Lahat ng Kabanata ng Montevallo Series 1: Twisted Betrayal: Kabanata 91 - Kabanata 100

Emily’s POVNakita ko ang galit sa mata ni Serenity. Her eyes were full of rage, her body trembling with fury as she looked at me and Marco, like a volcano ready to erupt. I could feel the heat of her anger even from where I stood. I wasn’t surprised—she had been obsessed with Marco for so long, and now that he was walking away from her, I knew she wasn’t going to let it slide that easily.“Anong akala mo, Emily?!” Serenity spat, her voice laced with venom. “You think you can just come here and steal Marco from me? Don’t you dare think you’re gonna get away with this.”I took a deep breath, trying to calm the storm brewing inside me. I knew she was hurt, but the anger coming from her felt suffocating. I wasn’t going to back down, though. Not anymore.“Huwag mong gawing tungkol sa akin ‘to,” I said, my voice steady despite the rush of emotions. “Wala na akong pakialam kung anong nararamdaman mo, Serenity. The truth is, Marco made his choice. At hindi na ikaw ang pipiliin niya.”Her fac

Emily’s POVSa harap ko, biglang lumuhod si Marco, at para bang ang lahat ng ingay sa paligid ay nawalan ng saysay. Walang ibang tunog kundi ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Ang mga mata ko ay halos hindi makapaniwala sa nakita ko. Si Marco, ang lalaking minsan ay iniwasan ko, ang lalaking nasaktan ko, at ang lalaking iniwasan ko sa matagal na panahon—nasa harap ko ngayon, nakaluhod, na may hawak na kamay ko. Ang mga mata niya, puno ng pag-asa at determinasyon.“Emily,” simula niya, ang boses niya ay may kabuntot na pagmamahal at pangako. “I don’t care about the past anymore. I don’t care about the pain we’ve been through. All I know is that I want you. I want you and Frost to be my family. I know I don’t deserve this chance, but I’m asking you, please, let me make it right.”Bawat salitang lumabas sa kanyang bibig ay parang tinamaan ng kidlat ang puso ko. I felt like I was being torn apart between the flood of emotions I had been carrying for so long. I felt anger, hurt, but mo

Emily's POVPara akong nawawala sa lahat ng tao at ingay sa paligid. Ang aking mga mata ay nakapako kay Marco, ang lalaki na ngayon ay katuwang ko na sa buhay. Matapos ang lahat ng paghihirap at kalungkutan, natagpuan ko na rin ang aking lugar, at ito ay sa tabi ng isang taong hindi ko kayang kalimutan. Sa kanya ako magtitiwala, at sa kanya ko ibubuhos ang lahat ng pagmamahal ko—hindi lang para sa amin, kung 'di pati na rin kay Frost, ang aming anak.Habang ang kasal ay nagpapatuloy, at ang mga bisita ay abala sa pagdiriwang, hindi ko maiwasang mapansin ang tuwa at saya sa mga mata ni Marco. Hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko. Ang saya at takot ay sabay na nararamdaman ko. May mga tanong pa rin sa aking isip, mga tanong na hindi ko pa kayang sagutin, ngunit natutunan ko na rin na hindi lahat ng sagot ay kailangang malaman agad. Minsan, ang buhay ay mas magaan kapag pinipili mong yakapin ang hindi mo alam, at magtiwala na ang tamang panahon ay darating."Emily," sabi ni Ma

Emily's POV Habang tinatanaw namin ang bukang-liwayway mula sa aming resort, hindi ko maiwasang magmuni-muni. Tila ang bawat sandali ng aming paglalakbay ay nagiging makulay, at unti-unti, natutunan kong tanggapin ang bagong buhay na ipinagkaloob sa amin ni Marco. Matapos ang lahat ng mga pagdududa, mga kalungkutan, at mga pagkatalo, heto kami ngayon, magkasama, pinapanday ang mas maliwanag na bukas.Ang hangin ay malamig at nakakapresko, at habang hawak ang kamay ni Marco, ang mga tanawin ng dagat ay nagsisilbing paalala ng mga simpleng bagay sa buhay na tunay na mahalaga. Sa mga gabi ng aming honeymoon, naisip ko kung gaano ka-importante ang bawat sandali na magkasama kami, at kung paanong ang mga hindi inaasahang pagkakataon ay nagiging mga pagsubok na humuhubog sa amin."Emily," nagsimula si Marco habang nakatingin kami sa alon, "sa lahat ng naganap, sa lahat ng pagkabigo, sa lahat ng sakit, hindi ko alam kung paano ko napatawad ang sarili ko. Pero sa huli, ikaw lang ang naisip k

Emily's POV Masaya akong nagising sa isang malamig at tahimik na umaga. Ang mga sinag ng araw ay dahan-dahang pumapasok sa kwarto namin ni Marco, nililiwanagan ang malalambot na puting kurtina. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan habang mahigpit niya akong niyayakap mula sa likod. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko habang pinagmamasdan ang wedding ring sa aking daliri—isang paalala na totoo na ang lahat ng ito.We're married. Happily married."Good morning, Mrs. Montevallo," mahinang bulong ni Marco sa tenga ko bago niya hinalikan ang pisngi ko.Napapikit ako at napangiti bago bumaling sa kanya. "Good morning, Mr. Montevallo."Ang init ng kanyang tingin habang tinititigan ako, para bang bawat araw ay panibagong pagkakataon para mahalin niya ako. I could never get tired of this—of him."Anong oras na?" tanong ko habang hinahaplos ang kanyang pisngi."Hmm…" Umayos siya ng higa at sinilip ang orasan sa tabi. "Still early. We still have time.""Time for what?" nakangiting tanong ko.Hindi