All Chapters of Montevallo Series 1: Twisted Betrayal: Chapter 81 - Chapter 90

Emily’s POVParang wala na akong maramdaman. Wala nang emosyon, wala nang sakit. Pakiramdam ko, pagkatapos ng lahat ng sinabi ni Marco, tuluyan na akong naging manhid. Pero mukhang hindi pa tapos ang sakit na kailangan kong maranasan dahil bago pa ako makaalis, isang matinis na boses ang pumunit sa katahimikan."Ano ang ginagawa mo rito, babae ka?! You just can’t accept that Marco is mine now, huh?”Napalingon ako sa pinagmulan ng galit na tinig, at bumungad sa akin ang isang pamilyar na mukha—si Serenity. Matangkad, makinis, perpekto sa paningin ng iba, pero sa mga mata ko, isa siyang babae na puno ng kasakiman.Nagmamadali siyang lumapit sa akin, kasabay ng nag-aapoy niyang titig. Hindi pa ako nakakagalaw nang bigla niya akong itinulak nang malakas.“Ano ba?!” Napaatras ako, muntik nang matumba.“Huwag mo nang subukang agawin si Marco sa akin!” sigaw niya, puno ng panggigigil. “Matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to! Ako ang magiging asawa niya, ako ang dapat niyang mahalin! At

Emily’s POVTahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Nakadungaw ako sa bintana habang iniinom ang malamig nang kape sa baso ko. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatitig sa kawalan, pinagmamasdan ang madilim pang langit bago pa sumikat ang araw. Para akong nakalutang—hindi sigurado kung paano sisimulan ang panibagong araw, pero alam kong kailangan."Mommy?"Muling bumalik ang diwa ko sa kasalukuyan nang marinig ko ang maliit na boses ni Frost. Paglingon ko, nakita ko siyang nakatayo sa pintuan ng kusina, nakasuot ng maluwag niyang pajama habang nakayakap sa kanyang stuffed toy. Ang inosenteng mukha niya, ang pagod niyang mga mata—tila isang malakas na suntok sa dibdib ko."Hey, baby. Bakit gising ka na?" malumanay kong tanong, pilit na nginitian siya kahit pakiramdam ko ay parang durog pa rin ako mula kagabi."Bad dream po," bulong niya, saka lumapit at yumakap sa akin.Hinagod ko ang likod niya at mas hinigpitan ang yakap. "It's okay, baby. Mommy's here.""Momm

Emily's POVNagmamadali akong lumayo, ramdam ko pa rin ang bigat ng mga tingin ni Marco sa likod ko. Parang bawat hakbang ay pinupunit ang kaluluwa ko—hindi ko alam kung paano pa ako mananatiling buo pagkatapos ng araw na ito.Pagtalikod ko, narinig ko ang boses niyang humabol pa rin, mahina pero puno ng desperasyon."Emily, please... don't go."Tumigil ako sa paglakad, nakapikit ng mariin. Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa bag ko, pilit na kinakalma ang sarili."Bakit, Marco?" sagot ko nang hindi lumilingon. "Bakit mo ako pinipigilan? Wala ka nang maalala. Wala na akong halaga sa 'yo."Tahimik. Wala siyang sagot. Naririnig ko lang ang mga yabag niya sa likod ko, papalapit nang papalapit hanggang sa naramdaman ko na ang mainit niyang presensya sa likuran ko.“Hindi ko maintindihan,” bulong niya. “Pero alam kong may mali… may kulang. At nararamdaman ko ‘yon tuwing nakikita kita.”Muli kong naramdaman ang pag-alon ng luha sa mga mata ko. Gusto kong magalit, gusto kong isigaw sa kanya la

Emily’s POVTahimik akong tumingin kay Marco, ang mga salitang binanggit niya ay parang tinusok ang puso ko. “Sana maalala kita bago ang araw ng kasal namin ni Serenity,” mahinang sabi ni Marco.Ang mga salitang iyon ay nagdulot ng matinding sakit sa aking dibdib. Hindi ko alam kung paano ko mararamdaman. Ang buong katawan ko ay tila napako sa lupa at ang aking mga mata ay tumaas kay Marco, naghahanap ng sagot na alam kong hindi siya kayang ibigay.Naramdaman ko ang malamig na hangin na dumaan sa amin, ngunit ang init sa aking puso ay nagbigay init sa buong katawan ko. Iyon na ba ang huling pagkakataon ko na makita siya, ang huling pagkakataon ko na muling maramdaman ang kislap ng ating nakaraan?Napatigil ako. Kung paano niya sinabi ang mga salitang iyon, parang may kabuntot na sakit, na hindi ko kayang ipaliwanag. Ang alaala ng mga nagdaan, ng mga oras na magkasama kami, ay patuloy na bumangon sa aking isip, ngunit ang nararamdaman kong sakit ay higit pa sa anumang sakit na dulot ng

Emily’s POVHabang hawak ko ang cellphone, ang mga salitang binitiwan ni Morgan ay paulit-ulit na umuukit sa aking isipan. “Kung mahal mo siya, kailangan mong pigilan ang kasal.” Isang matinding pighati ang sumik mula sa aking dibdib, at sa bawat segundo ng katahimikan, nararamdaman ko ang bigat ng desisyon na kailangan kong gawin. Ang utak ko ay puno ng kalituhan, at ang puso ko ay nagsisiksik ng sakit. Paano ko magagampanan ang lahat ng ito? Paano ko siya tutulungan?“Hindi ko kayang mawala siya,” ang bulong ko sa sarili ko habang ang mga mata ko ay nanatili sa madilim na langit sa labas ng aking bintana. "Hindi ko kayang magpakasaya siya sa isang babaeng hindi niya mahal."Pinikit ko ang aking mga mata, at sa bawat pagdilat ko, muling sumik ang mga imahe ng mga sandaling magkasama kami ni Marco. Ang mga simpleng ngiti niya, ang paraan ng pagpapakita niya sa akin ng pagmamahal. "Bakit ba hindi ko siya kayang kalimutan?" ang tanong ko sa sarili ko.Ang sakit na dulot ng pagkawala