive restaurant as instructed by her boss. That's her first task as the newly appointed personal assistant. Despite her reluctance to do this kind of job, she had no choice. Apat na taon na siyang nagtatrabaho sa kompanya. Nagsimula siya bilang isang intern. Nang nakatapos sa pag-aaral ay nag-apply siya agad at nakuha siya bilang isang Junior Staffer. Dahil masipag at malinis siyang magtrabaho, matapos ang dalawang taon ay na-promote siya bilang isang Department Specialist. Ngayon, isa naman siyang personal assistant ng boss niya na hindi niya aakalaing mangyayari. "Congratulations, Emily!" bati ng mga kaibigan niya pagbalik sa table niya. She grunted hard when she realized that she would always see and be with her boss. She also had no idea how to get along with him or how he treated his employees. She's the 40th person who became her boss's personal assistant. Agad na magpapalit ng bagong personal assistant ang binatang CEO kapag hindi siya satisfied
Nasapo ni Marco ang noo niya nang nakita ang reservation time na ibinigay ng kaniyang personal assistant. Kasasabi niya lang na palitan ang oras, pero binawasan lang ng isang oras. "Maganda naman ang ambiance ng restaurant na napili niya. And you are a night owl, Marco. Hindi ka natutulog pagsapit ng alas diyes kasi kadalasan nasa bar ka," saad ng kaniyang sekretarya na si Nick. "Noon 'yon, Nick. Hindi na ngayon. Babaguhin ko na ang sleeping time ko -" "Really, Mr. Montevallo? Galing ka sa bar noong isang araw, right?" Tinaasan siya ng kilay ni Nick. "Kakain lang naman kayo ni Serenity." "May choice pa ba ako? Tito Michael will get mad at me again." Halos paliparin na ng binata ang pagmamaneho sa kotse niya patungo sa restaurant kung saan sila magkikita ni Serenity, ang anak ng Tito Michael niya. Serenity is his childhood friend at parang best friend na rin. Sabay silang lumaki. Magkaibigan kasi ang mga magulang nila. Pero biglang nagbago ang pagtingin niya rito matapos itong um
Emily's POVHindi ko kayang tanggapin na wala akong balita mula kay Marco. Isang buwan na ang lumipas mula nang nalaman kong buntis ako—isang buwan na tila walang katapusan. Ako ay nagsisisi at ang puso ko ay puno ng mga saloobin na hindi ko na kayang isalaysay. Gabi-gabi, naiisip ko ang lahat ng mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga galit na hindi ko kayang kontrolin, ang mga sakit na pinatong ko sa kanya. Lahat ng iyon, kasabay ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Kung may pagkakataon lang na bumalik ang lahat, kung may paraan lang na maibalik ang mga sandaling iyon.Gusto kong magpatawad, ngunit ang mga salitang binitiwan ko—ang mga salitang sinadyang ipinukol ko sa kanya na nagdulot ng sakit—ay tila gumugugol sa aking kaluluwa. Bawat gabi, habang nakahiga ako at ang mga anino ng nakaraan ay nagbabalik, halos maramdaman ko ang mga hinagpis na dulot ng sariling mga desisyon ko. Nagbalik sa aking isipan ang lahat ng masakit na salitang binitiwan ko, pati na ang mga pag-aa
Emily's POVHabang nakaupo ako sa silid ng clinic, pakiramdam ko ay ang bigat ng bawat hakbang ko, parang ang buong mundo ay nababalot ng kadiliman. Hindi ko matanggap ang mga nararamdaman ko, ang mga tanong na patuloy na naglalaro sa aking isipan. Hindi ko kayang tanggapin. Ang ama ng anak ko ang naging dahilan kung bakit ako maagang naulila kay Papa.Ang puso ko, hindi ko na alam kung ano ang gagawin. Ang sakit ng katawan ko, ng mga emosyon ko, ang lahat ay parang bumangga at nagkabasag-basag. Hindi ko kayang isipin na may kaugnayan ang anak ko kay Marco, sa lalaking nagbigay ng sakit pamilya ko. Na siya ang dahilan kung bakit nawala sa akin ang ama ko. Hindi ko matanggap ang lahat ng ito.Hinawakan ko ang tiyan ko, parang may kakaibang init na dumaan mula sa aking mga palad. Ang sakit, hindi lang pisikal kung 'di emosyonal. Parang may matinding pagkasuklam na nararamdaman sa mga salitang “anak ni Marco.” Saan ako pupunta mula rito? Kung ito nga ang mangyari, kung sakali, anong klas
Emily’s POVIsang buwan na ang lumipas mula nang mawala si Marco ng parang bula, at parang ang mundo ko’y nagpatuloy lang, ngunit walang buhay. Ang mga araw ay dumaan, pero hindi ko alam kung paano ko tinanggap ang lahat ng ito. Parang ang lahat ng nakaraan, ang lahat ng pangako, ang lahat ng pagmamahal—lahat iyon ay naglaho sa isang iglap, tulad ng mga ulap na tinangay ng hangin.Ang ospital, ang pagkakabasag ng mga plano, ang sakit na dulot ng pagkawala niya—lahat iyon ay pabalik-balik sa isip ko, araw-araw. Habang ako'y nagpapatuloy sa araw-araw, pilit kong inaayos ang sarili ko. Pero paano ko magpapatuloy kung ang puso ko'y tuluyan nang nawalan ng direksyon?Hindi ko siya kayang kalimutan. Hindi ko kayang tanggalin ang mga alaala niya sa bawat sulok ng buhay ko. Sa kabila ng galit, sa kabila ng pagkadurog ng puso ko, hindi ko maiwasang maghanap ng kahit anong bakas ng kanyang presensiya. Kung titignan ko ang bawat detalye, kung ididikit ko ang aking mga mata sa bawat bagay na naiw
Emily's POVHindi ko alam kung paano ako nakarating sa ospital. Ang mga paa ko ay parang may sariling buhay, habang ang aking isip ay puno ng alalahanin, ng mga tanong na walang sagot. Nang makarating ako sa pasilyo ng ward kung saan naroon si Marco, parang ang bawat hakbang ko ay tila pinapigilan ng bigat ng kanyang pagkawala. Hindi ko kayang tanggapin ang lahat ng ito, na wala na siya.Pagdating ko sa silid, ang unang naramdaman ko ay ang katahimikan na bumalot sa paligid ko. Ang silid na kung saan si Marco ay nakahiga, naka-bundle ng mga medikal na kagamitan, at puno ng sakit. Ngunit ngayon, ang lahat ng iyon ay naglaho.Ang mga nurse na abala sa pag-aayos ng kanyang higaan ay nagbigay ng mga malungkot na tingin sa akin nang pumasok ako. Ang mga labi ko ay nanlumo, hindi makapagsalita, at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman. Wala na si Marco. Wala na siyang nakaabot dito.Isang nurse ang lumapit sa akin, ang kanyang mga mata ay puno ng awa. "Miss," aniya, "patawad po, wala na p
Emily's POVIsang linggo na ang lumipas mula nang mangyari ang aksidente kay Marco. Isang linggo ng walang balita, walang kahit anong komunikasyon. Hindi ko siya narinig. Hindi ko narinig mula sa pamilya ni Marco, hindi ko narinig mula sa mga kaibigan niya. Walang nagbigay ng kahit anong update. Hindi ko alam kung buhay pa ba siya, kung anong nangyari sa kanya, kung natulungan ba siya. Hanggang ngayon, ang alaala ng mga huling sandali namin—lahat ng sakit, ang mga salitang binitiwan ko—nasa isip ko pa rin.Sana... sana ay hindi siya sumuko. Pero bakit ganito? Kung buhay siya, bakit wala man lang akong naririnig? Ang sakit na maghintay nang walang kasiguraduhan. Kung nasa hospital siya, bakit hindi ko pa siya makita?Hindi ko na kayang magsinungaling sa sarili ko.Nasa opisina ako ng araw na iyon, nakaupo sa aking mesa, tinitingnan ang mga reports, ngunit walang kahit anong pumasok sa aking isipan. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Ang puso ko ay nag-aalburuto ng mga tanong, at a
Emily’s POVHabang nakaupo ako sa sofa, patuloy pa rin ang pag-iisip ko tungkol kay Marco at sa lahat ng nangyari. Gabi na, ngunit ang puso ko ay hindi pa rin mapakali. Walang tigil ang tumatakbo sa isip ko—ang mga salitang binitiwan ko sa kanya, ang mga tingin niyang puno ng sakit at pagdududa, at ang pangako ni Ethan na hindi niya ako iiwan. Pero kahit anong gawin ko, ang pangalan ni Marco ay patuloy na umiikot sa aking isip, hindi ko kayang palampasin ang lahat ng iyon.Nasa gitna ng mga gulong iyon ang isang hindi inaasahang tawag.Ring. Ring.Nagulat ako nang makita ang pangalan ni Luna na tumatawag sa aking phone. Inisip ko agad na baka may kailangan siyang tulong, kaya’t mabilis ko itong sinagot.“Luna, kumusta?” tanong ko, ngunit kahit ako, ramdam ko ang kaba sa boses ko.“Emily...,” mabilis na sabi ni Luna, at parang may kaba sa boses nito. “May nangyari kay Marco...”Na para bang isang malupit na suntok sa aking dibdib, nag-igting ang puso ko. “Ano'ng nangyari?!” tanong ko,
Emily’s POVDapat masaya ako. Dapat kampante na ako.Nandito ako kasama si Ethan, ang ex-boyfriend kong minahal ko noon, ang taong dapat ay makapagpapanumbalik ng dating ako. Pero habang naglalakad kami pauwi, mahigpit ang hawak niya sa kamay ko—parang sinisiguradong hindi na ako makakawala.Parang hindi pagmamahal, kundi pagpigil.Tahimik akong sumabay sa kaniya habang tinatahak namin ang sidewalk. Ang lamig ng hangin, pero pakiramdam ko mas malamig ang puso ko."Emily," basag ni Ethan sa katahimikan. Napahinto ako at tumingin sa kaniya."Hmm?"Tiningnan niya ako ng matagal bago siya nagsalita. "Alam kong hindi mo pa ako lubusang matanggap ulit."Nagbuntong-hininga ako. "Hindi naman sa ganun, Ethan. Kailangan ko lang ng oras."Pero alam kong kasinungalingan 'yon. Hindi oras ang kailangan ko. Kundi sagot.Kailangan kong malaman kung bakit hindi mawala sa isip ko ang mga mata ni Marco kanina—ang sakit sa ekspresyon niya, ang para bang gusto niyang lumapit pero alam niyang hindi na pwed
Emily’s POVTahimik lang ako habang naglalakad palayo kay Marco, kasabay si Ethan. Hindi ako lumilingon. Hindi ko siya tinitingnan. Pilit kong pinapakalma ang mabilis na tibok ng puso ko, pilit na nilulunok ang sakit na gumagapang sa dibdib ko.“Good choice, Emily,” bulong ni Ethan sa tabi ko, may bahagyang ngiti sa labi. “I knew you’d come to your senses.”Hindi ako sumagot.Ang totoo, hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa ko. Pero isang bagay lang ang malinaw—kailangan ko siyang layuan. Kailangan kong tapusin ang lahat bago ko pa tuluyang hindi kayanin ang sakit. Dahil kung hindi, baka sa huli… ako lang ang tuluyang masaktan.***Nasa loob kami ngayon ng isang tahimik na café. Nasa harapan ko si Ethan, at kahit anong pilit kong ituon ang pansin ko sa kanya, hindi ko magawa.My mind keeps drifting back to Marco.“Emily?” tawag ni Ethan, bahagyang kumukunot ang noo. “You’re spacing out.”Napakurap ako. “Sorry.”Tumingin siya sa akin nang matagal bago dahan-dahang ngumiti. “I get it.
Emily’s POVMaaga pa lang, bumangon na ako. Halos wala akong tulog, puro pagod at sakit lang ang nararamdaman ko. Hindi ako sigurado kung ilang oras akong nakatulala lang sa kisame kagabi, pilit na iniisip kung paano ko tatanggapin ang katotohanan.Si Marco.Siya ang dahilan kung bakit nawala si Papa.Paulit-ulit na dumadagundong sa utak ko ang mga salitang iyon. Kahit anong pilit kong ipikit ang mata ko, hindi ko maitaboy ang bigat sa dibdib ko. Kaya imbes na manatili sa loob ng apartment, nagpasya akong lumabas at maglakad-lakad. Baka sakaling kahit sandali, makalayo ako sa sakit.Pero pagkabukas ko ng pinto—Napasinghap ako.Sa harapan ko, sa malamig at makipot na hallway ng apartment, nakaupo sa sahig si Marco. Tulog.Nanlumo ako sa nakita ko.Nakasandal siya sa dingding, nakayuko ang ulo, at halatang galing sa isang gabi ng walang tulog. Gusot ang suot niyang coat, bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones ng kanyang polo, at ang buhok niyang laging maayos ay magulo ngayon,